Iets veel groters dan de POTUS – noem het de MIC of de diepe staat – heeft de facto vetorecht over alle zaken die te maken hebben met nationale veiligheid.

Veteraan Edward Wong, buitenlandcorrespondent, schrijft in de New York Times dat “de benadering van strategische prioriteiten door de regering-Biden verrassend genoeg overeenkomt met het beleid van de regering-Trump”.
Wat op dit moment verrassend zou moeten zijn, is Wong’s verbazing.
…
In de praktijk blijkt de macht van de machtigste man ter wereld vrij beperkt te zijn. Factoren in binnen- en buitenland beperken de presidentiële vrijheid van handelen.
…
Twee factoren springen in het oog, de ene structureel en de andere ideologisch.
…
De structurele factor verwijst naar de instellingen waarvan het welzijn afhankelijk is van de handhaving van regelingen die tijdens de Koude Oorlog zijn ontstaan en de Koude Oorlog hebben overleefd. Noem het wat je wilt – de Blob, de Diepe Staat, het militair-industrieel-congrescomplex – het oefent een de facto vetorecht uit op alle zaken die te maken hebben met het fundamentele Amerikaanse nationale veiligheidsbeleid.
…
De ideologische factor berust op expliciete of stilzwijgende beweringen van Amerikaans Exceptionalisme: Dat het de plicht is van de Verenigde Staten om de wereld te leiden, waarbij leiderschap in de praktijk een synoniem wordt voor wereldheerschappij en heerschappij wordt uitgedrukt in militaire termen.

Nationale leiders hebben nooit volledige vrijheid van handelen; zelfs autocraten hebben kiesdistricten of machtsblokken die zij moeten sussen. In de VS is het duidelijk geworden dat de president een beperkte mate van vrijheid heeft op het gebied van het buitenlands beleid; de militairen en de geheime dienst hebben het voor het zeggen. Daarom heeft Obama bijvoorbeeld Clintons escalatieplannen in Syrië kunnen dwarsbomen. Maar de keerzijde is dat presidenten die de betrekkingen met aartsvijanden willen verbeteren, nergens komen. In de interviews met Oliver Stone vertelt Poetin hoe hij productieve gesprekken had met Bush en dat ze het eens waren over concrete de-escalatiemaatregelen. Op follow-ups werd niet gereageerd. Uiteindelijk kreeg Poetin een schriftelijke afwijzing. Dat en andere voorbeelden brachten Poetin tot de conclusie dat Amerikaanse presidenten gegijzeld worden door bureaucratische en commerciële belangen.

Biden is een zichtbaar zeer zwakke president. En het lijkt erop dat de neocons daardoor nog meer zeggenschap over het buitenlands beleid hebben gekregen dan gewoonlijk.

Men neemt aan dat Xi dat moet begrijpen. Maar volgens de Chinese lezing gaat Xi uit van verheven eerste beginselen en stelt hij dat de VS en China, als leidende wereldmachten, de plicht hebben vrede, mondiale ontwikkeling en welvaart te bevorderen. Daarvan uitgaande redeneert Xi dat het zien van China als een strategische rivaal de betrekkingen tussen de VS en China “verkeerd interpreteert” en de wereldgemeenschap misleidt.

Tegen wie heeft Xi het als hij zo doorgaat? In ieder geval niet tegen Biden.

De betrekkingen tussen China en de VS zijn er niet alleen niet in geslaagd uit de benarde situatie te geraken die door de vorige regering van de VS is gecreëerd, maar zijn zelfs gestagneerd en verslechterd. De oorzaak ligt in het feit dat de positieve verklaringen van president Biden niet zijn omgezet in praktische maatregelen van de VS. Met andere woorden, vanuit het perspectief van veel Chinezen is er iets mis met de uitvoering door Washington.

De ministers bespraken de huidige ontwikkelingen in Oekraïne. Sergej Lavrov schetste de principiële aanpak van Rusland in het kader van de speciale militaire operatie in de Volksrepubliek Donetsk, de Volksrepubliek Lugansk en Oekraïne. Hij benadrukte dat de doelen en taken volledig zullen worden bereikt.
…
De heer Lavrov zei dat de sancties van de VS de situatie verergeren en dat de beloften van de VS om vrijstellingen te verlenen voor Russische voedseltransporten niet zijn nagekomen.
…
Wat de mogelijke gevangenenruil tussen de landen betreft, adviseerde de heer Lavrov met klem om terug te keren naar een professionele dialoog in het kader van een “stille diplomatie” zonder dubieuze media lekken.

Zou Biden niet rechtstreeks met Poetin moeten praten?

Gesprekken als die van gisteren lijden onder het feit dat ze totaal ondoorzichtig zijn. Blinken kan niet eens verwoorden wat Biden dwars zit – de scheuren in de westerse eenheid.

Merkwaardig genoeg wordt Biden op dit moment geconfronteerd met twee crisissituaties met een explosief potentieel – in Oekraïne en over Taiwan. Het is glashelder dat beide door Washington zijn uitgelokt. Toch kan de manier waarop Biden ze aanpakt niet meer van elkaar verschillen.

In het geval van Taiwan aarzelde Biden niet om de Chinese president Xi Jinping te bellen om de spanningen te bedaren. Maar hij heeft een andere weg gekozen om te communiceren met president Vladimir Poetin.

Zeker, na zes maanden van conflict in Oekraïne heeft Biden eindelijk besloten de kogel door de kerk te jagen en het contact op hoog niveau met Moskou te hervatten. Maar hij heeft ervoor gekozen Poetin te bereiken via zijn staatssecretaris!

Het probleem hier is dat, hoewel de betrekkingen tussen de VS en China gespannen zijn, Biden het nooit op een persoonlijk niveau heeft gebracht. Hij heeft nooit denigrerende taal gebruikt om Xi Jinping te treiteren, zoals hij herhaaldelijk tegen Poetin heeft gedaan.