ACHTERGROND
Oekraïne is historisch gezien een deel van het Russische hart. Oekraïne, dat helemaal teruggaat tot de 10e eeuwse Russische staat Kievan Rus, gesticht door de Rurikidische dynastie van de Zweedse Vikingen, is altijd een deel geweest van of nauw verbonden geweest met de ononderbroken politieke entiteit die wij nu “Rusland” noemen, schrijft Johan Eddebo.
Zeker, er waren perioden waarin staatjes op het huidige Oekraïense grondgebied onafhankelijk waren van de formele Russische controle, zo stond het Grootvorstendom Kiev een eeuw lang onder Litouwen, was het een tijdlang een suzerein van de Gouden Horde, en waren er verschillende stammen die het huidige grondgebied bezetten in een nogal complexe geschiedenis.
Maar wat nu Oekraïne is, is sinds de jaren 1000 nooit buiten de “Russische” hegemonie en cultuur geweest, en het was formeel een deel van het Russische Rijk sinds de 18e eeuw.
Dit wil niet zeggen dat Rusland op het eerste gezicht “recht” heeft op het grondgebied in juridische of morele zin, maar mijn punt is dat zij in veel opzichten nauw met elkaar verbonden zijn, en tot voor kort deel uitmaakten van dezelfde politieke entiteit.
HET BELANG VAN OEKRAÏNE VOOR DE RUSSISCHE VEILIGHEID
Oekraïne werd ongeveer 30 jaar geleden formeel onafhankelijk, in verband met de ontbinding van de USSR. Strategisch gezien is Oekraïne onmisbaar voor de Russische veiligheid.
Een aspect daarvan is de Zwarte Zee-regio en de Krim, waarvan het belang de belangrijkste reden was voor Florence Nightingale’s Krimoorlog in de jaren 1800.
Sevastopol is sinds 1783 Ruslands belangrijkste warmwaterhaven (wat betekent dat hij het hele jaar door levensvatbaar is) en is de enige weg voor machtsprojectie via de Middellandse Zee, die de enige echt levensvatbare toegang biedt tot het Midden-Oosten, alsook tot de Zuid-Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan.
De Krim biedt Rusland ook operationele capaciteit in de directe omgeving, bijvoorbeeld voor regionaal troepentransport en bescherming van de belangrijkste handelsroutes door de Zwarte Zee, en is van vitaal belang voor Ruslands strategische defensiecapaciteit van de hele zuidflank.
Lees meer hier.
Hoewel Rusland niet geheel weerloos is, zou het zeer kwetsbaar zijn als het alleen de Krim zou verliezen.
Bovendien is Oekraïne als zodanig ook om een aantal andere redenen geostrategisch van vitaal belang. Het was de op één na belangrijkste Socialistische Sovjetrepubliek, niet alleen vanwege zijn hulpbronnen, bevolking en productiecapaciteit, maar ook omdat het in feite op een steenworp afstand ligt van het hart van Rusland. Als je Oekraïne verovert, kun je zo Moskou binnenmarcheren. Of het uithongeren.
Kijk eens naar de Franse, Zweedse en Duitse invasies van Rusland ter vergelijking. Zweden werd bij Poltava verpletterd, Napoleon brandde Moskou plat, maar moest zich terugtrekken. Hitler echter, nam Oekraïne in aan het begin van operatie Barbarossa en richtte nogal wat schade aan. De Oekraïense SSR was die gele bol aan de linkerkant:
Een belangrijk aspect van de huidige situatie is het feit dat het meeste gas dat door Rusland wordt uitgevoerd, via het Oekraïense netwerk loopt. Dit vormt een belangrijk deel van het Russische handelsoverschot, en het feit dat Europa op zijn beurt aantoonbaar afhankelijk is van deze hulpbronstroom is ook een belangrijke achtergrondfactor.
Aardolie speelt echter zoals altijd een rol op de achtergrond.
Rusland exporteert bijna evenveel als Saoedi-Arabië en is de tweede grootste producent ter wereld. Bovendien zijn de Russische reserves meer onontgonnen dan die van bijna alle andere belangrijke producenten, en biedt het land toegang tot aardolie met een hogere EROI dan waar ook ter wereld.
