Als we besluiten ons de wereld voor te stellen als een machine, dan zal de werkelijkheid zich voordoen als een machine, schrijft Alastair Crooke.

De laatste vierhonderd jaar hebben West-Europeanen een heel bijzondere ‘visie’ beleefd; een visie die ver af staat van die van vroeger. Terwijl Galileo zijn experimenten in Italië voortzette, was het Francis Bacon die een duidelijke theorie van de inductieve procedure uiteenzette – experimenten uitvoeren en daaruit algemene conclusies trekken, die in verdere experimenten kunnen worden getoetst.

Bacon was ook een pionier in het begrijpen van de wereld als een machine, een ontwikkeling die werd voltooid door twee torenhoge figuren van de westerse beschaving, Descartes en Newton. Descartes beschouwde voetgangers in een Parijse straat die zich naar huis haastten als ‘machines gehuld in een regenjas’. Aangetrokken door het verlangen van die tijd naar zekerheid, zag Descartes hoe hij “het publiek … een geheel nieuwe wetenschap kon geven die alle vraagstukken van kwantiteit, continu of discontinu, zou oplossen”.

Het maakte de geest voor hem zekerder dan de materie, en leidde hem tot de conclusie dat de twee gescheiden en fundamenteel verschillend waren. Newton vulde dit paradigma aan door de kosmos (opnieuw) te zien als een machine, bestuurd door onveranderlijke wetten – een reusachtige kosmische machine, volledig oorzakelijk en bepaald.

Deze geschiedenis lijkt misschien abstract en ver weg. Toch is het dat niet. Velen van ons vertoeven grosso modo nog steeds in het hierboven geschetste “nieuwe inzicht”. Maar als dat zo is, zijn wij dinosauriërs. Want de wetenschap is inmiddels gemuteerd. De geopolitieke consequenties plagen ons vandaag.

Dit mechanische denken heeft West-Europa destijds misschien zeer machtig gemaakt, maar als het tot het uiterste wordt doorgevoerd (zoals is gebeurd) en wordt omgevormd tot een verdeeldheid zaaiende ideologie van radicale menselijke transformatie, leidt het Europa nu naar een catastrofe (De Vierde Omwenteling). De recente G7 is een duidelijk voorbeeld. Geconfronteerd met de ontelbare en ernstige crises in Europa, waren de leiders van de G7 geobsedeerd door Oekraïne, waarbij ze in feite hun uiteenvallende Huis negeerden – waarmee ze impliciet hun onverschilligheid voor de benarde toestand van de volkeren die er wonen, duidelijk maakten.

Wat is er vandaag zo nieuw en anders dan vierhonderd jaar geleden? De manier van denken en zien in de Renaissance was in wezen conjunctief: het ‘oog’ en het intellect kunnen, in deze traditie, op een ‘iets’ worden gericht (het ‘oog’ en het intellect zendt zijn blik uit), en wanneer het dit andere wezen aanraakt, was het, alsof men een andere persoon zou ontmoeten – hoewel dit wezen is wat wij nu een ‘ding’ zouden noemen (in de wereld van vandaag drukken wij iets van ons zelf uit in de persoonlijke ontmoeting, en toch worden wij op de een of andere manier ook getransformeerd door de aanwezigheid van de ander). Beiden doordringen elkaar en veranderen de substantie van de ander.

De Verlichting (dat wil zeggen onze hedendaagse wijze van zien en weten) is echter in wezen disjunctief. Het “oog” of het intellect is gescheiden en losgekoppeld van de “objecten” die worden onderzocht. (De verkeerde wending die een groot deel van de wereld – de niet-westerse wereld – niet heeft nagevolgd).

Wat dus fundamenteel is, is onze aandacht, of anders gezegd, onze instelling, ten opzichte van de wereld. De manier waarop wij onze aandacht op de wereld richten, verandert het soort ‘ding’ dat voor ons tot stand komt. Op die manier verandert het de wereld. En ook op die manier creëren wij ‘onze wereld’, (of althans onze voorstelling ervan). Als we besluiten ons de wereld voor te stellen als een machine, dan zal de ‘werkelijkheid’ zich voordoen als een machine.

Dit is hoe ‘het is’. Nu de politieke leiders van de G7 in een baan om de aarde draaien om een of andere ingebeelde ‘voorstelling van de wereld’, zijn zij zich schijnbaar niet bewust van wat zij hebben aangericht: Ze horen of zien niet. Ze zijn alleen in de ban van het applaus van hun gelijken in hun geloofwaardige bubbel, d.w.z. de gelijkgestemden.

Moraalfilosoof Alasdair MacIntyre wijst er in After Virtue op hoe deze “chaotische”, desintegratieve krachten van vandaag de dag het moreel onderzoek bijna uit de Europese cultuur hebben gewist. De hedendaagse kenmerken van schelheid en eindeloosheid van het debat zijn het directe gevolg van deze catastrofe (de Verlichting) in ons verleden, schrijft hij. Een catastrofe die zo groot is, merkt MacIntyre op, dat de woordenschat van moreel onderzoek zelf bijna uit onze taal is verbannen.

