“Zodra ze het inspoten, had ik een rare metaalachtige zoutsmaak in mijn mond. Ik vroeg de man: ‘Is dat normaal?’ en hij zei nee, daar horen ze niet veel van. Het feit dat de arts niet inziet dat een metaalsmaak in de mond een teken kan zijn van een onbedoelde intravasculaire toediening baart mij zorgen, want wat er gebeurt is dat als het vaccin in je spier terechtkomt, het in je spier blijft en het een half uur duurt voordat het systemisch wordt geabsorbeerd, of veel langer dan dat. Maar als het in een bloedvat terechtkomt, krijg je meteen een metaalsmaak … Het feit dat je dat meteen kon proeven, is voor mij zeer verdacht dat ze dat per ongeluk in een bloedvat hebben gegeven … In feite krijg je de ontstekingsreactie in je hart en in je gewrichten in plaats van in je arm.”

Hij draagt regelmatig een smart watch dat zijn hartslag bijhoudt en weet wat normaal voor hem is – en dit was niet normaal. Als hij in rust zat, piekte zijn hartslag tot boven de 90 en zelfs boven de 100. Hij besloot alle stimulerende middelen, zoals cafeïne, voor de zekerheid te schrappen en nam twee weken vrij van fietsen omdat hij zich niet goed voelde.

Na de pauze probeerde hij een ritje te maken en zijn hartslag schoot omhoog tot 160 en bleef hoog. Omdat hij zich zwak en misselijk voelde, liet hij zich door een vriend naar de eerste hulp brengen. Hij vertelde de arts van de eerste hulp dat hij had gehoord over myocarditis als bijwerking van de mRNA-injecties en dat hij dacht dat hij deze reactie had. Ze wimpelden hem volledig af en vertelden hem dat hij die reactie niet had, maar dat hij in plaats daarvan een angstaanval had.

Nadat hem was verteld dat zijn probleem hem geen prioriteit gaf, zat hij 3,5 uur in de wachtkamer en kreeg uiteindelijk een injectie met het niet-steroïde ontstekingsremmende medicijn Toradol om reactieve artritis te behandelen. Zijn hartslag daalde tot 110, waardoor de arts hem vertelde dat het beter met hem ging, maar dat hij nog steeds een hartslag had die bijna twee keer zo hoog was als zijn gemiddelde hartslag.

De oplossing van de dokter was om hem door te verwijzen naar een psychiater voor wat hij omschreef als een “psychotische episode”. Omdat hij suggereerde dat zijn reactie van de prik kwam, dachten de artsen volgens Warner dat hij zich dingen verbeeldde of “probeerde anti-vaxx of een samenzweringstheoreticus te zijn”. Vier dagen later belandde hij opnieuw in het ziekenhuis.

Dagen nadat hij van de eerste hulp naar huis was gestuurd, kreeg Warner opnieuw problemen met zijn hart – deze keer een sterk knijpend gevoel samen met kramp en een branderig gevoel. Hij ging naar een ander ziekenhuis, waar ze zijn bezorgdheid serieus namen, zeiden dat het myocarditis kon zijn – een ontsteking van de hartspier – en hem doorverwezen naar een cardioloog.