Dit artikel is geschreven om een terugkerende vraag over het conflict in Oekraïne te helpen beantwoorden: of Rusland snel genoeg op weg is om zijn speciale militaire operatie (SMO) af te ronden?
Om dit te doen, behandelt het document bepaalde geselecteerde historische perioden in de operatie waarin Rusland mogelijk andere beslissingen heeft genomen die van invloed zijn op de reikwijdte en het tempo van de SMO. Er wordt materiaal toegevoegd om voorlopig de redenen te helpen verklaren waarom Rusland ervoor koos om het ene te doen en het andere niet. Er is meer achtergrondinformatie toegevoegd om de betrokkenheid van de Verenigde Staten gedeeltelijk te dekken, schrijft Larry Johnson.
Terwijl het eerste deel van het document een historische benadering heeft, gaat het tweede deel in op komende gebeurtenissen en situaties die moeilijke beslissingen van beide regeringen zullen vereisen. Deze beslissingen zullen van invloed zijn op de snelheid waarmee de hele wereld zich in de richting van de Derde Wereldoorlog beweegt.
HISTORISCH
In 2014 namen de VS het besluit om de finale van de regimeverandering in Oekraïne door te voeren, waar de VS in de loop der jaren ongeveer $ 6 miljard aan hadden uitgegeven ter voorbereiding, volgens rapporten. Rusland moest op dat moment over verschillende dingen beslissen. Een daarvan was of er moest worden ingegrepen op de manier die Rusland jaren later in Kazachstan deed door een militaire macht in te vliegen en de coupplegers op te pakken en dan binnen een week naar huis te gaan. Rusland had de democratisch gekozen president van Oekraïne ook kunnen steunen nadat hij naar Rusland was gevlucht door een regering in ballingschap op te richten. Zoiets als toen de president van Jemen werd afgezet en naar Saoedi-Arabië vluchtte. In het laatste geval werd het moeilijk te zeggen over welke regering de pers het had, die in ballingschap of de de facto regering in Sana. Het is interessant dat Polen onlangs een Wit-Russische regering in ballingschap heeft opgericht, bestaande uit oppositiepolitici uit Wit-Rusland.
Hoe dan ook, Rusland besloot geen gebruik te maken van het propagandapotentieel van een regering in ballingschap in Oekraïne, die de VS had kunnen laten zien dat ze beweren de democratie te steunen, terwijl ze een democratische regering omverwerpen. Rusland besloot ook om zijn militairen niet in te zetten om het probleem in de kiem te smoren, waarschijnlijk om vele goede redenen. Eén reden was waarschijnlijk dat Oekraïne op dat moment naar verluidt het grootste leger van Europa had, zo’n 800.000 manschappen, zelfs meer dan de 500.000 van Turkije.
Een andere reden kan zijn geweest dat Rusland zich sinds de tijd van Peter de Grote op Europa had gericht en dat Poetin onlangs het concept van Europa van Lissabon tot Vladivostok had gepromoot. Een Russische militaire reactie in Oekraïne zou destijds waarschijnlijk een slechte public relations-actie zijn geweest en had tegenmaatregelen van het Westen kunnen veroorzaken waar Rusland nog niet op was voorbereid. In plaats daarvan organiseerde Rusland de akkoorden van Minsk om te proberen een vreedzame oplossing te vinden voor de separatistische bewegingen. Het bleek dat Rusland de Oekraïense separatisten op het minimaal noodzakelijke niveau steunde en dat Rusland zich vooral concentreerde op het veiligstellen van de Krim en de uiterst belangrijke marinebasis in Sebastopol.
De akkoorden van Minsk werden echter niet uitgevoerd door het Westen, noch door Oekraïne. De westerse politici verklaarden later dat het een list was om de NAVO de tijd te geven om het Oekraïense leger te bewapenen en te trainen. Dit was een beslissing om een NAVO-leger op te richten aan de grens met Rusland, ondanks vele strategen in het Westen die juist voor deze provocatie hadden gewaarschuwd. Er waren veel klachten van Russische zijde dat er veel eerder krachtig opgetreden had moeten worden tegen de opbouw van Oekraïne. Ook dat de Russische leiding door het Westen voor de gek was gehouden.
Andere standpunten waren dat Rusland de acht jaar ook had gebruikt om zijn strijdkrachten op te bouwen en die tijd net zo hard nodig had als de NAVO/Oekraïne. Buitenstaanders kennen de omvang van de Russische militaire voorbereiding in deze periode niet, noch hoe ver Rusland was met de voorbereiding op bepaalde economische tegenwind als de oorlog zou uitbreken. Het was echter in 2018 dat Poetin zijn toespraak hield over alle nieuwe “wonderwapens” die Rusland had ontwikkeld. Vermoedelijk werden veel van deze wapens nog getest, er moesten fabrieken worden gebouwd om ze te produceren en er was meer tijd nodig om ze aan de frontlinies te leveren en de troepen te trainen om ze te gebruiken.