Elke morele discussie kan, in een groep met voldoende diversiteit, escaleren in een schreeuwpartij … of erger (vuistgevecht, afgelasting, verwoesting …). Maar het meest opvallende kenmerk van morele debatten is hun neiging om nooit tot een oplossing te komen: De lijnen worden vroeg getrokken, en de deelnemers haasten zich om partij te kiezen. Maar door partij te kiezen lijken ze zichzelf niet in staat te stellen de ander te horen. “Iedereen voelt de hitte, maar niemand ziet het licht”.

Welnu, één gevolg, zoals professor Neil Kutzman heeft opgemerkt, is de vervuiling van de Newtoniaanse wetenschap. Wetenschap boekt vooruitgang door de huidige stand van kennis in twijfel te trekken. Denk aan de ruzie tussen Albert Einstein en Niels Bohr over de implicaties van de kwantummechanica. Einstein bestookte Bohr voortdurend met een litanie van bezwaren. Uiteindelijk waren Bohr en anderen in staat om alle bezwaren van Einstein tegen de kwantummechanica te weerleggen, maar het vakgebied was enorm vooruitgegaan door de ingewikkelde en verfijnde kwesties die Einstein aan de orde stelde.

Wetenschap is dus van nature nooit vastomlijnd. Het antwoord op een probleem is niet alleen onderhevig aan toekomstige wijzigingen, maar roept ook altijd veel meer vragen op dan het beantwoordt. Toch worden veel van de grote wetenschappelijke vraagstukken van vandaag beheerst door dogma’s in plaats van debat – en met de annulering van degenen die “De Wetenschap” in twijfel trekken.

Dit is begrijpelijk omdat de “nieuwe ideologie” die uit Silicon Valley en Davos komt, de Newtoniaanse wereld letterlijk “binnenstebuiten” heeft gekeerd. De “nieuwe wijsheid” die in het kielzog van de cybernetische revolutie van de jaren zestig ontstond, beweerde dat de technologie met het leven “meegroeit”, maar er los van staat, als een synthetisch en deterministisch “elan vital” zonder enig respect voor menselijk denken of vrije wil.

Dit zal de meeste lezers vreemd voorkomen, maar in deze nieuwe visie staat de wetenschap niet langer ten dienste van de mensheid: De menselijke geest wordt in een invloedrijk deel van het Westen gezien als niets meer dan de som van zijn niet-levende atomen; iets los van de voortschrijdende technologie als een autonoom evoluerend wezen, op de rand van bewustwording.

World Economic Forum-goeroe van de Grote Reset, de Israëlische professor Yuval Noah Harari, heeft dit expliciet verklaard, door te zeggen:

Welnu, het was in Afghanistan dat de afgelopen jaren een dergelijke visie werd ontvouwd. Dit moest een showcase worden voor technisch management. In de praktijk werd Afghanistan een proeftuin voor elke innovatie in technocratisch projectbeheer, waarbij elke innovatie werd aangekondigd als voorloper van onze ruimere toekomst. Fondsen stroomden binnen en een leger van geglobaliseerde technocraten kwam om toezicht te houden op het proces. Big data, AI en het gebruik van steeds groter wordende reeksen technische en statistische maatstaven, moesten oude verstarde ideeën omver werpen. Militaire sociologie, in de vorm van “Human Terrain Teams” en andere innovatieve creaties, werden ontketend om orde in de chaos te brengen.

De val van het door het Westen ingestelde regime in Afghanistan heeft echter zo duidelijk laten zien dat de managersklasse van vandaag – verteerd door de notie van technocratie als de enige manier om functioneel bestuur te bewerkstelligen – in plaats daarvan iets heeft voortgebracht dat door en door verrot is – “datagestuurde nederlaag“, zoals een Afghaanse veteraan van de V.S. het omschreef – zo verrot, dat het in enkele dagen tijd ineenstortte.

Professor Hariri weer: Het grootste probleem voor de elite die de wereld bestuurt, is niet het oplossen van oorlog of honger, maar het beheren van de opkomende “nieuwe wereldklasse van nuttelozen”:

Professor Hariri vervolgt:

Zodra het inzicht is uitgekristalliseerd dat de technocraten van Silicon Valley menen dat mensen kunnen worden “gehackt” en geherconfigureerd – als een of ander softwareproduct – worden veel andere dingen duidelijk.

Het enthousiasme van de Amerikaanse sociale media voor het normaliseren van het verschijnsel waarbij “mensen met normale chromosomen zich identificeren als het tegenovergestelde van hun fenotypische en genotypische geslacht wordt duidelijker”: Deze nieuwe hervormers beweren al snel dat dwaze begrippen als geslacht, moraal, God, patriottisme, ziel of vrijheid abstracte, door mensen gemaakte concepten zijn die geen ontologisch bestaan hebben in het mechanistische, koude en uiteindelijk doelloze universum waarin wij verondersteld worden te bestaan.

Het permanent veranderen van de seksuele ontwikkeling van mensen is een “ethische gruwel”, maar het is precies in overeenstemming met deze opvatting (professor Hariri weer):

Kortom, als we allemaal verder gaan in deze visie om transhumaan te worden, is geslacht slechts één component dat irrelevant wordt.