Ik heb elders over de situatie van de hulpbronnen geschreven, maar kort samengevat heeft het Westen, althans op middellange termijn, onbelemmerde toegang tot deze aardolie nodig, anders is het een schietschijf die niet in staat is de onmiddellijke achteruitgang af te wenden.
DE DAG VAN VANDAAG
Oekraïne is door het Westen in principe al doelwit van “regime change” sinds ten minste de “Oranje Revolutie” van 2004, die een creatie was van de NGO’s en de Westerse inlichtingendiensten en waarbij de pro-Russische Victor Janoekovitsj werd afgezet.
De daaropvolgende regering van Timosjenko privatiseerde de staatsactiva en steunde luidkeels het NAVO-lidmaatschap om “Oekraïne te beschermen tegen Russische agressie”.
Het ging een tijdje heen en weer met Janoekovitsj als oppositieleider, waarna hij in 2010 tot president werd verkozen en een hoofdrol speelde in de vorming van de twee daaropvolgende regeringen.
Dan komen we natuurlijk uit bij de door de VS gesteunde staatsgreep in 2014, de “Revolutie van Waardigheid”, volgens Wikipedia. Het doel van deze staatsgreep was Oekraïne in de EU op te nemen, waardoor het indirect een aanwinst voor de NAVO zou worden, en natuurlijk zijn nut als Russische markt zou verminderen.
Toen Janoekovitsj, eind 2013 of begin 2014, de deur naar deze integratie leek te sluiten door middel van een overeenkomst met Rusland, pleegde het Westen een staatsgreep in Oekraïne, de regering omvergeworpen, en een gewapende opstand werd aangezwengeld en gesteund door het Westen.
Gezien de achtergrondfactoren had het Westen natuurlijk weinig andere opties. Vooral met het oog op het streven van Rusland naar een Euraziatische Unie, waarvan Oekraïne een fundamentele plaats zou innemen, om de hegemonie van het Westen uit te dagen en gemeenschappelijke energiemarkten tot stand te brengen die de petrodollar gemakkelijk de das om zouden kunnen doen.
Na de staatsgreep reageerde Rusland door zijn bezittingen op de Krim veilig te stellen door de afscheiding te steunen, en tot op zekere hoogte ook die van Luhansk en Donetsk, die tot enkele dagen geleden nog niet formeel door Rusland waren erkend. Dit luidde de acht jaar durende oorlog in Donbas in tussen de Oekraïense regering en de separatisten.
In een vroeg stadium werden de Minsk-akkoorden uitgevoerd, met het doel een staakt-het-vuren in te stellen en Luhansk en Donetsk opnieuw in Oekraïne op te nemen, waarbij hen een zekere mate van autonomie werd verleend.
Deze werden ondertekend, maar nooit volledig uitgevoerd, en volgens de Russische regering in toenemende mate geschonden door een langzaam instortende Oekraïense staat, die gereduceerd is tot een kolonie met een marionettenregime, waarbij ook melding wordt gemaakt van een toename van de aanvallen op de burgerbevolking van de semi-onafhankelijke regio’s.
Dit is de essentie van het Kremlin’s perspectief op de huidige situatie:
In maart 2021 werd in Oekraïne een nieuwe militaire strategie aangenomen. Dit document is bijna volledig gewijd aan de confrontatie met Rusland en stelt zich ten doel buitenlandse staten te betrekken bij een conflict met ons land. De strategie voorziet in de organisatie van wat kan worden omschreven als een terroristische ondergrondse beweging op de Russische Krim en in Donbass.
Ook worden de contouren geschetst van een potentiële oorlog, die volgens de Kievse strategen zou moeten eindigen “met de hulp van de internationale gemeenschap op voor Oekraïne gunstige voorwaarden”, alsmede – luistert u goed – “met buitenlandse militaire steun in de geopolitieke confrontatie met de Russische Federatie”. In feite is dit niets anders dan de voorbereiding van vijandelijkheden tegen ons land, Rusland.
