De VS hebben een van de meest diepgewortelde nationalistische ideologieën van alle landen. Naast de grote massahysterie van patriottisme en vrijheid is een van de meest doordringende schakels in de ideologische keten die het Amerikaanse identiteitsgevoel creëert, het geloof in “The American Dream”, een denkbeeldig ideaal dat een pad van vodden naar rijkdom naar welvaart biedt. In dit mythische universum zijn alle kansen in gelijke mate beschikbaar voor elke burger, in een land waar zelfs mensen zonder diploma’s, opleiding of ervaring onnoemelijke rijkdom kunnen vergaren en zelfs president van het land kunnen worden. In deze context is Amerika een fantastische utopische mythe die door de propagandamachine wordt gepromoot als een idealistisch Shangri-la-concept van kansen en hoop, waar zelfs de meest achtergestelden een eerlijke kans hebben op rijkdom en roem, schrijft Larry Romanoff.

Bijna overal geloven de Amerikanen dat zij in dit opzicht uniek zijn, en de VS beschouwen zichzelf bijna als het land van de kansen, maar dit is altijd een waanidee geweest. Het mag dan waar zijn dat de VS naar verhouding meer rijken hebben vergaard dan andere naties, en die status is de wereld in geslingerd als bewijs van deugdzaamheid, maar dit is veel meer een aanklacht tegen de roofzuchtige en asociale aard van het Amerikaanse kapitalisme dan tegen gelijkheid en kansen. Het is waar dat de unieke roofzuchtige vorm van het Amerikaanse kapitalisme bepaalde kansen creëert die in andere landen niet bestaan, maar we kunnen een zeer sterk argument ontwikkelen dat het bestaan van die kansen niet moet worden toegestaan. Laten we 2008 niet te snel uit ons geheugen wissen. Bovendien zijn er in de VS maar weinig grote persoonlijke fortuinen gecreëerd die niet gepaard gingen met nog grotere misdaden, en de directeuren van een groot aantal Amerikaanse multinationals, van de Rockefeller’s United Fruit Company en Standard Oil tot Coca-Cola en Wal-Mart, hadden terecht moeten staan voor misdaden tegen de menselijkheid en hadden moeten worden geëxecuteerd.

De VS hebben inderdaad een groot aantal miljardairs, maar dit wordt rechtstreeks gecompenseerd door de enorme achteruitgang van de middenklasse en het enorme en toenemende aantal verarmden. De elite 1%, de bankiers en industriëlen die de regering controleren, dwongen wetgeving af die hen vrijstelde van belastingen en regelgeving om die vrije accumulatie van rijkdom mogelijk te maken. Het feit dat andere Westerse naties minder extreem rijken hebben, wordt ook direct gecompenseerd door hun overeenkomstige gebrek aan armoede. Men hoeft alleen maar de gegevens over inkomensongelijkheid te bestuderen om te beseffen dat kansen in Amerika in toenemende mate zijn voorbehouden aan de bevoorrechte enkeling en dat de massa’s niet alleen opzettelijk zijn uitgesloten, maar worden geplunderd door diezelfde bevoorrechte enkeling.

Zoals met bijna elke andere Amerikaanse aanspraak op suprematie, zijn de weinige voorbeelden die van wat dan ook worden gegeven, vrijwel de enige voorbeelden die bestaan. Amerikanen zullen trots wijzen op een Bill Gates of een Warren Buffett als bewijs van de waarheid van hun overtuiging, maar Gates (William H. Gates III) was derde-generatie oud geld wiens familie connecties had op de hoogste niveaus en niet, zoals de mythe wil, een onbekende computernerd die van Harvard afkwam en goud vond met een goed idee. Hoe dan ook, Gates en Buffett zijn twee individuen van 300 miljoen, en de brutale waarheid die aan het bewustzijn van de Amerikanen lijkt te ontsnappen, is dat deze twee hun rijkdom vergaarden terwijl tientallen miljoenen anderen hun huizen en banen verloren. Amerikanen zullen trots wijzen naar Apple, met zijn geaccumuleerde offshore winsten van 300 miljard dollar als bewijs van de onbegrensde mogelijkheden van Amerika, maar zijn blijkbaar niet in staat om de miljoenen te zien die in tentsteden wonen en in de riolen van Las Vegas slapen als een onvermijdelijk gevolg van de accumulatie van diezelfde 300 miljard dollar. En ze zijn ook niet in staat om de criminaliteit van bedrijven als Foxconn in China te zien, die die Apple producten produceren in wat in wezen concentratiekampen van dwangarbeiders zijn. De rijken in elk land worden niet rijk omdat ze slimmer zijn, maar door er voordeel uit te halen en bijna altijd door de minder bedeelden te brutaliseren.

