Er is verder wetenschappelijk bewijs geleverd dat aantoont dat het zomerse zee-ijs in het Noordpoolgebied sinds 2007 geen significante afname heeft laten zien. De naar voren gebrachte feiten maken een aanfluiting van pogingen van alarmisten als Al Gore en Sir David Attenborough om de collectivistische Net Zero-agenda door te drukken, schrijft Chris Morrison.
Een vooraanstaande Deense wetenschapper constateert een daling van het zee-ijs tussen 1997 en 2007, maar een minimaal verlies in het 44-jarige satellietrecord zowel voor als na deze periode. Bovendien concludeert hij in een onlangs gepubliceerd artikel dat er geen duidelijke correlatie bestaat tussen de variabele omvang van het Arctische zee-ijs en de geleidelijk toenemende concentraties van koolstofdioxide.
Allan Astrup Jensen zet de feiten uiteen en stelt dat “er geen aanwijzingen zijn dat we mogen verwachten dat het Arctische zomerzee-ijs binnen één of twintig jaar zal verdwijnen, zoals voorspeld”. Jensen is een vooraanstaande wetenschapper met een lange reputatie en heeft meer dan 300 publicaties op zijn naam staan. Hij is onderzoeksdirecteur van het Nordic Institute of Product Sustainability, Environmental Chemistry and Toxicology, en zit in de redactieraad van de Springer-publicatie, Environmental Science and Pollution Research.
De ijstrend in september vanaf 2007 is te zien in de volgende grafiek.
Zelfs met de lagere omvang in 2023 merkt de auteur op dat er de afgelopen zeventien jaar geen significante neerwaartse beweging heeft plaatsgevonden. De cijfers voor deze grafieken zijn afkomstig van het in de VS gevestigde National Snow and Ice Data Center, waar Mark Serreze in 2007 voorspelde dat het zee-ijs in 2030 helemaal verdwenen zou zijn.
Het decennium van de herfst tot 2007 was kattekwaad voor veel klimaatextremisten, en is dat tot op de dag van vandaag nog steeds. Het afnemende Arctische zee-ijs is een van de grootste schrikbeelden van de klimaatcatastrofisten. Na het verlies van koraal op het Groot Barrièrerif – twee jaar van recordgroei – en ijsberen – waarvan er tegenwoordig meer rondzwerven dan je met een stok kunt beschrijven – lijken de alarmisten niet graag een andere oude vriend op te geven die hen zo goed van dienst is geweest. In 2022 meldde David Attenborough in Frozen Planet II van de BBC dat het zee-ijs in 2035 verdwenen zou kunnen zijn. Er werd gedacht dat computermodellen in plaats van gegevens achter zijn bewering zaten. Jensen beschrijft andere paniekzaaiers, waaronder professor Peter Wadhams van de Universiteit van Cambridge, die in 2012 in de Guardian voorspelde dat het ijs binnen vier jaar definitief zou instorten.
In 2021 verklaarde het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) van de VN: “Het Arctische zee-ijs van september zal naar verwachting (volgens CIM6-modelsimulaties) tegen het midden van de eeuw vrijwel ijsvrij zijn onder middelmatige en hoge uitstoot van broeikasgassen. ” De angst wordt ook in stand gehouden met wetenschappelijke artikelen zoals Kim
Er zijn steeds meer aanwijzingen dat het zee-ijs in de Noordpool eerder cyclisch dan lineair is, en voor een groot deel te danken is aan natuurlijke invloeden, zoals een krachtige oceaanstroming die de Atlantic Multi-decadal Oscillation (AMO) wordt genoemd. Historische waarnemingen die teruggaan tot het begin van de 19e eeuw duiden op een aanzienlijke toename en afname van het ijs gedurende perioden van ongeveer 70 tot 90 jaar.
In het nabije verleden is er bewijs dat suggereert dat de zeeijsuitbreiding lager was in de jaren 1970 en een piek bereikte in 1979, het jaar dat de satellietregistraties naar verluidt begonnen. Door op deze datum met moderne metingen te beginnen, kan er natuurlijk een lagere trend worden gerapporteerd vanuit een bijzonder hoog jaar. Onderzoeksjournalist Tony Heller merkt op dat er satellietgegevens beschikbaar waren in de jaren 1970 en hij presenteert twee IPCC-grafieken van het zee-ijs – één gepubliceerd in 1990 en de andere in 2001.
In de eerste grafiek toont het IPCC de lagere ijsmassa’s in de jaren 1970 met een piek in 1979. Maar tegen 2001 had het IPCC een groot deel van de stijging van dat decennium verwijderd en de grafiek toonde aan dat het ijs begon te dalen vanaf ongeveer 1977. Heller levert ook bewijs dat de jaren 1950, die niet op deze grafieken staan, minder ijs hadden dan de jaren 1970.
Welke rol de door de mens veroorzaakte koolstofdioxide in dit alles speelt, is enigszins onduidelijk. Er is geen duidelijke correlatie in dit verband, zoals Allan Astrup Jensen en Tony Heller duidelijk laten zien.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Geen dag is hetzelfde.
Geen week is hetzelfde.
Geen maand is hetzelfde.
Geen jaar is hetzelfde.
Waarom moet een decennium dan wel hetzelfde zijn als alle voorgaande?
Maar het is de “wetenschap”, en die zullen het wel weten.
Het klimaat CO2 verhaal is een hoax, maar die was nodig om alweer de mensen bang te maken, om vrijwillig mee te gaan in het verhaal, dat al deze maatregelingen die zij nemen, goed zijn voor het milieu, en zo dus ook voor ons. En het werd zo uitgevoerd dat er bijna geen weerstand tegen mogelijk is.
Ik geloof dat vele mensen best wel weten wat er moet gebeuren, maar alleen gaat dat niet, we moeten mee met de boeren de straat op, en gedaan met dansen.