Tegen 2021 moesten er beslissingen worden genomen. De NAVO/Oekraïne had naar verluidt het grootste leger van Europa ontwikkeld en Rusland had enkele van zijn zeer geavanceerde wapens ingezet. De Minsk-akkoorden werkten duidelijk niet en Rusland bleef er alleen naar verwijzen als onderdeel van zijn juridische manoeuvres. Washington had besloten door te gaan met zijn doel van wereldhegemonie en had de publieke opinie laten geloven dat Poetin een dictator was en dat Rusland tegelijkertijd een benzinestation in de wildernis en vijand nummer één was. Logica was geen sterk punt in Washington.
Het moet het Westen hebben geleken dat de tijd rijp was om toe te slaan tegen de Oekraïense separatisten en tegelijkertijd door te gaan met wat voor regimewisselingsmaatregelen dan ook tegen de Russische regering. Het plan zou zijn om het Oekraïense leger door te laten stoten tot aan de Russische grens, waarna Rusland te gedestabiliseerd zou zijn om de aanval effectief af te slaan. Vanuit het standpunt van het Westen zou het geen agressie zijn, omdat Oekraïne alleen maar een burgeroorlog binnen Oekraïne aan het oplossen was.
De zaken rechtzetten; dingen die je moet weten over Oekraïne
Aan de andere kant leken de Russen vrijwel hetzelfde standpunt te hebben dat de zaken op hun kop waren komen te staan. In december 2021 stelde Rusland het beroemde zogenaamde “Niet-Ultimatum” aan Oekraïne en het Westen waarin werd opgeroepen om te onderhandelen over een Europees Veiligheidsarrangement dat aan de minimumeisen van Rusland zou voldoen en niet nader omschreven gevolgen zou voorkomen. Het Westen weigerde het idee serieus te nemen en ging door met het bewapenen van Oekraïne en het opbouwen van troepen naast de separatistische gebieden.
Rusland ging toen verder met de “gevolgen”. Poetin ondertekende onmiddellijk papieren waarmee een aantal van de separatistische provincies als deel van Rusland werden opgenomen op basis van eerdere volksraadplegingen. Deze juridische manoeuvre betekende dat Rusland kon beweren dat het Russisch grondgebied beschermde toen het Oekraïense leger werd verdreven. Een andere moeilijke beslissing was om Rusland als eerste te laten toeslaan om verwarring te zaaien aan Oekraïense zijde. Dit betekende dat het Westen een propagandabonus kreeg door te beweren dat Rusland de agressor was omdat er Russische troepen in Oekraïne waren. De rol van de troepen in Oekraïne en de gemene acties van de Oekraïense troepen tegen de separatisten waren uit het Westerse nieuws geschrapt, waardoor Rusland in het propagandadefensief werd gedrongen. Poetin was ech ter wel in staat om de patriottische vurigheid in Rusland op te wekken, mede geholpen door de nare acties van het Oekraïense leger tegen Russische krijgsgevangenen.
De VS besloten door te gaan met hun anti-Russische campagne, met sancties en het demoniseren van alles wat Russisch is. Een buitenstaander zou het kunnen vergelijken met de beroemde Amerikaanse poging om de naam “French fries” te veranderen in “Freedom fries” toen Frankrijk weigerde een van de Amerikaanse militaire invasies te steunen. In elk geval maakten de acties van de VS het voor Poetin gemakkelijker om een meer algemene mobilisatie voor de oorlogsinspanning te beginnen, reservisten op te roepen en snel de wapenproductie op te voeren. Er gingen opnieuw stemmen op van Russische aanhangers om de oorlog te versnellen en voor Rusland om in het offensief te gaan in de hoop dat Oekraïne snel uitgeschakeld kon worden en zo veel levens en infrastructuur gespaard konden worden. De hoop van deze groep was dat het Westen zo zou zien dat de strijd tegen Rusland niet zou slagen en dat de onderhandelingen over een nieuwe veiligheidsarchitectuur konden doorgaan. De tegengestelde opvatting was dat een groot offensief van Rusland de Westerse propaganda in staat zou stellen om de Europeanen bang te maken en een grotere eenheid in de NAVO te creëren. Deze visie beweert dat de scheuren in de NAVO steeds groter worden en dat de EU steeds disfunctioneler wordt – dus waarom de vijand onderbreken als hij een fout maakt?
