De enige democratie die in 2011 uit de Arabische lente is voortgekomen, maakt een proces van strategische correctie door. De Tunesische president Kais Saied kondigde vorige week zondag aan dat hij premier Hichem Mechichi zou ontslaan, het parlement zou ontbinden en de uitvoerende macht op zich zou nemen op grond van artikel 80 van de grondwet. De voorzitter van het parlement, Rachid Ghannouchi, verklaarde dat de acties neerkwamen op een staatsgreep.

Saied kondigde aan dat hij de bevoegdheden van de openbare aanklager op zich nam en de wetgevers hun onschendbaarheid ontnam, maar verzekerde Tunesische rechtengroeperingen maandag dat hij zich blijft inzetten voor burgerlijke vrijheden en het democratische proces, en dat de veranderingen tijdelijk zullen zijn, aldus Mideast Discourse.

De crisis is deels het gevolg van een economie die nooit is verbeterd, en van de COVID-pandemie die Tunesië hard heeft getroffen. De belangrijkste oorzaak van de crisis is een politieke machtsstrijd tussen Saied, Mechichi en Ghannouchi, die het land in twee kampen heeft verdeeld: zij die willen dat Tunesië een seculiere regering behoudt, en zij die de radicale islam als politieke ideologie aanhangen.

Op zondag riepen betogers in heel Tunesië op tot ontbinding van het parlement, wat Saied groen licht gaf om actie te ondernemen op basis van de wil van het volk.

Op sociale media verschenen video’s waarop een menigte juichte, toeterde, joelde en met Tunesische vlaggen zwaaide na de actie van de president zondagavond.

Tegen maandagmiddag had Saied de minister van Defensie en de waarnemend minister van Justitie ontslagen. Woensdag onthulde Saied schokkende beschuldigingen aan het adres van Ghannouchi’s partij, Ennahda, dat zij geld van buitenlandse regeringen zou hebben aangenomen, wat neerkomt op een misdaad tegen de democratie in Tunesië. Bovendien heeft Saied 480 personen geïdentificeerd die de regering van miljarden Tunesische dinars hebben beroofd. Hij heeft beloofd iedereen ter verantwoording te roepen.

Saied werd in 2019 verkozen en veel Tunesiërs hoopten dat hij de zaken kon keren, omdat ze hem als een frisse politieke buitenstaander beschouwden. Maar sinds hij aan het roer staat, is hij verwikkeld in een strijd met Mechichi en Ghannouchi.

Wat is het Ennahda-platform en leiderschap?

Volgens westerse mainstream media, zoals de New York Times en de Washington Post, is Ennahda een gematigde islamistische partij.

Evenzo noemen dezelfde media de groep die Idlib in Syrië in handen heeft de “gematigde rebellen”, terwijl zij in feite de aan Al Qaeda gelieerde groep in Syrië zijn.

De woede tegen de Ennahda is het afgelopen jaar toegenomen naarmate de pandemie het land en zijn economie trof en een beweging tegen politiegeweld aan kracht won. Woedende burgeractivisten riepen op tot de ontbinding van het parlement, dat wordt gecontroleerd door de zeer impopulaire leider van de Ennahda, Rachid Ghannouchi, die al 38 jaar voorzitter is.

Ghannouchi schreef: “De islamitische regering is een regering waarin: 1 – de hoogste wetgevende autoriteit is voor de shari’a, dat is de geopenbaarde wet van de islam, die alle wetten overstijgt. Al-Ghannouchi, R. (1998). “Participation in Non-Islamic Government”.

Critici, advocaten en politici hebben de Ennahda ervan beschuldigd een geheime organisatie te vormen die is geïnfiltreerd in de veiligheidstroepen en de rechterlijke macht. Ennahda werd nieuw leven ingeblazen tijdens de Tunesische revolutie in 2011. De partij werd ervan beschuldigd achter de moorden van 2013 te zitten op Chokri Belaid en Mohamed Brahmi, twee progressieve politieke leiders van de linkse verkiezingsalliantie Popular Front.

Ennahda werd in 1981 opgericht door de islamitische geestelijke Rached Ghannouchi. De partij maakt deel uit van het wereldwijde netwerk van de Moslimbroederschap. De daling van de populariteit van de partij zette zich voort tot medio 2016, en heeft nu een dieptepunt bereikt met de huidige corrigerende maatregelen van Saied.

De rol van de Moslimbroederschap in de Arabische Lente van 2011

Ghannouchi is een standvastige volgeling en lid van de Moslimbroederschap gebleven. Ghannouchi woonde in april 2016 een wereldwijde Moslimbroederschap-conferentie in Istanbul bij, en is islamistische en aan de Broederschap gelieerde organisaties in Europa blijven dienen, als hooggeplaatst lid. Het meest opmerkelijk is zijn betrokkenheid bij een in Dublin gevestigd centrum ECFR, en de als terroristisch aangemerkte organisatie, de International Union of Muslim Scholars.

