De geschiedenis van Rusland, niet in de laatste plaats de betrekkingen met Oekraïne en het Westen, is complex en slechts weinigen onder de westerse leiders zijn daarvan op de hoogte.

Natuurlijk is het nooit gemakkelijk historische controverses te doorkruisen om de schuldigen aan te wijzen, aangezien gebeurtenissen onderhevig zijn aan interpretaties en mythevorming door rivaliserende nationalistische lobby’s. Begrip van de rivaliserende standpunten is echter noodzakelijk voor zowel conflictpreventie als conflictoplossing, schrijft Dr Gregory Slysz.

Eenvoudig gezegd, zoals de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger zei, “moet het Westen begrijpen dat Oekraïne voor Rusland nooit zomaar een vreemde staat kan zijn”.

Strategisch gezien is het onontbeerlijk voor de veiligheid van Rusland – en het hebben van militaire bases van een potentiële tegenstander is voor Moskou niet acceptabeler dan de nucleaire raketbases van de Sovjet-Unie in Cuba in 1962 voor de VS waren.

Maar de Russisch-Oekraïense betrekkingen hebben ook een culturele dimensie die de kern van de Russische identiteit raakt en die door de meeste westerse bronnen over het hoofd wordt gezien, of wordt afgedaan als irrelevant voor het huidige conflict.

Degenen die de wereld waarschuwden voor de huidige crisis – waaronder Kissinger, John Mearsheimer, George Kennan en Zbigniew Brzezinski – werden overstemd door een kakofonie van lawaai dat het intellectueel minder uitdagende Reductio ad Hitlerum-verhaal en een nulsom-strategie omhelsde.

Deze strategie, die ooit effectief was tegen een ter ziele gegane Sovjet-Unie, is overbodig in een multipolaire wereld waarin de belangrijkste westerse mogendheden niet langer een hegemoniaal gezag hebben, zoals hun falen om Rusland internationaal te isoleren heeft aangetoond.

Rusland en Oekraïne hebben een gemeenschappelijke oorsprong: beide zijn voortgekomen uit het oorspronkelijke Kievan Rus, dat in het midden van de negende eeuw door de Vikingen werd gesticht. Na eeuwenlang naast elkaar te hebben bestaan tussen rivaliserende vorstendommen, slaagde Moskou erin de hegemonie over alle vorstendommen te vestigen, waaruit het tsarenrijk is voortgekomen. De gebieden die nu bekend staan als Oekraïne werden hier geleidelijk deel van, behalve de westelijke regio’s die werden opgenomen in de Poolse staat.

Ook deze landen zouden echter na de Tweede Wereldoorlog worden opgenomen in de Oekraïense Sovjetrepubliek, zij het cultureel anders dan in het Oosten.

Voor de tsaren en de facto voor de Sovjet-Unie was Oekraïne cultureel onlosmakelijk verbonden met Rusland, een opvatting die nog steeds brede weerklank vindt in hoge kringen in Rusland, niet in de laatste plaats bij Vladimir Poetin zelf.

Kort voor de inval in Oekraïne klaagde hij in een veelbesproken artikel over de “muur die de laatste jaren is opgetrokken tussen Rusland en Oekraïne, tussen de delen van wat in wezen dezelfde historische en spirituele ruimte is”.

Van cruciaal belang voor de uitkomst van het huidige conflict, alsook voor de toekomst van de Oekraïense staat in zijn huidige samenstelling, is dat Poetins oordeel over de geschiedenis wordt gedeeld door een aanzienlijk deel van de Oekraïense bevolking. Dit komt tot uiting in minimalistische en maximalistische affiniteiten met Rusland en heeft zijn weerslag gehad op de Oekraïense electorale geografie van zowel de parlements- als de presidentsverkiezingen.

De Russischtalige president van Oekraïne, Volodymyr Zelensky, voerde weliswaar campagne op een vaag corruptiebestrijdingsplatform, maar kwam in 2019 aan de macht dankzij stemmen uit het oosten door te beloven een einde te maken aan de langdurige oorlog in de Donbass-regio in Zuidoost-Oekraïne.

Die oorlog laaide op in de nasleep van de Maidan-revolutie van 2014 tussen de pro-West-Kievse regering en Russischtalige separatisten die autonomie voor hun regio nastreefden.

Amper een jaar na zijn overwinning, waarbij hij geen enkele verkiezingsbelofte nakwam, begon de populariteit van Zelenski in het hele land te kelderen, maar vooral in Russischtalige gebieden.

De snelle hertekening van de Oekraïense electorale geografie was niet onvoorspelbaar gezien de diepe polarisatie van de Oekraïense opinie over de post-Maidaanse orde en over de houding ten opzichte van Rusland en het NAVO-lidmaatschap, die door opeenvolgende peilingen werd bevestigd.

Door cultuurhistorische nuances in de benadering van het Russisch-Oekraïense conflict te negeren, heeft het westerse beleid de reeds lang bestaande oorzaken van vijandelijkheden ten onrechte opnieuw bekrachtigd.

Dit heeft op zijn beurt het collectieve nationale cynisme van Rusland tegenover het Westen aangewakkerd, waaronder een groeiend aantal liberalen, die gepikeerd zijn door de dubbele moraal van het Westen ten aanzien van “humanitaire interventie”, niet in het minst door het stilzwijgen over het aantal burgerslachtoffers in het Donbass-conflict sinds 2014.

Veel steun in Rusland voor de huidige oorlog is dan ook aarzelend, maar weloverwogen, en degenen in het Westen die beweren dat die steun eenvoudigweg is gefabriceerd door propaganda van het Kremlin, vergissen zich en zijn jammerlijk onwetend van de opinievorming in Rusland.

