Terwijl de Duitse kanselier Olaf Scholz het onmogelijke probeert om Washington te paaien en tegelijkertijd de economie van zijn land te redden, neemt zijn minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock een veel hardere houding aan – een die perfect aansluit bij de Amerikaanse belangen, schrijft Conor Gallagher.
Zoals Michael Hudson heeft opgemerkt, is een van de doelen in de Amerikaanse oorlog tegen Rusland eigenlijk Duitsland, en Baerbock helpt Washington bij het volbrengen van zijn missie.
Door de oorlog met Rusland en het verlies van goedkope Russische energie, ligt de Duitse economie in puin en gaat een toekomst van de-industrialisatie tegemoet. Toch weigert de Duitse regering zich te verzetten tegen de VS en gaat in plaats daarvan door met haar rampzalige Ruslandbeleid.
Ondanks alle schade die het Rusland-conflict heeft aangericht aan de economie van haar land, wil Baerbock (en andere haviken in Duitsland) zich graag aansluiten bij Washington tegen het volgende doelwit: China.
Decennialang voerde Duitsland een buitenlands beleid gebaseerd op vreedzame Wandel durch Handel. Het vertrouwde op goedkope invoer van Russisch gas en uitvoer naar zijn grootste handelspartner, China. Dat is nu allemaal aan het veranderen en wordt grotendeels gestuurd door Baerbock en de Groene Partij.
Tijdens een reis naar China, dat in het Westen plotseling omstreden is, probeerde Scholz een dunne lijn te bewandelen tussen Washington en Peking. Uit de South China Morning Post:
Voor zijn vertrek naar Peking zei Scholz dat hij erkende dat de EU economisch te afhankelijk van China was geworden, maar dat Duitsland zich niet van China mocht loskoppelen of gehoor moest geven aan “oproepen van sommigen” om het land te isoleren.
In zijn ontmoeting met Scholz op vrijdag probeerde de Chinese president Xi Jinping dat standpunt te bevestigen door Duitsland en de EU op te roepen zich niet aan “een derde partij” te hechten en hun strategische autonomie te behouden.
Het is vrij duidelijk wie hier de niet genoemde partij is. Washington wil Europa afsnijden van China, en wordt daarbij geholpen door Baerbock, die China herhaaldelijk heeft bekritiseerd, en voor haar aantreden in december 2021 een “terugkeer naar een actiever Duits buitenlands beleid” beloofde, dat zou worden geleid door “morele principes”.
Voor het bezoek van Scholz waarschuwde Baerbock de kanselier dat hij Peking duidelijk moest maken “dat de kwestie van eerlijke concurrentievoorwaarden, de kwestie van de mensenrechten en de kwestie van de erkenning van het internationaal recht onze basis is voor internationale samenwerking.”
Ze vergeleek China met Rusland en voegde eraan toe dat Duitsland “niet langer zo fundamenteel afhankelijk mag zijn van een land dat onze waarden niet deelt, dat we uiteindelijk gechanteerd kunnen worden.”
Toen Scholz op weg was naar Beijing, gaf het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken een foto vrij van een bijeenkomst van Baerbock en haar collega’s van de G7. Baerbock zit aan het hoofd van de tafel naast de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken met achter hen Under Secretary of State Victoria “F**k the EU” Nuland. Volgens voormalig Indiase diplomaat M.K. Bhadrakumar:
In feite heeft Baerbock haar ongenoegen over het bezoek van Scholz aan China geuit door de gelijkgestemde G7-collega’s om zich heen te verzamelen. Zelfs volgens de normen van de coalitie politiek is dit een buitensporig gebaar. Wanneer de hoogste leider van een land op bezoek is in het buitenland, ondermijnt een uiting van dissonantie de diplomatie.
Ook Baerbocks G7-tegenhangers kozen ervoor om Scholz’ thuiskomst niet af te wachten. Blijkbaar hebben zij een gesloten geest en de berichten over Scholz’ besprekingen in Beijing zullen daar niets aan veranderen.
Maandag zou Scholz eerst om het ontslag van Baerbeck moeten vragen. Beter nog, [deze] zou haar ontslag moeten indienen.
Geen van beide is gebeurd, wat niet verwonderlijk is. Het is al enige tijd duidelijk dat Baerbeck een hardline Atlanticist is die wil dat Duitsland een veel agressiever buitenlands beleid voert. Enkele voorbeelden:
- In de aanloop naar de Duitse federale verkiezingen van 2021 was Baerbock de enige kanselierskandidaat die de Nord Stream 2-gaspijpleiding uit Rusland een vergissing noemde.
- Tijdens een ontmoeting in januari met de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi veroordeelde Baerbock China op het gebied van de mensenrechten, waarop Peking haar verzocht “megafoondiplomatie” te vermijden.
- Ze voerde een eenzame boycot van de Olympische Spelen in Peking uit.
