Zelfmoord is een beetje een wisselvallige aangelegenheid. Ik kan zes gevallen bedenken van mensen die ik heb gekend en die zelfmoord hebben gepleegd. Eén, een zeer succesvolle zakenman, wierp zichzelf uit het raam van een kantoor; hij overleefde de val, maar hing zichzelf een paar jaar later op. De vriendin van een huurder overleefde het terwijl ze zichzelf voor een ondergrondse trein gooide: ze sprong te laat en werd terug op het perron geblazen, waarbij ze een heup brak. Ook zij voltooide enige tijd later de klus door van Beachy Head te springen. Een zakenkennis, die de diagnose Parkinson had gekregen, blies letterlijk zijn hersens eruit met een jachtgeweer, waardoor zijn vrouw de rommel moest opruimen. De vriendin van een andere kennis pleegde zelfmoord toen haar vriend naar de universiteit ging, waarna de vriend, mijn kennis, dit voorbeeld volgde op de verjaardag van haar overlijden. Eindelijk pleegde een eerstejaarsstudent die ik kende, depressief en alleen in zijn studentenhuis, zelfmoord tijdens de eerste lockdown. Blijkbaar een grimmige en langdurige dood. Ik geef Ferguson, Whitty, Boris en de andere idioten hiervoor de schuld, schrijft Nick Rendell.

Van de zes faalden er twee de eerste keer. Twee hadden toegang tot jachtgeweren en maakten er goed werk van. Twee anderen gebruikten een drugscocktail, die weliswaar fataal was, maar niet snel en, zo wordt mij verteld, ook niet pijnloos. Tijdens het springen toont Beachy Head een vastberadenheid die mijn voorstelling te boven gaat. De helft was eind tiener of begin twintig. Ieder van hen is een tragedie op zijn eigen manier, met achterlating van ellende, hartzeer en onnoemelijke complicaties.

Voor mij was slechts één van deze sterfgevallen logisch. Ik vermoed dat een psychiater het daarmee eens zou zijn. Maar zoals we nu in Canada zien, en wie weet binnenkort ook in Groot-Brittannië, zullen het niet de artsen zijn die de beslissing nemen, maar zullen het ‘mensenrechtenadvocaten’ zijn als voorstanders erin slagen om het voorbeeld van Canada te volgen en zelfmoord met hulp van de staat tot een mensenrecht te maken.

Gegeven het feit dat twee van de zelfmoordpogingen die ik heb beschreven resulteerden in een mislukking maar met aanzienlijk letsel, kan ik zien dat er een argument is om de staat en een arts erbij te betrekken – het argument gebaseerd op ‘nut’. Zeker, als er een dokter bij betrokken zou zijn, terwijl de zelfmoord in de ogen van de rest van ons nog steeds een vergissing kan zijn, om Macbeth te citeren:

Als het gedaan is wanneer het gedaan is, dan is het goed dat het snel gedaan is.

De betrokkenheid van een arts zou het allemaal zeker schoner en efficiënter maken.

Het zijn echter niet alleen mijn kennissen die de neiging hebben hun zelfmoordpogingen te verpesten; de meeste pogingen zijn niet succesvol. Ik betwijfel of de gegevens over de effectiviteit van zelfmoordpogingen bijzonder accuraat zijn, maar de grafiek in figuur 1 weerspiegelt de schattingen die ik heb gezien. 17,5% van de pogingen met een vuurwapen mislukken. 40% van de ophangingen mislukt. Hemel, zelfs 70% van de springers overleeft! Je kunt je alleen maar voorstellen tot welke verwondingen dit allemaal leidt.

Figuur 1

Blijkbaar pleegt slechts ongeveer 5% van de mensen die een zelfmoordpoging overleven binnen de komende vijf jaar zelfmoord. Het is duidelijk dat de meeste mensen die een zelfmoordpoging ondernemen en daar niet in slagen, daar overheen komen. Ik ben er niet zeker van dat het noodzakelijkerwijs een goed idee is om professionele hulp te krijgen om het succespercentage van hun eerste keer te verbeteren.

Maar is het waarschijnlijk dat artsen uw eigen verwoede pogingen om er een einde aan te maken, zullen verbeteren? Toen ik naar het bewijsmateriaal keek, was ik verrast toen ik ontdekte dat je beter een slachter kunt raadplegen dan een dokter. Slachtmannen doden elk jaar honderden grote zoogdieren met nauwelijks een misstap.

Het zal misschien niet meteen bij je opkomen, maar artsen, zeker in landen waar ze al geassisteerd sterven of de doodstraf hebben, moorden al behoorlijk veel, hoewel ik niet zeker weet of ze kunnen tippen aan slachters.

