Sinds Biden’s staatsgreep is de wereld bezaaid met brandhaarden, van Oekraïne tot China, waar elk moment een groot conflict kan uitbreken. Probeert de Deep State in de VS wanhopig vier jaar zonder nieuw brandpunt goed te maken?

Heel toevallig – of niet – voelt de wereld plots veel gevaarlijker aan sinds Joe Biden op 20 januari officieel het Witte Huis betrad. Nu de Amerikaanse moloch zich heeft ontdaan van de bumpersticker “Make America Great Again”, wijzen de eerste indicatoren op een wereldwijde helletocht, vol gevaarlijke impasses en zelfs regelrechte vijandelijkheden die de moeder aller vuurzeeën (MOAB!) zouden kunnen doen ontbranden. Een van de gevaarlijkste etappes op de weg naar de hel speelt zich af vlak voor de deur van Rusland.

Voor de gemiddelde consument van junk food in de westerse media is de sudderende impasse tussen Oekraïne en Rusland in hapklare brokken gehakt en populair opgediend als “Russische agressie” voor de nietsvermoedende consument. Maar als je het vette papieren bekertje eenmaal leeg hebt, ontdekt de meer kritische consument dat Moskou in feite standvastig is geweest in zijn steun aan de voorwaarden voor vrede in Donbass, waar al zeven jaar een burgeroorlog woedt tussen pro-Russische zelfverdedigingstroepen en het leger van Kiev. Ondertussen heeft de Oekraïense president Vladimir Selensky het Minsk-protocol en het Minsk-akkoord, het vredesplan van 2014, verscheurd en op 24 maart een decreet ondertekend dat Oekraïne effectief in staat van oorlog met Rusland brengt.

En dit zijn niet de enige ongemakkelijke waarheden die de westerse media liever niet aan hun publiek laten weten, schrijft Robert Bridge.

Op 6 april, enkele dagen na Selenski’s langdurige telefoongesprek met de Amerikaanse president Joe Biden, waarin hij Amerika’s “niet aflatende steun” aan de nieuwe leider toezegde, belde Selenski met de secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, waarin hij de wens van Kiev uitsprak om eindelijk een volwaardig lid van het door de VS geleide militaire blok te worden. Ook gewoon toeval, toch?

“De NAVO is de enige manier om een einde te maken aan de oorlog in Donbass,” beweerde Selensky, in wat misschien wel de grappigste one-liner was die de voormalige acteur-komiek ooit in zijn carrière heeft uitgesproken.

LEES OOK:

Oekraïne dringt aan op NAVO lidmaatschap om “echt signaal” aan Rusland te geven

Wat Selensky niet wil begrijpen is dat Kiev wordt bespeeld als slechts één pion in het langlopende “Grote Spel” tussen de VS en Rusland. De huidige strijd gaat niet over geografische verovering, maar over toegang tot de lucratieve energiesector van Europa. Washington weigert werkeloos toe te zien hoe Moskou en Berlijn de laatste hand leggen aan de Nord Stream 2-gaspijpleiding, waardoor aardgas uit Rusland naar Duitsland – zonder de zeer onvoorspelbare Oekraïense tussenpersoon – na voltooiing veilig door de Oostzee zal stromen.

De vastberadenheid van Washington om Rambo te spelen werd vorige maand duidelijk toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in de marge van een vergadering met NAVO-chef Stoltenberg herhaalde dat de pijpleiding “op gespannen voet staat met de eigen veiligheidsdoelstellingen van de EU”. Het is interessant hoe ze in Washington de “veiligheidsdoelstellingen” van de EU altijd nog beter begrijpen dan in Brussel. En opdat Duitsland de verwijzing niet verkeerd zou opvatten, waarschuwde Blinken Berlijn opnieuw voor “mogelijke sancties”, mocht het project toch plechtig worden ingewijd. Met andere woorden, de “vrije markten” zijn in de eerste plaats alleen bedoeld voor Amerikaanse bedrijven. Alle andere kandidaten, vooral Rusland, hoeven zich niet eens kandidaat te stellen.

