Oekraïne is als natie ten einde – geen van beide partijen zal rusten in deze oorlog. De enige vraag is of het een finale in Afghaanse of Syrische stijl zal worden, schrijft Pepe Escobar.

Een jaar na de verbijsterende vernedering van de VS in Kaboel – en op de drempel van nog een zwaardere afstraffing in Donbass – is er reden om aan te nemen dat Moskou op zijn hoede is voor Washington dat wraak wil nemen: in de vorm van de ‘Afghanisering’ van Oekraïne.

Nu het einde van de westerse wapen- en geldstroom naar Kiev niet in zicht is, moet worden ingezien dat de Oekraïense strijd waarschijnlijk zal ontaarden in weer een eindeloze oorlog. Net als de Afghaanse jihad in de jaren tachtig, die door de VS bewapende en gefinancierde guerrilla’s inzette om Rusland mee te sleuren, zullen de Oekraïense geldschieters deze in de oorlog beproefde methoden gebruiken om een langdurige strijd te voeren die kan overlopen op aangrenzend Russisch grondgebied.

Maar deze Amerikaanse poging tot crypto-Afghanisering zal in het beste geval de voltooiing versnellen van wat de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu omschrijft als de “taken” van zijn Speciale Militaire Operatie (SMO) in Oekraïne. Voor Moskou leidt die weg op dit moment helemaal naar Odessa.

Net als de buitenlandse proxy-oorlog in Syrië het afgelopen decennium, hadden de frontlinies rond belangrijke Oekraïense steden zich min of meer gestabiliseerd. Op de grotere slagvelden was Kiev steeds meer overgeschakeld op terroristische tactieken. Geen van beide partijen kon het immense oorlogstoneel volledig beheersen. Dus koos het Russische leger ervoor om zo min mogelijk strijdkrachten in de strijd te houden – in tegenstelling tot de strategie die het in 1980 in Afghanistan toepaste.

Laten we een paar Syrische feiten in herinnering brengen: Palmyra werd bevrijd in maart 2016, vervolgens verloren en heroverd in 2017. Aleppo werd pas in december 2016 bevrijd. Deir Ezzor in september 2017. Een stuk van Noord-Hama in december en januari 2018. De buitenwijken van Damascus in het voorjaar van 2018. Idlib – en significant, meer dan 25 procent van het Syrische grondgebied – zijn nog steeds niet bevrijd. Dat zegt veel over het ritme in een oorlogstheater.

Het Russische leger heeft nooit een bewuste keuze gemaakt om de stroom westerse wapens naar Kiev te onderbreken. Het methodisch vernietigen van die wapens als ze eenmaal op Oekraïens grondgebied zijn – met veel succes – is een andere zaak. Hetzelfde geldt voor het vernietigen van huurlingennetwerken.

Moskou is zich er terdege van bewust dat onderhandelingen met degenen die in Washington aan de touwtjes trekken – en alle voorwaarden dicteren aan marionetten in Brussel en Kiev – zinloos zijn. De strijd in Donbass en daarbuiten is een zaak van doen of dood.

De strijd gaat dus door en vernietigt wat er nog over is van Oekraïne, net zoals het een groot deel van Syrië heeft verwoest. Het verschil is dat wat er van Oekraïne over is economisch gezien, veel meer dan in Syrië, in een zwarte leegte zal verdwijnen. Alleen het gebied dat onder Russische controle staat, zal worden herbouwd, en dat omvat, heel belangrijk, het grootste deel van de industriële infrastructuur van Oekraïne.

Wat overblijft – het romp-Oekraïne – is toch al geplunderd, aangezien Monsanto, Cargill en Dupont al 17 miljoen hectare vruchtbaar akkerland hebben ingepikt – meer dan de helft van wat Oekraïne nog bezit. Dat betekent de facto dat BlackRock, Blackstone en Vanguard, de grootste aandeelhouders van de agro-industrie, alle land bezitten dat er echt toe doet in het niet-soevereine Oekraïne.

Tegen volgend jaar zullen de Russen zich erop toeleggen om Kiev af te snijden van NAVO-wapenleveranties. Terwijl dat zich ontvouwt, zullen de Engelsen en Amerikanen uiteindelijk het marionettenregime dat overblijft naar Lviv verplaatsen. En het Kievse terrorisme – uitgevoerd door Bandera-aanbidders – zal de nieuwe norm blijven in de hoofdstad.

Het Kazachse dubbelspel

Het is inmiddels overduidelijk dat dit niet louter een territoriale veroveringsoorlog is. Het maakt zeker deel uit van een oorlog van economische corridors – aangezien de VS kosten noch moeite sparen om de vele verbindingskanalen van de integratieprojecten van Eurazië te saboteren en te vernietigen, of ze nu door China worden geleid (het Belt and Road Initiative, BRI) of door Rusland (de Euraziatische Economische Unie, EAEU).

Net zoals de proxy-oorlog in Syrië grote delen van West-Azië heeft veranderd (zie bijvoorbeeld Erdogan die op het punt staat Assad te ontmoeten), is de strijd in Oekraïne, in een microkosmos, een oorlog voor de herconfiguratie van de huidige wereldorde, waarin Europa slechts een zelfveroorzaakt slachtoffer is in een ondergeschikt subplot. Het grote geheel is de opkomst van multipolariteit.

De proxy-oorlog in Syrië heeft een decennium geduurd, en is nog niet voorbij. Hetzelfde kan gebeuren met de proxy-oorlog in Oekraïne. Op dit moment heeft Rusland een gebied ingenomen dat ruwweg overeenkomt met Hongarije en Slowakije samen. Dat is nog lang geen “taak” volbracht – en het zal zeker doorgaan totdat Rusland al het land tot aan de Dnjepr heeft ingenomen, evenals Odessa, dat in verbinding staat met de afgescheiden republiek Transnistrië.