Wacht eens even, u zult wel denken, dit is ‘van de pot gerukt’! Dat is het ook. Toch hebben elementen van dit denken zich vanuit Davos en het WEF verspreid en worden ze heimelijk verspreid via cinema, muziek en sociale mediaplatforms zoals TikTok. Ja, er is een keten tussen Silicon Valley, Big Philanthropy, delen van Big Business, en Brussel, en in denktanks die dit zien als een manier om de schijnbare tegenstelling tussen meer robotisering van werk, en een overmaat aan ongeschoolde arbeidskrachten te herstellen.

Daarom is de situatie zo ernstig en gevaarlijk. In zijn invloedrijke boek uit 1981 betoogde MacIntyre dat het Verlichtingsproject de westerse mens heeft losgesneden van zijn wortels in de traditie, maar er niet in is geslaagd een bindende moraal te produceren die alleen op de rede is gebaseerd. Dientengevolge leven we in een cultuur van morele chaos en fragmentatie, waarin veel vragen eenvoudigweg onmogelijk op te lossen zijn. Dit geeft aan dat we op weg zijn naar een Vierde Omwenteling.

Wel … is dat niet de bedoeling (chaos onder de niet-uitverkorenen)? Zolang de woede zich maar niet tegen de elites keert?

MacIntyre’s argument is dat alleen de culturele traditie en haar morele verhalen (die Jung onze “archetypische vertellingen” noemt) een context geven aan termen als goed, rechtvaardigheid en telos. “Bij afwezigheid van tradities is het morele debat uit de hand gelopen en wordt het een theater van illusies waarin eenvoudige verontwaardiging en louter protest centraal staan”.

MacIntyre’s vooruitziende blik is opmerkelijk: De EU-leiders van vandaag zijn inderdaad acteurs geworden in een ‘theater van illusies’ waarin elke tegengestelde mening wordt beantwoord met woede en ondoordachte weerlegging.

Niet alleen heeft de afwezigheid van die vroegere bewustzijnsstructuren het morele weefsel vernietigd, maar zoals Gavin Jacobson opmerkt, Francis Fukuyama’s gevierde End of History essay, “wordt gewoonlijk gelezen als de apologia voor ongebreideld kapitalisme en Anglo-Amerikaanse interventies in het Midden-Oosten” – maar het zou verkeerd zijn om het als zodanig te zien.

Integendeel, Fukuyama – alom beschouwd als de apostel die de komst van de door de Amerikanen geleide Nieuwe Wereldorde predikte – riep niet “Hosannah!”. Integendeel, Fukuyama zei dat het zou leiden tot volksopstand.

De vooraanstaande psychiater Iain McGilchrist heeft in zijn boek The Master and his Emissary geschreven dat deze (Silicon-cybernetics) veranderde focus op onze aandacht – letterlijk – onze veranderde wereld heeft ‘gecreëerd’; het heeft letterlijk het fysieke uiterlijk van de wereld veranderd; het heeft onze kunst en architectuur gevormd; en het heeft gevormd hoe wij de wereld ‘zien’. Wij vinden dit vandaag de dag moeilijk toe te geven – dat wij onze eigen werkelijkheid hebben “geschapen” en dat anderen er vroeger heel anders over dachten dan wij.

We denken toch allemaal op dezelfde manier, en hebben dat ook gedaan? Dat deden we – maar dat was eeuwen geleden. De nieuwe mechanische rationaliteit heeft letterlijk de manier “geschapen” waarop wij de wereld “zien”, en door de wereld op deze manier te zien, heeft zij de wereld “geschapen” zoals hij nu is. Dat wil zeggen, zij heeft ons de “moderne wereld” geschonken. Dit stelt ons voor een verontrustende vraag: Is de nietszeggende onvervalstheid, eenzaamheid en betekenisloosheid van de moderne wereld niet iets waarvoor wij op de een of andere manier, onbewust, hebben “gekozen”, toen wij kozen voor onthechting, radicale twijfel en afstand?

Kunnen we nog op een andere manier “Europees” zijn dan door “pro-EU” te zijn? Hier is de waarschuwing van Fukuyama op zijn plaats: Het gaat om het punt waarop de samenleving als geheel “genoeg zou krijgen van de saaiheid van haar eigen bestaan” en van de kunstgreep die ten bate van de auteurs wordt opgevoerd. Een productie – moedwillig opgevoerd – om hen in slaap te brengen. Pas als ze ontwaken tot actief bewustzijn, zullen ze begrijpen dat ze al die tijd een illusie hebben geleefd.

De oude opvatting was dat een veilige, “levende” cultuur de wortel is van zowel persoonlijke als gemeenschappelijke soevereine macht. De noodzakelijke en toereikende voorwaarde daarvoor is een volk dat geestelijk “actief” en wakker is; een volk dat zich bewust is van de hersenschimmen van de wereld; dat zijn vitaliteit en culturele kracht weer kan activeren en zo de overhand kan krijgen over de financieel rijkere en vastgeroeste krachten van de entropie.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/01/25/27110/