Hoe het publiek en het leger in het Westen worden voorbereid op een dreigende oorlog

Kiev verliest de oorlog, en al heel snel. Daarom zullen de Europese staten nu op eigen kracht reguliere strijdkrachten sturen om tegen Rusland in Oekraïne te vechten, en niet als officiële NAVO-leden. De vraag is niet langer óf, maar wanneer, schrijft Thomas Röper.

Het geloof in het Westen is duidelijk. Alle westerse politici kondigen in koor aan dat Oekraïne de oorlog niet mag verliezen, dat Rusland een strategische nederlaag moet lijden, en zelfs dat Rusland de oorlog moet verliezen. Politici in het Westen bewapenen zich nu retorisch en zonder enige terughoudendheid, zoals we binnenkort zullen zien.

De EU-landen hebben zichzelf in een dilemma geplaatst

Er zit echter een addertje onder het gras, zoals ik gedetailleerd heb uitgelegd in de laatste uitzending van Tacheles: je kunt een kernmacht niet militair verslaan, want als Rusland werkelijk verliest en een strategische nederlaag lijdt, zou dat het voortbestaan ​​van de staat Rusland zelf in deze situatie in gevaar kunnen brengen. In dat geval zou Rusland kernwapens als laatste redmiddel gebruiken.

En niet omdat Rusland zo slecht is, maar simpelweg omdat elke kernmacht zo zou handelen. Het maakt niet uit of we het over de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, Israël, China of Rusland hebben.

Het idee om Rusland militair te proberen verslaan is daarom pure zelfmoord, want zelfs als het zou lukken, zou het ook het uiteindelijke einde betekenen voor de overwinnaars. De (publiekelijk gevaarlijke) clowns die momenteel in de EU en de meeste EU-lidstaten regering mogen spelen lijken dit echter niet te begrijpen, omdat zij de verdere escalatie van de oorlog verbaal en met hun wapens en financiële hulp afdwingen.

De vraag rijst dan ook hoe de Europese politici hiermee zullen omgaan als het Oekraïense front in de nabije toekomst instort. Nadat Federale Smurf Scholz bij elke gelegenheid trots heeft aangekondigd dat hij al bijna 30 miljard euro naar Oekraïne heeft gestuurd, kan hij, als Oekraïne verliest, nauwelijks voor het Duitse publiek staan ​​en verklaren: “Sorry, het werkte niet, dat is het Oekraïne .”

Hetzelfde geldt voor bijna alle andere Europese politici die zichzelf in de knel hebben gebracht met hun oorlogsretoriek, want als Rusland op het slagveld wint, zullen ze morgen niet aan hun kiezers kunnen uitleggen dat alle miljarden zinloos uit het raam zijn gegooid. en dat ook de inflatie en het welvaartsverlies in Europa voor niets waren. Ze hebben zichzelf voor het dilemma geplaatst dat ze de Russische overwinning in hun eigen belang moeten voorkomen (niet in het belang van hun land of burgers!).

En aangezien bekend is dat Kiev bijna geen soldaten meer heeft, is de enige optie die de Europese politici nog hebben het sturen van hun eigen soldaten naar Oekraïne. Ze hebben geen andere keuze meer, want wat hebben we aan al die prachtige westerse kanonnen en raketten als er in Oekraïne geen soldaten meer zijn die ze kunnen afvuren?

En zowel de Europese soldaten als het Europese publiek worden momenteel systematisch voorbereid op het feit dat er binnenkort reguliere Europese soldaten aan het front in Oekraïne zullen verschijnen. Laten we eens nader bekijken hoe dit al weken wordt gedaan.

De politieke voorbereidingen

De Franse president Macron gaf het startschot toen hij eind februari niet langer wilde uitsluiten dat er Europese soldaten naar Oekraïne zouden worden gestuurd. Naderhand waren er nog een aantal van dergelijke verklaringen, waarvan ik ze hier niet allemaal kan laten zien, maar slechts enkele voorbeelden zal tonen.

De Estse premier Kallas was dol op het voorstel van Macron en zei op 29 februari dat het “goed was dat we alle opties bespreken.” De Poolse minister van Buitenlandse Zaken Sikorski verklaarde begin maart dat NAVO-soldaten al in Oekraïne waren ingezet en dat sommige NAVO-landen al soldaten naar Oekraïne hadden gestuurd:

“NAVO-troepen zijn al aanwezig in Oekraïne. En ik wil de vertegenwoordigers van deze landen oprecht bedanken voor het nemen van dit risico.”

