“We kunnen zeggen dat vandaag de beste dag ooit was, de op één na beste dag ooit, voor de Russen op het grondgebied van Oekraïne. Er moet iets veranderd worden. Als je vraagt wat de Russen moeten veranderen, dan weet ik dat eerlijk gezegd niet. Maar ik denk dat als ze niets veranderen na deze situatie, dat betekent dat er geen noodzaak is om deze speciale operatie voort te zetten. Omdat de Oekraïeners erin geslaagd zijn een groot aantal infanteristen te verzamelen. Sommige bronnen zeggen, natuurlijk voor de grap, dat de Oekraïeners nu een zo groot leger hebben dat de Oekraïense autoriteiten hen gewoon stenen kunnen geven. En dit leger is in staat om het verdedigingsbevel van de Russen te kraken met alleen maar stenen, omdat het er zo veel zijn.”
Het bovenstaande is de opener van Dima’s militaire samenvatting van de gebeurtenissen van gisteren in Oekraïne, meldt Moon of Alabama.
De simplistische opvatting dat “kwantiteit een eigen kwaliteit heeft”, wordt meestal toegeschreven aan Jozef Stalin, de Georgische leider van de Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog (en ook daarvoor en daarna).
Stalin had het mis, zoals de Tweede Slag om Charkov, hier gisteren vermeld, aantoont. In mei 1942, bij Izium, versloegen de Nazi’s grondig een tegenaanval van de Sovjet troepenmacht die twee keer zo groot was.
Stalin had ook gelijk. Uiteindelijk overtrof de Sovjet-Unie eenvoudigweg het Duitse Rijk en zijn bondgenoten in bijna alles – tanks, vliegtuigen, kanonnen, munitie, brandstof, voedsel en soldaten – wat haar overwinning mogelijk maakte.
De Russische terugtrekking van gisteren uit de regio tussen Izium en de Russische grens was een ramp voor de (pro-)Russische mensen ter plaatse. Het was ook het rationele gevolg van een gebrek aan militaire middelen. De Russische strijdkrachten in Oekraïne zijn te klein om de 1500 kilometer lange frontlijn te verdedigen tegen een Oekraïens leger dat nu a.) een veel grotere strijdmacht heeft om mee te werken, b.) zich geen zorgen hoeft te maken over hoge menselijke verliezen en c.) een gestage aanvoer van “westerse” wapens heeft.
Rusland moet zich hieraan aanpassen
De meest genoemde eis in het pro-Russische commentariaat gisteren was om “de handschoenen uit te trekken” – om “westerse” wapenleveranties serieus te verhinderen, om Oekraïense bruggen en andere infrastructuur voor tweeërlei gebruik te vernietigen, om van een “Speciale Militaire Operatie” over te schakelen op oorlog.
Waarom heeft de politieke leiding van Rusland dit nog niet gedaan?
Na twee decennia observatie ben ik tot de conclusie gekomen dat de Russische politieke leiding, in de eerste plaats haar huidige leider Vladimir Poetin, wordt gedreven door twee leidende beginselen. Het eerste is het volgen van de wil van het volk. Het tweede is rationeel beleid. De hoge waarderingscijfers van Poetin en andere politieke leiders in onafhankelijke Russische opiniepeilingen zijn geen toeval. Het is het resultaat van een beleid dat a.) rationeel en goed uitgelegd is en b.) door en door democratisch is in die zin dat het de publieke opinie van de meerderheid van het volk volgt. Ze staan niet toe dat bepaalde belangengroepen er een te grote invloed op hebben.
Dit blijkt het best uit de oorlog die Poetin voerde tegen de (joodse) miljardairs die in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 probeerden de politiek binnen te dringen om hun belangen boven die van anderen te stellen. Zij werden verslagen en degenen die niet naar Londen vluchtten, zijn sindsdien gestopt zich met de staat te bemoeien.
De andere groep die traditioneel een te grote rol speelde in Rusland, vooral tijdens de Koude Oorlog, is het militair-industrieel complex. Het kromp tijdens het bewind van Jeltsin als gevolg van de rampzalige financiële gevolgen van zijn misleidende privatiseringsdrift. Onder Poetin werd het Russische leger enigszins nieuw leven ingeblazen, herbewapend en van voldoende middelen voorzien. Maar het werd ook getemd. Onder minister van Defensie Shoigu en stafchef Gerasimov is de prioriteit van het algemene staatsbeleid boven de waargenomen militaire behoeften niet langer twijfelachtig.
