Dezelfde kliek van oorlogszuchtige schurken, specialisten in buitenlands beleid en regeringsfunctionarissen, ontloopt jaar na jaar, debacle na debacle, zelfvoldaan de verantwoordelijkheid voor de militaire fiasco’s die ze orkestreren. Zij zijn flexibel, waaien handig met de politieke winden mee, gaan van de Republikeinse Partij naar de Democratische Partij en dan weer terug, veranderen van koude oorlog strijders naar neocons naar liberale interventionisten. Pseudo-intellectuelen, die een plakkerig Ivy League snobisme uitstralen terwijl ze eeuwige angst, eeuwige oorlog en een racistisch wereldbeeld verkopen, waarin de mindere rassen van de aarde alleen geweld begrijpen, schrijft Chris Hedges.

Het zijn pooiers van de oorlog, marionetten van het Pentagon, een staat in een staat, en de defensieaannemers die hun denktanks rijkelijk financieren – Project for the New American Century, American Enterprise Institute, Foreign Policy Initiative, Institute for the Study of War, Atlantic Council en Brookings Institute. Zoals een gemuteerde stam van een antibiotica-resistente bacterie, kunnen zij niet worden overwonnen. Het maakt niet uit hoe verkeerd zij zijn, hoe absurd hun theorieën, hoe vaak zij liegen of andere culturen en samenlevingen als onbeschaafd denigreren of hoe vaak moorddadige militaire interventies verkeerd aflopen. Het zijn onwrikbare rekwisieten, de parasitaire mandarijnen van de macht die worden uitgekotst in de nadagen van elk imperium, inclusief dat van de VS, die van de ene zelfvernietigende catastrofe naar de volgende springen.

Ik heb 20 jaar als buitenlandcorrespondent verslag gedaan van het lijden, de ellende en de moorddadige rampen die door deze oorlogsstokers werden beraamd en gefinancierd. Mijn eerste ontmoeting met hen was in Centraal Amerika. Elliot Abrams – veroordeeld voor het afleggen van misleidende getuigenis aan het Congres over de Iran-Contra affaire en later gratie verleend door President George H.W. Bush, zodat hij terug kon keren naar de regering om ons de oorlog in Irak te verkopen – en Robert Kagan, directeur van het bureau voor publieke diplomatie van het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Latijns-Amerika – waren propagandisten voor de wrede militaire regimes in El Salvador en Guatemala, en ook voor de verkrachters en moordzuchtige misdadigers die de schurkenstrijders van Contra vormden die vochten tegen de Sandinistische regering in Nicaragua, die zij illegaal financierden. Hun taak was om onze verslaggeving in diskrediet te brengen.

Zij, en hun coterie van mede-oorlogsliefhebbers, drongen na de val van de Berlijnse muur aan op de uitbreiding van de NAVO in Midden- en Oost-Europa, waarbij zij een overeenkomst schonden om de NAVO niet uit te breiden tot buiten de grenzen van een verenigd Duitsland en Rusland roekeloos tegen zich in het harnas joegen. Zij pleitten voor luchtaanvallen in Servië en riepen de VS op Slobodan Milosevic “uit te schakelen”. Zij waren de auteurs van het beleid om Afghanistan, Irak, Syrië en Libië binnen te vallen. Robert Kagan en William Kristol, met hun typische onnozelheid, schreven in april 2002 dat “de weg die leidt naar echte veiligheid en vrede” “de weg is die door Bagdad loopt”.

We hebben gezien hoe dat uitpakte. Die weg leidde tot de ontbinding van Irak, de vernietiging van de civiele infrastructuur, waaronder de vernietiging van 18 van de 20 elektriciteitscentrales en bijna alle waterpomp- en rioleringssystemen gedurende een periode van 43 dagen waarin 90.000 ton bommen op het land werden gegooid, de opkomst van radicale jihadistische groeperingen in de hele regio, en mislukte staten.

De oorlog in Irak heeft, samen met de vernederende nederlaag in Afghanistan, de illusie van de militaire en wereldwijde hegemonie van de VS aan flarden geschoten. De oorlog heeft de Irakezen, die niets te maken hadden met de aanslagen van 11 september, ook het wijdverbreide doden van burgers, de marteling en seksuele vernedering van Iraakse gevangenen en de opkomst van Iran als de macht bij uitstek in de regio, aangedaan.

Aanzetten tot oorlog en omverwerpingen

Zij blijven oproepen tot een oorlog met Iran, waarbij Fred Kagan verklaarde dat “er niets is dat we kunnen doen behalve aanvallen om Iran te dwingen zijn kernwapens op te geven”. Ze hebben aangedrongen op de omverwerping van president Nicholas Maduro, nadat ze geprobeerd hebben hetzelfde te doen met Hugo Chavez, in Venezuela. Ze hebben het gemunt op Daniel Ortega, hun oude nemesis in Nicaragua.