- In augustus zei Baerbock dat Duitsland “niet zou accepteren wanneer het internationaal recht wordt geschonden en een grotere buur zijn kleinere buur in strijd met het internationaal recht aanvalt – en dat geldt natuurlijk ook voor China”, in een verwijzing naar Taiwan.
- Begin oktober stelde Baerbock tijdens een persconferentie met de Pakistaanse minister van Buitenlandse Zaken Bilawal Bhutto Zardari een rol van de VN in de kwestie Kashmir voor, tot verbazing van India. De opmerkingen kwamen op een moment dat het Westen boos is op India vanwege zijn banden met Rusland.
- Zij wil sterkere defensiebanden met Japan om China tegen te gaan.
- Zij is een drijvende kracht geweest achter strengere Europese sancties tegen Iran en is uitgesproken over de vrouwenrechten in dat land.
- Samen met de VS was ze ertegen dat Duitsland toestond dat China een meerderheidsbelang kreeg in een Hamburgse haventerminal. Scholz drong aan op een compromis en Duitsland keurde de verkoop van 24,9% van de terminal aan Cosco goed. Baerbock blijft de deal bekritiseren.
- Onder druk van de Hamburgse havendeal heeft de Duitse regering zojuist de verkoop van een chipfabriek aan een Zweedse dochteronderneming van een Chinees bedrijf geblokkeerd.
- Ze formuleert de eerste “China-strategie” van Duitsland, die begin volgend jaar zal worden uitgebracht en waarin Berlijn zich naar verwachting zal aansluiten bij de VS in hun economische (voorlopig) oorlog tegen China.
Om de politiek van Baerbock in perspectief te plaatsen: Duitsland is nu afhankelijk van de invoer van duur vloeibaar aardgas, dat de industrie kapot maakt. Berlijn geeft 200 miljard euro uit om de klap tijdelijk te verzachten, maar aangezien het einde van het energietekort niet in zicht is, zal dit waarschijnlijk leiden tot een financiële crisis, bezuinigingen op de sociale uitgaven en een grote daling van de levensstandaard.
Na de breuk met Rusland zou een ontkoppeling met China in feite neerkomen op twee keer zelfmoord plegen. Meer dan een miljoen banen zijn rechtstreeks verbonden met de handel met China. Bovendien is China een leverancier van belangrijke grondstoffen zoals zeldzame aardmetalen. Dit is de weg die Duitsland is ingeslagen:
https://twitter.com/AZgeopolitics/status/1588163665173151744
Cui Hongjian, een Europa expert aan het China Institute of International Studies, vertelde de South China Morning Post: “Bovenop het afsnijden van … import van energie en grondstoffen [van Rusland], zou het afsnijden van de markt [van China] economische zelfmoord zijn.”
En toch lijkt Baerbock zich even weinig zorgen te maken over China als over Rusland.
https://twitter.com/ivan_8848/status/1565067553671626760
Terwijl Scholz een corporatistische carrièrepoliticus is die het Duitse bedrijfsleven wil behouden, is Baerbock een nieuwkomer in de politiek en een perfect product uit de transatlantische leidersfabriek. Diana Johnstone, die van 1989 tot 1996 perschef was van de Groene Fractie in het Europees Parlement, schrijft:
Baerbock is 40 jaar oud, net een jaar jonger dan de Groene Partij zelf. Ze is de moeder van twee kleine kinderen, een voormalig trampolinekampioene, die zelfs tijdens het spreken lacht – een schoon beeld van gelukkige, onschuldige fitheid. Ze leerde vloeiend Engels in Florida tijdens een uitwisseling op de middelbare school, studeerde internationaal recht aan de London School of Economics, en pleit (verrassing, verrassing) voor een sterk partnerschap met de regering Biden om het klimaat en de wereld in het algemeen te redden…
Tussen het op en neer springen op de trampoline door is haar professionele interesse altijd uitgegaan naar internationale betrekkingen vanuit een Anglo-Amerikaanse hoek, waaronder haar master in internationaal recht aan de LSE in Londen.
Haar initiatie in transatlantisch bestuur omvat het lidmaatschap van het German Marshall Fund, het Young Leaders Program van het Wereld Economisch Forum en de Europe/Transatlantic Board van de Heinrich Böll Foundation van de Groene Partij.
Op die basis is zij snel opgeklommen tot leider van de Groene Partij, met zeer weinig politieke en geen bestuurlijke ervaring.
Baerbock werd bijna kanselier, maar haar campagne ontspoorde door onnauwkeurigheden in haar CV, bijvoorbeeld de vermelding dat zij lid was geweest van het Duitse Marshall Fonds terwijl zij nooit meer dan een supporter was geweest.
Haar recente boek, Jetzt: Wie wir unser Land erneuern (Nu: Hoe wij ons land vernieuwen), is ook ontleend aan andere publicaties. Ze ontkende alle beschuldigingen van schending van het auteursrecht en plagiaat.