In 2023 vonden er in de VS 24 executies plaats. In 1999 bereikte het enthousiasme een hoogtepunt toen 98 gevangenen ter dood werden gebracht. Daarentegen zullen in het nabijgelegen Canada in 2023 zo’n 17.500 mensen zijn ‘geëuthanaseerd’. Dat zijn bijna 50 doden per dag! Heel wat. Canada, met een bevolking die een achtste zo groot is als de Verenigde Staten, doodt elke dag twee keer zoveel mensen als de VS in een jaar executeert.

Je zou kunnen denken dat met dit niveau van moord zowel Canadese als Amerikaanse artsen het tot een kunst zouden kunnen verheffen. Blijkbaar niet!

Executies van terdoodveroordeelden nemen verschillende vormen aan: dodelijke injectie, gas, de elektrische stoel, ophanging en een vuurpeloton. Ze zijn allemaal beladen met problemen. Er zijn krantenartikelen in overvloed waarin de gruwelen gedetailleerd worden beschreven: hoe lang het duurt voordat de gevangene sterft, moeilijkheden om de naald in de ader te krijgen, defecten aan elektrische stoelen, ontbrekende vuurpelotons. Ik heb zelf een paar kippen gedood en, grimmig genoeg, ooit een erg zieke oude ooi op een Australische schapenboerderij. Ik heb dan ook alle begrip voor degenen die worden opgeroepen om de dieren te doden en voor de problemen die zich in het echte leven voordoen als je een zooitje maakt van wat op papier de meest eenvoudige taak lijkt.

John Wyatt, emeritus hoogleraar neonatale kindergeneeskunde, heeft een zeer ontroerend stuk geschreven in de Spectator over de waarschijnlijke impact op praktiserende artsen als een onlangs door de Schotse liberaal-democraten opgesteld wetsvoorstel dat ‘geassisteerde stervende’ legaliseert, door het Holyrood-parlement wordt aangenomen. Van artsen zou dan verwacht worden dat ze patiënten vermoorden. Hoe rijm je dit met het primaire doel van een arts, ‘geen kwaad doen’? In het artikel merkt hij op dat de Hippocratische code artsen verbiedt deel te nemen aan gerechtelijke executies. Het is duidelijk dat de ethiek rond het uitbreiden van de plicht van een arts tot het doden van zijn patiënten enorme ethische dilemma’s met zich meebrengt.

Voor mij is een van de meest intrigerende punten die Wyatt naar voren brengt, dat “zodra de arts het overlijden heeft vastgesteld, hij wettelijk wordt opgedragen een valse en overduidelijk misleidende overlijdensakte op te stellen – waarin staat dat de vastgestelde doodsoorzaak de onderliggende ziekte was. in plaats van het dodelijke gif dat zojuist was toegediend”. Gezien de controverse tijdens de ‘pandemie’ bij het registreren van sterfgevallen ‘met’ of ‘van’ Covid, en de corruptie van sterftegegevens ‘alle oorzaken’, staat een scepticus, zoals ik, zeer wantrouwend tegenover deze specifieke goocheltruc. .

Velen zullen beargumenteren dat er een enorm verschil is tussen het executeren van een moordenaar en het beëindigen van het leven van iemand die ongeneeslijk ziek is of die, om welke reden dan ook, hulp nodig heeft bij het beëindigen van zijn of haar leven. Velen zullen beweren dat er moreel een verschil is. Maar een vraag waar ik nog nooit eerder over had nagedacht, was het ‘hoe’. Hoe ga je te werk om mensen te vermoorden?

Bij het aanpakken van dit probleem ben ik dank verschuldigd aan een van de vaste commentatoren van de Daily Skeptic die, onder een van mijn recente artikelen , linkte naar een blogpost van parlementslid Sir Desmond Swayne, waarin een rapport van de Oregon State University was opgenomen. Ministerie van Volksgezondheid, getiteld ‘ Dood met waardigheid ‘. Het rapport beschrijft de jaarlijkse resultaten van Oregon’s Assisted Dying Act.

Het is op het gebied van de ‘werkzaamheid’ dat het Oregon-rapport zo verhelderend is. Laten we beginnen met een beetje context. In Oregon vermoorden ze geen mensen op de industriële schaal van Canada, maar ze slagen er nog steeds in om meer dan 20 keer het aantal geëxecuteerden in de hele VS te doden.

In 2023 kregen vijfhonderdzestig mensen de dodelijke medicijnen voorgeschreven. Daarvan stierven er 367 – slechts 65% – door de cocktail. De andere 193 mensen overleefden de medicijnen niet. Ze slikten ze niet, stierven aan iets anders voordat ze de medicijnen innamen, of de medici raakten ze uit het oog.