We kunnen gemakkelijk een bijna perfecte analogie maken met de Amerikaanse droom: “Alle Amerikanen hebben de kans om te leren vliegen. Niet in een vliegtuig, maar als Superman, door de lucht vliegend op mystieke superkrachten.” Natuurlijk, als we het landschap onderzoeken, vinden we maar heel weinig individuen die gebruik lijken te hebben gemaakt van deze geweldige kans, maar dit gebrek aan bewijs ontkracht op geen enkele manier onze premisse. Op precies dezelfde manier kunnen we beweren dat alle Amerikanen de kans hebben om rijk en succesvol te worden. Nogmaals, als we het landschap onderzoeken, vinden we maar heel weinig individuen die daar daadwerkelijk in geslaagd zijn, maar nogmaals, het gebrek aan bewijs ontkracht onze premisse niet. Natuurlijk is het hele argument gewoon onzin. Het succes van Warren Buffett wijst op niets anders dan een fortuinlijk en getalenteerd individu dat op het juiste moment op de juiste plaats was en alleen opmerkelijk is door zijn zeldzaamheid. We hebben een paar Elon Musks en anderen zoals hij, maar ook dit bewijst niets. Als de Amerikaanse droom echt is, hebben we op zijn minst vele tientallen miljoenen individuen nodig die een redelijke mate van die droom hebben bereikt. Maar die zijn er niet, en de reden dat ze niet bestaan is dat het hele verhaal van de Amerikaanse droom bedrog is.

Terwijl de regering van de VS, gecontroleerd door haar bankiers en financiers, haar multinationale bedrijfselite en de FED, al tientallen jaren bezig is om de middenklasse en de lagere klassen uit te hollen en een voortdurende en massale overdracht van rijkdom naar de top 1% te bewerkstelligen, zingt de onderste 99% de lofzang op het ‘democratische’ kapitalistische systeem dat geleidelijk is misbruikt om deze overdracht mogelijk te maken. In werkelijkheid prijzen zij juist die onderdelen van het systeem die hen elk jaar verder de armoede in sleuren. Ik kan me geen groter eerbetoon aan de kracht van propaganda voorstellen dan dat een volk van steeds meer verarmden, ongeschoolden en werklozen niet alleen blind is voor de opzettelijke vervaardiging van hun eigen ongeluk, maar ook het systeem aanbidt dat dit mogelijk heeft gemaakt en de personen vereert die het hebben veroorzaakt.

Het is opmerkelijk dat religie een belangrijke ondersteunende rol speelt bij de verspreiding van dit bedrog. De simplistische en onnozele Amerikaanse versies van het christendom, met hun tweedimensionale en zwaar moralistische kijk op de wereld, moedigen het geloof aan in de uiteindelijke triomf van de deugd, waarbij hard werken uiteraard kenmerkend is voor de deugd en succes een maatstaf is voor de beoefening ervan. In deze context en onder deze indoctrinatie is het volkomen plausibel dat de schuld voor iemands falen om te “slagen” aan zijn eigen tekortkomingen wordt toegeschreven, en het wordt zelfs als zeuren beschouwd om het systeem in plaats van onszelf de schuld te geven van ons gebrek aan vooruitgang. De hele mythe, het fundament van de Amerikaanse Droom, is dat het kapitalisme naar Amerikaans model iedereen die hard werkt automatisch zal verrijken, waarbij mensen worden vervuld met een illusoire hoop die zelden werkelijkheid wordt, terwijl ze worden aangemoedigd om zichzelf de schuld te geven als ze falen.

Een auteur schreef dat, zoals bijna alles in de VS, de Amerikaanse Droom een leugen is, maar deze mythe is “psychologisch zo verleidelijk voor mensen die ambitieus zijn en hoop koesteren op een betere toekomst, dat de propaganda zelf toegewijde volgelingen creëert, zelfs bij afwezigheid van enig bewijs”. Dit is werkelijk een van de grote tragedies van het menselijk leven in Amerika, dat zovele miljoenen mensen vurig geloven in wat gewoon een sprookje is, en zichzelf wijsmaken dat “er altijd mogelijkheden zijn”, terwijl een nuchtere blik om hen heen de meesten van hen naar de deur zou moeten doen wegrennen. En het zijn altijd de meest onschuldigen en goedgelovigen, de onwetenden en ongeïnformeerden, de meest kwetsbaren, die het meest vatbaar zijn voor deze gemene propaganda, zoals blijkt uit bedrijven als Amway.

