Gisteravond vielen gewapende mannen met brandbommen het muziekcentrum Crocus City Hall in Krasnagorsk, een buitenwijk van Moskou, aan. Het dodental ligt op ongeveer 150 mensen terwijl ik dit schrijf, en zal waarschijnlijk nog verder stijgen, aangezien de meeste doden zijn omgekomen bij een brand en een gedeeltelijk instorten van het dak, en sommige lichamen waarschijnlijk nog moeten worden geborgen, schrijft Eugyppius.

De FSB heeft elf mensen gearresteerd, waaronder vier aanvallers die in een witte auto het toneel ontvluchtten. Russische autoriteiten hebben gezinspeeld op Oekraïense betrokkenheid, terwijl westerse bronnen beweren dat de aanval werd uitgevoerd door islamitische terroristen. Voor wat het waard is: Islamitische Staat in Khorasan heeft de verantwoordelijkheid voor de aanval opgeëist. Er circuleren veel theorieën, maar het is voor mij nog te vroeg om commentaar te geven op de plausibiliteit van een ervan.

Terwijl het bloedbad zich ontvouwde, ontwikkelden de Oekraïense aanjagers van het Duitse Twitter twee even ongeïnformeerde, maar tegenstrijdige thema’s. De eerste was dat de aanval een valse vlag-gebeurtenis vertegenwoordigde, georkestreerd door Vladimir Poetin “om de mobilisatie te stimuleren” en “meer aanvallen op de Oekraïense burgerbevolking” te rechtvaardigen. Dit komt overeen met wat ik voorstel de Eugyppius-wet van het brekende nieuws te noemen, die voorspelt dat de eerste golf van populair commentaar op elke nieuwe geopolitieke gebeurtenis altijd de stelling zal bevatten dat deze in zekere zin niet reëel is. Tegelijkertijd waagden andere trouwe verdedigers van de westerse liberale democratie zich te verheugen in de slachting. Ik ga geen link plaatsen naar hun verklaringen, maar ik citeer er een paar om u een idee te geven. “Laat Moskou branden, laat heel Moskou branden”, zei een prominente Duitse Twitter-gebruiker over een stad met meer dan 12 miljoen inwoners. “Moge Moskou terugzinken in het smerige moeras waaruit het verrezen is om de wereld te vervuilen met zijn vieze stank”, aldus een ander, kleiner verslag. Gematigder en daarom talrijker waren de gevoelens dat “Rusland ook zou moeten proeven hoe het is om in angst te leven”, omdat “de mensen daar niets schelen wat hun massamoordende leider in Oekraïne doet.”

De zwarte, zwavelhoudende dampen die uit de Atlanticistische, meer-wapens-voor-Oekraïne NAFO-hoekjes van Twitter komen, verrassen mij altijd. We hebben het hier niet over de natuurlijke emoties die je alleen bij oorlogsvoering kunt verwachten, omdat Duitsland geen directe partij is in welk gewapend conflict dan ook. Het is bovendien opmerkelijk omdat de bloeddorstige Duitsers die dit spul schrijven geen randgekken zijn, maar fervente aanhangers van de reguliere politiek. Velen van hen hebben EU-vlaggen in hun bios, en als ze niet dansen op de graven van hun ingebeelde vijanden, vinden ze vaak tijd om hun passie te uiten voor alles wat liberaal, vreedzaam en democratisch is. Het zou je vergeven kunnen worden als je je afvraagt of de sterke pacifistische stromingen van de naoorlogse Duitse cultuur niet een aantal zeer duistere energieën hebben opgekropt, die sinds de Russische invasie van Oekraïne eindelijk een sociaal aanvaardbare bevrijding hebben gevonden.