TOEKOMST
De NAVO-vergadering in Vilnius vindt plaats op 11 juli en zowel de NAVO/Oekraïne als Rusland kunnen proberen om vóór de vergadering acties te ondernemen om hun posities te verbeteren. Het Westen lijkt Oekraïne op te roepen om 1) een nieuw en verbeterd offensief in de oorlog te lanceren om een soort overwinning te behalen voor de NAVO-vergadering om zo meer wapensteun van de NAVO te krijgen, of 2) zijn reservetroepen terug te houden om een patstelling en een onderhandelde wapenstilstand te bevorderen, vergelijkbaar met die in Korea. Dit laatste zou Oekraïne in staat stellen om in de westerse invloedssfeer te blijven, zich te blijven herbewapenen, misschien ooit NAVO-lid te worden en de westerse financiële kolossen de controle te geven over waardevolle activa in Oekraïne.
Deze uitkomst werkt echter niet goed voor Rusland, omdat het grootste deel van Oekraïne dan de facto een NAVO-land blijft en er geen enkele herziening van het Europese veiligheidssysteem plaatsvindt. Er is zelfs geen garantie dat de beschietingen van de separatistische gebieden op de lange termijn zullen stoppen. Bovendien heeft Rusland duidelijk gemaakt dat het het Westen niet beschouwt als “tot overeenstemming in staat”, wat het moeilijk maakt om productieve onderhandelingen te voeren. Het niet-ultimatum riep op tot de-militarisering van Oekraïne en de effectieve verwijdering van de NAVO uit de voormalige Warschaupact-landen. Dat is een grote opdracht, en het is een moeilijke beslissing of Rusland beter hard en snel kan toeslaan, of dat het het rustig aan moet doen en moet wachten tot er grotere scheuren ontstaan tussen de NAVO-leden. Poetin zal hoe dan ook de schuld krijgen.
De VS moet nog meer beslissingen nemen. Een deel van de gevestigde orde pleit ervoor om eerst Rusland te verslaan en daarna de middelen van Rusland te gebruiken om het Westen te helpen China in bedwang te houden. Deze groep geloofde blijkbaar dat Rusland zwak genoeg was om door de oorlog in Oekraïne, de uitgebreide sancties, het aan diggelen slaan van de roebel en het verbreken van de verbinding met SWIFT en de creditcard-systemen een regimewisseling en een nieuwe Jeltsin-achtige regering teweeg te brengen. Een ander deel van het establishment was van mening dat een andere aanpak beter was: Rusland vrijwillig aan de kant van het Westen krijgen en dan afrekenen met China. Deze benadering wordt steeds duidelijker, samen met oproepen om de oorlog in Oekraïne te beëindigen en het geld elders te gebruiken, zoals in het Indo-Pacifische gebied. De zogenaamde “Realistische School” van het buitenlands beleid heeft China bestempeld als de “gelijkwaardige concurrent” van de VS en vindt dat China moet worden aangepakt op basis van een machtsevenwicht. Een kleine niet-Establishment groep vindt fouten in beide ideeën. Deze puinhoop moet worden opgelost, want het is moeilijk om een effectief buitenlands beleid te voeren of oorlog te voeren te midden van deze verwarring.
Wat de verwarring nog groter maakt is de rol van de globalisten, het World Economic Forum, de menigte in Davos en allerlei miljardairs die een soort “Nieuwe Wereldorde” promoten. Deze mensen lijken niet erg loyaal te zijn aan een bepaald land, maar eerder kosmopolitische wereldburgers. Hun vaak utopische ideeën lijken in delen van de wereld niet zo populair te zijn, waardoor het vermoeden bestaat dat er ooit militair geweld gebruikt zal moeten worden. Op dit moment zijn legers echter gebaseerd op nationalisme en patriottische steun van één land.
Er is geen wereldleger dat ondersteund wordt door een wereldregering of wereldburgers die ze kunnen belasten en oproepen. Het is een kip-en-ei probleem: wat komt eerst – de regering of het leger? De NAVO wordt nog steeds geleid door de VS en gesteund door de VS. De gedachte is dus dat de globalisten het Amerikaanse leger zouden moeten gebruiken, aangezien zowel Rusland als China weinig interesse tonen in zo’n nieuwe orde. Het probleem is dat het Amerikaanse leger op veel gebieden tegenspoed ondervindt, van wapens die niet effectief zijn tot het niet kunnen rekruteren van genoeg soldaten. Critici beweren dat “Wokeism” de schuld is van een deel van de problemen en dat “Wokeism” wordt gepromoot door de Globalisten. Natuurlijk beweren de aanhangers van het Wokeïsme juist het tegenovergestelde. Maar als het standpunt van de critici enige feitelijke geldigheid heeft, dan is er een raadsel: de Globalisten zouden het Amerikaanse leger moeten gebruiken om hun nieuwe orde af te dwingen, maar tegelijkertijd wordt het Amerikaanse leger belemmerd door de Globalisten die de invoering van het Wokeïsme in de VS afdwingen.