Begin maart begon Frankrijk haastig het Franse leger manoeuvres te laten uitvoeren in realistische omstandigheden, waarbij een conflict van hoge intensiteit werd gesimuleerd met een vijand die qua vuurkracht niet onderdoet. Het is duidelijk dat dit Rusland betekent.

Op 15 maart zei de Letse president dat hij Macron steunde, en voegde eraan toe dat Europeanen geen rode lijnen mogen trekken bij het steunen van Oekraïne. Op dezelfde dag herhaalde de Finse minister van Buitenlandse Zaken dezelfde gevoelens en verklaarde dat niets op de “lange termijn” mag worden uitgesloten, inclusief het sturen van grondtroepen naar Oekraïne.

Het invloedrijke Oekraïense parlementslid Alexei Goncharenko zei op 20 maart, terwijl hij de werkzaamheden van een PACE-commissie in Frankrijk bijwoonde, dat de Franse regering overweegt een Europese militaire missie te sturen naar de Oekraïense regio’s die grenzen aan Wit-Rusland om de daar gestationeerde Oekraïners aan te vallen en troepen vrij te laten om te vechten tegen Rusland.

Zoals ik al zei, dit waren slechts voorbeelden; de lijst zou nog lang kunnen worden voortgezet.

De mediavoorbereidingen

De facto is de NAVO al in oorlog met Rusland. Het westerse publiek wordt hier nu geleidelijk aan voorbereid, ook al zijn de Duitse media veel angstiger dan de media in andere westerse landen, omdat het ondanks alle inspanningen nog steeds niet mogelijk is geweest om uit het collectieve geheugen van de Duitsers de herinnering te wissen aan hoe slecht en Een oorlog tegen Rusland is hopeloos. Het feit dat de NAVO al in oorlog is met Rusland zou in Duitsland buitengewoon impopulair zijn en zelfs met de beste wil van de wereld kan er in Duitsland geen enthousiasme voor oorlog worden opgewekt, dus verbergen de Duitse media eenvoudigweg de onaangename waarheid.

Anderen zijn minder verlegen. CNN meldde bijvoorbeeld op 2 april dat westerse landen Oekraïne hielpen bij het plannen van drone-aanvallen op doelen in Rusland. Op dat moment vonden de drone-aanvallen op de Russische olie-industrie plaats. CNN citeerde een Oekraïense bron die zei:

“Deze vluchten worden vooraf met onze bondgenoten bepaald, de vliegtuigen volgen het vluchtplan waardoor we doelen kunnen raken met een nauwkeurigheid van enkele meters.”

Een dag later, op 3 april, berichtte de Guardian gedetailleerd over de plannen van Kiev om de Krimbrug opnieuw aan te vallen. Het stond niet in het artikel, maar Kiev heeft geen middelen om de brug aan te vallen zonder hulp van het Westen. Hiervoor zijn raketten nodig met een groter bereik, zoals de Duitse Taurus. En we weten dat de Bundeswehr een dergelijk aanvalsscenario had gepland sinds het uitgelekte telefoontje van de leiding van de Duitse luchtmacht.

Britse Storm Shadow- of Franse Scalp-kruisraketten zijn hiertoe niet in staat omdat ze vanuit vliegtuigen worden afgevuurd. Omdat deze raketten slechts een bereik van 300 kilometer hebben, zou het vliegtuig te dicht bij de Russische luchtverdediging moeten vliegen. De Taurus heeft een bereik van 500 kilometer en kon daardoor vanaf veilige afstand vanuit vliegtuigen op de Krimbrug worden afgevuurd.

Een alternatief zouden Amerikaanse ATACMS-raketten zijn met een bereik van 320 kilometer, die vanaf de grond worden afgevuurd en waarvan de lanceerinrichtingen dichter bij het front kunnen worden gebracht dan een gevechtsvliegtuig met kruisraketten.

Is de gelijktijdigheid toeval?

Macron werd op de ochtend van 27 februari niet wakker en verklaarde spontaan dat hij het sturen van troepen naar Oekraïne niet uitsloot. Dit was al lang voorbereid en volgens Europese politici die zich ertegen verzetten, was achter de schermen al bekend dat Macron dit die dag op de EU-top zou zeggen. Het idee ontstond dus waarschijnlijk in februari.

Ondertussen maakten de VS bekend dat ATACMS in maart al in het geheim aan Oekraïne was geleverd. En – let op het samenvallen van de timing – president Biden nam de beslissing daartoe in februari.

