Al jaren wordt radicaal links militanter en agressiever. De eeuwige onwetendheid en acceptatie door de politieke besluitvormers geeft de beweging een impuls. In het superverkiezingsjaar 2021 dreigt het linkse geweld een omvang aan te nemen die sinds de Duitse herfst niet meer is voorgekomen.
Toen Manuela Schwesig in 2013 aantrad als federaal minister voor Gezinszaken, wilde ze de zaken omkeren. Het Departement voor Gezinszaken, Ouderen, Vrouwen en Jeugd is ook gewijd aan de bestrijding van extremisme – op dit gebied heeft de SPD-politica een totale breuk durven maken met het beleid van haar voorgangster, schrijft Max Poland. De middelen voor de strijd tegen het links-radicalisme werden gekort zonder dat er iets voor in de plaats kwam. In plaats daarvan werd de aandacht uitdrukkelijk en eenzijdig naar rechts verlegd.
Duitse regering geeft € 1 miljard uit om ‘tegen rechts te vechten’ https://t.co/7l19lPTyxr via @DissidentNL
— DissidentNL (@DissidentNl) November 29, 2020
De minister heeft zelfs een extremismeclausule opgeofferd: wie financiering ontvangt, hoeft niet langer te verklaren dat hij de democratische basisorde steunt, omdat dat volgens critici het werk tegen rechts-extremisme zou hinderen. Links-extremisme, aldus Schwesig, is in feite een “gehypet probleem”.
Een uitspraak die aansluit bij de wijdverbreide veronderstelling dat links-extremisten in wezen onschadelijk zijn of in ieder geval lang niet zo erg als hun rechtse tegenhangers. Linkse extremisten vertegenwoordigen in wezen humane en gerechtvaardigde doelen zoals rechtvaardigheid, terwijl rechtse extremisten kwaadaardig en sluw zijn. “Linkse extremisten steken auto’s in brand, rechtse extremisten steken buitenlanders in brand,” is een zin die in dit verband vaak wordt geciteerd. En aangezien linkse extremisten vooral optreden tegen “de rechtsen”, is dat niet zo erg.
Toen de Amerikaanse rechtsextremist Richard Spencer in 2017 voor lopende camera’s in het gezicht werd geslagen, werd er aan beide kanten van de Atlantische Oceaan zelfs openlijk gediscussieerd over de vraag of dit geweld helemaal oké was – #PunchaNazi (punch a Nazi) was trending op Twitter en werd een eed van openbaring voor degenen die politiek geweld niet principieel afwijzen, maar afhankelijk van wie het slachtoffer er van is. Ook de Duitse Antifa wordt graag gebagatelliseerd omdat ze zo’n belangrijk werk “op het terrein” doet tegen de vermeende alomtegenwoordige bruine dreiging. En die paar “individuele gevallen” hebben niets te maken met de beweging als zodanig, Antifa is immers geen geregistreerde vereniging.
Hoe dit “belangrijke werk” er dan concreet uit kan zien, laat een documentaire van het tijdschrift Vice zien. “We hebben een man ontmoet die specifiek neonazi’s in een hinderlaag lokt en hen in elkaar slaat,” kopten de journalisten van het linkse mediacircuit. “Je hoeft geen 1 meter 80 lang te zijn om nazi’s te verslaan, daar zijn wapens voor,” legt de geweldpleger met capuchon uit. Drie minuten lang heeft hij het over zijn motivatie en rechtvaardiging om vermeende “nazi’s” aan te vallen, zonder deze groep mensen nader af te bakenen. “Als ze in het ziekenhuis liggen, als ze geen werk meer hebben, dan kunnen ze hun politieke werk gedurende die tijd niet doen. (…) Als je drie keer op je bek bent geslagen, als je auto twee keer in brand is gestoken (…) dan ben je niet meer in voor die shit.” Dat was “altijd al de strategie van de Antifa beweging”. In Berlijn hoef je niet ver te wandelen, je ziet er affiches van de Antifa, waarop niet alleen duidelijke slogans oproepen tot geweld, maar ook tekeningen te zien zijn van brandende politieauto’s.