De VS moet dus een aantal moeilijke keuzes maken met betrekking tot Wokeism, immigratie, staatsschuld, studieschuld, onderwijs en nog veel meer. Er is ook de vraag wat te doen met vliegdekschepen, stealth destroyers, stealth vliegtuigen, luchtverdedigingssystemen en de ruwweg 800 militaire bases in het buitenland. Een onmiddellijke puzzel is welke wapens en ondersteuning we naar Oekraïne moeten sturen.F-16 gevechtsvliegtuigen en Abrams tanks zijn slechts een deel van het probleem; Oekraïne vraagt nu om F-18 en Europese Typhoon vliegtuigen.De volgende mogelijkheid zijn verzoeken voor de F-35? Militaire functionarissen over de hele wereld zijn benieuwd hoe goed de Amerikaanse wapens presteren in een echt conflict met Rusland.
Het is niet verwonderlijk dat Washington niet met een samenhangende, grote strategie kan komen, of zelfs maar kan omgaan met de vragen en problemen die zich opstapelen. De sombere vooruitzichten die duidelijk naar voren komen in het recente manifest van John Mearsheimer, komen duidelijk naar voren in de titel: The Darkness Ahead: Where the Ukraine War Is Headed. Een soortgelijk pessimisme is te vinden in het huidige artikel in Buitenlandse Zaken van Samuel Charap van RAND Corporation, getiteld: An Unwinable War: Washington Needs an Endgame in Ukraine.
Wat Rusland betreft, is er naast de bovengenoemde beslispunten de vraag wat het moet doen in de andere oorlogsgebieden, in plaatsen als West-Azië, Afrika en Latijns-Amerika. In hoeverre moet Rusland een geherformuleerde Wagner Group in verschillende landen steunen? Moet Rusland Syrië toestaan Israëlische straaljagers aan te vallen als die Damascus bombarderen, of Syrië helpen de olietankers te vernietigen die het zwarte goud het land uit smokkelen? De verkoop van wapens en militaire training, het tegengaan van door de VS gesteunde regimewisselingen, het wereldwijd verspreiden van alternatieve geldoverboekingen en creditcard-systemen, en samenwerking met OPEC+ om de oliebelangen van de VS tegen te gaan, zijn andere mogelijkheden voor Russische “hybride oorlogvoering”. Rusland heeft een uitgebreid menu dat verder gaat dan de actie in Oekraïne, en in veel gevallen zou China graag meedoen.
Tot slot wordt algemeen erkend dat een stervend imperium een gevaarlijk beest is waar voorzichtig mee moet worden omgegaan. Op grond hiervan suggereren analisten dat zowel Rusland als China voorzichtig moeten zijn om het beest niet te hard te porren, anders wordt het razend van woede. Tot nu toe lijken beide landen dit advies in gedachten te houden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
Dmitri Medvedev legt uit wat de nieuwe grenzen zullen zijn – Oekraïne zal verdwijnen
Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.
Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
De beste strategie op langere termijn voor ons is dus het steunen van de Democratische Partij en Joe Biden, Wokisme, Transgenderitis, Massaimmigratie vanuit Mexico, gigantische herstelbetalingen aan de zwarten, massamigratie uit de hele wereld naar de USA, volledige regelmatige vaccinatie van de Amerikaanse bevolking, steunen van George Soros en zijn activiteiten om Openbare Aanklagers in functie brengen die alle zwarte criminelen vrijlaten en onschuldige blanken achter de tralies gooien, enz…
Als we dit een aantal jaren volhouden, leidt dit onvermijdelijk tot de totale en definitieve instorting van de macht van de USA.
Ik ben het niet vaak met je eens, eigenlijk nooit maar nu sla je de spijker op de kop, hoe we nu bezig zijn en alles maar pikken leidt tot zelfdestructie van alles waar we voor stonden.
Dit moeten haast wel oekies zijn. Kan niet anders.
Geen enkel ander mens kan zo gek zijn.
https://dailybuzz.nl/buzz/met-een-hamer-enorme-kogel-op-hun-plek-beuken-is-ook-een-baan.html