Vóór 22 februari 2022 was er enige – zij het vrij beperkte – handelingsvrijheid. Daarna niet meer, zegt Alexander Dugin.

Maar dit fundamentele besluit is van een zodanige omvang dat het niet alleen degenen die het onmiddellijk verwierpen angst aanjaagt, maar ook de Russische meerderheid, die Operatie Z onvoorwaardelijk steunt.

Moskou heeft de hele mondiale hegemonie van het Westen uitgedaagd, is in een directe confrontatie gekomen met de mondiale liberale wereldorde en is begonnen met het vernietigen van het Russisch-fobe nazi-construct dat deze wereldorde heeft opgericht in de buurt van Rusland, meer bepaald op ons grondgebied, om ons heen direct aan te vallen.

We begonnen eerst het initiatief te grijpen in het onvermijdelijke historische duel.

Of de wereld zal multipolair zijn, of het zal unipolair blijven, waarbij alle fundamentele beslissingen door het Westen worden genomen, of liever door de manische globalistische sekte die de macht over de volkeren van het Westen heeft gegrepen en hun macht heeft uitgebreid naar de hele mensheid. Ze kondigden de “Grote Reset” aan en de volledige overdracht van de macht aan de wereldregering (K. Schwab, J. Soros, enz.). Poetin reageerde met een speciale militaire operatie. De inzet is extreem hoog. En niets kan terug op de startlijn worden gezet.

Natuurlijk, als ze verliezen, hebben de globalisten nog steeds enig potentieel. Zelfs als ze Oekraïne verliezen, zal hun systeem als geheel niet instorten en zal hun invloed in de wereld niet te veel verminderen. Maar symbolisch zal het een slag zijn voor al hun macht, een bres in de wereldmuur waarin ze naties en staten hebben opgesloten. Het Westen kan Oekraïne opofferen als pion en het spel zal niet voor altijd verloren zijn. Integendeel, het eigenlijke spel is nog maar net begonnen, maar het wordt een schaakspel voor twee, niet slechts voor één (zoals Zbigniew Brzezinski ironisch tegen me opmerkte). En het spel zal moeilijk zijn.

Wanneer Rusland definitief en aantoonbaar wint, na de doelstellingen van de speciale militaire operatie volledig te hebben verwezenlijkt, zal de multipolaire wereld duidelijke contouren krijgen in de vorm van drie kant-en-klare polen: het Westen, Rusland en China, en vervolgens kunnen India, de Islamitische wereld en andere landen daaraan worden toegevoegd. Maar het Westen zal blijven proberen zijn hegemonie te handhaven, de polen tegen elkaar op te zetten, een nieuwe reeks provocaties en kleurenrevoluties te organiseren, etnische opstanden en sociale chaos te bevorderen. Er zou immers een nieuwe epidemie kunnen uitbreken, want er is niet voor niets zoveel geld uitgegeven aan geheime laboratoria voor de ontwikkeling van biowapens in Oekraïne en elders. Iets dankzij een speciale militaire operatie is vandaag naar buiten gekomen, maar hoeveel meer blijft er achter de schermen…

Maar voor Rusland hebben we het over een heel ander dilemma: to be or not to be. In dit geval zal het niet mogelijk zijn om “not to be” als een “overwinning” te presenteren. Het behoeft geen betoog dat de regering van tijd tot tijd op deze manier heeft gehandeld. Maar dat was alleen wanneer het een binnenlands publiek betrof. Nu bekijken de mensen en de hele wereld de gebeurtenissen van de speciale militaire operatie vanuit ondubbelzinnige standpunten die geen enkele dubbelzinnige interpretatie toelaten, en de Russische autoriteiten zijn niet langer in staat hierop invloed uit te oefenen. Dit is niet alleen omdat we de informatieoorlog hebben verloren, maar omdat we het over diepere zaken hebben dan over mediaoperaties. Als de vraag is “to be or not to be”, is er alleen maar “Victory”. Niet eens “overwinning of nederlaag”, maar “Overwinning of niets.”

Het is mogelijk om een nederlaag te overleven; we hebben 1991 en de hele jaren negentig meegemaakt. Toen was de vraag zeer acuut. En nu is het nog acuter. Het is nu zo acuut dat er maar één uitweg is: de overwinning en niets anders.

En een “overwinning” kan niet de erkenning van enkele van onze minder belangrijke eisen zijn, terwijl Oekraïne wordt behouden zoals het is. Overwinning is een volledige verandering van alles zoals het is – in Oekraïne, en in Rusland zelf.

Oekraïne zonder nazi’s en liberalen, Rusland zonder liberalen, oligarchen en verraders (wij hebben geen nazi’s als zodanig, terwijl het Westen het nationalisme in de post-Sovjetrepublieken kunstmatig heeft gesteund, hadden de nationalisten in Rusland zelf geen interne of externe steun).

Ik ben er absoluut van overtuigd dat Poetin alles begreep toen hij die stap zette, die de wereld veranderde. Met één gebaar zette hij alles op het spel en met hetzelfde gebaar sneed hij de aftocht af. Dit is hoe geschiedenis wordt gemaakt: alles of niets. Dit is hoe een man, een onderdaan, een vrije soevereine heerser leeft en handelt.

Velen vrezen vandaag verraad, overgave, schandelijke verzoening met een existentiële vijand. We hebben, helaas, trieste precedenten hiervoor in het recente verleden. Maar een evenwicht tussen loyaliteit en verraad – zon en maan – is niet langer mogelijk. De weegschaal is onomkeerbaar (en het belangrijkste woord hier is onomkeerbaar) naar één kant doorgeslagen. In de richting van de Overwinning.