Repatriëring voelt vaak als eenrichtingsverkeer. Blanke naties en volkeren willen onze demografische achteruitgang ongedaan maken, maar toch wordt vaak de indruk gewekt dat de hele niet-Blanke wereld erop uit is onze landen binnen te dringen.

Bovendien wordt het vaak voorgesteld alsof niet-Blanke naties alles verachten waar het Westen voor staat, en dat heeft een beeld geschetst van een mondiale confederatie van naties en volkeren die ons actief of passief onderduwen in het demografische moeras.

Dit is echter allesbehalve de waarheid. Veel Arabische staten waarmee westerse regeringen al tientallen jaren in oorlog zijn, willen hun burgers terug. Deze regeringen proberen de stabiliteit te herstellen en hun naties weer op te bouwen, en om dat te kunnen doen hebben ze mensen nodig.

Maar agressief Westers beleid in combinatie met steun voor de zogenaamde staat Israël heeft dit tot nu toe onmogelijk gemaakt. Maar Banke mensen worden niet vertegenwoordigd door onze regeringen en moeten aandringen op verandering.

Syrië heeft herhaaldelijk laten weten dat het graag wil dat zijn burgers naar huis komen. De president van het land, Bashar Al-Assad, controleert nu het grote merendeel van het grondgebied van de staat en is door de Arabische Liga weer op het internationale toneel verwelkomd.

Als de Syrische natie nu relatief veilig is en goed overweg kan met zijn buren, dan zou dit het ideale moment zijn voor Blanke naties om met de Assad-regering samen te werken om op zijn eigen verzoek een begin te maken met de terugkeer van het Syrische volk.

Libanon maakt zich ook zorgen over de massale vlucht van zijn ontwikkelde klassen naar het Westen, en zou graag zien dat zij terugkeren om ervoor te zorgen dat het land kan blijven functioneren.

Irak probeert al tientallen jaren zijn diaspora ervan te overtuigen terug te keren, omdat het zowel geschoolde als ongeschoolde arbeiders nodig heeft om het land weer op te bouwen. De Iraakse regering heeft ambitieuze doelstellingen op het gebied van ontwikkeling en vooruitgang, die alleen kunnen worden verwezenlijkt met een goed opgeleide beroepsbevolking en een sterke basis van arbeiders.

Toch heeft Irak zich lange tijd verzet tegen pogingen van staten om zijn burgers eenzijdig terug te sturen, en heeft het geëist dat gecoördineerde inspanningen worden geleverd om de terugkeer van Irakezen te ondersteunen en hen de hulp te bieden die nodig is om zichzelf te herstellen.

Dit is iets waarvoor westerse regeringen over voldoende middelen beschikken om dit te beheren en te financieren, maar een dergelijke actie is nog nooit ondernomen.

Alleen al in Duitsland zijn er 450.000 Irakezen. Groot-Brittannië telt naar schatting tussen de 200.000 en 450.000 Iraakse inwoners, terwijl het kleine Zweden 225.000 Irakezen binnen zijn grenzen heeft.

De Syrische vluchtelingenpopulatie is zelfs nog groter. Er zijn 240.000 Syriërs in Zweden, ongeveer 1,2 miljoen Syriërs in Duitsland, en 950.000 Syrische vluchtelingen in het kleine Libanon.

In plaats van tientallen miljarden dollars aan hulp te geven en schijnbaar eindeloze logistieke steun te bieden aan de Israëlische staat voor oorlogen in het Midden-Oosten, zouden verstandige westerse regeringen overeenkomsten kunnen sluiten met deze Arabische staten.

Verdragen en pacten waarbij westerse staten de remigratie van miljoenen niet-Blanke mensen zouden kunnen garanderen, terug naar landen die dat willen.

Het investeren van bescheiden bedragen om ervoor te zorgen dat de Arabische staten mensen kunnen huisvesten die de blanken niet in onze eigen staten willen hebben, is een veel intelligentere investering dan het financieren van Israëlische raketsystemen. Met de 14,3 miljard dollar die de Amerikaanse president voor Israël heeft gevraagd, zouden meer dan 8 miljoen huizen in Arabische landen kunnen worden gebouwd, volgens cijfers van Muslim Hands.

Op dezelfde manier kampt Libanon met problemen op het gebied van de elektriciteits-, riolerings- en waterinfrastructuur die moeten worden gestabiliseerd om de stroom vluchtelingen en burgers van dat land naar het Westen in te dammen en het proces te keren.

Duitsland zou er ook beter aan doen een deel van de 22 miljard euro die het jaarlijks uitgeeft aan pogingen om buitenlanders te integreren, te gebruiken en dat geld in plaats daarvan te gebruiken om de remigratie van deze bevolkingsgroepen te financieren. Een jaar of twee van het uitgeven van het geld om deze bevolkingsgroepen te verwijderen met de medewerking van de Arabische staten zal de Duitse belastingbetaler op de middellange en lange termijn honderden miljarden besparen.

Onvoorwaardelijke hulp aan Israël heeft niets anders gedaan dan het Midden-Oosten destabiliseren en ongelooflijke aantallen raciale buitenlanders ertoe aanzetten Europa, Amerika en andere Blanke landen binnen te stromen.

Het is in het nationale belang van alle Blanken om te bepleiten dat het proces van steun aan Israël stopt en dat onze middelen worden aangewend voor het maken van regelingen om zoveel mogelijk niet-blanken naar hun thuisland terug te sturen in een zo vreedzaam mogelijk proces. En misschien hebben we hierin wel enkele bondgenoten.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Nederland heeft een snoeiharde Remigratie-Partij nodig en die is er niet

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over