In december 1944 kondigde Winston Churchill aan een geschrokken Lagerhuis aan dat de geallieerden besloten hadden de grootste gedwongen bevolkingsverplaatsing – of wat tegenwoordig “etnische zuivering” wordt genoemd – in de menselijke geschiedenis door te voeren.

Miljoenen burgers die in de Oost-Duitse provincies woonden en na de oorlog naar Polen zouden worden afgevoerd, zouden worden verdreven en tussen de ruïnes van het voormalige Rijk worden gedeponeerd, om zich zo goed mogelijk te redden, meldt de Huffington Post. De minister-president heeft geen blad voor de mond genomen. Wat gepland was, zo verklaarde hij onomwonden, was “de totale verdrijving van de Duitsers… Uitzetting is namelijk de methode die, voor zover we hebben kunnen zien, de meest bevredigende en duurzame zal zijn.

De onthulling van de premier baarde enkele commentatoren zorgen, die eraan herinnerden dat zijn regering pas anderhalf jaar eerder toezeggingen had gedaan: “Laten we heel duidelijk zijn en overal ter wereld verkondigen dat wij Britten nooit zullen proberen wraak te nemen door massale represailles tegen het Duitse volk als geheel.”

In de Verenigde Staten eisten senatoren te weten wanneer het Atlantisch handvest, een verklaring van de Anglo-Amerikaanse oorlogsdoelen die de oppositie van beide landen tegen “territoriale veranderingen die niet overeenstemmen met de vrij uitgesproken wensen van de betrokkenen” bevestigde, was ingetrokken. George Orwell, die het voorstel van Churchill veroordeelde als een ‘enorme misdaad’, nam troost in de overweging dat een zo extreem beleid ‘eigenlijk niet kan worden uitgevoerd, hoewel het kan worden gestart, met verwarring, lijden en het zaaien van onverzoenlijke haat als resultaat.”

Orwell heeft de vastberadenheid en de ambitie van de plannen van de geallieerde leiders enorm onderschat. Wat noch hij, noch iemand anders wist, was dat Churchill, de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en de Sovjetleider Joseph Stalin, naast de verplaatsing van de 7-8 miljoen Duitsers in het Oosten, al akkoord waren gegaan met een soortgelijke ‘ordelijke en humane’ deportatie. van de meer dan 3 miljoen Duitstaligen – de “Sudeten-Duitsers” – uit hun thuisland in Tsjechoslowakije. Ze zouden binnenkort de half miljoen etnische Duitsers van Hongarije aan de lijst toevoegen.

Hoewel de regeringen van Joegoslavië en Roemenië van de Grote Drie nooit toestemming hebben gekregen om hun Duitse minderheden uit te zetten, zouden beide landen van de situatie gebruik maken om hen ook uit te zetten.

Medio 1945 was niet alleen de grootste gedwongen migratie aan de gang, maar waarschijnlijk ook de grootste afzonderlijke volksbeweging in de menselijke geschiedenis. Tussen de twaalf en veertien miljoen burgers, van wie de overgrote meerderheid vrouwen, kinderen en bejaarden, werden verdreven uit hun huizen of, als ze het oprukkende Rode Leger in de laatste dagen van de oorlog al waren ontvlucht, met geweld verhinderd naar hen terug te keren.

Vanaf het begin werd deze massadeportatie grotendeels bereikt door door de staat gesponsord geweld en terreur. In Polen en Tsjecho-Slowakije werden honderdduizenden gevangenen in kampen gestopt – vaak zoals Auschwitz I of Theresienstadt, voormalige nazi-concentratiekampen die na de oorlog jaren in bedrijf zijn gehouden en een nieuw doel hebben gekregen.

