De wereld staat voor een catastrofe, en er is geen besef. Jarenlang heb ik en Stephen Cohen, toen hij nog leefde, geadviseerd dat de provocaties van Washington jegens Rusland, inclusief die van zijn NAVO-poppenstaten, misplaatst en contraproductief waren. Zelfs vóór de val van de Sovjet-Unie stond Gorbatsjov ervoor open dat de Sovjet-Unie een samenwerkend lid van het Westen zou worden. De Russische bevolking stond gunstig tegenover het Westen en keek uit naar de opname van Rusland in de Westerse wereld, schrijft Paul Craig Roberts.

De regering-Reagan en Reagans opvolger, de regering George H. W. Bush stonden open voor dit idee. De minister van Buitenlandse Zaken van president Bush, Jim Baker, beloofde dat er geen verplaatsing van de NAVO naar het oosten tot aan de Sovjetgrenzen zou plaatsvinden als Gorbatsjov de hereniging van Duitsland zou toestaan.

Het Clinton-regime, onder invloed van de neoconservatieven, schond Amerika’s woord met het argument dat het mondeling en niet schriftelijk was en daarom niet telde. Het Clinton-regime wierp niet alleen Joegoslavië omver en brak het in stukken terwijl het een historisch deel van Servië overdroeg aan moslims, maar verplaatste ook de NAVO naar de grens met Rusland. Op dat moment, met de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991, was Rusland te zwak om er iets aan te doen, omdat de regering Jeltsin een marionet van Washington was.

Op de Veiligheidsconferentie van München in 2007 verklaarde Poetin, de opvolger van Jeltsin, dat Rusland de unipolaire wereld waarin Washington regeert niet accepteert, en dat Rusland zijn eigen belang en niet dat van Washington zal volgen. Poetins onafhankelijkheidsverklaring werd destijds min of meer genegeerd, omdat Washington met zijn oorlogen in het Midden-Oosten bezig was ten gunste van Israël.

Maar na verloop van tijd besefte Washington dat Rusland buiten zijn boekje ging, en dat er iets aan gedaan moest worden.

De Olympische Spelen van Sochi boden een kans. Het Kremlin dacht dat een succesvolle Olympische Spelen van Rusland het aanzien van Rusland bij het Westen zou verhogen. In plaats daarvan boycotten Amerikaanse, Britse en Duitse functionarissen de Spelen in Sotsji, terwijl de VS, terwijl Poetin onoplettend was, de Russisch-vriendelijke regering van Oekraïne omverwierp, die vroeger eeuwenlang deel uitmaakte van Rusland.

De anti-Russische regering die Washington in Oekraïne installeerde, begon de Russische bevolking van voormalige Russische provincies, die door de Sovjetheersers waren ingelijfd bij de Sovjet-Unie, fysiek te mishandelen. De Krim, een deel van Rusland sinds de jaren 1700, werd in 1956 door Chroesjtsjov bij Oekraïne gevoegd, en de Donbass werd door eerdere sovjetheersers bij Oekraïne gevoegd. In die tijd maakten Oekraïne en Rusland deel uit van hetzelfde land, de Sovjet-Unie.

De onafhankelijkheid van Oekraïne werd door Washington veiliggesteld na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991, toen president Gorbatsjov werd gearresteerd door hardline communistische partijleden die, achteraf gezien terecht, vonden dat hij te snel te veel liberaliseerde en te veel weggaf aan Washington zonder afdwingbare garanties.

De Krim is de locatie van de Russische marinebasis aan de Zwarte Zee, die sinds de onafhankelijkheid van Oekraïne door Rusland wordt gehuurd. Poetin was alert genoeg om te begrijpen dat de nieuwe Amerikaanse marionettenregering in Oekraïne het huurcontract zou opzeggen, waardoor Rusland de toegang tot de Zwarte Zee en via de zee tot de Middellandse Zee zou worden ontzegd.

De bevolking van de Krim stemde met 97% voor hereniging met Rusland, net als de Russen die de Donbass bevolken. Poetin aanvaardde het verzoek van de Krim, maar wees het verzoek van de Donbass af.

Wat was de reden voor dit besluit van Poetin, een besluit dat acht jaar later heeft geleid tot de steeds grotere oorlog in Oekraïne?

De beste verklaring is dat Poetin zijn beslissing door westerse propaganda liet bepalen. Als Poetin de Donbass zou terugnemen naast de Krim, die hij moest innemen of Ruslands warmwaterbasis verliezen, zou dat de bewering van de westerse propaganda bevestigen dat Poetin van plan was het Sovjetrijk te herstellen. Waarom Poetin dacht dat de westerse propaganda het gedrag van Rusland in zijn eigen belang moest beperken, in plaats van in dat van het Westen, suggereert een Poetin die met één been in het Westen staat en met één been in het Russische nationalisme.