De grootste tegenstanders van Poetins beleid zijn de nationalisten, niet de “westerse” favoriete “liberale” clowns als Navalny. De nationalisten zijn te vinden aan de linker-, rechter- en centrumzijde van de politiek. Ze zijn niet goed georganiseerd, maar hebben een stem in het hele politieke spectrum. (De voormalige president Dimitri Medvedev speelt momenteel in op dat publiek.) De nationalisten hebben zelfs een stem in de publieke media.
Hier zijn Gilbert Doctorow’s observaties van hun recente standpunt besproken in prominente Russische talkshows:
Vladimir Solovyov van zijn kant ging verder dan de presentatie van de dreiging die uitgaat van de Verenigde Staten en hun bondgenoten en analyseerde de mogelijke reactie van Rusland. Hij sprak uitvoerig, en we mogen aannemen dat wat hij zei de directe goedkeuring van het Kremlin had, …
…
Dus, wat had Solovyov te zeggen? Ten eerste dat Ramstein een nieuwe fase in de oorlog inluidde, vanwege de meer dreigende aard van de wapensystemen die voor levering werden aangekondigd, zoals raketten met een nauwkeurigheid van 1 tot 2 meter wanneer ze worden afgevuurd vanaf afstanden van 20 of 30 kilometer dankzij hun GPS-geleide vlucht, in tegenstelling tot de lasergeleide raketten die tot nu toe aan Oekraïne werden geleverd. In dezelfde categorie vallen wapens die zijn ontworpen om de radarsystemen van de Russen te vernietigen die worden gebruikt om artillerievuur te richten. Ten tweede betekende Ramstein de verdere uitbreiding van de coalitie of heilige kruistocht die oorlog voert tegen Rusland. Ten derde gaat het in feite niet langer om een oorlog bij volmacht, maar om een echte rechtstreekse oorlog met de NAVO, die moet worden gevoerd met inzet van alle nodige middelen in binnen- en buitenland.
Volgens Solovyov moet Rusland de beperkingen opheffen en de Oekraïense infrastructuur voor tweeërlei gebruik vernietigen, die het mogelijk maakt westerse wapens door het land naar het front te vervoeren. Het spoorwegsysteem, de bruggen, de elektriciteitscentrales moeten allemaal eerlijke doelwitten worden. Bovendien mag Kiev niet langer gespaard blijven voor raketaanvallen en vernietiging van de ministeries en het presidentiële apparaat die verantwoordelijk zijn voor de voortzetting van de oorlog. Ik merk op dat deze ideeën meer dan een maand geleden in het programma Solovyov naar voren zijn gebracht, maar daarna uit het zicht zijn verdwenen terwijl de Russen op het terrein grote winst boekten. De laatste tegenslagen en de nieuwe risico’s in verband met het westerse beleid dat in Ramstein is uitgestippeld, brengen ze weer aan de oppervlakte.
Tijdens de recente bijeenkomst in Ramstein werd “bijstand op lange termijn” aan Oekraïne beloofd en werden wapenoverdrachten van nieuwe kwaliteit aangekondigd.
In de ogen van de nationalisten in Rusland vraagt dit om een reactie. Rusland moet, in hun ogen, escaleren.
Het Kremlin was en is uiterst wars van Russische slachtoffers. In deze oorlog geeft het voorrang aan Russische levens boven al het andere. Dat heeft goed gewerkt tijdens de eerste maanden van de oorlog. Naar mijn schatting waren de Russische slachtoffers tot nu toe ongeveer een tiende van de Oekraïense. Maar de Oekraïense leiders hebben zich nooit iets aangetrokken van het aantal slachtoffers. De kwestie doet er voor hen dus niet echt toe.
Rusland had zich tot doel gesteld Oekraïne te “demilitariseren” en te “denazificeren”. De belangrijkste geografische prioriteit was de bevrijding van de Volksrepublieken Donetsk en Luhansk. De corridor over land naar de Krim, en de zeer Russische stad Mariupol, waren ook belangrijke doelwitten.
De demilitarisering, vooral door langeafstandswapens, heeft goed gewerkt. Oekraïne heeft geen defensie-industrie meer. De ontnazificatie is een voortdurend proces. De fascistische “nationalistische” eenheden zoals de Azov bataljons en hun broeders in de Kraken en andere groepen zijn gedecimeerd.
De eerste fase van de oorlog was bedoeld om de Oekraïense regering tot een spoedig akkoord te dwingen. De dreiging aan Kiev was bedoeld om dat te bereiken. Het werkte bijna. Eind maart stemde Kiev in met de Russische eisen. Toen werd Boris Johnson gestuurd om aan te dringen op verlenging van de oorlog om “Rusland te verzwakken“. De Oekraïense president Vladimir Zelenski heeft dat bevel sindsdien opgevolgd.