Het regime voor gevangenen in veel van deze faciliteiten was wreed, zoals ambtenaren van het Rode Kruis registreerden, met mishandelingen, verkrachtingen van vrouwelijke gevangenen, gruwelijke dwangarbeid en hongerdiëten van 500-800 calorieën aan de orde van de dag. In strijd met zelden toegepaste regels die jongeren vrijstellen van detentie, werden kinderen routinematig opgesloten, samen met hun ouders of in aangewezen kinderkampen. Zoals de Britse ambassade in Belgrado in 1946 rapporteerde, lijken de omstandigheden voor Duitsers “goed te zijn afgestemd op de Dachau-normen”.

Hoewel de sterftecijfers in de kampen vaak angstaanjagend hoog waren – alleen al in de laatste tien maanden van 1945 kwamen 2.227 gevangenen van de Mysłowice-fabriek in Zuid-Polen om – vond het grootste deel van de sterfte als gevolg van de deportaties buiten de kampen plaats.

Geforceerde marsen waarbij inwoners van hele dorpen vijftien minuten van tevoren werden ingelicht dat ze moesten vertrekken en met een geweer in de rug naar de dichtstbijzijnde grens werden gereden, veroorzaakten veel verlies. Dat gold ook voor treintransporten die soms weken duurden om hun bestemming te bereiken, met tot 80 ontheemden volgepropt in elke veewagen zonder adequaat (of af en toe enig) voedsel, water of verwarming.

De sterfgevallen gingen na aankomst in Duitsland gewoon door. Ze kwamen niet in aanmerking om enige vorm van internationale hulp te ontvangen hadden de geallieerden bepaald en er was geen huisvesting in een land dat verwoest was door bombardementen, zodat de vluchtelingen in vele gevallen hun eerste maanden of jaren doorbrachten in velden, goederenwagons of spoorwegplatforms.

Ondervoeding, onderkoeling en ziekte eisten hun tol, vooral onder zeer oude en zeer jonge mensen. Hoewel er meer onderzoek nodig is om het totale aantal sterfgevallen vast te stellen, wijzen voorzichtige schattingen erop dat ongeveer 500. 000 mensen zijn omgekomen als gevolg van de operatie. Andere schattingen lopen in de miljoenen.

Niet alleen was de behandeling van de verdrevenen in strijd met de principes waarvoor de Tweede Wereldoorlog naar verluidt gevochten werd, het zorgde ook voor tal van en aanhoudende juridische complicaties. Bij de processen in Neurenberg bijvoorbeeld, probeerden de geallieerden de overlevende nazi-leiders te veroordelen op beschuldiging van het uitvoeren van “deportatie en andere inhumane acties” tegen de burgerbevolking op hetzelfde moment dat zij zelf op minder dan honderd mijl afstand bezig waren met grote gedwongen verhuizingen op te schalen.

Soortgelijke problemen deden zich voor bij het VN-Verdrag inzake genocide van 1948, waarvan het eerste ontwerp de “gedwongen en systematische ballingschap van individuen die de cultuur van een groep vertegenwoordigen, verbood”. Deze bepaling werd uit de definitieve versie geschrapt op aandringen van de Amerikaanse afgevaardigde, die erop wees dat zij “zou kunnen worden geïnterpreteerd als betrekking hebbend op gedwongen overplaatsingen van minderheidsgroepen, zoals die reeds door leden van de Verenigde Naties hebben plaatsgevonden”, met dus deze 12-14 miljoen etnische Duitsers als slachtoffer.

Tot op de dag van vandaag stellen de uitwijzende staten alles in het werk om de deportaties en hun blijvende gevolgen uit te sluiten van het toepassingsgebied van het internationaal recht. Zo weigerde de huidige president van de Tsjechische Republiek, Václav Klaus, in oktober 2009 het Verdrag van Lissabon van de Europese Unie te ondertekenen, tenzij zijn land een “uitzondering” kreeg die ervoor zorgde dat overlevende uitgewezenen het Verdrag niet konden gebruiken om voor de Europese rechter schadevergoeding te eisen voor hun mishandeling. Toen de EU geconfronteerd werd met de ineenstorting van het akkoord in het geval van een Tsjechische niet-ratificatie, heeft zij met tegenzin haar instemming betuigd en het betreffende artikel teruggetrokken.