Zoals we weten, is vandaag al verklaard dat Oekraïne van plan is zijn eigen kernwapens te maken, en dit is niet alleen maar opschepperij. Oekraïne beschikt over de nucleaire technologieën die in de Sovjettijd zijn ontwikkeld en over de transportmiddelen voor dergelijke wapens, waaronder vliegtuigen, alsmede de door de Sovjet-Unie ontworpen Tochka-U tactische precisieraketten met een bereik van meer dan 100 kilometer. Maar zij kunnen meer; het is slechts een kwestie van tijd. De basis daarvoor hebben ze al sinds het Sovjettijdperk.
Met andere woorden, de verwerving van tactische kernwapens zal voor Oekraïne veel gemakkelijker zijn dan voor sommige andere staten die ik hier niet zal noemen en die dergelijk onderzoek verrichten, vooral als Kiev buitenlandse technologische steun krijgt. Ook dit kunnen we niet uitsluiten.
Als Oekraïne massavernietigingswapens in handen krijgt, zal de situatie in de wereld en in Europa drastisch veranderen, vooral voor ons, voor Rusland. Wij kunnen niet anders dan reageren op dit reële gevaar, temeer daar, nogmaals, de westerse beschermheren van Oekraïne het land kunnen helpen deze wapens te verwerven om nog een andere bedreiging voor ons land te creëren. We zien hoe het regime in Kiev hardnekkig met wapens wordt volgepompt.
Sinds 2014 hebben de Verenigde Staten alleen al miljarden dollars voor dit doel uitgegeven, onder meer voor de levering van wapens en uitrusting en de opleiding van specialisten. De laatste maanden is er een constante stroom van westerse wapens naar Oekraïne, ostentatief, waarbij de hele wereld toekijkt. Buitenlandse adviseurs houden toezicht op de activiteiten van de Oekraïense strijdkrachten en speciale diensten en wij zijn ons daar terdege van bewust.
De afgelopen jaren zijn militaire contingenten van NAVO-landen vrijwel voortdurend op Oekraïens grondgebied aanwezig geweest onder het voorwendsel van oefeningen. Het Oekraïense troepencontrolesysteem is reeds in de NAVO geïntegreerd. Dit betekent dat het NAVO-hoofdkwartier rechtstreekse bevelen kan geven aan de Oekraïense strijdkrachten, zelfs aan hun afzonderlijke eenheden en eskaders.
De Verenigde Staten en de NAVO zijn begonnen met een onvoorzichtige ontwikkeling van het Oekraïense grondgebied als een theater voor potentiële militaire operaties. Hun regelmatige gezamenlijke oefeningen zijn duidelijk anti-Russisch. Alleen al vorig jaar waren er meer dan 23.000 manschappen en meer dan duizend stuks materieel bij betrokken.
Er is al een wet aangenomen die buitenlandse troepen toestaat om in 2022 naar Oekraïne te komen om deel te nemen aan multinationale oefeningen. Begrijpelijkerwijs gaat het vooral om NAVO-troepen. Voor dit jaar zijn ten minste tien van deze gezamenlijke oefeningen gepland.
Het is duidelijk dat dergelijke verbintenissen bedoeld zijn als dekmantel voor een snelle opbouw van de militaire groep van de NAVO op Oekraïens grondgebied. Dit geldt des te meer omdat het netwerk van vliegvelden dat met hulp van de VS is verbeterd in Borispol, Ivano-Frankovsk, Chuguyev en Odessa, om er maar een paar te noemen, in staat is om in zeer korte tijd legereenheden over te brengen. Het luchtruim van Oekraïne staat open voor vluchten van Amerikaanse strategische en verkenningsvliegtuigen en drones die boven Russisch grondgebied surveilleren.
Dit alles leidde uiteindelijk tot een Russisch ultimatum, gegeven in december 2021, met betrekking tot de in bovenstaand citaat genoemde veiligheidskwesties, alsmede tot de instemming van de NAVO om af te zien van formele uitbreiding, in het gelinkte Guardian-artikel aangeduid als “agressieve voorstellen”.
Op 30 november 2021 verklaarde president Poetin dat een uitbreiding van de NAVO-aanwezigheid in Oekraïne, met name de plaatsing van lange-afstandsraketten die Moskou kunnen raken of raketafweersystemen zoals die in Roemenië en Polen, voor het Kremlin een “rode lijn”-kwestie zou zijn.
