Weet u eigenlijk hoe vreselijk erg veel van de lieve vrolijke werklustige behulpzame jongemannen die naar Europa zijn gevlucht, terwijl ze hun stervende en huilende vrouwen en kinderen in diepe ellende achter moesten laten, worden behandeld?

Weet u dat deze arme, arme mensen op bijna geïsoleerde plaatsen worden weggestopt zodat wij ze niet hoeven te zien, ver weg in het grote enge donkere Zwarte Woud, met de dichtstbijzijnde bushalte op wel 25 minuten lopen om ze bij ons vandaan te houden? Nee? Bekijk dan de aangrijpende foto’s van fotograaf Sibylle Fendt, die de horror vastlegde.

“Zo goed als geen andere huizen. Geïsoleerd en gemarginaliseerd. Zo is het leven in de vluchtelingenhuisvesting. 25 minuten naar de volgende bushalte”. Het project van fotograaf Sibylle Fendt is voorzien van deze korte, treffende en aangrijpende zinnen. Midden in het Zwarte Woud – omgeven door bossen en weilanden – moeten alleenreizende mannelijke asielzoekers een onmenselijk leven leiden in een voormalig pension.

Drie jaar lang heeft Fendt deze arme jonge mannen begeleid en hun leven onder de zwaarste omstandigheden gedocumenteerd. Hun wachten. En hun hoop. Hun hoop op een beter leven. Het openbare kunsttijdschrift WestART presenteert u dit onrecht, dat dankzij hun bijdragen kon worden gedocumenteerd:

Veel commentatoren kunnen het lijden nauwelijks verdragen en hun uiten medelijden:

“Ik kan me verhalen herinneren van de oude mannen na de oorlog. Vaak moesten ze een uur of anderhalf uur lopen of rijden, te voet of op de fiets, naar het werk. En daarna werken. Na het werk weer terug. Zes dagen per week. En nu word ik verondersteld serieus medelijden te hebben met mensen die 25 minuten tot de volgende bushalte moeten, die goed verzorgd zijn en die niet hoeven te werken na hun “geforceerde mars” van 25 minuten. Serieus?”

“Het lijkt erop dat alles geweldig is in hun thuisland als ze kritiek hebben op deze huisvesting. En om 25 minuten te moeten lopen naar de bushalte, ongelofelijk. Als je daadwerkelijk aan de oorlog bent ontsnapt, zou je blij moeten zijn dat je een rustige en veilige plek hebt gevonden om te wonen”.

“De huizen en auto’s die ze beloofd zijn moeten eerst nog gemaakt worden… even geduld!”

“Is dit serieus? Ze kunnen naar buiten als ze zich vervelen…. ze hebben het mooiste landschap en bescherming tegen moord en doodslag. Het lef zeg, en de brutaliteit om te spreken van ‘geïsoleerd'”.

“Ik zou graag willen ruilen. Dat is cool! Gratis in het Zwarte Woud en voor alles betaald krijgen”.

“Drie jaar als een uitgebrande oude vrouw hangt ze rond in het vluchtelingenhuis voor mannen. En sommige daarvan zijn bijna erotische foto’s van buitenlandse, jonge mannen, die Sibylle Fendt daar maakte. Had ze daar ook seksuele contacten? Dat zou je kunnen aannemen. De ernst van Sibylle Fendt staat ter discussie. En ik wil weten wat ze probeert te creëren? Wat moeten de Duitsers nog meer doen? Ons verontschuldig dat de buitenlandse volwassen mannen heimwee hebben. Verontschuldigen voor de Duitsers die hen redden. En sorry dat ze in een pension in het Zwarte Woud moeten wonen, waar de volgende bus op 25 minuten afstand stopt? Dit is geen kunst, dit is spot.”

“Oh mijn God, midden in het Zwarte Woud, waar de boze Duitsers op vakantie gaan, in een pension en een ongelofelijke 25 minuten van de volgende halte, niets om mee te neuken want er zijn alleen maar mannen – ze hebben het echt zwaar, zwaar te verduren. Deze arme mensen, iemand red ze, alsjeblieft!

Meld je aan voor onze nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2020/10/19/2162/