Alleen al na de verklaring van Macron in maart schreef ik verschillende artikelen waarin ik rapporten citeerde van westerse politici en media, die allemaal plotseling aankondigden dat reguliere soldaten uit NAVO-landen al op de een of andere missie (inclusief gevechtsmissies) in Oekraïne actief zijn. Ik wil het hier niet allemaal herhalen, maar verwijs je naar mijn artikelen van 29 februari, 10 maart en 20 maart.

Het feit dat de aanwezigheid van NAVO-soldaten in Oekraïne nu plotseling openlijk wordt erkend in het Westen, in plaats van heftig te worden ontkend zoals voorheen, suggereert een gecoördineerde mediacampagne om het westerse publiek te laten wennen aan het idee dat westerse soldaten in Oekraïne zouden kunnen vechten. Ik heb daar op 21 maart al op gewezen

Interessante uitspraken in april

Ook westerse politici hebben hier ijverig aan gewerkt, zoals ik met nog een paar voorbeelden zal laten zien. Begin april verklaarde de nieuw gekozen Finse president Alexander Stubb dat er geen vredesonderhandelingen met Rusland zouden plaatsvinden. De enige weg naar vrede leidt via het slagveld.

Op 11 april kwam er een interessante aankondiging uit Frankrijk. Frankrijk, dat altijd heeft geprobeerd een ietwat speciale rol te spelen in de NAVO, kondigde die dag aan dat het zijn nucleair aangedreven vliegdekschip Charles de Gaulle voor het eerst onder operationele controle van de NAVO zou plaatsen als onderdeel van een missie in de Middellandse Zee van 26 april tot 10 mei.

Een dag later kwam er een verfrissend eerlijk bericht uit Brussel. Margaritas Schinas, plaatsvervangend hoofd van de Europese Commissie, zei die dag dat de EU Oekraïne nodig heeft vanwege de vele minerale hulpbronnen en de grote landbouwproductie:

“We hebben Oekraïne nodig omdat het een groot land is met veel minerale hulpbronnen en een grote productie in de landbouwsector.”

Ze volgde overigens de hoofddiplomaat van de EU, Borrell, die eind maart in een vlaag van eerlijkheid openlijk op CNN verklaarde wat er feitelijk aan de hand was in Oekraïne:

“We kunnen niet toestaan ​​dat Rusland deze oorlog wint. Anders zouden de belangen van de VS en Europa aanzienlijk worden geschaad. Het is geen kwestie van vrijgevigheid. Het gaat niet om het steunen van Oekraïne omdat we van de Oekraïners houden. Het is in ons eigen belang.”

Op 24 april verhoogde de Finse president de lat toen hij opriep tot meer oorlogsvoorbereidingen:

“Naar mijn mening is de retoriek de afgelopen jaren steeds oorlogszuchtiger geworden. Ik denk dat jij dat ook voelt. Dat is duidelijk. Onze schermen staan ​​vol met oorlogen in Europa en het Midden-Oosten. Maar deze retoriek ondermijnt gemakkelijk gevoelens van veiligheid en geloof in de toekomst, vooral onder de jongere generatie. De beste manier om oorlog te voorkomen is door minder te praten en meer voor te bereiden.”

Natuurlijk moet iedereen voor zichzelf beslissen of de Finse president, die begin april de vredesonderhandelingen met Rusland categorisch afwees en opriep tot een besluit op het slagveld, het serieus meent een oorlog te vermijden. Ik heb het gevoel dat hij het publiek aanmoedigt om oorlog te voeren in plaats van oorlog te vermijden.

Dit waren ook slechts voorbeelden van hoe het westerse publiek in april consequent tot oorlog werd gezworen. Er zijn er nog veel meer, zoals de verklaring van James Heappey , de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van het Britse Ministerie van Defensie, die zich op 12 april uitsprak vóór het sturen van Britse soldaten naar Oekraïne, maar uiteraard voor operaties ver van het front.

Dit is een andere salami-tactiek van de westerse politiek, die aan het publiek wil uitleggen dat zij haar soldaten alleen ver weg van het front wil inzetten. Westerse politici en media zwijgen liever over het feit dat zij ook daar legitieme doelwitten zijn voor het Russische leger als zij taken overnemen van het Oekraïense leger om Oekraïense soldaten vrij te maken voor het front.

Maar als Rusland vervolgens Europese soldaten bombardeert, zal de opwinding onder de westerse media en politici uiteraard gigantisch zijn.

Mei: Het aantal treffers neemt toe

Nu de situatie van Kiev aan het front steeds wanhopiger wordt, worden de verklaringen van het Westen steeds duidelijker en frequenter. Tot nu toe had het Westen altijd een rode lijn getrokken: Aanvallen met vanuit het Westen geleverde wapens op onbetwist Russisch grondgebied waren niet toegestaan, omdat Rusland dit zou kunnen zien als openlijke deelname aan oorlog door het Westen, waarop het zou moeten reageren – al was het maar vanwege de druk die dan zou ontstaan vanuit de Russische bevolking.

