“In de economie,” schreef John Kenneth Galbraith, “heeft de meerderheid het altijd mis.” Galbraith zou daaraan hebben kunnen toevoegen dat er in militaire zaken een berg historisch bewijs is dat suggereert dat Amerikaanse generaals en militaire analisten er ook altijd naast zitten, schrijft Douglas Macgregor.

Toen de Spaanse burgeroorlog in maart 1939 eindigde na drie jaar van brute gevechten waarbij Sovjet, Duits en Italiaans materieel, adviseurs en troepen in zware gevechten verwikkeld waren, vonden hooggeplaatste militaire leiders in Londen, Parijs en Washington verrassend weinig bewijs dat wees op een diepgaande verandering in de oorlogsvoering. Een Amerikaanse legerofficier die later generaal-majoor werd, was getuige van de gevechten en stelde: “In Spanje zijn de theorieën over de verwoestende kracht van Panzerdivisies en andere massale gepantserde formaties die ‘onafhankelijk’ werden ingezet, blijkbaar weerlegd door de werkelijke gebeurtenissen.” Vijf maanden later zouden de gebeurtenissen in Polen deze woorden weerleggen, maar op dat moment werden zijn opvattingen in het Westen breed gedeeld.

De oorlog tegen Rusland in Oekraïne is anders dan de Spaanse Burgeroorlog. Het is een proxy oorlog, bedoeld om alle Amerikaanse en geallieerde middelen in te zetten tegen Rusland in Oekraïne. Als Amerikanen zich beginnen af te vragen of de enorme investering van Washington in Oekraïense hulp de meningen van Amerikaanse analisten en hun evaluatie van de gebeurtenissen in Oekraïne heeft gekleurd, dan zijn hun vermoedens terecht.

Binnen enkele dagen na het uitbreken van de oorlog tekende president Biden voor een noodhulppakket dat 13 miljard dollar aan hulp voor Oekraïne omvatte, waarvan de helft bestemd was voor militaire doeleinden. In combinatie met de onlangs toegezegde 33 miljard dollar aan extra militaire steun aan Oekraïne, komen de totale kosten van de door de Amerikaanse belastingbetaler gefinancierde militaire steun aan Oekraïne in 2022 in de buurt van het jaarlijkse budget van het Russische leger. Het belangrijkste is misschien wel dat Amerikaanse adviseurs in Oekraïne inlichtingen en doelgeleiding verschaffen, samen met de snelle bevoorrading van kritieke gevechtsuitrusting.

Terwijl de gevechten in Oekraïne woedden, verschenen als op het juiste moment gepensioneerde generaals van het Amerikaanse leger op de televisie om een op handen zijnde Oekraïense overwinning aan te kondigen, gebaseerd op de naar verluidt spectaculaire successen van het land op het slagveld en de buitengewone incompetentie van Rusland. De Russische strijdkrachten, zo betoogden zij, waren tot een nederlaag gedoemd door ernstige tactische fouten, logistieke tekortkomingen en een zwakke uitvoering. Achteraf bezien waren sommige van deze opmerkingen “omgekeerd”, maar veel van de kritiek weerspiegelde vrijwel zeker de verzonken kosten van de Amerikaanse investeringen in de Oekraïense militaire capaciteit.

Het duurde niet lang of Amerikaanse analisten drongen erop aan dat de Russische militaire leiding de onvergeeflijke fout had gemaakt door het Russische offensief in Oekraïne niet te “frontloaden” met aanvallen met geleide precisieraketten, in de stijl van Desert Storm. Amerikaanse militaire experts en hun Britse collega’s waren er ook snel bij om een oordeel te vellen over het falen van de Russische grondtroepen om langs twee of drie grote assen naar het westen op te rukken. Als de Oekraïense strijdkrachten de Russische troepen genoeg verliezen aan mensen en materieel zouden bezorgen, zo luidde het verhaal, zou Moskou zijn doelstellingen opgeven en zijn troepen terugtrekken. Verwachten dat de Russen hun operaties op dergelijke valse gronden zouden staken, heeft natuurlijk evenveel zin als verwachten dat Washington na Pearl Harbor om vrede zou vragen.

De gepensioneerde generaals besteedden weinig aandacht aan de operationele situatie. In tegenstelling tot het beeld dat westerse analisten schetsten, rukten de Russische grondtroepen op, methodisch voortbewegend langs een 300 mijl lang front om de Oekraïense strijdkrachten te identificeren en selectief aan te vallen.