Tot op de dag van vandaag blijven de naoorlogse uitzettingen – waarvan de schaal en dodelijkheid de etnische zuivering die gepaard ging met het uiteenvallen in de jaren negentig van het voormalige Joegoslavië – sterk overschrijden – nog steeds weinig bekend buiten Duitsland zelf. (En ook zelfs daar, bij een enquête uit 2002 bleek dat Duitsers onder de dertig een meer accurate kennis van Ethiopië hadden dan van de gebieden in Europa waar hun grootouders werden gedeporteerd.)

In de handboeken over de moderne Duitse en moderne Europese geschiedenis die ik regelmatig gebruik in mijn klaslokaal wordt ofwel geen melding gemaakt van de uitzettingen, ofwel worden ze gedegradeerd tot een paar niet-informatieve en vaak onnauwkeurige regels die ze afbeelden als het onvermijdelijke gevolg van de wreedheden in de Duitse oorlog. In het populaire discours, in de zeldzame gevallen dat de verdrijvingen überhaupt worden genoemd, is het gebruikelijk om ze te verwerpen met de opmerking dat de verdrijvers “kregen wat ze verdienden”, of dat het belang van de verdrijvende staten in het ontlasten van zichzelf van een potentieel ontrouwe minderheidsbevolking voorrang moet hebben op het recht van de gedeporteerden om te blijven in het land van hun geboorte.

Hoe overtuigend deze argumenten ook lijken, ze zijn niet bestand tegen onderzoek. De gedeporteerden werden niet gedeporteerd na een individueel proces en een veroordeling voor daden van samenwerking in oorlogstijd – iets waaraan de kinderen hoe dan ook niet schuldig konden zijn geweest – maar omdat hun willekeurige verwijdering in het belang was van zowel de grootmachten als de uitwijzende staten.

Bepalingen om bewezen ‘antifascisten’ vrij te stellen van detentie of overplaatsing werden routinematig genegeerd door de regeringen die ze adopteerden; Oskar Schindler, de beroemdste “antifascist” van iedereen die in de Tsjechische stad Svitavy was geboren, werd door de Praagse autoriteiten beroofd van zijn nationaliteit en eigendommen zoals de rest.

Bovendien is de stelling dat het in sommige omstandigheden legitiem is om ten aanzien van hele bevolkingsgroepen te verklaren dat overwegingen van mensenrechten eenvoudigweg niet van toepassing zijn een buitengewoon gevaarlijke. Als eenmaal het principe wordt erkend dat bepaalde speciaal geminachte groepen op deze manier kunnen worden behandeld, is het moeilijk in te zien waarom dit niet op anderen zou moeten worden toegepast. Wetenschappers zoals Andrew Bell-Fialkoff, John Mearsheimer en Michael Mann hebben al gewezen op de verdrijving van de Duitsers als een bemoedigend precedent voor de organisatie van soortgelijke gedwongen migraties in het voormalige Joegoslavië, het Midden-Oosten en elders.

De geschiedenis van de naoorlogse uitzettingen toont echter aan dat er niet zoiets bestaat als een “ordelijke en humane” overdracht van bevolkingsgroepen: geweld, wreedheid en onrechtvaardigheid zijn inherent aan het proces.

De naoorlogse uitzettingen waren in zekere zin een van de belangrijkste voorvallen van de massale schending van de mensenrechten in de recente geschiedenis. De demografische, economische, culturele en politieke gevolgen ervan werpen nog steeds een lange en onheilspellende schaduw over het Europese continent. Het belang ervan wordt echter nog steeds niet erkend en veel vitale aspecten van hun geschiedenis zijn nog niet voldoende bestudeerd.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/10/10/20875/