Het eiland Taiwan is veranderd in een “kruitvat” door de infusie van Amerikaanse wapens, waardoor het Taiwanese volk in de “afgrond van rampspoed” wordt geduwd.
Dit zijn de woorden van het Chinese Ministerie van Defensie in reactie op de recente verkoop van Amerikaanse wapens aan het eiland voor $ 440 miljoen. En nu geven de VS ook wapens aan Taiwan, in plaats van ze te verkopen, met dank aan de Amerikaanse belastingbetaler.
Taiwan is slechts één in een reeks eilanden langs de Chinese kust, vaak de First Island Chain genoemd, die nu wemelt van de geavanceerde Amerikaanse wapens. Deze worden vergezeld door tienduizenden ondersteunende Amerikaanse militairen en gevechtstroepen, schrijft John Walsh.
De First Island Chain strekt zich uit van Japan in het noorden naar het zuiden via de Japanse Ryukyu-eilanden, waaronder Okinawa, naar Taiwan en verder naar de noordelijke Filipijnen.
De bondgenoot van de VS, Zuid-Korea, met een leger van 500.000 man in actieve dienst en 3 miljoen reservisten is een krachtige aanvulling op deze keten. In de militaire doctrine van de VS is de First Island Chain een basis om “macht te projecteren” en de zeetoegang tot China te beperken.
Taiwan staat centraal in deze reeks eilanden. Het wordt beschouwd als het brandpunt van de strategie van The First Island Chain. Toen de fel agressieve Cold Warrior, staatssecretaris John Foster Dulles, in 1951 de strategie bedacht, noemde hij Taiwan Amerika’s ‘onzinkbare vliegdekschip’.
Taiwan is nu een bron van onenigheid tussen de VS en China. Zoals vaak wordt gezegd, maar zelden gedaan, vereist het nastreven van vrede begrip voor het standpunt van degenen die als tegenstanders zijn aangemerkt. En in de ogen van China lijken Taiwan en de rest van deze bewapende eilanden zowel een ketting als een strop.
Hoe zouden de Verenigde Staten reageren in een soortgelijke situatie? Cuba ligt op ongeveer dezelfde afstand van de VS als de breedte van de Straat van Taiwan die Taiwan van het vasteland scheidt. Kijk eens naar de recente reactie van de VS op geruchten dat China een afluisterpost aan het opzetten was in Cuba. Er was een tweepartijdige reactie van alarm in het Congres en een tweepartijdige verklaring dat een dergelijke installatie “onaanvaardbaar” is.
Wat zou de reactie zijn als China Cuba tot de tanden zou bewapenen of honderden soldaten daarheen zou sturen, zoals de VS met Taiwan hebben gedaan? Het is niet moeilijk voor te stellen. Men denkt meteen aan de door de VS gesponsorde invasie van Cuba in de Varkensbaai en later aan de Cubaanse rakettencrisis.
Het is duidelijk dat de bewapening van Taiwan een provocerende daad is die de VS dichter bij een oorlog met China, een nucleaire mogendheid, brengt.
De secessionistische beweging in Taiwan
Volgens de One China Policy, het officiële beleid van de VS, maakt Taiwan deel uit van China. De VN namen in 1971 hetzelfde standpunt in met de goedkeuring van resolutie 2758 (ook bekend als de resolutie over de toelating van Peking), die de Volksrepubliek China erkende als de legitieme regering van heel China en haar enige vertegenwoordiger in de VN
Op het eiland Taiwan heeft zich de afgelopen decennia een separatistische beweging ontwikkeld, een sentiment dat wordt vertegenwoordigd door de DPP (Democratische Progressieve Partij). Momenteel is Tsai Ing-wen van de DPP president. Maar bij de lokale verkiezingen van 2022 verloor de DPP zwaar van de KMT (Kuomintang), die bevriend is met het vasteland en de status quo of ‘strategische ambiguïteit’, zoals dat heet, wil behouden.
Tsai bouwde de campagne van de DPP in 2022 op vijandigheid jegens Peking, niet op lokale kwesties. En tegelijkertijd keurde haar regering wetgeving goed om de dienstplicht voor jonge Taiwanese mannen te verlengen van zes maanden naar een jaar. Onnodig te zeggen dat deze agressieve zet niet populair was bij de groep onder de 30.
Uit peilingen in 2022 bleek dat een overweldigende meerderheid van de Taiwanezen nu de status quo wil behouden. Slechts 1,3 procent wil onmiddellijke eenwording en slechts 5,3 procent wil onmiddellijke onafhankelijkheid.
Vergeleken met voorgaande jaren zei een recordaantal van 28,6 procent van de ondervraagden dat ze er de voorkeur aan gaven “de status quo voor onbepaalde tijd te handhaven”, terwijl 28,3 procent de status quo koos om “op een later tijdstip te beslissen”, en 25,2 procent koos voor de status quo met het oog op “op weg naar onafhankelijkheid”.
Zo is in totaal 82,1 procent nu voorstander van de status quo.