Het meest verontrustend zijn Ghannouchi’s banden met islamitische en gewelddadige extremistische groeperingen, zowel in Tunesië als elders in de wereld. Leiders van de aan Al Qaida gelieerde groep Ansar al-Sharia in Tunesië (AST) woonden in 2011 bij Ghannouchi thuis bijeenkomsten bij, waar hij hen zou hebben geadviseerd AST-jongeren aan te moedigen in het Tunesische nationale leger en de nationale garde te infiltreren.

In een uitgelekte video beweerde Ghannouchi ook dat zijn Ennahda-partij eerder een ontmoeting had gehad met AST-leider Seifallah Ben Hassine. In 2014 werd Ben Hassine door de Verenigde Staten en de Verenigde Naties op de sanctielijst geplaatst wegens zijn banden met Al Qaida in de Islamitische Maghreb (AQIM) en zijn betrokkenheid bij diverse terreuraanslagen, waaronder de moord op Tunesische veiligheidstroepen en politieke figuren, alsook de AST-aanslag van september 2012 op de Amerikaanse ambassade in Tunis. Ben Hassine kwam medio juni 2015 om het leven bij een Amerikaanse luchtaanval in Libië.

Velen vergelijken de geschiedenis van Egypte met die van Tunesië. In 2011 brak in Egypte een volksrevolutie uit die Mubarak deed aftreden. De VS organiseerden een verkiezing die de leider van de Moslimbroederschap, Morsi, aan de macht bracht. Het Egyptische volk ging echter opnieuw de straat op, in een corrigerende verandering, en de huidige leider stapte in de leidersrol. Veel westerse analisten betreurden het dat de prille Egyptische “democratie” werd verkwanseld met de afzetting van Morsi. Het Egyptische volk maakte een politieke correctie: het besloot dat het Moslimbroederschapsregime van Morsi wreder was dan dat van de vorige autoritaire leider, Mubarak.

Westerse regeringen zoals de VS en het VK, en in mindere mate Duitsland, staan in hun eigen land zeer dicht bij de Moslimbroederschap, en wilden koste wat kost overal in het Midden-Oosten gelijksoortige regimes installeren. Plaatsen zoals: Libië, Syrië, Egypte en Tunesië. Het westen erkent dat de Moslim Broederschap goed samenwerkt met Israël, en geen bedreiging vormt voor Israël, of de bezetting van Palestina.

Welke landen strijden momenteel tegen de Moslim Broederschap?

Al Jazeera, de staatsnieuwszender van Qatar, zei maandag dat de veiligheidsdiensten hun bureau in Tunis hadden gesloten. Qatar, en zijn media, staan politiek op één lijn met Ennahda. Qatar en Turkije worden beide bestuurd door Moslim Broederschap regimes.

Momenteel woedt er in Libië een burgeroorlog tussen de aanhangers van de Moslimbroederschap en degenen die een seculiere regeringsvorm wensen te handhaven. Het is niet verrassend dat de VS daar aan de kant van de Moslimbroederschap staat, samen met Qatar en Turkije, terwijl Rusland de seculiere kant steunt.

In Syrië heeft de VS-NAVO-oorlog tegen het Syrische volk, die in 2011 begon en al 10 jaar woedt, de door de VS gesteunde Moslimbroederschapsterroristen tegenover de enige seculiere regering in het Midden-Oosten geplaatst. De VS en de Moslimbroederschap verloren de oorlog, maar niet voordat ze het land verwoestten en honderdduizenden ongewapende burgers doodden.

Wat zal het standpunt van Biden zijn ten aanzien van de Tunesische crisis?

De huidige Tunesische crisis vormt een belangrijke test voor de regering Biden. Als Saied wordt gezien als een machtsovertreder die tegen de democratische beginselen ingaat, dan zou Biden wel eens steun kunnen gaan geven aan de Moslim Broederschap en aan Ennahda. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken waarschuwt nu al: “Tunesië mag zijn democratische verworvenheden niet verkwanselen”, zei minister Antony J. Blinken maandag in een telefoongesprek met Saied, terwijl hij hem aanmoedigde “zich te houden aan de beginselen van democratie en mensenrechten”.

“Tunesië is de laatste sintel van de Arabische Lente, die nu gedoofd is,” zei Said Ferjani, een Ennahda-parlementslid, in een interview, waarin hij president Biden opriep om zijn betrokkenheid bij de democratie te tonen.

De VS en haar bondgenoten mogen dan aan de kant van de Ennahda staan, de tegenpartij is formidabel. Egypte en Saoedi-Arabië, de twee grootste mogendheden van het Midden-Oosten, sluiten zich aan bij de VAE en Syrië die zich verheugen over de strategische correctie van de Tunesische president en de openbare veroordeling van de Moslimbroederschap.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/07/23/de-moslim-broederschap-als-hulpje-van-mi6-en-de-cia/?swcfpc=1