Rusland trok zich terug uit Kiev en begon aan fase twee van de oorlog. Sindsdien zijn de oblast Luhansk en de landcorridor naar de Krim, met name Mariupol, veroverd. De bevrijding van de republiek Donetsk is tot stilstand gekomen. Het aantal Russische en geallieerde strijdkrachten dat de oorlog voert, is gelijk gebleven of in de loop van de tijd zelfs afgenomen. Intussen zijn de Oekraïense strijdkrachten verveelvoudigd. Zij krijgen een zeer aanzienlijke hoeveelheid wapens uit “westerse” bronnen en nieuwe beloften om die voorraden te blijven leveren. Ook al zijn zij in mindere mate bewapend, grotere aantallen manschappen doen er in de loop van de tijd wel degelijk toe.
Dit heeft potentieel kostbare nederlagen, zoals onlangs aan het Izium front, mogelijk gemaakt. Het Russische leger heeft zich aan deze dreiging aangepast door het in bezit genomen gebied in te krimpen en zich te concentreren op de oorspronkelijke doelstellingen van de oorlog.
Het Russische publiek, dat aanvankelijk niet ten volle begreep waarom de oorlog nodig was, is zich sindsdien meer bewust geworden. Het begrijpt nu het grote spel dat tegen zijn land wordt gespeeld. Het kan binnenkort eisen dat het niveau van de middelen die in de oorlog worden gestoken, wordt aangepast aan het niveau dat nodig is voor een beslissende overwinning. Opiniepeilingen zullen duidelijk maken of en wanneer dat punt is bereikt.
Daarom concludeert Dima dat: “We kunnen zeggen dat vandaag de beste dag ooit was […] voor de Russen op het grondgebied van Oekraïne.”
Het is nu waarschijnlijk zeker dat ze bevrijd zullen worden. Op de een of andere manier.
Ik denk ook dat de terugtrekking uit de regio Izium, die een aanzienlijk aantal pro-Russische burgers achterliet onder dodelijke bedreigingen van een zuivering, de katalysator zal zijn voor een aanzienlijke escalatie aan Russische zijde.
Ik kan het, zoals zo vaak, mis hebben. Er komt nog een tussenstand. Het 3e Russische Korps, gevormd uit goed betaalde reservisten, bewapend met nieuwe wapens en nu naar verluidt ingezet ten zuiden van de Donbas-regio, zou wel eens een spelbreker kunnen zijn. Als het naar het noorden trekt en erin slaagt de Oekraïense versterkingen aan de Donetsk-linie van achteren op te rollen, kan het de beslissende kracht worden. Maar de vestiging van de mobiele Oekraïense strijdkrachten die de afgelopen dagen, grotendeels ongehinderd, in de richting van de Oskol zijn opgetrokken, is een nieuwe kaart die de Oekraïeners opnieuw kunnen uitspelen tegen elke zwakke plek in de Russische linies.
Het Russische publiek, zachtjes geleid door het Kremlin via de Russische media, zal nu waarschijnlijk meer eisen. De vraag is dan hoeveel meer. Het mag niet de totale mobilisatie van het Russische leger betekenen. De “westerse” beweringen dat Rusland geïsoleerd is, zijn onjuist. Het heeft veel vrienden waarop het een beroep kan doen om bij te dragen aan zijn inspanningen. Afleidingsmanoeuvres tegen het Amerikaanse leger in vele regio’s van de wereld zijn slechts een van de vele mogelijkheden.
Tijd is altijd de derde kracht op het slagveld. Beide tegenstanders moeten er tegen spelen, of er bondgenootschap mee aangaan. Europa hongert zichzelf momenteel uit door Russische energiebronnen te boycotten. Dat is onhoudbaar en het zal na verloop van tijd moeten stoppen met het volgen van het huidige door de VS gestuurde beleid. Economisch is Oekraïne blut en het kan, ondanks buitenlandse subsidies, een lange oorlog niet volhouden. Er zijn ook mogelijke politieke veranderingen binnen de VS die een rol zullen spelen. Het lange-termijnspel is in het voordeel van Rusland.
Toch moet de oorlog gewonnen worden op Oekraïense grond. Rusland moet beter zijn best doen. Op 7 juli zei Poetin tijdens een bijeenkomst met de leiders van de Doema en de partijleiders:
Vandaag horen we dat ze ons willen verslaan op het slagveld. Nou, wat kan ik zeggen? Laat ze het maar proberen. We hebben al veel gehoord over het Westen dat ons wil bevechten “tot de laatste Oekraïner.” Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar dat lijkt de richting te zijn die het opgaat. Maar iedereen moet weten dat we over het algemeen nog niets serieus zijn begonnen.
Wel, misschien is het nu tijd om dat te doen.
https://twitter.com/AZmilitary1/status/1569078630646415360
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/02/28/28729/