De Russen van de Donbass leden verschrikkelijk onder de Oekraïense neonazi’s die Washington in Kiev had geïnstalleerd. Poetin begreep dat hij iets moest doen. Het iets waartoe hij besloot, ging uit van westerse goede wil die niet bestond. Poetin kwam met het “Minsk-akkoord”, een plan om Donbass in Oekraïne te houden, maar de inwoners te beschermen met een vorm van autonomie, zoals een eigen politiemacht, die de Russische bevolking zou beschermen tegen neonazi-vervolging.

Poetin kreeg Oekraïne en de Donbass-republieken zover dat zij het Minsk-akkoord ondertekenden, en hij kreeg Duitsland en Frankrijk zover dat zij garant stonden voor het akkoord. Maar Washington verbood Oekraïne het akkoord na te leven en Frankrijk en Duitsland om het af te dwingen.

Poetin verspilde acht jaar aan het verkopen van zijn overeenkomst, die duidelijk nooit enig vooruitzicht had gezien de duidelijke bedoelingen van Washington om Oekraïne te gebruiken om Rusland zoveel mogelijk problemen te bezorgen. Waarom zag Poetin dit niet in?

Het gevaar van Poetins “beperkte militaire operatie” en zijn “go-slow”-beleid is dat het Westen de tijd krijgt om zijn troepen te verzamelen en het initiatief te nemen. Ondanks Poetins “rode lijn” sturen de VS en Europa wapens naar Oekraïne.

Aangezien er geen effectieve Russische reactie op de provocaties kwam, ondanks verklaarde “rode lijnen”, werd vervolgens training voor Oekraïense troepen verstrekt. Daarna inlichtingen en doelgerichte informatie. Dan wapens op langere afstand die strategische Russische doelen kunnen bereiken. Toen de aanval op de Krimbrug, de Nord Stream-pijpleidingen, en nu een complot voor een vuile bom, te gebruiken als excuus voor Amerikaanse interventie met troepen die in Roemenië worden ingezet en de vernietiging van een dam die de Russische stad Kherson zou vernietigen en Russische elitesoldaten van de speciale strijdkrachten geïsoleerd zou achterlaten en onderhevig zou zijn aan Oekraïense gevangenneming, wat een enorme propagandaoverwinning voor het Westen zou betekenen.

Zoals de zaken er nu voorstaan, hebben we een situatie waarin Poetins oorlogsmethode zijn eigen troepen beperkt en niet zijn vijanden. De laatste aanwijzingen zijn dat Poetin en het Russische opperbevel willen dat het initiatief in handen blijft van hun westerse vijanden. Het Kremlin reageert op de bewegingen van zijn vijand. Als Oekraïne met hulp van de VS en het VK de Dniper Dam opblaast en Kherson onder water zet, dan, en alleen dan, misschien, misschien, zal Rusland de dam opblazen die hen de oorlog zal winnen door een groot stuk van Oekraïne af te snijden. Blijkbaar heeft het Kremlin zich niet beziggehouden met de vraag waarom Rusland slachtoffers en de schijn van vernederende nederlagen accepteert als Rusland de oorlog gemakkelijk in één dag kan winnen.

De provocaties van Washington nemen toe, en het antwoord van Poetin is geen machtsvertoon maar een pleidooi voor onderhandelingen en een aanbod om Rusland’s NAVO-vijanden van energie te voorzien. Geen wonder dat Washington het conflict laat escaleren.

Door het gebrek aan daadkrachtig optreden van Rusland heeft Washington de mensheid op weg gezet naar Armageddon. Washington en zijn NAVO-poppen hebben hun angst voor Rusland verloren, en de provocaties zullen doorgaan. Aangezien Poetin geen enkele door Rusland verklaarde rode lijn heeft verdedigd, gelooft Washington dat hij er geen heeft. Poetin verdedigt zelfs Syrië, een land dat hij heeft gered van de verovering door Washington, niet tegen Israëlische aanvallen.

Geduld is een deugd voor een leider, maar Poetins geduld wordt door velen in Washington gezien als een gebrek aan besluitvaardigheid. Als deze interpretatie van Poetins geduld een vergissing blijkt te zijn, zal Washington een rode lijn overschrijden die ons in de Armageddon-periode van de menselijke geschiedenis zal brengen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/10/09/als-het-gaat-om-het-voeren-van-een-oorlog-heeft-het-kremlin-zijn-onbekwaamheid-bewezen/