Het is verhelderend om te zien hoe belangrijke Euraziatische actoren op dergelijke geopolitieke turbulentie reageren. En dat brengt ons bij de gevallen van Kazachstan en Turkije.

Het Telegram-kanaal Rybar (met meer dan 640k volgers) en hackersgroep Beregini onthulden in een onderzoek dat Kazachstan wapens verkocht aan Oekraïne, wat zich de facto vertaalt als verraad aan hun eigen Russische bondgenoten in de Collective Security Treaty Organization (CSTO). Vergeet ook niet dat Kazachstan ook deel uitmaakt van de Shanghai Cooperation Organization (SCO) en de EAEU, de twee knooppunten van de door Eurazië geleide multipolaire orde.

Als gevolg van het schandaal zag Kazachstan zich genoodzaakt officieel aan te kondigen dat alle wapenexport tot eind 2023 wordt opgeschort.

Het begon ermee dat hackers onthulden hoe Technoexport – een Kazachs bedrijf – in opdracht van het Verenigd Koninkrijk via Jordaanse tussenpersonen gewapende personeelsdragers, antitanksystemen en munitie aan Kiev verkocht. De deal zelf stond onder toezicht van de Britse militair attaché in Nur-Sultan, de hoofdstad van Kazachstan.

Nur-Sultan probeerde voorspelbaar de beschuldigingen te ontzenuwen met het argument dat Technoexport niet om uitvoervergunningen had gevraagd. Dat was in wezen onjuist: het Rybar-team ontdekte dat Technoexport in plaats daarvan Blue Water Supplies, een Jordaans bedrijf, daarvoor had gebruikt. En het verhaal wordt nog sappiger. Alle contractdocumenten werden uiteindelijk gevonden in de computers van de Oekraïense inlichtingendienst.

Bovendien kwamen de hackers achter een andere deal waarbij Kazspetsexport betrokken was, via een Bulgaarse koper, voor de verkoop van Kazachse Su-27’s, vliegtuigturbines en Mi-24 helikopters. Deze zouden aan de VS zijn geleverd, maar hun eindbestemming was Oekraïne.

De kers op deze Centraal-Aziatische taart is dat Kazachstan ook aanzienlijke hoeveelheden Russische – niet Kazachse – olie aan Kiev verkoopt.

Het lijkt er dus op dat Nur-Sultan, misschien onofficieel, op de een of andere manier bijdraagt aan de “Afghanisering” van de oorlog in Oekraïne. Geen diplomatieke lekken bevestigen dat, natuurlijk, maar weddenschappen kunnen worden afgesloten dat Poetin daarover het een en ander te zeggen had tegen president Kassym-Jomart Tokajev in hun recente – hartelijke – ontmoeting.

De evenwichtsoefening van de sultan

Turkije is een veel complexer geval. Ankara is geen lid van de SCO, de CSTO of de EAEU. Het is nog steeds bezig zich in te dekken en uit te rekenen onder welke voorwaarden het zal toetreden tot de hogesnelheidslijn van de Euraziatische integratie. En toch stelt Ankara Moskou via verschillende regelingen in staat om de lawine van westerse sancties en embargo’s te omzeilen.

Turkse bedrijven – die letterlijk allemaal nauwe banden hebben met president Recep Tayyip Erdogan en zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) – slaan hun slag en genieten van hun nieuwe rol als draaischijf tussen Rusland en het westen. In Istanbul wordt er openlijk opgeschept dat wat Rusland niet van Duitsland of Frankrijk kan kopen, zij “van ons” kopen. En in feite doen verschillende EU-bedrijven mee.

Ankara’s evenwichtsoefening is zo zoet als een goede baklava. Het verzamelt economische steun van een zeer belangrijke partner midden in het eindeloze, zeer ernstige Turkse economische debacle. Ze zijn het over bijna alles eens: Russisch gas, S-400 raketsystemen, de bouw van de Russische kerncentrale, toerisme – Istanbul zit vol met Russen – Turks fruit en groenten.

Ankara en Moskou bedrijven geopolitiek volgens het boekje. Ze spelen het openlijk, in volledige openheid. Dat betekent niet dat ze bondgenoten zijn. Het zijn gewoon pragmatische zaken tussen staten. Een economische reactie kan bijvoorbeeld een geopolitiek probleem verlichten, en vice-versa.

Het collectieve westen is duidelijk helemaal vergeten hoe dat normale gedrag van staat tot staat werkt. Het is zielig. Turkije wordt door het westen “aan de kaak gesteld” als verraderlijk – evenzeer als China.

Natuurlijk moet Erdogan ook het publiek bespelen, dus af en toe zegt hij dat de Krim moet worden heroverd door Kiev. Tenslotte doen zijn bedrijven ook zaken met Oekraïne – Bayraktar drones en andere.

En dan is er nog het proselitisme: De Krim blijft theoretisch rijp voor Turkse invloed, waarbij Ankara de noties van pan-islamisme en vooral pan-turkisme kan uitbuiten, voortbouwend op de historische betrekkingen tussen het schiereiland en het Ottomaanse Rijk.

Maakt Moskou zich zorgen? Niet echt. Wat die aan Kiev verkochte Bayraktar TB2’s betreft, die zullen onophoudelijk tot as worden gereduceerd. Niets persoonlijks. Gewoon zaken.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/08/17/zal-de-oekraine-nu-worden-opgedeeld-en-zo-ja-hoe/