Het is niet verrassend dat elke prominente presidentskandidaat beweert voorstander te zijn van de status quo. DPP-kandidaten beweren echter ook dat het niet nodig is om de onafhankelijkheid uit te roepen, aangezien Taiwan in hun ogen al onafhankelijk is.
Het verklaarde beleid van de Volksrepubliek China (VRC) is om vreedzame hereniging met Taiwan te zoeken. Pas als de separatistische beweging formeel de onafhankelijkheid uitroept, dreigt Peking met geweld. Het is duidelijk dat de Taiwanezen zich niet willen bevinden in de positie van Oekraïners, kanonnenvoer in een Amerikaanse proxy-oorlog.
Hier zouden de VS opnieuw kunnen overwegen hoe hun vermeende vijand, China, de zaken ziet en zou kunnen reageren op een formele daad van afscheiding en onafhankelijkheidsverklaring door Taiwan.
De VS zouden zich kunnen laten leiden door hun eigen geschiedenis. Toen de Geconfedereerde Staten zich afscheidden van de Unie, belandden de VS in de bloedigste oorlog uit hun geschiedenis met 620.000 doden. Bovendien betekent een afscheidingsgezind Taiwan, als gewapende bondgenoot van de VS, voor China een terugkeer naar de “Eeuw van vernedering” door toedoen van het koloniale Westen.
Gezien deze omstandigheden creëert het bewapenen van Taiwan duidelijk een “kruitvat”. Een enkele vonk kan het doen ontbranden.
Het is moeilijk om de conclusie te vermijden dat de VS een proxy-oorlog proberen te ontketenen die Oost-Azië zou overspoelen en niet alleen China zou schaden, maar ook andere economische concurrenten van de VS, zoals Japan en Zuid-Korea. De VS zouden als beste uit de bus komen. Het is de neocon Wolfowitz-doctrine die in het spel is gebracht. Maar in het nucleaire tijdperk komen dergelijke listen neer op totale krankzinnigheid.
Als sommige Taiwanezen hopen dat de VS hen te hulp komt, moeten ze goed nadenken over de tragedie van Oekraïne. Ergens tussen de 150.000 en 200.000 Oekraïense soldaten hebben tot dusver het leven verloren en miljoenen zijn vluchtelingen geworden.
Een soortgelijke Amerikaanse proxy-oorlog in Taiwan zou gemakkelijk kunnen uitmonden in een grootschalig conflict tussen de twee grootste economieën ter wereld, wat zeker een wereldwijde depressie en misschien een nucleaire uitwisseling zou kunnen veroorzaken.
En de Amerikaanse president Biden heeft toegezegd troepen te sturen om het Volksbevrijdingsleger te bestrijden als er vijandelijkheden uitbreken. De situatie is dus nog gevaarlijker dan die in Oekraïne.
Gaat Washington niets aan
Dit alles in overweging nemend, is het bewapenen van Taiwan vragen om problemen op wereldschaal. Taiwan en Beijing kunnen hun meningsverschillen zelf oplossen. Eerlijk gezegd zijn meningsverschillen tussen de twee Amerika’s zaken niet.
Dus moeten degenen in de VS de regering ervan weerhouden Taiwan te bewapenen. Het Amerikaanse leger moet weg uit Oost-Azië. Er liggen geen Chinese oorlogsschepen voor de kust van de Stille Oceaan van de VS, noch Chinese troepen of Chinese militaire bases ergens op het hele halfrond.
China roept op tot vreedzame coëxistentie en win-winrelaties met Washington. De VS zouden daar gehoor aan moeten geven.
Al die troepen, onderzeeërs, bommenwerpers, raketten en oorlogsschepen zouden Oost-Azië moeten verlaten voordat ze in een conflict terechtkomen of het instrument worden van een false flag-operatie.
Het Golf van Tonkin-incident, een neprapport van een Vietnamese aanval op een Amerikaans schip, leidde tot de Golf van Tonkin-resolutie, een de facto oorlogsverklaring aan Vietnam. In die gruwelijke oorlog verloren uiteindelijk miljoenen mensen het leven in Zuidoost-Azië. Maar dat zal lijken op ruzie op het schoolplein in vergelijking met een oorlog tussen de VS en China.
Headerafbeelding: De Taiwanese president Tsai Ing-wen bekijkt in juli 2020 een bataljon van het Korps Mariniers in Kaohsiung. (Taiwanese president, Wikimedia Commons, CC BY 2.0)
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Er zijn echter een paar kleine probleempjes hier.
1 – de logistiek; de VS ligger veel te ver van Taiwan om de aanvoerlijnen te kunnen handhaven of op tijd te kunnen ingrijpen.
2 – de economie; waar de economie van China draait op daadwerkelijke productie draait die van de VS op hete lucht. Het lijkt misschien heel wat, maar dat is het niet als je kijkt naar de daadwerkelijke productie
3 – de strijdkrachten; de strijdkrachten van de VS zijn versnipperd en liggen over de hele wereld. En de VS kan niet anders, want zo’n 70% van de wereldbevolking haat de VS en werkt slechts mee onder dwang. China daarentegen heeft wat grensgeschillen met India, maar behalve de VS geen werkelijke vijand.