{…}

De regering Biden zit vol met deze onwetenden, inclusief Joe Biden. Victoria Nuland, de vrouw van Robert Kagan, is onderstaatssecretaris van Biden voor politieke zaken. Antony Blinken is minister van Buitenlandse Zaken. Jake Sullivan is adviseur nationale veiligheid

Zij zijn afkomstig uit deze cabal van morele en intellectuele trollen waartoe ook Kimberly Kagan behoort, de vrouw van Fred Kagan, die het Institute for the Study of War oprichtte, William Kristol, Max Boot, John Podhoretz, Gary Schmitt, Richard Perle, Douglas Feith, David Frum en anderen. Velen waren ooit overtuigde Republikeinen of, zoals Nuland, dienden in Republikeinse en Democratische regeringen. Nuland was de belangrijkste plaatsvervangend adviseur voor het buitenlands beleid van vice-president Dick Cheney.

Zij zijn verenigd door de eis van steeds grotere defensiebudgetten en een steeds groter wordend leger. Julian Benda noemde deze hovelingen aan de macht “de zelfgemaakte barbaren van de intelligentsia.”

Ze hebben ooit geprotesteerd tegen liberale zwakte en verzoening. Maar ze zijn snel naar de Democratische Partij overgestapt in plaats van Donald Trump te steunen, die niet van plan was een conflict met Rusland te beginnen en die de invasie van Irak een “grote, vette fout” noemde. Bovendien, zoals ze terecht opmerkten, was Hillary Clinton een mede-neocon. En de liberalen vragen zich af waarom bijna de helft van het electoraat, dat deze arrogante ongekozen machtsmakelaars verafschuwt, zoals het hoort, op Trump heeft gestemd.

Deze ideologen hebben de lijken van hun slachtoffers niet gezien. Ik wel. Inclusief kinderen. Elk lijk dat ik zag in Guatemala, El Salvador, Nicaragua, Gaza, Irak, Soedan, Jemen of Kosovo, maand na maand, jaar na jaar, onthulde hun moreel bankroet, hun intellectuele oneerlijkheid en hun zieke bloeddorst.

Zij hebben niet in het leger gediend. Hun kinderen dienen niet in het leger. Maar ze sturen gretig jonge Amerikaanse mannen en vrouwen op pad om te vechten en te sterven voor hun zelfbedachte dromen van een imperium en Amerikaanse hegemonie. Of, zoals in Oekraïne, geven zij honderden miljoenen dollars aan wapentuig en logistieke steun om lange en bloedige proxy-oorlogen in stand te houden.

De historische tijd stopte voor hen met het einde van de Tweede Wereldoorlog. De omverwerping van democratisch gekozen regeringen door de VS tijdens de Koude Oorlog in Indonesië, Guatemala, Kongo, Iran en Chili (waar de C.I.A. toezag op de moord op de opperbevelhebber van het leger, generaal René Schneider, en president Salvador Allende); de Varkensbaai; de wreedheden en oorlogsmisdaden die de oorlogen in Vietnam, Cambodja en Laos kenmerkten; zelfs de rampen die zij in het Midden-Oosten hebben veroorzaakt, zijn verdwenen in het zwarte gat van hun collectief historisch geheugenverlies.

De Amerikaanse wereldheerschappij, zo beweren zij, is goedaardig, een kracht voor het goede, “welwillende hegemonie”. De wereld, benadrukt Charles Krauthammer, verwelkomt “onze macht.” Alle vijanden, van Saddam Hoessein tot Vladimir Poetin, zijn de nieuwe Hitler. Alle interventies van de VS zijn een strijd voor vrijheid die de wereld veiliger maakt. Alle weigeringen om een ander land te bombarderen en te bezetten zijn een München-moment uit 1938, een pathetische terugtrekking uit de confrontatie met het kwaad door de nieuwe Neville Chamberlain. We hebben vijanden in het buitenland. Maar onze gevaarlijkste vijand zit van binnen.

De oorlogsstokers bouwen een campagne tegen een land als Irak of Rusland en wachten dan op een crisis – ze noemen het de volgende Pearl Harbor – om het ongerechtvaardigde te rechtvaardigen.

In 1998 schreven William Kristol en Robert Kagan, samen met een dozijn andere prominente neo-conservatieven, een open brief aan president Bill Clinton waarin ze zijn beleid van indamming van Irak als een mislukking aan de kaak stelden en eisten dat hij ten strijde zou trekken om Saddam Hoessein omver te werpen. Doorgaan op de ingeslagen weg van zwakte en afglijden”, waarschuwden zij, “zou onze belangen en onze toekomst in gevaar brengen”.