Het rapport bevat een handig overzicht van wat er in 2023 gebeurde met degenen die de medicijnen voorgeschreven kregen, dat ik heb weergegeven in Figuur 5.

Terzijde is het vermeldenswaard dat 17 patiënten, vermoedelijk uit de groep die de drugs niet ‘innam’, de zes maanden resterende levensduur overleefden, de maximale tijd die een patiënt volgens de arts nog mag verwachten te leven en toch in aanmerking komt voor hulp bij zelfdoding. Hoe het ook zij, je ziet dat niets rechtlijnig is, en het is ook niet erg geruststellend – als je iemand bent die zelfmoord overweegt.

De volgende tabellen zijn uit het rapport gehaald.

Laten we eerst eens kijken naar ‘complicaties’. Het eerste dat opvalt aan de bevindingen is hoe onvolledig ze zijn. Van de 367 die het gif hebben ingenomen, zijn er van 265 (72%) geen gegevens. Van de 102 (28%) van wie we gegevens hebben, had 8% moeite met het doorslikken of braakte het gif uit. Eén patiënt kreeg een aanval.

Het lijkt vreemd dat voor de meeste patiënten geen gegevens beschikbaar zijn. De volgende tabel geeft u echter enkele aanwijzingen waarom dit zo zou kunnen zijn. Figuur 7 laat zien wie er bij de patiënt was toen hij of zij de medicijnen gebruikte of aan de medicijnen overleed. Bij slechts 58 (16%) van de 367 patiënten waren de voorschrijvende artsen aanwezig toen het ‘medicijn’ werd ingenomen. En in slechts 44 (12%) van de gevallen was de arts aanwezig toen de patiënt overleed.

Figuur 7

In 14 gevallen lijkt de arts de patiënt tussen ‘inname’ en overlijden te hebben verlaten. Evenzo, terwijl van de 258 gevallen waarvoor gegevens beschikbaar zijn, 43 schijnbaar alleen waren toen ze het ‘medicijn’ innamen, waren 168 schijnbaar alleen tegen de tijd van overlijden. Dit alles suggereert dat het ‘medicijn’ niet zo snel werkt.
Figuur 8 laat ons zien hoe snel het ‘medicijn’ zijn werk doet. Voor 34% van de patiënten hebben we geen gegevens. Van de 64% waarvoor we wel gegevens hebben, duurde het van één minuut tot meer dan acht uur (488 minuten) voordat de patiënt het bewustzijn verloor, met een mediaan van vijf minuten. De dood duurde iets langer. De mediane tijd tot de dood was 53 minuten, terwijl minstens één arme ziel er 137 uur over deed, niet ver van zes dagen om te sterven! Kun je je voorstellen dat dit zou gebeuren in een executiekamer, of een abattoir?

Figuur 9 bevat gegevens over het ‘waarom’. Waarom wilden deze 367 mensen sterven? Slechts 34% vermeldde onvoldoende pijnbeheersing. Voor de meesten was het verlies van autonomie, een last voor hun gezin, of gewoon niet in staat zijn om van het leven te genieten.

Figuur 9

De boodschap die ik uit het Oregon-rapport haal, is dat de werking van dit alles er erg rommelig uitziet. Toegegeven, deze gegevens zijn beperkt tot Oregon. Misschien doen ze het beter in Canada of Nederland of België. Misschien zullen ze het beter doen in Schotland of uiteindelijk in Engeland en Wales, wanneer het onvermijdelijk wordt geïntroduceerd – maar ik betwijfel het.

Ik vermoed dat het doden van een persoon net zo rommelig en schrijnend kan zijn als ik het doden van die oude ooi in Australië 40 jaar geleden vond. Zeker nu ik dit rapport heb gelezen, kan ik me niet voorstellen dat het iets is wat ik mijn dierbaren zou aanraden.
Ik ben altijd een beetje een krabbelaar geweest. Iets wat ik vaak tekende tijdens saaie vergaderingen was een guillotine die ik in mijn garage kon bouwen. Ik had besloten dat het waarschijnlijk de snelste, meest pijnloze manier zou zijn om te gaan. Het ontwerp was ingenieus, al zeg ik het zelf. Maar de laatste jaren ging ik er liever van uit dat ik het wel aan de professionals zou overlaten als het zover was. Nou, nu niet meer. Ik moet die oude notitieboekjes maar eens gaan opgraven, ik vermoed dat mijn zelfgemaakte guillotine of de plaatselijke slachter de betere keuze zal blijken te zijn.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over