Op 2 mei overschreed de Britse minister van Buitenlandse Zaken Cameron deze rode lijn toen hij verklaarde dat Oekraïne het recht had om doelen in Rusland met Britse wapens aan te vallen. Dit werd gevolgd door een zeer duidelijke reactie van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, dat waarschuwde voor de gevolgen van dergelijke aanvallen – met name op de Krimbrug.

Macron heeft zichzelf ook weer als agitator geportretteerd. In een interview met The Economist vorige week stelde Macron twee voorwaarden voor het sturen van Franse troepen naar Oekraïne: “als de Russen door de frontlinies breken” en als er een “Oekraïens verzoek” is. De Franse president herhaalde ook zijn ‘strategische doel’ om ervoor te zorgen dat Rusland niet wint in Oekraïne, omdat dat de Europese veiligheid zou bedreigen.

Dmitry Peskov, de woordvoerder van de Russische president, reageerde door te zeggen dat de verklaringen van Macron en Cameron een “zeer gevaarlijke trend” vertegenwoordigen die de veiligheid op het continent zou kunnen bedreigen:

“Frankrijk, vertegenwoordigd door het staatshoofd, praat voortdurend over de mogelijkheid van directe deelname ter plaatse aan het conflict over Oekraïne. Dit is een zeer gevaarlijke trend die we nauwlettend in de gaten houden.”

Gezien het feit dat het Russische leger in de Donbass het Oekraïense front lijkt te hebben doorbroken (of in ieder geval op de rand daarvan staat), moet de verklaring van Macron zeer serieus worden genomen, want als hij zijn dreigement zou uitvoeren, zouden Franse soldaten al in de problemen zijn geraakt op weg naar het front in Oekraïne. Het is passend dat een Amerikaanse deskundige nu heeft geschreven dat er al soldaten van het Franse Vreemdelingenlegioen aan het front in de Donbass staan.

Ondertussen heeft de Bundeswehr nog een storing te melden. Minstens 6.000 via Webex gehouden vergaderingen waren gemakkelijk online te vinden. Je kon de titel, het tijdstip en de uitnodigende persoon van belangrijke vergaderingen zien. Een bijeenkomst op 25 april had de titel ‘Herziening van het Taurus-mijlpaalplan en afronding’, wat zou betekenen dat de Bundeswehr doorgaat met plannen voor de levering en inzet van de Taurus in Oekraïne, ook al beweert de Duitse bondskanselier dat het tegenovergestelde het geval is en dat hij de Taurus onder geen beding aan Kiev zal leveren.

Op 5 mei waarschuwde de Italiaanse krant La Repubblica haar lezers ook voor een mogelijke oorlog tegen Rusland toen zij berichtte over twee rode lijnen van de NAVO.

Zal de beslissing over oorlog en vrede eind mei worden genomen?

In dit verband moet ik nogmaals wijzen op een artikel dat ik eind maart schreef. Daarin presenteerde ik de NAVO-manoeuvre Steadfast Defender, als onderdeel waarvan eind mei bijna 100.000 NAVO-soldaten gereed voor de strijd zullen worden ingezet langs de grenzen van Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne in drie submanoeuvres.

Als Europese politici bereid zijn een echte oorlog met Rusland te beginnen, zou dit het beslissende moment zijn. NAVO-soldaten zouden Oekraïne kunnen binnentrekken, terwijl tegelijkertijd andere NAVO-soldaten langs hun grenzen klaarstaan ​​als bedreiging voor Rusland en Wit-Rusland.

Dit zou uiteraard geen officiële actie van de NAVO zijn, omdat alle Europese politici, inclusief Macron, er altijd op wijzen dat elke staat zijn eigen overeenkomst met Kiev zou bereiken. Dit is geen NAVO-oorlog. Ze moeten dat ook zeggen omdat de VS zelf geen oorlog met Rusland willen – en zonder groen licht van de VS is er geen NAVO-oorlog.

De Council on Foreign Relations benadrukte dit onlangs in een artikel toen het opriep tot “Europa – niet de NAVO – om troepen naar Oekraïne te sturen”.

Nu de frontlinie van het Oekraïense leger waarschijnlijk binnenkort zal instorten, lijkt de teerling geworpen. Na de Oekraïners willen de VS nu tegen Rusland vechten tot de laatste Europeaan.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over