Enorme meerderheden in het Congres, Republikeins en Democratisch, haastten zich om de Iraq Liberation Act aan te nemen. Weinig Democraten of Republikeinen durfden te worden gezien als zwak voor de nationale veiligheid. De wet stelde dat de regering van de Verenigde Staten zou werken aan de “verwijdering van het regime onder leiding van Saddam Hoessein” en gaf toestemming voor 99 miljoen dollar voor dat doel, waarvan een deel werd gebruikt voor de financiering van Ahmed Chalabi’s Iraaks Nationaal Congres, dat een belangrijke rol zou gaan spelen bij de verspreiding van de verzinsels en leugens die tijdens de regering van George W. Bush werden gebruikt om de oorlog in Irak te rechtvaardigen.

De aanslagen van 9/11 gaven het oorlogsfeest zijn opening, eerst met Afghanistan, daarna met Irak. Krauthammer, die niets wist over de Moslimwereld, schreef dat:

Het verwijderen van Saddam Hoessein uit de macht, kraaide Kristol, zou “het politieke landschap van het Midden-Oosten veranderen.”

Dat deed het natuurlijk, maar niet op een manier die de VS ten goede kwam.

Ze verlangen naar een apocalyptische wereldoorlog. Fred Kagan, de broer van Robert, een militair historicus, schreef in 1999 dat “Amerika in staat moet zijn om Irak en Noord-Korea te bestrijden, en ook in staat moet zijn om genocide op de Balkan en elders te bestrijden zonder zijn vermogen om twee grote regionale conflicten te bestrijden in gevaar te brengen. En het moet in staat zijn om over aanzienlijke (maar niet oneindige) tijd een oorlog met China of Rusland te overwegen [nadruk van de auteur]”.

Zij geloven dat geweld op magische wijze alle geschillen oplost, zelfs het Israëlisch-Palestijnse moeras. In een bizar interview onmiddellijk na 9/11, riep Donald Kagan, de Yale classicus en rechtse ideoloog die de vader was van Robert en Fred, samen met zijn zoon Fred, op tot het stationeren van Amerikaanse troepen in Gaza zodat we “de oorlog naar deze mensen kunnen brengen”.

Zij hebben lang aangedrongen op de stationering van NAVO-troepen in Oekraïne, waarbij Robert Kagan zei dat “we ons geen zorgen hoeven te maken dat onze omsingeling het probleem is in plaats van Russische ambities”. Zijn vrouw, Victoria Nuland, kwam in 2014 aan het licht in een uitgelekt telefoongesprek met de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt, waarin zij de EU in diskrediet bracht en samenspande om de wettig verkozen president Viktor Janoekovitsj af te zetten en volgzame Oekraïense politici aan de macht te brengen, van wie de meesten uiteindelijk wel aan de macht kwamen.

Zij lobbyden voor het sturen van Amerikaanse troepen naar Syrië om “gematigde” rebellen bij te staan die probeerden Basher al-Assad omver te werpen. In plaats daarvan leidde de interventie tot het ontstaan van het Kalifaat. De VS bombardeerden uiteindelijk juist de strijdkrachten die ze hadden bewapend, en werden Assad’s de facto luchtmacht (Eeuh nee, de Amerikanen bombardeerden vooral de Syrische infrastructuur en ISIS kon onder die Amerikaanse bombardementen gewoon zijn kalifaat uitbreiden, terwijl het niet eens over een serieuze luchtafweer beschikte. De Amerikanen fungeerden veeleer als de luchtmacht van ISIS en ISIS werd pas gestopt toen de Russen zich er mee gingen bemoeien – Dissident).

De Russische invasie in Oekraïne is, net als de aanslagen van 9/11, een zichzelf vervullende profetie. Poetin, zoals iedereen die zij viseren, begrijpt alleen geweld. We kunnen, zo verzekeren ze ons, Rusland militair naar onze hand zetten.

“Het is waar dat een vastberaden optreden in 2008 of 2014 het risico van een conflict zou hebben betekend,” schreef Robert Kagan in het laatste nummer van Foreign Affairs of Ukraine, waarin hij betreurde dat we hebben geweigerd Rusland eerder militair te confronteren. Hij schreef:

Kortom, maak je geen zorgen over een oorlog met Rusland, Poetin zal de bom niet gebruiken.

Ik weet niet of deze mensen dom of cynisch zijn, of allebei. Ze worden rijkelijk gefinancierd door de oorlogsindustrie. Ze worden nooit van de netwerken gehaald voor hun herhaalde idiotie. Ze rouleren in en uit de macht, geparkeerd op plaatsen als The Council on Foreign Relations of The Brookings Institute, voordat ze weer in de regering worden geroepen. Ze zijn even welkom in het Witte Huis van Obama of Biden als in het Witte Huis van Bush.

Voor hen is de Koude Oorlog nooit afgelopen. De wereld blijft binair, wij en zij, goed en kwaad. Ze worden nooit verantwoordelijk gehouden. Wanneer een militaire interventie in vlammen opgaat, staan ze klaar om de volgende te promoten. Deze Dr. Strangeloves zullen, als we ze niet stoppen, een einde maken aan het leven zoals we dat kennen op deze planeet.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/28/28729/?swcfpc=1