Het lijkt er soms op dat de helft van de inhoud van de Amerikaanse boekhandels bestaat uit wat wij “zelfhulpboeken” noemen, bedoeld om ons “het echte geheim” tot succes en rijkdom te geven. Natuurlijk, als één boek dat ooit zou doen, zou er geen behoefte zijn aan een tweede. Het geheim in deze boeken beperkt zich meestal tot een variatie van “Je moet geloven”. En als je er niet in slaagt goud te vinden, wat onvermijdelijk zal gebeuren, dan was je geloof gewoon niet sterk genoeg.

De realiteit is dat kansen en de weg naar rijkdom vandaag alleen bestaan voor de rijken met goede connecties, en dat slechts weinigen van de briljante, ijverige en goed opgeleide mensen ooit rijkdom of roem zullen bereiken, maar toch hebben de meeste Amerikanen nog steeds de illusie dat deze doelen werkelijk haalbaar zijn. Het was ooit een axioma dat een opkomend tij alle boten lift, maar in de afgelopen 50 jaar zijn alleen de luxejachten gestegen, waarbij de top 1% het grootste deel van het inkomen en vermogen voor zichzelf heeft vergaard, terwijl de middenklasse voortdurend terrein heeft verloren en vrijwel geheel is weggevaagd. Met de toegenomen financialisering en de-industrialisering van de Amerikaanse economie, waarbij de FED herhaaldelijk hausses en baisses heeft veroorzaakt, telkens met de bijbehorende massale vermogensoverdracht, is de berg naar rijkdom voor de gemiddelde burger inderdaad een zeer steile klim geworden. Veel auteurs hebben opgemerkt dat een onderscheidend kenmerk van de Amerikaanse samenleving de steeds grotere sociale gelaagdheid is, waarbij mensen uit de lagere klasse bijna geen kans hebben om zelfs maar tot de middenklasse door te dringen, laat staan rijkdom of een hoge maatschappij na te streven. Van alle ontwikkelde naties zijn de VS het land geworden waar economische en maatschappelijke status het meest waarschijnlijk geërfd worden en waar individuele inspanning of zelfs genialiteit waarschijnlijk niet tot iets opmerkelijks zullen leiden.

Ook moet worden opgemerkt dat mensen in alle naties hoop koesteren op vooruitgang, op verbetering van hun leven, op toenemende welvaart, op vrijheid van gebrek en behoeftigheid; Amerikanen zijn in dit opzicht niet uniek. Ook moet worden opgemerkt dat de mogelijkheden voor een dergelijke vooruitgang geenszins beperkt zijn gebleven tot de VS, en dat de VS ook nooit uniek zijn geweest in dit opzicht. In feite hebben veel landen een hogere levensstandaard en een veel barmhartiger samenleving dan de VS, en het is altijd even gemakkelijk geweest om in Canada of Duitsland of Italië te “slagen” als in Amerika. Ondanks Amerikaans exceptionalisme en jingoïsme is de weg naar succes of naar de top in de VS nooit veel gemakkelijker geweest dan in veel andere naties.

En tenslotte is het China dat, van alle naties in de wereld van vandaag, de meeste kansen op vooruitgang en toenemende welvaart biedt en, wat het belangrijkste is, dat dit aanbod aan vrijwel de gehele bevolking van het land wordt gedaan. Het mag dan zo zijn dat in China, net als in alle andere landen, alleen goede connecties en een goede opvoeding je een uitnodiging voor een ambassade-diner opleveren, het is ook waar dat in China, net als in geen enkel ander land ter wereld, zo’n groot deel van de bevolking hoop voor de toekomst koestert met zo’n grote waarschijnlijkheid dat die ook zal uitkomen. Het is China, niet Amerika, dat een klimaat heeft geschapen voor echte en bijna universele mogelijkheden voor vooruitgang voor allen. En hoewel veel Amerikanen zullen weigeren dit te geloven, zijn het de kwaliteit van China’s leiders, het feit dat China een eenpartijstelsel heeft, en China’s unieke versie van socialistisch kapitalisme die dit mogelijk hebben gemaakt. De factoren die de Amerikanen hebben toegeschreven aan het veronderstelde succes van hun natie zijn in werkelijkheid dezelfde elementen die hun Amerikaanse droom vernietigen. De tekenen van deze beide beweringen zijn duidelijk waar men ook maar kijkt, maar tegen de tijd dat de Amerikanen hun geest hebben vrijgemaakt van de wolken van propaganda zal het te laat zijn. Ik maak me niet zozeer zorgen om de Amerikanen, maar wel dat te veel Chinezen er ook niet in zullen slagen hun geest te zuiveren van de propaganda en de valse merknamen, totdat het te laat is.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/07/11/video-naakte-hunter-biden-babbelt-met-een-hoer-over-het-gewicht-van-een-zak-crack/?swcfpc=1