In een TV-interview vrijdagavond, na een ontmoeting met Afrikaanse leiders in Sochi, beschuldigde Poetin de Westerse leiders ervan te proberen “de verantwoordelijkheid voor wat er op de wereldvoedselmarkt gebeurt af te schuiven” en zei hij dat “de beperkingen die de VS en zijn bondgenoten aan Rusland en Wit-Rusland opleggen, de dreigende wereldwijde voedselcrisis alleen maar zullen verergeren door de handel in meststoffen te beïnvloeden en de voedselprijzen verder te doen stijgen.”

In plaats van in de richting van Rusland te kijken, zei Poetin dat de onderliggende oorzaken van de crisis liggen bij het besluit van de VS om recordhoeveelheden geld bij te drukken, wat heeft geleid tot een stijging van de wereldwijde voedselprijzen, en ook bij de te grote afhankelijkheid van Europa van hernieuwbare energiebronnen en kortlopende gascontracten, die hebben geleid tot prijsstijgingen en een stijgende inflatie.

Pavel Zarubin: Mijnheer de president, wij hebben zojuist uw ontmoeting met het hoofd van Senegal gevolgd, die tevens de huidige leider van de Afrikaanse Unie is. Hij uitte, en eigenlijk hebben de afgelopen week veel landen hun bezorgdheid geuit, niet zozeer over de voedselcrisis, maar ze zijn bang voor hongersnood op grote schaal omdat de wereldvoedselprijzen stijgen en de olie- en gasprijzen ook, Deze kwesties zijn met elkaar verbonden.

Natuurlijk geeft het Westen ook Rusland hiervan de schuld. Wat is de werkelijke situatie op dit moment, hoe ontwikkelt die zich? En wat denkt u dat er zal gebeuren op de voedsel- en energiemarkten?

President van Rusland Vladimir Poetin: Ja, we zien inderdaad pogingen om de verantwoordelijkheid voor de ontwikkelingen op de wereldvoedselmarkt en de groeiende problemen daar bij Rusland te leggen. Ik moet zeggen dat dit weer een poging is om iemand anders de schuld in de schoenen te schuiven. Maar waarom?

Ten eerste is de situatie op de wereldvoedselmarkt niet verslechterd door de start van de speciale militaire operatie van Rusland in Donbass, in Oekraïne.

De situatie verslechterde in februari 2020 tijdens de inspanningen om de coronapandemie tegen te gaan, toen de wereldeconomie op een laag pitje stond en weer op gang moest worden gebracht.

De financiële en economische autoriteiten in de Verenigde Staten vonden niets beters dan grote sommen geld uit te trekken om de bevolking en bepaalde bedrijven en economische sectoren te steunen.

Wij deden over het algemeen bijna hetzelfde, maar ik verzeker u dat wij veel nauwkeuriger te werk gingen, en de resultaten liggen voor de hand: wij deden dit selectief en kregen de gewenste resultaten zonder de macro-economische indicatoren, waaronder een buitensporige inflatiegroei, te beïnvloeden.

In de Verenigde Staten was de situatie heel anders. De geldhoeveelheid in de Verenigde Staten groeide in minder dan twee jaar tijd, van februari 2020 tot eind 2021, met 5,9 biljoen – een ongekende productiviteit van de gelddrukmachines. De totale geldhoeveelheid groeide met 38,6 procent.

Blijkbaar geloofden de Amerikaanse financiële autoriteiten dat de dollar een wereldmunt was, en dat hij zich, zoals gebruikelijk, zou verspreiden, zoals in voorgaande jaren, zou oplossen in de wereldeconomie, en dat de Verenigde Staten er zelfs niets van zouden merken. Maar dat is niet gebeurd, niet deze keer. Het is zelfs zo dat fatsoenlijke mensen – en er zijn zulke mensen in de Verenigde Staten – de minister van Financiën heeft onlangs gezegd dat ze een fout hadden gemaakt. Het was dus een fout van de Amerikaanse financiële en economische autoriteiten – het heeft niets te maken met het optreden van Rusland in Oekraïne, het staat er volledig los van.

En dat was de eerste stap – en een grote stap – in de richting van de huidige ongunstige situatie op de voedselmarkt, omdat, in de eerste plaats, de voedselprijzen onmiddellijk omhoog gingen, ze stegen. Dat is de eerste reden.

De tweede reden was het kortzichtige beleid van de Europese landen, en vooral het beleid van de Europese Commissie met betrekking tot energie. We zien wat daar aan de hand is. Persoonlijk ben ik van mening dat veel politieke spelers in de Verenigde Staten en Europa gebruik hebben gemaakt van de natuurlijke bezorgdheid van de mensen over het klimaat, de klimaatverandering, en dat zij deze groene agenda zijn gaan promoten, ook in de energiesector.