4 – de locaties; de VS zal hierin afhankelijk zijn van hun vliegbases in de buurt, maar voornamelijk van vliegdekschepen. De laatste zijn verouderd en niet langer veilig. Hypersonische rakketten kunnen iedere Carrier Battle Group in enkele minuten volledig uitschakelen. De bases zijn ook kwetsbaar voor dergelijke aanvallen en zijn afhankelijk van dezelfde lange aanvoerlijnen als onder punt 1 zijn benoemd. Daarnaast is de hele luchtvloot van de VS een drama. De ene helft bestaat uit (zwaar) verouderde toestellen en de andere helft uit modernere toestellen die zo mogelijk nog slechter presteren zoals de F35, beiden zullen het afleggen tegen de Chinese luchtmacht.
5 – Numeriek; de chinese troepen zijn in veel opzichten gemotiveerder dan die van de VS. Plus dat het leger van China niet meedoet aan transgender-kolder, woke-onzin of de eisen heeft verlaagd voor soldaten met overgewicht of mentale problemen. De VS heeft al decennia moeite om haar recruteringsdoelen te halen (laatste jaar zo’n 30% tekort, wat ook al een reden is om de eisen te verlagen). China aan de andere kant heeft dankzij hun decennialange 1-kind-politiek een gruwelijk overschot aan jonge gezonde mannen. Dat, gekoppeld aan het feit dat de oosterse mentaliteit veel meer slachtoffers acceptabel vindt, maakt dat China hogere verliezen kan en wil accepteren in een dergelijke confrontatie
6 – De voorraden. De laatste 15 jaar of zo is China bezig geweest met het moderniseren en van de troepen en het opbouwen van materiaal en voorraden. De VS hebben net zo ongeveer hun hele voorraad in Ukraine gedumpt en zien die in vlammen opgaan. Waarbij komt kijken dat er ook nog eens werd uitgegaan van verkeerde inschattingen. De VS gebruikte in de hele Golfoorlog ergens tussen de 50.000 en 80.000 artilleriegranaten. Dat zagen ze als voldoende voor een lang conflict. De jaar productie in de VS is ruwweg 85.000 granaten. Rusland heeft laten zien dat ze die aantallen PER DAG afvuren. En geen enkele moeite hebben dat maandenlang vol te houden. Datzelfde geldt ook voor anti-tank wapens, draagbare anti-vliegtuig wapens, mijnen en ga zo maar door. De VS heeft haar voorraden opgebrand en zou momenteel bij een echt conflict na maximaal een week zonder munitie zitten. En dat is als er nooit ergens opslagplaatsen zouden worden geraakt.
7 – de allianties. Voor de VS is daar maar weinig van over. Europa ligt op zn gat en heeft niks meer over, militair noch financieel. Dan houdt je dus Japan, Taiwan, Australie over, met mogelijk zachte steun van Indonesie, maar dat zal beslist geen oorlog met China willen voeren, evenmin als de Filippijnen. En zowel Japan als Asutralie en Nieuw Zeeland kampen met de gevolgen vande gifprikken met enorme oversterfte en gehandicapt raken van de beroepsbevolking in de militaire leeftijd. Oeps.
China aan de andere kant heeft zich verzekerd van een alliantie met Rusland, wat betekent dat tenminste de Russiche luchtafweersystemen een rol zullen gaan spelen, als het niet meer dan dat is. Aangezien het leger van de VS helemaal niet is voorbereid op een grote land- of amphibische oorlog maar nog steeds denkt te kunnen winnen door luchtoverwicht kunnen ze dat wel schudden.
8 – drones. Rusland loopt momenteel voorop met ‘loitering ammunition’ en met ‘interactive drone swarms’, drones die onderling communiceren over wat ze aan mogelijke doelwitten zien en vanuit meerdere richtingen tegelijkertijd een doel bestoken. Drones veranderen de oorlogsvoering en de VS heeft hier nog geen antwoord op.
9 – nukes. het laatste redmiddel, of het einde van de mensheid in huidige vorm.
Tsja…die van de VS zijn verouderd, die van China nog vrijwel ongetest, maar de hypersonische raketten van Rusland zijn duidelijk superieur. Het Russiche S500 systeem (operationeel, terwijl er al wordt gewerkt aan S600) zal waarschijnlijk in staat zijn de meeste raketten en vliegtuigen van de VS te vernietigen voordat ze inslaan. Andersom heeft de VS nulkommanul verdediging tegen een Russische (tegen)aanval.
En dan komt daarbij dat Rusland haar schuilkelders heeft onderhouden, uitgebreid, gemoderniseerd, nieuwe heeft genbouwd, grote delen van de bevolking heeft getrained, oefeningen heeft gehouden en onvoorstelbaar veel lege ruimte heeft om opnieuw op te bouwen. De VS heeft wat dat betreft niks dan een paar hele beperkte ruimtes voor de militaire en politieke top. Wat die daarna gaan doen? Niet veel in ieder geval.
Dit lijkt me wel even genoeg