Ik heb tijdens mijn jaren als universiteitsprofessor een soortgelijk fenomeen opgemerkt. Elke school waar ik les gaf, onderwierp zijn leerlingen aan eindeloze retoriek over het belang van het vormen van een diverse, inclusieve en accepterende gemeenschap. Iedereen moest welkom zijn en niemand kon worden uitgesloten. Deze dunne façade van universele liefde en geluk zou blijven bestaan totdat een kleine gebeurtenis de volgende uitlokte in een nooit eindigende reeks haatdragende campusfreakouts. Deze kunnen door vrijwel alles geïnspireerd zijn: een Halloween-kostuum dat schuldig wordt geacht aan culturele toe-eigening, racistische graffiti op een toilethokje, naar verluidt ongevoelige opmerkingen van een professor. Wat de aanleiding ook zou zijn, al die acceptatie en inclusiviteit zouden in een oogwenk verdwijnen, omdat de voormalige ambassadeurs zich overgaven aan woedeaanvallen en zelfs bedreigingen jegens deze nieuw beschikbare buitenstaanders.

Na een tijdje besefte ik dat dit gedrag een epifenomeen was van de fetisj voor inclusie. Hoe meer zelfvoldane, deugdzame vreugde u beleeft aan het uitbreiden van het lidmaatschap voor iedereen, des te emotioneel noodzakelijker het wordt om ergens een aantal niet-leden te identificeren. Traditioneel trokken menselijke samenlevingen duidelijke grenzen tussen zichzelf en buitenstaanders; insluiting en uitsluiting hadden beide hun plaats en waren beide onderworpen aan duidelijke regels. In liberale universalistische systemen die de hele mensheid omvatten, vindt uitsluiting echter sporadisch en op ongecontroleerde wijze plaats, meestal wanneer de harmonie en unanimiteit ondraaglijk worden. De neiging van nominaal inclusieve linkse bewegingen om zichzelf te kannibaliseren in spontane puurheidsspiralen, de moordzuchtige woede die recente demonstranten ‘tegen rechts’ uitten jegens fantoom-‘nazi’s’, de plotselinge en nogal bizarre uitbarsting van officieel gesanctioneerde haat tegen de niet-gevaccineerden in 2021, en ten slotte de algemene ontvankelijkheid onder de bevolking voor achteloze oorlogszucht naarmate de vooruitzichten voor Oekraïne vervagen, hebben allemaal iets met dit fenomeen te maken.

Het vooruitstrevende liberalisme in een laat stadium heeft nog minstens één onverwacht radicaliserende eigenschap. Deze komt voort uit het ‘volkssoevereiniteit’-model van de politiek en de daarmee gepaard gaande neiging van toegewijde liberalen om het onderscheid tussen het handelen van de staat enerzijds en de instelling van het volk anderzijds uit te vlakken. Westerse liberalen kunnen, wanneer ze onliberale vijanden beschouwen, een van de volgende twee houdingen aannemen ten opzichte van de bevolking van deze naties. In conflicten waar minder op het spel staat, zoals de conflicten die voortkomen uit neoconservatieve campagnes om democratie te verspreiden, is het mogelijk om de bevolking af te schilderen als de hulpeloze gevangenen van hun kwaadaardige dictatoriale leiders. In dit geval zijn ze slechts slachtoffers die bevrijd moeten worden. In conflicten waar meer op het spel staat, zoals dat in Oekraïne, wordt het echter onmogelijk om het volk los te koppelen van de staat. Gewone Russische burgers krijgen dus allemaal een zekere mate van medeplichtigheid aan de oorlog in Oekraïne toegeschreven, omdat ze hebben nagelaten om tegen de oorlog te protesteren en hun leiders omver te werpen. Dit maakt hun dood op zijn minst minder betreurenswaardig en op zijn hoogst een gelegenheid om te vieren.

De lange vrede die sinds 1945 in Europa heerst, moedigt deze ongebreidelde bloeddorst alleen maar verder aan. We hebben geen recente oorlogservaring die de gewelddadige fantasieën van onze politici en hun volksaanhangers kan temperen, en we hebben ook heel weinig soldaten en wapens om onszelf te verdedigen. Een directe confrontatie tussen de NAVO en Rusland is waarschijnlijk nog steeds onwaarschijnlijk, maar met elke voorbijgaande dreiging en provocatie wordt deze veel waarschijnlijker dan nodig is.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Moskou meldt arrestatie van alle terroristen, spoor leidt naar Kiev

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over