Hij zei dat deze raketafweersystemen kunnen worden omgebouwd tot lanceerinrichtingen voor offensieve Tomahawk-kruisraketten voor de lange afstand.
Volgens Poetin “zal, indien een of ander aanvalssysteem op het grondgebied van Oekraïne verschijnt, de vluchttijd naar Moskou zeven tot tien minuten bedragen, en vijf minuten in het geval van de inzet van een hypersonisch wapen.”
Jens Stoltenberg, secretaris-generaal van de NAVO, verklaarde: “Alleen Oekraïne en 30 NAVO-bondgenoten beslissen wanneer Oekraïne klaar is om toe te treden tot de NAVO. Rusland heeft geen veto, Rusland heeft geen inspraak en Rusland heeft niet het recht om een invloedssfeer te vestigen om te proberen hun buren te controleren.” (Wikipedia)
De Saker geeft een ander perspectief:
Rusland verzocht de NAVO beleefd haar activiteiten vanaf 1997 te beperken tot haar locatie, en zich buiten het voormalige Warschaupact grondgebied te houden. Dit was om zich te houden aan de beloften die de Verenigde Staten aan de Sovjet-Unie hadden gedaan toen de Sovjets ermee instemden het Warschaupact op te heffen. Zowel de Verenigde Staten als de NAVO reageerden afwijzend op het initiatief, maar stemden ermee in om in de week van 11-14 januari 2022 onderhandelingen met Rusland te voeren
The Saker, The Not Ultimatum 14/1/2022
Dit ultimatum werd uiteindelijk (voorspelbaar) afgewezen.
Dit werd gevolgd door een escalatie van Oekraïense/NAVO-zijde in de Donbas-oorlog, waarna Rusland de afgescheiden republieken formeel erkende en verdragen ondertekende voor samenwerking met beide.
Nadat deze formele erkenning door de Doema was bekrachtigd, stelde de Russische regering een ultimatum aan Kiev om de agressie tegen de pas erkende republieken te staken, het NAVO-lidmaatschap af te zweren en te demilitariseren. DNR- en LNR-functionarissen eisten eveneens de evacuatie van de Oekraïense troepen uit hun respectieve gebieden.
Toen Kiev onvermijdelijk weigerde, begon Rusland aan de lopende militaire operatie tegen Oekraïne.
WAT IS HET VOLGENDE?
De Oekraïense defensiecapaciteiten lijken na anderhalve dag oorlog min of meer geneutraliseerd te zijn. De luchtmacht en de marine zijn in feite uitgeschakeld, evenals de luchtverdediging, waardoor wat er nog over is van de grondtroepen zonder steun is, en waarschijnlijk zeer weinig samenhang vertoont.
Kiev is omsingeld en staat op het punt te vallen, evenals vele grote steden en bevolkingscentra. De Oekraïense verdediging zal waarschijnlijk binnen enkele dagen omsingeld zijn, wat hopelijk de mogelijkheid van een kort conflict inhoudt.
Maar in werkelijkheid kijken we waarschijnlijk naar iets dat doet denken aan de nasleep van de oorlog in Irak. Rusland zal waarschijnlijk korte metten maken met de reguliere strijdkrachten en een regimewisseling teweegbrengen, zeker, maar het lijkt bijna onvermijdelijk dat wat er dan ook van Oekraïne terechtkomt, het zal moeten opnemen tegen een langdurig conflict met een achterblijvende opstand gesteund door de NAVO.
Inderdaad, zoals Pål Steigan zegt over het overkoepelende conflict, waarmee ik het in het licht van de situatie van de hulpbronnen en de algemene toestand van de wereldeconomie eens moet zijn:
Deze oorlog zal niet ophouden totdat Rusland is veroverd en verdeeld, of een einde heeft gemaakt aan het offensief van de VS.”
In dit eerste hete conflict van de Great Reset, zien we de eerste openlijke uitdaging aan de Westerse hegemonie in generaties. Maar het belangrijkste aspect van het conflict zal zich waarschijnlijk afspelen binnen het economische domein. Hoe lang zal bijvoorbeeld een energie-arm Europa steun blijven geven aan de prioriteiten van het buitenlands beleid van de VS?
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/02/25/28533/?swcfpc=1