Uit de cijfers blijkt hoe weinig mensen zich bewust zijn van de mogelijkheid van links-extremistisch geweld en gevaar: In 2016 beoordeelde 46% van de Duitsers het gevaar dat uitgaat van links-extremisme als “gering”; in 2020 vond 47% dat links-extremisme niet onderschat werd. Intussen is het aantal jaarlijkse links-extremistische misdrijven van 2014 tot 2019 met ongeveer 50% toegenomen, en van 2019 tot 2020 met nog eens 29% – en niet in het geheim. Bekentenissen worden, vrij toegankelijk voor iedereen, gepubliceerd op websites zoals “Indymedia”, waar linkse extremisten openlijk opscheppen over hun daden. In tegenstelling tot het rechts-radicalisme van de AfD, dat altijd met een vergrootglas wordt gezocht, dat in de hoofden van de mensen verborgen zou zijn, openbaart het links-extremisme zich volkomen openlijk. Je zegt wat je doet, en doet wat je zegt. JuSo-bestuurslid Bengt bewees dit nog onlangs, toen hij slechts matig gecodeerd schreef: “JuLis schieten wanneer?”. De federale vereniging van de Linkse Jeugd toonde openlijk haar solidariteit, en kort daarna stonden activisten van dezelfde organisatie voor de wolkenkrabber van Springer in Berlijn met spandoeken waarop ook “in code” stond: ‘Schiet Springer neer’. Voor de coalitiepartners van links is dit alles geen probleem.
De Binnenlandse veiligheidsdienst telt ten minste 47 openlijk opererende Antifa-groepen in het hele land als “extremistisch”. Daarnaast zijn er talrijke andere groepen, bijvoorbeeld uit het milieu van het zogenaamde “interventionistische links” (IL), die ook het doelwit zijn van de veiligheidsdienst. Uit cijfers van de BKA blijkt dat in 2018/2019 meer dan 80% van de brandstichtingsaanvallen in Duitsland van links kwam.
De neiging tot geweld heeft de laatste jaren een nieuw niveau bereikt. De Amerikaanse inlichtingendeskundige Brad Johnson wees er in de zomer van 2020 op dat leden van “Antifa” zelfs naar Syrië waren gereisd om daar door de socialistische Koerdische milities in de strijd te worden getraind. Volgens de “Henry Jackson Society”, een Amerikaanse denktank, zijn 500 links-extremisten uit Westerse landen afgereisd om in de gelederen van de YPG te vechten. De Franse binnenlandse inlichtingendienst zou ook over dergelijke inlichtingen beschikken. Het kan niemand kwalijk worden genomen dat hij daar directe parallellen herkent met de jongeren die in het begin van de jaren zeventig naar Jordaanse PLO-kampen reisden om daar te worden opgeleid in wapens – en later de geschiedenisboeken ingingen met hun acties als de “RAF”. In een dreigingsanalyse van vorig jaar waarschuwden de federale recherche en de veiligheidsdienst voor een “professionalisering van het gebruik van geweld”. Linkse extremisten rekenden op de zwaarste verwondingen van hun tegenstanders. Zelfs gerichte moorden zijn denkbaar.
Het kon niet beter gaan voor Antifa
Het groeiende probleem van het links-extremisme heeft zelfs de publieke omroepen bereikt: in november vorig jaar publiceerde het ZDF-format “Frontal21” een reportage waarin haat en geweld van linkse zijde uitvoerig werden belicht. Van doodsbedreigingen aan het adres van politici zoals FDP-parlementslid Judith Skudelny tot de bijna dagelijkse terreur waaraan bewoners worden blootgesteld rond de huizen, straten, huizenblokken en buurten die door linkse extremisten voor zichzelf worden opgeëist. Een bewoner van een nieuwbouwwijk aan de Rigaer Strasse in Berlijn laat zien hoe het raam van de kinderkamer in zijn huis doorzeefd was met stalen kogels. Een ander klaagt dat zij bijna nog banger is voor de onverschilligheid van politici. “In het midden van de hoofdstad van ons land – dat kan niet echt waar zijn”.
Maar het is waar – en het is vooral de schuld van de lokale politiek. Het is geen toeval dat uitgerekend in Berlijn linkse pijpbommenknutselaars maandenlang ongestoord kunnen werken en detoneren, totdat zij door de SEK worden gearresteerd. En kraakpanden als “Rigaer 94” of “Liebig 34“, van waaruit extremisme, geweld en terreur worden verspreid, gedijen niet zonder reden uitgerekend in Berlijn: juist in de federale hoofdstad heerst een politieke cultuur die deze “projecten” beschermt. Over bezet onroerend goed zeggen de Groenen en de Linke in een gezamenlijke resolutie: “Het verlies voor ons district zou onvervangbaar zijn. Zij maken deel uit van onze identiteit”.