Nord Stream 2 zou niet alleen een einde maken aan de noodzaak voor de EU om duur vloeibaar aardgas (LNG) uit de VS in te voeren, het zou ook van Brussel en Moskou de ergste nachtmerrie van Washington maken, echte partners met een echte stimulans om te blijven werken aan betrekkingen van goed nabuurschap. Een dergelijke geopolitieke verschuiving heeft het potentieel om de NAVO uiteindelijk echt overbodig te maken. Dus zien we Selensky, die het uiterst gevaarlijke vuile werk voor Washington opknapt, de Donbass militariseren en agressieve dreigementen naar Moskou sturen.

De strategie ligt voor de hand: de westerse media zullen plichtsgetrouw de weg bereiden voor een mogelijke oorlog tussen “vredelievend” Oekraïne en “agressief” Rusland, nog zo’n groot verhaal dat schadelijk genoeg zou kunnen blijken om Nord Stream 2 te annuleren en tegelijkertijd de militaire uitgaven van de NAVO-onderdanen tot ongekende hoogten te doen stijgen. Uit deze intriges blijkt de bereidheid van Washington om het uitbreken van een groot conflict – mogelijk zelfs een wereldoorlog – te riskeren om zijn economische en politieke hegemonie over de Europese hoofdsteden te handhaven.

LEES OOK:

Terwijl Russische tanks richting Oekraïne gaan, zet de wereld zich schrap voor de derde wereldoorlog

Rusland is echter niet de enige militaire supermacht waar de Verenigde Staten een vijand van hebben gemaakt. Vorige maand, tijdens de eerste ontmoeting op hoog niveau van de regering-Biden met Chinese functionarissen, beschuldigde minister van Buitenlandse Zaken Blinken Peking, niet zonder onbedoelde ironie, van “het bedreigen van de op regels gebaseerde orde die de stabiliteit in de wereld handhaaft”.

Blinken verwees naar China’s lange en turbulente relatie met Taiwan, dat door Peking wordt beschouwd als een integraal onderdeel van het Chinese vasteland. Wat men ook van deze impasse moge denken, ook dit was een verbluffend incompetente vertoning van de Amerikaanse diplomatie, niet in de laatste plaats omdat de betrekkingen tussen Washington en Moskou zich momenteel al in de slechtste staat in decennia bevinden. Heeft Washington, D.C., echt twee nucleair bewapende tegenstanders nodig op hetzelfde moment? Het lijkt erop dat iemand in de regering Biden’s kennis van Sunzi’s Art of War zou moeten bijspijkeren.

{…}

Dissident:

Het is al sinds Brezinsky’s Grand Chessboard het doel van de VS om uiteindelijk Rusland aan te pakken. Die strategie werd met moeite gepauzeerd, niet meer dan dat, door Donald Trump. Zijn verkiezingsbelofte om samenwerking te zoeken werd getorpedeerd door de Deep State waar Trump zich zelf helaas mee omringde, maar hij startte tenminste geen nieuwe oorlogen.

Het is al zeker een eeuw het doel van de VS, om hun hegemonie te consolideren door een samenwerking tussen Rusland en Duitsland (Europa) te voorkomen. Die combinatie, grondstoffen en Wirtschaftswunder, zou de grootste bedreiging voor de VS als wereldmacht zijn. We zouden namelijk niet alleen in één klap geografisch de grootste zijn, maar ook qua economie en grondstoffen.

Als zelfbewuste Europeanen, niet als slaven van de VS zoals we nu zijn, zouden wij voor die optie moeten kiezen. De Russen zijn een Europees broedervolk, Dostojevski, het Zwanenmeer, noem maar op. Rusland is onderdeel van de Europese cultuur. In ieder geval tot aan de Oeral zijn de Russen Europeanen.

Omdat we geen vrede mogen sluiten met de Russen van onze Amerikaanse bezetter, zijn we gedwongen onze energie af te nemen van de islamitische bondgenoten van de VS zoals Saoedi-Barbarije. Het huis Saud is in de jaren dertig door de VS aan de macht geholpen in ruil voor de belofte olie te verhandelen in de (petro)dollar.

Help ons BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/04/20/biden-beeindigt-de-oorlog-in-afghanistan-niet-hij-privatiseert-hem-special-forces-pentagon-huurlingen-inlichtingen-agenten-zullen-blijven/