Het lijkt allemaal prima, behalve dan de ongenuanceerde en ongefundeerde aanbevelingen over wat er in de energiesector moet gebeuren. De mogelijkheden van alternatieve soorten energie worden overschat: zonne-energie, windenergie, alle andere soorten, waterstofenergie – dat zijn goede vooruitzichten voor de toekomst, waarschijnlijk, maar vandaag kunnen ze niet worden geproduceerd in de vereiste hoeveelheid, met de vereiste kwaliteit en tegen aanvaardbare prijzen. En tegelijkertijd begon men het belang van conventionele energiebronnen, waaronder vooral koolwaterstoffen, te bagatelliseren.

Wat was hiervan het resultaat? Banken stopten met het verstrekken van leningen omdat zij onder druk stonden. Verzekeringsmaatschappijen stopten met het verzekeren van deals. Lokale overheden gaven geen grond meer uit voor uitbreiding van de productie en beperkten de aanleg van speciaal transport, waaronder pijpleidingen.

Dit alles leidde tot een tekort aan investeringen in de mondiale energiesector en tot prijsstijgingen als gevolg daarvan. Het afgelopen jaar waaide het minder hard dan verwacht, de winter sleepte aan en de prijzen stegen onmiddellijk.

Daar kwam nog bij dat de Europeanen niet luisterden naar onze aanhoudende verzoeken om langetermijncontracten voor de levering van aardgas aan Europese landen in stand te houden. Zij begonnen deze af te bouwen. Vele zijn nog steeds geldig, maar ze begonnen ze af te wikkelen. Dit had een negatief effect op de Europese energiemarkt: de prijzen stegen. Rusland heeft hier absoluut niets mee te maken.

Maar zodra de gasprijzen begonnen te stijgen, volgden de prijzen van meststoffen, omdat gas wordt gebruikt om sommige van deze meststoffen te produceren. Alles is met elkaar verbonden. Zodra de kunstmestprijzen begonnen te stijgen, werden veel bedrijven, ook in Europese landen, onrendabel en gingen ze helemaal dicht. De hoeveelheid meststoffen op de wereldmarkt nam een duik en de prijzen stegen enorm, tot grote verbazing van veel Europese politici.

We hebben hen hier echter voor gewaarschuwd, en dit houdt op geen enkele manier verband met de militaire operatie van Rusland in Donbass. Dit heeft er niets mee te maken.

Maar toen wij onze operatie begonnen, begonnen onze zogenaamde Europese en Amerikaanse partners stappen te ondernemen die de situatie in zowel de voedselsector als de meststoffenproductie verslechterden.

Rusland is overigens goed voor 25 procent van de wereldmarkt voor meststoffen. Wat kalium-meststoffen betreft, heeft Alexander Loekasjenko mij dit verteld – maar we moeten het natuurlijk nog eens controleren, hoewel ik denk dat het waar is – als het om kalium-meststoffen gaat, nemen Rusland en Wit-Rusland 45 procent van de wereldmarkt voor hun rekening. Dit is een enorme hoeveelheid.

De opbrengst van de oogst is afhankelijk van de hoeveelheid meststoffen die in de bodem wordt gebracht. Zodra duidelijk werd dat onze meststoffen niet op de wereldmarkt zouden komen, stegen de prijzen van zowel meststoffen als levensmiddelen onmiddellijk, want als er geen meststoffen zijn, is het onmogelijk om de vereiste hoeveelheid landbouwproducten te produceren.

Van het een komt het ander, en Rusland heeft daar niets mee te maken. Onze partners hebben zelf een heleboel fouten gemaakt, en nu zoeken ze iemand om de schuld te geven. Natuurlijk is Rusland in dit verband de meest geschikte kandidaat.

Pavel Zarubin: Overigens is zojuist bekend geworden dat de echtgenote van het hoofd van onze grootste kunstmestbedrijven is opgenomen in het nieuwe Europese sanctiepakket.

Waar zal dit alles volgens u toe leiden?

Vladimir Poetin: Dit zal een slechte situatie verergeren.

De Britten en later de Amerikanen – de Angelsaksen – hebben sancties tegen onze meststoffen ingesteld. Toen de Amerikanen zich realiseerden wat er aan de hand was, hieven zij hun sancties op, maar de Europeanen deden dat niet. Zij zeggen mij zelf tijdens contacten: ja, we moeten erover nadenken, we moeten er iets aan doen, maar vandaag hebben ze deze situatie alleen maar verergerd.

Dit zal de situatie op de wereldmarkt voor meststoffen verslechteren, en daardoor zullen de oogstvooruitzichten veel bescheidener zijn, en de prijzen zullen blijven stijgen – dat is het. Dit is een absoluut kortzichtig, onjuist, ik zou zeggen, gewoonweg dom beleid dat tot een impasse leidt.

Pavel Zarubin: Maar Rusland wordt er door hooggeplaatste functionarissen van beschuldigd te verhinderen dat het graan dat er wel degelijk is, in Oekraïense havens, vertrekt.

Vladimir Poetin: Zij bluffen, en ik zal uitleggen waarom.

