Het verbluffende schouwspel van de EU die in slow motion hara-kiri pleegt, is iets voor de eeuwigheid. Als een goedkope Kurosawa remake gaat de film eigenlijk over de door Empire of Lies tot ontploffing gebrachte afbraak van de EU, compleet met de daaropvolgende omleiding van een aantal belangrijke Russische exportgoederen naar de VS ten koste van de Europeanen, schrijft Pepe Escobar.

Het helpt om een 5e colonne actrice strategisch geplaatst te hebben, in dit geval het verbijsterend incompetente hoofd van de Europese Commissie Ursula von der Leyen, met een gloednieuwe luidruchtige aankondiging van een extra sanctiepakket: Russische schepen verbannen uit EU-havens; wegtransportbedrijven uit Rusland en Wit-Rusland verboden de EU binnen te komen; geen kolenimport meer (ruim 4,4 miljard euro per jaar).

In de praktijk komt dit erop neer dat het leugenrijk zijn rijkste – westerse – klanten/puppets uit de weg ruimt. Rusland is natuurlijk militair te machtig. Het Rijk heeft een aantal van zijn belangrijkste exportproducten hard nodig – vooral mineralen. Missie volbracht komt er in dit geval op neer dat de EU wordt aangezet tot het opleggen van meer en meer sancties en het moedwillig laten instorten van hun nationale economieën, zodat de VS alles kan opslokken.

De komende catastrofale economische gevolgen zullen door de Europeanen in hun dagelijks leven worden gevoeld (maar niet door de rijkste 5%): inflatie die salarissen en spaargeld opslokt; energierekeningen van komende winter die een zware klap zullen uitdelen; producten die uit supermarkten verdwijnen; vakantieboekingen die bijna zijn bevroren; Le Petit Roi Macron in Frankrijk – misschien op weg naar een onaangename electorale verrassing – die aankondigt dat “voedselbonnen zoals in WO II mogelijk zijn”.

Duitsland wordt geconfronteerd met het terugkerende spook van de hyperinflatie van Weimar; BlackRock-president Rob Kapito zei in Texas: “Voor het eerst zal deze generatie een winkel binnengaan en niet kunnen krijgen wat ze wil”; boeren in Afrika kunnen zich dit jaar helemaal geen kunstmest veroorloven, waardoor de landbouwproductie daalt met een hoeveelheid waarmee 100 miljoen mensen kunnen worden gevoed.

Zoltan Poszar, voormalig goeroe van de NY Fed en het Amerikaanse ministerie van Financiën, en huidig grootvizier van Credit Suisse, heeft de laatste tijd benadrukt dat grondstofreserves – en op dit gebied is Rusland ongeëvenaard – een essentieel kenmerk zullen zijn van wat hij Bretton Woods III noemt (maar in feite is wat Rusland, China, Iran en de Economische Unie van Eurazië aan het ontwerpen zijn, een post-Bretton Woods).

Poszar merkt op dat oorlogen historisch gezien worden gewonnen door degenen die over meer voedsel- en energievoorraden beschikken, in het verleden om paarden en soldaten aan te drijven, vandaag om soldaten te voeden en tanks en straaljagers van brandstof te voorzien.

China heeft overigens grote voorraden aangelegd van vrijwel alles.

Poszar merkt op hoe ons huidige Bretton Woods II systeem een deflatoire impuls heeft (globalisering, open handel, just-in-time toeleveringsketens) terwijl Bretton Woods III zal zorgen voor een inflatoire impuls (de-globalisering, autarkie, hamsteren van grondstoffen) van toeleveringsketens en extra militaire uitgaven om te kunnen beschermen wat er over zal blijven van de handel over zee.

De implicaties zijn natuurlijk overweldigend. Wat impliciet is, onheilspellend, is dat deze stand van zaken zelfs kan leiden tot WOIII.

Roebelgas of Amerikaans LNG?

De Valdai Club heeft een expert discussie gevoerd met deskundigen over wat wij bij The Cradle hebben omschreven als Rublegas – de echte geo-economische game-changer in het hart van het post-petrodollartijdperk. Alexander Losev, lid van de Russische Raad voor Buitenlands en Defensiebeleid, gaf de contouren van het grote plaatje aan. Maar het was aan Alexey Gromov, hoofddirecteur Energie van het Instituut voor Energie en Financiën, om met de cruciale details te komen.

