Argentinië heeft zijn keuze gemaakt en moet nu moedig de gevolgen van zijn eigen keuze onder ogen zien, schrijft Stephen Karganovic.

De Argentijnse tweede presidentsverkiezingen hebben een resultaat opgeleverd dat velen die nog steeds om Argentinië geven, als betreurenswaardig zullen beschouwen. Maar er zullen vast ook niet weinig nuchtere waarnemers zijn die de uitkomst als enigszins verdacht zullen beschouwen.

De schijnbare winnaar is een vreemde ‘libertarische’ politicus, Javier Milei. Als excentriek en los kanon is Milei ideologisch moeilijk te classificeren. Hij lijkt enthousiast te zijn over het klonen van zijn overleden honden, en hij lijkt zelf een gekloonde personificatie te zijn van de meest onaangename aspecten van de Amerikaanse libertaire beweging. Het valt nog te bezien of Milei een consistente ideoloog zal blijken te zijn van de vage libertaire doctrines die hij belijdt, in welk geval het Requiem voor Argentinië onverwijld zou moeten worden geschreven.

Als Milei echter ook maar één pragmatisch bot in zijn lichaam heeft, zal hij zeer snel na zijn inauguratie in december verplicht zijn om in de achteruitversnelling te gaan, anders zal hij de toorn van het publiek onder ogen moeten zien dat hij heeft misleid met zijn onverantwoordelijke messiaanse beloften.

Wat nog erger is voor hemzelf, is dat hij voor zijn politieke stommiteiten misschien ook gestraft zal worden door de nog steeds levendige Argentijnse strijdkrachten, die een respectabele staat van dienst hebben als het gaat om ingrijpen om eigenzinnige burgerpolitici in toom te houden, hoewel ze niet altijd even vaardig zijn in het opruimen van de rotzooi die eerstgenoemden hebben achtergelaten.

Er bestaat geen twijfel over dat Argentinië zich momenteel diep in een van die verwikkelingen bevindt waarin het cyclisch afglijdt. De oplossingen die de charlatan aanbood, werden wijselijk verworpen door de burgers in de eerste ronde van de verkiezingen, waardoor Milei werd beperkt tot ongeveer 30% van de stemmen. Maar de retoriek van Milei moet onweerstaanbaar overtuigend zijn geweest. In de tweede ronde behaalde hij vervolgens een opmerkelijke 55% van de stemmen (wat de redelijke vraag opriep of de populaire Dominion-stemmentelmachines, na hun geweldige prestaties in 2020, misschien in Argentinië zijn beland).

Een van Milei’s briljante oplossingen, het afschaffen van de Argentijnse peso en deze te vervangen door de Amerikaanse dollar, kan het Argentijnse volk binnenkort wel eens gaan achtervolgen. Het zou interessant zijn om Milei’s uitleg te horen over hoe het afschaffen van de nationale munteenheid, fragiel als het is maar altijd in staat tot herstel gegeven de toepassing van correct financieel beleid, en onder de controle van de uitgevende overheid, terwijl het vervangen door een dalende buitenlandse munteenheid onder de controle van externe belangen, zou helpen om de problemen van Argentinië op te lossen. Staat de libertaire ideologie nationale soevereiniteit toe? Is Milei ervan op de hoogte dat Ecuador nog niet zo lang geleden zijn nationale munt heeft afgedankt ten gunste van de dollar, maar dat het experiment voor het Ecuadoriaanse volk over het geheel genomen meer economisch ongemak dan voordeel heeft opgeleverd? Waarom zou de uitkomst nu anders zijn in Argentinië, en dat in een tijd waarin de dollar zijn status van reservevaluta verliest en snel in waarde daalt, veel meer dan toen Ecuador op dat pad werd geleid?

Bovendien, heeft Milei, die bekend staat als econoom, een mondiale financiële trend opgemerkt die een berouwvolle Jeffrey Sachs bij de juiste naam ‘dedollarisering’ heeft genoemd, en heeft die opvallende trend enige invloed gehad op zijn denken en de keuze van remedies voor deze problemen? De financiële problemen van Argentinië? Er is nauwelijks bewijs dat dit het geval is, of dat de waarschuwingen van nuchtere economische experts

Milei lijkt zich ook niet bewust te zijn van de andere grote ineenstorting die plaatsvindt in de hedendaagse wereld, die van het unipolaire systeem waaraan hij het lot van zijn land wil verbinden, wat suggereert dat El Clarín inderdaad zijn belangrijkste bron van politieke informatie is. In tegenstelling tot elk postulaat van voorzichtigheid (en sommigen beweren ook dat het gezond verstand is) heeft Milei aangekondigd dat hij als president van plan is het Argentijnse lidmaatschap van de BRICS terug te draaien. De publieke betrokkenheid bij dit politiek contra-intuïtieve beleidsdoel doet vermoeden dat Milei misschien meer is dan alleen een excentrieke libertaire liefhebber en dat hij in feite een figuur kan zijn die doelbewust in het mondiale spel is opgenomen om een ​​veel serieuzere en ontwrichtende geopolitieke agenda te bevorderen.

Er zijn er vandaag de dag maar heel weinig die zich herinneren dat Argentinië niet altijd de zieke man van de pampa’s is geweest en dat het meer dan honderd jaar geleden qua economische kracht en aantrekkingskracht wedijverde met de Verenigde Staten als favoriete bestemming voor Europese immigranten. De ooit briljante vooruitzichten liepen op niets uit als gevolg van de combinatie van de corruptie en dwaasheid van de elite en de idiotie van de verwende bevolking.

Het verval en de ondergang van Argentinië weerspiegelden in veel opzichten de ondergang van Oekraïne, voorheen een van de meest vooruitstrevende en welvarende republieken van de Sovjet-Unie. Argentinië werd, net als Oekraïne, onder de bus gegooid door zijn hebzuchtige elite, die ook handelde uit zelfzuchtige motieven van materieel gewin op de korte termijn en zichzelf ook in een toestand van vrijwillige onderdanigheid plaatste aan buitenlandse, in het geval van Argentinië voornamelijk Britse, beschermheren en hun oogverblindende cultuur . De bedrogen bevolking volgde op haar eigen onwetende manier dit voorbeeld.

De beproevingen van beide landen zijn verre van het resultaat van objectieve noodzaak, maar het vermijdbare resultaat van dwaze keuzes die gezamenlijk zijn gemaakt door de heersende elite en hun even onverantwoordelijke onderdanen.

Welke stemtelmachines er ook zijn gebruikt, Argentinië heeft blijkbaar zijn keuze gemaakt en moet nu moedig de gevolgen van zijn eigen toedoen onder ogen zien. Er is geen bijzondere reden om er tranen over te laten, net zo min als er reden is om te huilen over het tragische lot van het suïcidale spiegelbeeld in Oost-Europa.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Argentinië heeft een nieuwe president – Een freak

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over