Eerst zijn er enkele objectieve dingen, en ik zal ze nu noemen. De wereld produceert ongeveer 800 miljoen ton graan, tarwe per jaar. Nu wordt ons verteld dat Oekraïne klaar is om 20 miljoen ton te exporteren. Dus, 20 miljoen ton op 800 miljoen ton komt neer op 2,5 procent. Maar als we uitgaan van het feit dat tarwe slechts 20 procent uitmaakt van alle voedselprodukten in de wereld – en dit is het geval, dit zijn niet onze gegevens, zij komen van de VN – betekent dit dat deze 20 miljoen ton Oekraïense tarwe slechts 0,5 procent is, praktisch niets. Dit is het eerste punt.

Het tweede. 20 miljoen ton Oekraïense tarwe zijn potentiële exportproducten. Vandaag zeggen de officiële instanties van de VS ook dat Oekraïne zes miljoen ton tarwe zou kunnen exporteren. Volgens ons Ministerie van Landbouw is dat geen zes maar ongeveer vijf miljoen ton, maar goed, laten we aannemen dat het zes is, plus het zou zeven miljoen ton maïs kunnen exporteren – dit is het cijfer van ons Ministerie van Landbouw. We beseffen dat dit niet veel is.

In het huidige landbouwjaar 2021-2022 zullen we 37 miljoen exporteren en ik denk dat we die export in 2022-2023 zullen optrekken tot 50 miljoen ton. Maar dit is overigens wel een goede zaak.

Wat het verschepen van Oekraïens graan betreft, wij verhinderen dit niet. Er zijn verschillende manieren om graan te exporteren.

De eerste. Je kunt het verschepen via de havens die onder Oekraïense controle staan, voornamelijk in de Zwarte Zee – Odessa en nabijgelegen havens. Wij hebben de toegangswegen naar de haven niet ondermijnd – dat heeft Oekraïne gedaan.

Ik heb al vele malen tegen al onze collega’s gezegd – laat ze de havens ontmijnen en laat de schepen geladen met graan vertrekken. Wij zullen hun vreedzame doorgang naar de internationale wateren zonder enig probleem garanderen. Er zijn helemaal geen problemen. Ga uw gang.

Zij moeten de mijnen ruimen en de schepen lichten die zij opzettelijk in de Zwarte Zee tot zinken hebben gebracht om het moeilijk te maken de havens ten zuiden van Oekraïne binnen te komen. Wij zijn bereid dit te doen; wij zullen het ontmijningsproces niet gebruiken om een aanval vanuit zee te initiëren. Ik heb dit al gezegd. Dit is het eerste punt.

Het tweede. Er is nog een mogelijkheid: de havens in de Zee van Azov – Berdyansk en Mariupol – staan onder onze controle, en wij zijn bereid te zorgen voor een probleemloze uitgang uit deze havens, ook voor geëxporteerd Oekraïens graan. Ga uw gang, alstublieft.

We zijn al bezig met de ontmijning. Wij zijn dit werk aan het voltooien – op een bepaald moment hebben de Oekraïense troepen drie lagen mijnen gelegd. Dit proces loopt ten einde. Wij zullen voor de nodige logistiek zorgen. Dit is geen probleem; wij zullen dit doen. Dit is het tweede punt.

Het derde. Het is mogelijk om graan uit Oekraïne via de Donau en door Roemenië te vervoeren.

Ten vierde. Het is ook mogelijk via Hongarije.

En ten vijfde is het ook mogelijk via Polen. Ja, er zijn wat technische problemen omdat de sporen van verschillende spoorwijdte zijn en de wielstellen moeten worden verwisseld. Maar dat duurt maar een paar uur, dat is alles.

Tenslotte is de gemakkelijkste manier om graan te vervoeren via Wit-Rusland. Dit is de gemakkelijkste en goedkoopste manier, omdat het van daaruit onmiddellijk naar de Baltische havens kan worden verscheept en verder naar elke plaats in de wereld.

Maar dan moeten de sancties tegen Wit-Rusland wel worden opgeheven. Dat is echter niet ons probleem. De president van Wit-Rusland, Alexander Loekasjenko, zegt het in ieder geval zo: als iemand het probleem van de export van Oekraïens graan wil oplossen, als dit probleem al bestaat, gebruik dan de eenvoudigste weg – via Wit-Rusland. Niemand zal u tegenhouden.

Het probleem om graan uit Oekraïne te verschepen bestaat dus niet echt.

Pavel Zarubin: Hoe zou de logistiek werken om het te verschepen vanuit de havens onder onze controle? Wat zouden de voorwaarden zijn?

Vladimir Poetin: Geen voorwaarden.

Ze zijn welkom. Wij zullen zorgen voor een vreedzame doorgang, een veilige toegang tot deze havens garanderen en de veilige binnenkomst van buitenlandse schepen en de doorvaart door de Zee van Azov en de Zwarte Zee in elke richting garanderen.

Overigens zitten er op dit moment verschillende schepen vast in Oekraïense havens. Dit zijn buitenlandse schepen, tientallen zelfs. Ze zijn gewoon opgesloten en hun bemanningen worden nog steeds gegijzeld.

Schepen vastgehouden in de haven van Kherson, Oekraïne. Zie hoe

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/07/30421/?swcfpc=1