Op 18 december 2023 kondigde de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin, onder veel ophef, de vorming aan van een multinationale coalitie onder de noemer “Operation Prosperity Guardian” (OPG) om de Israëlische Rode Zee-scheepvaartlijnen te “verdedigen” tegen het Jemenitische leger, schrijft Shivan Mahendrarajah.
Laten we een zes maanden durend “situatierapport” (SITREP) publiceren over hoe dit veel gehypte militaire project zich ontvouwde en hoe de door de VS geleide marine- en luchtcoalitie faalde.
Het situatierapport komt te midden van het vooruitzicht dat OPG op een vernederende toon zal eindigen, dat wil zeggen met het zinken van Amerikaanse marineschepen.
Hoe het allemaal begon
Na de operatie van het Palestijnse verzet van 7 oktober 2023 gaf de Amerikaanse president Joe Biden de USS Ford en USS Eisenhower carrier battle groups (CBG) opdracht de Middellandse Zee in te gaan.
“IKE CBG” doorkruiste vervolgens de Suez- en de Rode Zee, trok op 26 november 2023 door de Straat van Hormuz en vestigde zich op de kant van het Arabische schiereiland aan de Perzische Golf.
Het Jemenitische leger luidde het begin van de blokkade van de haven van Eilat in door op 19 oktober 2023 de eerste schoten af te vuren op Israëlische commerciële schepen.
Op 29 november, drie dagen nadat IKE CBG de Perzische Golf was binnengevaren, klom het Jemenitische leger echter een trede hoger op de ‘escalatieladder’ door zijn doelwitten uit te breiden naar elk schip dat van of naar Eilat reisde.
Drie weken later, toen de economische levenslijn van Israël aan de Rode Zee in gevaar kwam, kondigde het Pentagon de vorming aan van een multinationale coalitie om de maritieme levenslijn van Israël te “verdedigen”.
IKE CBG verliet de Perzische Golf en nam een station aan in de regio Rode Zee/Golf van Aden.
De inzet van IKE CBG in de Perzische Golf bracht twee nauw verwante facetten van het Amerikaanse beleid aan het licht: arrogantie en onwetendheid.
Arrogantie omdat het militaire en politieke establishment van de VS nog steeds geloven dat ze in een tijdperk leven waarin “kanonneerbootdiplomatie” – “het gebruik van militaire dreigementen door een sterk land tegen een zwakker land om dat land te laten gehoorzamen” – zal werken met Iran.
Onwetendheid over het vermogen van Iran om een CBG te vernietigen die zich op afstanden van 55 tot 340 km van Irans indrukwekkende reeks ballistische raketten, kruisraketten en drones bevindt.
Als er oorlog met Iran was uitgebroken, had de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) de CBG kunnen vernietigen. Het cliché ‘vis in een ton schieten’ is terecht. De IRGC koos echter voor een andere tactiek.
Er ontstond paniek in Tel Aviv toen Eilat vanaf 29 november vrijwel werd afgesloten voor maritiem verkeer. De Israëlische paniek werd overgebracht naar Washington, dat Operatie Prosperity Guardian bedacht om de Israëlische economie te beschermen.
Dit was een slimme strategie van de IRGC en het Jemenitische leger die de “reflexieve controle” van de IRGC over Amerikaanse militaire en politieke acties weerspiegelt. “Reflexieve controle” is wanneer je de reacties van een vijand op jouw acties voorspelt en acties onderneemt die je vijand ertoe verleiden precies te doen wat jij wilt.
Zoals een voormalige Amerikaanse legerofficier uitlegde: “Als elke militaire actie die u onderneemt een symmetrische reactie krijgt, kunt u de aard, de locatie en het tempo van het conflict in uw voordeel beheersen.”
Dit is wat Teheran deed. IKE CBG haastte zich naar de Rode Zee/Golf van Aden. IRGC en het Jemenitische leger bepalen de ‘aard, locatie en tempo’.
Locatie verschoof 2.000 km van de Iraanse kustlijn naar de kustlijn van Jemen. De As van het Verzet beschikt over de exclusieve macht om zowel de “natuur” (soorten wapens en doelen) als het “tempo” (intensiteit en frequentie) te kalibreren.
Oorlog van de vlo
Leden van de OPG-coalitie vechten tegen een ‘Vlooienoorlog in de Rode Zee’.