Rusland verkocht tot dusver 155 miljard kubieke meter gas per jaar aan Europa. De EU belooft retorisch om daar tegen 2027 van af te zijn, en de levering tegen eind 2022 met 100 miljard kubieke meter te verminderen. Gromov vroeg “hoe”, en merkte op dat “geen enkele deskundige daar een antwoord op heeft. Het grootste deel van het Russische aardgas wordt via pijpleidingen vervoerd. Dit kan niet zomaar worden vervangen door LNG”.

Het belachelijke Europese antwoord was “begin met besparen”, als in “bereid je voor om slechter af te zijn. Verlaag de temperatuur in de huishoudens”. Gromov merkte op hoe in Rusland “22 tot 25 graden in de winter de norm is. Europa promoot 16 graden als ‘gezond’, en het dragen van truien ‘s nachts.”

De EU zal het gas dat zij nodig heeft niet kunnen betrekken uit Noorwegen of Algerije (dat de voorkeur geeft aan binnenlands verbruik). Azerbeidzjan zou in het beste geval 10 miljard kubieke meter per jaar kunnen leveren, maar “dat zal 2 of 3 jaar duren” voordat het zover is.

Gromov benadrukte dat “er momenteel geen overschot is op de markt voor LNG uit de VS en Qatar”. En hoe de prijzen voor Aziatische klanten altijd hoger zijn. Waar het op neerkomt, is dat Europa “tegen eind 2022 niet in staat zal zijn om aanzienlijk te verminderen” wat het van Rusland koopt: “ze kunnen maximaal met 50 miljard kubieke meter verminderen.” En de prijzen op de spotmarkt zullen hoger zijn – ten minste 1.300 dollar per kubieke meter.

Een belangrijke ontwikkeling is dat “Rusland de logistieke aanvoerketens naar Azië al heeft veranderd”. Dat geldt ook voor gas en olie:

“Je kunt sancties opleggen als er een overschot op de markt is. Nu is er een tekort van minstens 1,5 miljoen vaten olie per dag. We zullen onze voorraden naar Azië sturen – met korting.” Op dit moment betaalt Azië al een premie, van 3 tot 5 dollar meer per vat olie.

Over olietransporten maakte Gromov ook een opmerking over de belangrijke kwestie van verzekeringen: “De verzekeringspremies zijn hoger. Vóór Oekraïne was alles gebaseerd op het FOB-systeem. Nu zeggen kopers ‘wij willen niet het risico nemen om uw lading naar onze havens te brengen’. Dus passen ze het CIF-systeem toe, waarbij de verkoper de lading moet verzekeren en vervoeren. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de inkomsten.

Een absoluut belangrijke kwestie voor Rusland is hoe het de overgang kan maken naar China als zijn belangrijkste gasklant. Het draait allemaal om Power of Siberia 2 – die pas in 2024 op volle capaciteit zal draaien. En eerst moet de interconnector door Mongolië worden aangelegd – “we hebben 3 jaar nodig om deze pijpleiding aan te leggen” – dus alles zal pas rond 2025 klaar zijn.

Wat de Yamal-pijpleiding betreft: “het meeste gas gaat naar Azië. Als de Europeanen niet meer kopen, kunnen we het omleiden.” En dan is er nog de Arctic LNG 2 – die groter is dan Yamal: “de eerste fase moet binnenkort klaar zijn, hij is voor 80% klaar.” Een extra probleem kan worden gevormd door de Russische “Unfriendlies” in Azië: Japan en Zuid-Korea. De LNG-infrastructuur die in Rusland wordt geproduceerd, is nog steeds afhankelijk van buitenlandse technologieën.

Daarom merkt Gromov op dat “het model van een op mobilisatie gebaseerde economie niet zo goed is”. Maar dat is waar Rusland mee te maken krijgt, althans op de korte tot middellange termijn.