Poetins eigen pro-Westerse sympathieën, die bij veel Westerse leiders een gunstig onthaal hadden gevonden, verdampten gestaag te midden van wat voor hem een aaneenschakeling van vijandige daden was die wederkerige acties vereisten tegen wat hij een “unipolaire wereld” noemde onder “één enkele meester”, opgelegd door een “unilateraal dictaat” – zoals hij in 2014 opmerkte.

Hoge VS-functionarissen zoals Strobe Talbott – de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken in de regering-Clinton – en zijn baas Madeleine Albright waren zich bewust van de risico’s van het provoceren van Rusland door het overschrijden van zijn rode lijnen, zoals de uitbreiding van de Navo naar Oost-Europa. Maar ze gingen er toch mee door, met een beleid dat Robert Gates, minister van Defensie in de regering Bush senior, als “roekeloos” beschouwde.

In een terugblik op Mackinder‘s Heartland theorie van 1904 (wie Rusland, Centraal Azië en Oost Europa beheerste zou de wereld domineren) bereidde het Pentagon zich in de nasleep van de ineenstorting van de Sovjet Unie voor op “het voorkomen van het opnieuw ontstaan van een rivaal op het grondgebied van de voormalige Sovjet Unie (wiens) hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om wereldmacht te genereren”.

Toen de Britse minister van Defensie Ben Wallace naar aanleiding van de Russische invasie in Oekraïne verklaarde dat “we Tsaar Nicholas I nog wel eens een schop onder zijn achterste kunnen geven”, herhaalde hij gewoon een gevestigde strategie waarvan de oorsprong veel verder gaat dan de “oude Koude Oorlog”, die op zichzelf weinig fundamenteel nieuws bevatte in de betrekkingen tussen Rusland en het Westen.

Hier voedt de westerse insluitingsstrategie op gevaarlijke wijze Poetins eigen interpretatie ervan als een continuüm dat “al vele jaren … zo niet eeuwen tegen ons land wordt uitgevoerd”. Kortom, zo merkte hij op in zijn State of the Nation Address in december 2014, “telkens wanneer iemand denkt dat Rusland te sterk of onafhankelijk is geworden, worden deze instrumenten snel ingezet”.

Met zijn optreden in Syrië wilde Rusland de opmars van de “unipolaire wereld” afremmen. Twee jaar eerder had het de Libië-campagne vergemakkelijkt door zich te onthouden van een VN-stemming om deze te stoppen, in de veronderstelling dat het militaire optreden van het Westen beperkt zou blijven tot humanitaire doelen.

Door het overleven van Ruslands bondgenoot president Bashar al-Assad liepen de spanningen tussen Rusland en het Westen echter op, die zich vervolgens in het Oekraïense theater afspeelden tussen twee versies van Oekraïne, één gesteund door Rusland, één door het Westen.

Het Russisch-Oekraïense conflict heeft het falen van Europa’s veiligheidsarchitectuur aangetoond. Rusland alleen maar berispen voor zijn daden en zijn nederlaag nastreven, voorspelt niet veel goeds voor het oplossen of vermijden van conflicten.

De uitbreiding van de NAVO tot aan de grenzen van Rusland creëerde een ondraaglijke asymmetrie voor Moskou, die nog werd versterkt door de poging van het Westen om Oekraïne los te koppelen van zijn invloed.

De duiven en haviken van het Westen lijken opgesloten in een strijd die wordt geïllustreerd door rivaliserende opiniestukken en tegenstrijdige politieke standpunten, terwijl de honger en de recessie in de wereld lonken temidden van huiveringwekkend trommelgeroffel voor de Derde Wereldoorlog.

Ondanks grootspraak verliest Oekraïne zijn oorlog met Rusland, waarvan het overwicht aan militaire macht doorslaggevend is en die niet in Oekraïnes voordeel kan worden omgebogen zonder de ondenkbare NAVO-betrokkenheid.

Hoewel de gevoelens achter grootse plannen voor de overwinning, zoals onlangs voorgesteld door de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Kuleba, begrijpelijk zijn, zijn zij pure fantasie en vereisen zij tijd die Oekraïne niet heeft en kolossale financiële verplichtingen.

De vooruitzichten voor Oekraïne zien er nu al somber uit, met een groot deel van zijn industriële basis en de meeste van zijn havens verloren in een samenleving overspoeld met allerlei westerse wapens en gastheer van talloze beschuldigingen.

Nu de “Oekraïne-moeheid” onder zijn voormalige bondgenoten snel toeneemt, lijkt de enige kans voor Oekraïne om sociale instabiliteit af te wenden en een normale situatie in te luiden, een snelle beëindiging van dit conflict op basis van verstandige diplomatieke oplossingen te zijn. Het zero-sum beleid van het Westen heeft de grenzen van het mogelijke bereikt.

Doordat Biden er niet in is geslaagd Rusland de genadeklap toe te dienen, heeft zijn “van roebels naar puin”-doel iets weg van George W Bush’ “missie volbracht”-mantra in 2003 over de operaties in Irak.

De mislukking heeft niet alleen de economische veerkracht van Rusland geïllustreerd, maar ook de problemen van de door Covid geteisterde economieën van het Westen verergerd.

Het benadrukken van de multipolaire realiteit van de wereldorde, om de recente Davos-verklaring van Henry Kissinger aan te halen dat Oekraïne land aan het Kremlin moet afstaan, is geen appeasement van Rusland, maar een erkenning van historische waarheden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/13/27987/?swcfpc=1