In Robert Tabers klassieke studie van guerrillaoorlogvoering formuleerde hij voorschriften die van toepassing zijn op OPG. Vermijd de sterkte van de vijand; val de zwakheden van de vijand aan.
Dit is wat Jemenieten doen met gekalibreerde drone- en raketaanvallen op de torpedobootjagers en vliegdekschepen van OPG. Het Jemenitische leger geniet steun van de bevolking, niet alleen in Jemen, maar over de hele wereld.
Hun steun is omhooggeschoten vanwege de blokkade van Israël. Net als bij landguerrillastrijders motiveert de steun van de bevolking de Jemenieten om te blijven vechten om Palestijnse levens te redden.
De aanvallen van het Jemenitische leger putten de vijand mentaal en militair uit, wat een ander aspect markeert van de ‘oorlog van de vlo’.
De door de VS geleide coalitie, als een door vlooien gebeten hond, slaat om zich heen en probeert zijn vlooien te bijten. Ze wordt te verzwakt – in militaire termen, overbelast; in politieke termen, te impopulair; in economische termen, te duur – om zichzelf te verdedigen.
OPG kan geen duizend “vlooienbeten” overleven. Het zal sterven – als het de Rode Zee ontvlucht. Het Jemenitische leger heeft zijn aanvallen nauwgezet gereguleerd en een laag actietempo aangehouden, maar heeft onlangs de aard en het tempo van de aanvallen opgevoerd.
Er zijn nog sporten over om de ladder op te gaan: geavanceerde wapens die een torpedobootjager of vliegdekschip tot zinken kunnen brengen.
BREAKING:
🇾🇪 Yemen unveils its new Hypersonic Ballistic Missile “Hatem 2” pic.twitter.com/8m41YZYp5q
— Megatron (@Megatron_ron) June 26, 2024
De Amerikaanse marine geeft toe dat zij te maken krijgt met de meest “intensieve strijd” sinds de Tweede Wereldoorlog: “We staan min of meer op het punt dat de Houthi’s in staat zullen zijn het soort aanvallen uit te voeren die de VS niet elke keer kunnen tegenhouden. we zullen aanzienlijke schade gaan zien.”
Een incident op 31 mei waarbij de Eisenhower betrokken was, geeft aan dat er sprake was van een nieuw type wapen; het vluchtte ongeveer 1.100 km uit de kust van Jemen en bleef een aantal dagen mokken voor de kust van Jeddah.
Dit suggereert dat het Jemenitische leger dichter bij het raken van het vliegdekschip komt. Eisenhower keerde terug naar het zuiden – waarschijnlijk vanwege het gejoel dat Ike’s kapitein en de marine op sociale media ontvingen – toen het opnieuw werd aangevallen, zich omdraaide en vluchtte. Het is net het Suezkanaal gepasseerd en ligt in de Middellandse Zee.
Duurzaamheid in oorlogsvoering is van cruciaal belang. De schepen van OPG beschikken niet over een onbeperkte voorraad grond-luchtraketten (SAM), en SAM-lanceerinrichtingen (“Vertical Launch Systems”) kunnen niet op zee worden herladen.
VLS-cellen moeten worden bijgevuld in een haven met speciale faciliteiten en technici.
Met andere woorden: als een schip van de Amerikaanse marine langdurig wordt aangevallen door het Jemenitische leger, kan het zonder raketten komen te zitten en kwetsbaar zijn, behalve de Phalanx CIWS. In februari moest USS Gravely CIWS gebruiken om een raket op één zeemijl van het schip te stoppen. Waarom stopten de SAM’s de raket niet eerder?
Kosten zijn een andere kritische factor. De Amerikaanse marine heeft ongeveer $ 1 miljard uitgegeven aan recente operaties in West-Azië. Amerikaanse voorraden SAM en andere munitie zijn laag; aanvullingen rollen niet van de productielijnen.
Een voorbeeld van dit probleem is Oekraïne, waar onder meer 155 mm granaten, Storm Shadow-raketten, ATACM’s en Patriot-interceptors bijna op zijn.
Een grotere kostenpost is echter de schade aan de Amerikaanse samenleving en aan de families van zeelieden die zijn ingezet om de economische levensaders van Israël te beschermen.