Weinig analisten in het Westen wisten of interesseerden zich voor het feit dat de Russische commandanten instructies hadden gekregen om nevenschade aan de burgerbevolking en de infrastructuur te voorkomen. Aanvankelijk werd het optreden van het Russische leger duidelijk beperkt door de bezorgdheid over nevenschade, maar na verloop van tijd omsingelden de Russische operaties belangrijke stedelijke gebieden in Oost-Oekraïne waar de Oekraïense strijdkrachten verdedigingsbolwerken probeerden op te richten die bevoorraad waren met munitie, voedsel en water. De Russische operationele intentie veranderde en richtte zich op het systematisch terugdringen van de omsingelde Oekraïense strijdkrachten en niet op het veroveren van grootstedelijke gebieden.

Het enorme Russische voordeel in aanvalskracht – raketartillerie, tactische ballistische raketten, conventionele artillerie en vliegtuigen – in combinatie met de aanzienlijke Oekraïense tekortkomingen in mobiliteit, luchtverdediging en aanvalsmiddelen, maakte de Oekraïense beslissing om zich in stedelijke gebieden te verdedigen onvermijdelijk. Maar het onvermogen van de Oekraïense strijdkrachten om effectief te manoeuvreren en tegenoffensieven te coördineren op operationeel niveau gaf het strategische initiatief al vroeg over aan de Russische strijdkrachten. Het vereenvoudigde ook de uitvoering van Russische “uitputtingsoperaties”. Belangrijke Oekraïense vliegvelden, bruggen, spoorwegknooppunten en transportmiddelen werden geneutraliseerd of vernietigd, waardoor vooruitgeschoven Oekraïense troepen geïsoleerd raakten van herbevoorrading of versterking.

Tien weken na het begin van het conflict is het leerzaam om het strategische plaatje opnieuw te bekijken. De oorlog tegen Rusland in Oekraïne heeft zich ontwikkeld, maar niet op de manier die westerse waarnemers hadden voorspeld. De Oekraïense troepen lijken verbrijzeld en uitgeput. De voorraden die de Oekraïense troepen die in Oost-Oekraïne vechten bereiken, zijn slechts een fractie van wat nodig is. In de meeste gevallen worden vervangstukken en nieuwe wapens vernietigd lang voordat ze het front bereiken.

Geconfronteerd met het onmiskenbare falen van de Amerikaanse hulp en de toevloed van nieuwe wapens om de Oekraïense troepen van een zekere vernietiging te redden, is de regering-Biden wanhopig om de situatie om te keren en haar gezicht te redden. Polen lijkt een uitweg te bieden. Belangrijker is dat de Poolse president Andrzej Duda en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky beiden de wens hebben geuit om de grenzen tussen Polen en Oekraïne uit te wissen.

Onbevestigde berichten uit Warschau wijzen erop dat nadat Washington de voorstellen voor een vliegverbod boven Oekraïne had verworpen, samen met de overdracht van Poolse MIG-29 vliegtuigen aan Oekraïense piloten, de Poolse generale staf stilletjes de opdracht kreeg plannen te formuleren voor een interventie in het Oekraïense conflict door het westelijke deel van Oekraïne in te nemen. Uiteraard zou voor een militaire actie van deze omvang de goedkeuring van Kiev vereist zijn, maar gezien de feitelijke controle van Washington over de regering Zelensky, zou goedkeuring voor een Pools militair ingrijpen geen probleem mogen zijn.

Vermoedelijk hoopt de regering-Biden dat een botsing tussen Russen en Polen in welke vorm dan ook – met inbegrip van lucht- en raketaanvallen op Poolse troepen aan de Oekraïense kant van de grens – de NAVO-raad mogelijk zou oproepen om bijeen te komen en artikel V van het NAVO-verdrag aan de orde te stellen. Of een Pools militair ingrijpen in Oekraïne de inzet van NAVO-leden voor een oorlog met Rusland rechtvaardigt, is onduidelijk. Het blijft aan het oordeel van elke NAVO-lidstaat om actie te ondernemen.

Het enige dat een analist op dit moment met vertrouwen kan zeggen, is dat een Pools militair ingrijpen de NAVO-leden zou confronteren met het spookbeeld van oorlog met Rusland, precies de ontwikkeling waartegen de meeste NAVO-leden zich verzetten. Afgezien van de vraag of Poolse grondtroepen klaar zijn om de missie uit te voeren ondanks de Russische oppositie, zou Poolse actie de neoconservatieven in Washington DC tevreden stellen. Polen zou wel eens de sleutel kunnen zijn tot uitbreiding van de NAVO-oorlog met Rusland in Oost-Europa.

Waarom? Omdat de Poolse katalysator voor conflict met Rusland het Amerikaanse volk een oorlog presenteert die Amerikanen niet willen, maar niet gemakkelijk kunnen stoppen. Een dergelijke oorlog met Rusland zou een oorlog zijn die begonnen is zonder een objectieve beoordeling van de Amerikaanse vitale belangen, de verdeling van de macht binnen het internationale systeem, of het bestaan van concrete bedreigingen voor de nationale veiligheid van de VS.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/29/31568/?swcfpc=1