Positief is dat het nieuwe paradigma “meer samenwerking binnen de BRICS” mogelijk maakt; de uitbreiding van de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor (INSTC); en meer interactie en integratie met “Pakistan, India, Afghanistan en Iran”.

Alleen wat Iran en Rusland betreft, zijn er al ruiloperaties in de Kaspische regio aan de gang, aangezien Iran meer produceert dan het nodig heeft, en de samenwerking met Rusland in het kader van het versterkte strategische partnerschap zal worden opgevoerd.

Hypersonische geo-economie

Het was aan de Chinese energiedeskundige Fu Chengyu om beknopt uit te leggen waarom het streven van de EU om Russisch gas te vervangen door Amerikaans LNG, nou ja, een utopie is. In wezen is het aanbod van de VS “te beperkt en te duur”.

Fu Chengyu liet zien hoe een langdurig, lastig proces afhankelijk is van vier contracten: tussen de gasontwikkelaar en het LNG-bedrijf; tussen het LNG-bedrijf en het kopersbedrijf; tussen de LNG-koper en het vrachtbedrijf (dat de schepen bouwt); en tussen de koper en de eindgebruiker.

“Elk contract”, zo wees hij erop, “duurt lang voordat het is afgerond. Zonder al deze ondertekende contracten zal geen enkele partij investeren – of het nu gaat om investeringen in infrastructuur of in de ontwikkeling van gasvelden.” De feitelijke levering van Amerikaans LNG aan Europa veronderstelt dus dat al deze onderling verbonden bronnen beschikbaar zijn – en op rolletjes lopen.

Fu Chengyu’s oordeel is duidelijk: deze obsessie van de EU om Russisch gas te dumpen zal “een impact hebben op de wereldwijde economische groei, en een recessie veroorzaken. Ze duwen hun eigen mensen – en de wereld. In de energiesector zullen we allemaal schade ondervinden.”

Het was heel verhelderend om de komende geo-economische turbulentie – de obsessie van de EU om Russisch gas te omzeilen en het begin van Rublegas – af te zetten tegen de werkelijke redenen achter Operatie Z in Oekraïne, volledig verdoezeld door de psyops van de Westerse media.

Dus legde ik een paar vragen voor aan een oude prof van de US Deep State, nu gepensioneerd, en goed bekend met de innerlijke werking van de oude OSS, de voorloper van de CIA, helemaal tot aan de neocon dementie.

Zijn antwoorden waren nogal ontnuchterend. Hij begon met erop te wijzen dat “de hele Oekraïne-kwestie gaat over hypersonische raketten die Moskou in minder dan vier minuten kunnen bereiken. De VS wil ze daar hebben, in Polen, Roemenië, de Baltische staten, Zweden, Finland. Dit is een directe schending van de afspraken in 1991 dat de NAVO niet zal uitbreiden in Oost-Europa. De VS hebben nu geen hypersonische raketten, maar zouden dat over een jaar of twee wel moeten hebben. Dit is een existentiële bedreiging voor Rusland. Daarom moesten zij de Oekraïne binnenvallen om dit te stoppen. De volgende landen zijn Polen en Roemenië, waar lanceerinrichtingen zijn gebouwd in Roemenië en momenteel worden gebouwd in Polen.

Vanuit een heel ander geopolitiek perspectief is het veelzeggend dat zijn analyse toevallig aansluit bij de geo-economie van Zoltan Poszar: “De VS en de NAVO zijn totaal oorlogszuchtig. Dit vormt een reëel gevaar voor Rusland. Het idee dat een kernoorlog ondenkbaar is, is een mythe. Als je kijkt naar de brandbombardementen op Tokio tegenover Hiroshima en Nagasaki, dan zijn er in Tokio meer mensen omgekomen dan in Hiroshima en Nagasaki. Deze steden werden herbouwd. De straling gaat weg en het leven kan weer beginnen. Het verschil tussen een vuurbombardement en een kernbombardement is slechts efficiëntie. De NAVO-provocaties zijn zo extreem dat Rusland zijn kernraketten op stand-by alarm heeft moeten zetten. Dit is een zeer ernstige zaak. Maar de VS negeerde het.”

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/02/30116/?swcfpc=1