Jonge Amerikaanse mannen en vrouwen sluiten zich aan bij de Amerikaanse strijdkrachten om de VS te dienen – niet Israël. Eisenhower is langdurig ingezet; Het moreel aan boord lijdt eronder.
Het leger heeft geïnvesteerd in professionals in de geestelijke gezondheidszorg op het schip, waaronder een psycholoog, verschillende artsen, verschillende aalmoezeniers en andere ingehuurde gedragsgezondheidstechnici, zoals iemand zei.
Ook gezinnen lijden eronder: kinderen die opgroeien zonder ouders, echtgenoten die hun kinderen alleen opvoeden en de dagelijkse moeilijkheden van het leven zelf aanpakken.
Ze brengen offers voor Israël. De verschrikkelijke sociale kosten van de oorlog in Irak – opnieuw een oorlog voor Israël – wijzen op de toekomstige problemen: gebroken gezinnen, alcoholisme, armoede, dakloosheid, PTSD en zelfmoord.
Arrogantie en onwetendheid
Arrogantie en onwetendheid vormden OPG. Het Pentagon beschikte niet over echte informatie over de militaire capaciteiten van het Jemenitische leger of de locaties van raket- en drone-lanceerinrichtingen, noch over een strategie om de “potshots” aan te pakken die het Jemenitische leger tegen specifieke schepen nam.
Misschien ging Washington ervan uit dat de aanwezigheid van een door de VS geleide marinecoalitie de in sandalen geklede Jemenitische ‘wilden’ bang zou maken? Toen de angst faalde, namen de VS en Groot-Brittannië hun toevlucht tot het uitvoeren van ongeveer 450 willekeurige terreuraanslagen in Jemen, die het Jemenitische leger niet afschrikten, maar in plaats daarvan de Jemenitische burgers woedend maakten.
Jemen voegde schepen onder Amerikaanse en Britse vlag toe aan hun blokkade; geavanceerde wapens voortgebracht; en verhoogde het tempo van de slagen. Onlangs heeft het Jemenitische leger nog een stapje hoger op de ladder gezet door schepen tot zinken te brengen in plaats van ze alleen maar uit te schakelen.
Ondertussen varen commerciële schepen die aangeven “geen contact met Israël te hebben” of die eigendom zijn van/onder de vlag staan van anti-genocidelanden als Rusland en China, veilig door de “Poort van de Tranen.”
De Amerikaanse marine moedigde blokkadebrekers aan om AIS-transponders uit te schakelen; die schepen werden getroffen (bijvoorbeeld M/V Verbena en M/V Tutor). De kosten die aan de zeescheepvaart worden opgelegd, zijn de schuld van landen die vóór genocide zijn. Als de genocide wordt gestopt, eindigt de blokkade. Dit is niet ingewikkeld.
Operatie Prosperity Guardian legt de tekortkomingen in het Amerikaanse intellect en de verbeelding bloot. Het werd opgericht met het uitgangspunt dat schepen die zijn ontwikkeld voor het tijdperk van de Koude Oorlog relevant zijn voor de hedendaagse oorlogvoering. Wapensystemen van de marine (bijvoorbeeld AEGIS) hebben hun wortels in ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog.
De Amerikaanse marine bereidde zich voor op zeeslagen zoals de Golf van Leyte (1944), niet op veldslagen in de Rode Zee. Het falen van intellect en verbeelding beperkt zich niet tot de marine, maar tot het Pentagon.
In de jaren zestig werden doctrines over landoorlogvoering bedacht om de dreiging tegen te gaan van Sovjet-tanks die door de Fulda Gap raasden. Wapensystemen uit de Koude Oorlog, zoals de geroemde tanks van Abrams, Leopard en Challenger, hebben in Oekraïne jammerlijk gefaald in de strijd tegen superieure Russische elektronische oorlogsvoering, drones en ballistische en hypersonische raketten.
Oorlogsvoering is gedemocratiseerd: staten met beperkte economische middelen kunnen geavanceerde maar kosteneffectieve wapens verwerven – elektronische oorlogvoering, drones, raketten – die dure bestaande systemen neutraliseren.
Het falen van OPG wordt duidelijk na zes maanden. IKE CBG is de Rode Zee ontvlucht. Als het Jemenitische leger een Amerikaans vliegdekschip tot zinken brengt, zal het geschiedenis schrijven door een einde te maken aan het tijdperk van het vliegdekschip.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