“Niemand schrijft een boek alleen,” zei ze.
Voor inzicht in wat Baerbock voor Duitsland in petto heeft, moet een toespraak in augustus aan de New School in New York in zijn geheel worden gelezen. Zij beschrijft 24 februari (de datum waarop Rusland zijn speciale militaire operatie begon) als een datum die de wereld veranderde en gebruikt die om haar plannen te rechtvaardigen voor een herbewapend Duitsland dat een veel agressiever buitenlands beleid voert als gelijkwaardige partner van de VS:
Deze nieuwe realiteit markeert een sterk keerpunt. Maar ik geloof ook – en dat is waar ik het vandaag over wil hebben – dat het iets anders markeert: het markeert een waarlijk transatlantisch moment!
In 1989 bood de Amerikaanse president George Bush Duitsland een “partnerschap in leiderschap” aan. Destijds kwam het er niet van. Het idee ging te ver voor de toenmalige situatie. Begin jaren negentig was mijn land zo druk bezig om de hereniging voor al zijn burgers te verwezenlijken. Werken aan het verankeren van een herenigd Duitsland in de EU.
Maar vandaag, in een wereld van een nieuw tijdperk, is dit fundamenteel veranderd. We zien het duidelijk: Dit is het moment waarop we een partnerschap in leiderschap moeten aangaan.
…Hoezeer Europeanen en Amerikanen ook verschillen in hun persoonlijke geschiedenis, en in hun individuele achtergronden: we delen gemeenschappelijke waarden, hoe we leven en hoe we in de toekomst willen leven. Wat ons definieert is vrijheid en democratie.
En om te lachen:
Kinderen vragen hun ouders nu bij het ontbijt: Mam, wat is precies een kernwapen? Anderen zeggen: Ik hou echt van de NAVO.
Maar hier zet ze haar visie voor Duitsland uiteen:
Duitsland heeft een speciaal fonds van 100 miljard euro opgericht om ons leger te versterken. We hebben een decennia oud wapenexportparadigma omgedraaid, waarbij Duitsland nu een van de sterkste militaire en financiële steunverleners van Oekraïne is. En we hebben onze bijdragen aan de NAVO uitgebreid: Wij leiden de NAVO-gevechtsgroep in Litouwen en stellen een brigade met maximaal 800 manschappen ter beschikking die daar indien nodig kan worden ingezet. Wij helpen het luchtruim boven de Baltische staten te beveiligen met onze straaljagers – en Slowakije te beschermen met Patriot-luchtverdediging.
Maar we weten dat we het hier niet bij kunnen laten: Ons doel is de Europese pijler van de NAVO verder te versterken. Europa is belangrijk – ook op veiligheidsgebied, dat hebben we gezien na 24 februari. Als dat uitgangspunt moet gelden, moeten we het bewijzen en op lange termijn waarmaken. Dat betekent een meer strategische Europese Unie opbouwen – een Unie die de Verenigde Staten op ooghoogte kan benaderen: in een partnerschap in leiderschap…
De opmerkingen van China met betrekking tot Taiwan doen ernstige vragen rijzen. Het kan niet in ons belang zijn dat China in zijn regio buitensporige economische afhankelijkheden creëert.
Wij bekijken dit momenteel, en wij stellen, eerst in mijn ministerie, onze eigen China-strategie op, die volgend jaar zal worden gepubliceerd, en die zeer nauw aansluit bij het strategische denken hier in de VS. Naar mijn mening moet een van de doelstellingen van deze strategie zijn de transatlantische standpunten over de uitdagingen die China vormt voor onze op regels gebaseerde internationale orde verder op elkaar af te stemmen.
We zullen zien of Baerbock haar zin krijgt. Uit peilingen blijkt dat het Duitse publiek nog steeds terughoudend is; een meerderheid beschouwt Rusland niet als een militaire bedreiging, is tegen een militaire leidersrol in Europa en geeft de voorkeur aan een terughoudend buitenlands beleid. Het valt ook nog te bezien hoe Duitsland als arme, gedeïndustrialiseerde staat de Europese pijler van de NAVO zal leiden.
In een interview met Black Agenda Report vóór de Duitse verkiezingen had Diana Johnstone het volgende te zeggen over Baerbock en de Groenen:
Eerlijk gezegd hoop ik dat ze niet [winnen] omdat ze het gevaarlijkst zijn als het gaat om buitenlandse betrekkingen. … Mensen die echt links zijn in Duitsland vinden [Baerbock] en de Duitse Groene Partij uiterst gevaarlijk. Zij zullen ons hoogstwaarschijnlijk in een grote oorlog tussen wereldmachten storten.
Ze hebben de verkiezingen uiteindelijk niet gewonnen, maar Baerbock en de Groenen lijken vastbesloten die oorlog toch te intensiveren.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/10/26/het-schokkende-document-hoe-de-vs-de-oorlog-en-de-energiecrisis-in-europa-planden/