Deze houding wordt ook buiten de grenzen van Berlijn weerspiegeld: de SPD-partijkrant “Vorwärts” legt uit waarom Antifa nodig is in de “strijd tegen rechts”. De groene politica Renate Künast eiste op 12 maart 2020 in de Bondsdag om eindelijk te zorgen voor “betrouwbare financiering” voor Antifa-groepen. En Martina Renner, lid van de Bondsdag van “die Linke”, eindigt haar toespraken met een dankwoord aan Antifa. De openheid tegenover een collectief van waaruit herhaaldelijk de ernstigste misdaden worden gepleegd, is opvallend.
Lalon Sander, stafchef van de Tageszeitung, spreekt zelfs openlijk uit wat veel Antifa-aanhangers stiekem moeten denken: “Voor anderen klinkt ‘geen geweld, nooit’ vandaag misschien als een verstandig standpunt. Voor mij niet.” In één post bagatelliseert hij het geweld van de Antifa en rechtvaardigt het door te zeggen dat de motieven van “rechts geweld” veel erger waren. Voor hem en vele anderen is het de oorsprong van het geweld dat het verwerpelijk maakt, niet het geweld op zich.
Het geweld is zichtbaar, elke dag, en het wordt geaccepteerd. In Berlijn worden elke dag gemiddeld twee auto’s in brand gestoken, de vlammen dreigen herhaaldelijk over te slaan naar woongebouwen, ruiten sneuvelen, slapende mensen worden in gevaar gebracht. In Leipzig wordt een politieman bijna doodgeslagen, in Berlijn wordt een politiebureau in brand gestoken. Om te voorkomen dat Rigeraer 94 wordt ontruimd, bedreigen de linkse extremisten de advocaat van de eigenaar. Een kroeg wordt op klaarlichte dag gesloopt, linkse extremisten steken Bengalo’s aan om te “protesteren” tegen gentrificatie – de zaak wordt nooit gemeld bij de politie en komt niet voor in de statistieken. Nieuws als dit is aan de orde van de dag.
Links neemt er geen afstand van, dat kan niet. Want van de SPD-leiding tot de DGB en van de “burgermaatschappij” tot autonoom links, is er één lijn. En dat is de kern van het probleem.
Met zoveel acceptatie is het geen wonder dat de extremistische geweldplegers steeds openlijker opereren. Voor 2021 roept “Indymedia” op tot “aanvallen op de staat, zijn onderdrukkingsorganen en zijn gerechtelijke instellingen”. “Wij willen de heersende orde vernietigen”, staat er. “Laten wij ons bevrijden uit de machteloosheid en met de door ons gekozen middelen aanvallen”, eindigt de oproep van de “autonome groepen”. Een Antifa-aanslag op een AfD-informatiestand in het Zwabische stadje Schorndorf, die in de meest uiteenlopende media de ronde deed, wordt op dezelfde website gestileerd als het begin van een campagne: De AfD-stand was bezocht “in het kader van de campagne ‘Antifascistische Actie – Tegen Rechtse Crisisoplossingen'”. Het motto was: “Saboteer de rechtse verkiezingscampagne!” Het Ministerie van Binnenlandse Zaken van Baden-Württemberg ziet de deelstaat- en federale verkiezingen van dit jaar als de aanleiding en het doel van de actie. Deze openlijke aanval op de democratie zal uiteraard weinigen in de gevestigde politiek interesseren, omdat het tegen “rechts” is. Maar het eeuwig wegkijken en wegdiscussiëren kan niet langer worden verontschuldigd door naïviteit. Geweld en aanslagen op mensenlevens worden aanvaard – en bepaalde politieke richtingen worden dus vogelvrij verklaard.
Er moet dringend actie worden ondernomen om een nieuwe golf van geweld te voorkomen. De Nedersaksische minister van Binnenlandse Zaken Pistorius zet met zijn voorgenomen verbod op Antifa een juiste en achterstallige stap en wordt daarvoor uiteraard uiterst vijandig bejegend. Ja, Antifa is geen geregistreerde organisatie – maar er is ongetwijfeld een netwerk op de achtergrond dat geweld plant en organiseert. En dat moet verpletterd worden, ongeacht of Antifa geregistreerd staat in het register van verenigingen. Voor het te laat is.
Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/02/13/9550/?swcfpc=1
