De regering van de West-Afrikaanse ministaat Gambia overweegt zelfs niet om eigen burgers terug te nemen in het kader van repatriëringen. Hun argument is dat dit zou leiden tot “sociale onrust”, meldt Free West Media.

Hoewel 6000 van de 15.000 Gambianen die zich momenteel in Duitsland bevinden, het land al lang moeten verlaten wegens een negatieve asielbeslissing, kunnen de uitzettingen niet worden uitgevoerd. De reden: De Gambiaanse regering onder president Adama Barrow heeft sinds 2019 geen landingsvergunning afgegeven voor deportatiepiloten uit Duitsland of andere EU-landen.

Het islamitische land heeft aangevoerd dat gedeporteerden uit Europa “onintegreerbaar” zijn; zij zouden het kleine West-Afrikaanse land alleen maar onrust brengen. De regering komt daarmee haar verplichtingen uit hoofde van het internationaal recht om eigen onderdanen terug te nemen in het land niet na, aldus de EU.

Wanneer duizenden Gambianen terugkeren, kan “sociale onrust” worden verwacht. “Wij proberen de vrede, stabiliteit en democratie in ons land te consolideren”, zei een woordvoerder van de Gambiaanse regering tegen de Oostenrijkse tabloid Exxpress.

Criminelen sturen geld naar huis in Afrikaanse landen, net als in Europa, is migratie een beleid. Barrow, de zittende president van Gambia, heeft herhaaldelijk via woordvoerders en de media laten weten dat hij niet geïnteresseerd was in het terugnemen van Gambiaanse emigranten, omdat grote delen van de drie miljoen Gambiaanse burgers de jongemannen niet in hun land terug willen zien. Het lijkt erop dat het vertrek van veel jonge mannen naar Duitsland wordt gezien als een manier om een einde te maken aan de criminaliteit en het geweld in hun vaderland.

Er kan nog een andere reden zijn. Het geld dat vanuit Duitsland naar huis wordt gestuurd, levert een aanzienlijke bijdrage aan het bruto binnenlands product – meer dan een vijfde, precies 21 procent, is afkomstig van de diaspora. Wie naar Gambia wordt uitgezet, krijgt geen sociale uitkeringen meer uit Europa. “Veel middelen van bestaan zijn afhankelijk van geldtransfers uit Europa”, zegt een activist van een hulporganisatie, Julian Staiger.

Sociale uitsluiting voor repatrianten, zo meldde het Duitse dagblad Die Welt dat een 25-jarige Gambiaan die vrijwillig was teruggekeerd, door zijn familie werd buitengesloten en verstoten. Hij had wat geld gespaard via Duitse bijstand en uitkeringen en was zijn droom van een eigen boerderij in zijn vaderland aan het verwezenlijken. Maar zijn vrouw was daar niet blij mee, en ze verliet hem. “Ze denkt nog steeds dat ik uit Duitsland ben uitgezet en met lege handen ben teruggekomen,” klaagde de Gambiaan.

Het landingsverbod kan een juridisch precedent scheppen. De Duitse en Oostenrijkse autoriteiten vrezen dat dit landingsverbod ook in andere Afrikaanse landen een groeiende trend zou kunnen worden. Het valt nog te bezien of deze uitzettingsverboden zullen blijven bestaan. Zo’n 85 procent van de Gambianen die vorig jaar in Duitsland asiel aanvroegen, kreeg een negatieve beslissing. Maar sinds 2019 is niemand meer uitgezet.

Naar schatting 118.000 Gambianen wonen in het buitenland, volgens de Internationale Organisatie voor Migratie. Het West-Afrikaanse land ondertekende in 2018 een niet-bindende overeenkomst over terugkeer met de EU, maar volgens een EU-diplomaat is die “nooit volledig nageleefd”.