Onderstaande is een uittreksel uit het nieuwe boek Homo Deus: A brief history of tomorrow door Yuval Noah Harari. Harari is een van de top-adviseurs van Klaus Schwab en is van mening dat mensen hackbare dieren zijn en dat de meerderheid van de  mensheid binnenkort nutteloos is.

Known as “The Prophet” Yuval Noah Harari long time advisor to Klaus Schwab, (leader of the WEF) explains how some humans will be considered ‘useless’

Elites, NGOs and and tax funded organisations, are shaping your future like Gods.

Wake up!pic.twitter.com/8v774Qhwky

— Bernie's Tweets (@BernieSpofforth) April 2, 2022

De belangrijkste vraag in de 21e-eeuwse economie zou wel eens kunnen zijn: Wat moeten we doen met alle overbodige mensen, als we eenmaal over hoog-intelligente niet-bewuste algoritmen beschikken die bijna alles beter kunnen dan mensen?

Dit is geen geheel nieuwe vraag. Mensen hebben lang gevreesd dat mechanisatie massale werkloosheid zou veroorzaken. Dit is nooit gebeurd, omdat naarmate oude beroepen verouderd raakten, er nieuwe beroepen ontstonden, en er altijd wel iets was wat mensen beter konden dan machines. Toch is dit geen natuurwet, en niets garandeert dat dit ook in de toekomst zo zal blijven. Het idee dat mensen altijd een uniek vermogen zullen hebben dat buiten het bereik ligt van niet-bewuste algoritmen is slechts wishful thinking. Het huidige wetenschappelijke antwoord op deze wensdroom kan worden samengevat in drie eenvoudige principes:

1. Organismen zijn algoritmen. Elk dier – ook de Homo sapiens – is een assemblage van organische algoritmen die in de loop van miljoenen jaren evolutie door natuurlijke selectie zijn gevormd.
2. Algoritmische berekeningen worden niet beïnvloed door de materialen waaruit de rekenmachine is opgebouwd. Of een telraam nu gemaakt is van hout, ijzer of plastic, twee kralen plus twee kralen is gelijk aan vier kralen.
3. Er is dus geen reden om te denken dat organische algoritmen dingen kunnen doen die niet-organische algoritmen nooit zullen kunnen repliceren of overtreffen. Zolang de berekeningen geldig blijven, wat maakt het uit of de algoritmen zich manifesteren in koolstof of silicium?

Weliswaar zijn er momenteel tal van dingen die organische algoritmen beter doen dan niet-organische, en deskundigen hebben herhaaldelijk verklaard dat sommige dingen “voor altijd” buiten het bereik van niet-organische algoritmen zullen blijven. Maar het blijkt dat “voor altijd” vaak niet meer dan een decennium of twee betekent. Tot voor kort was gezichtsherkenning een favoriet voorbeeld van iets dat baby’s gemakkelijk konden verwezenlijken, maar dat zelfs de krachtigste computers ontglipte. Tegenwoordig kunnen gezichtsherkenningsprogramma’s mensen veel efficiënter en sneller identificeren dan mensen dat kunnen. In 2004 publiceerden professor Frank Levy van MIT en professor Richard Murnane van Harvard een onderzoek over de arbeidsmarkt, waarin zij de beroepen opsomden die het meest voor automatisering in aanmerking kwamen. Vrachtwagenchauffeur werd genoemd als voorbeeld van een baan die in de nabije toekomst onmogelijk geautomatiseerd kon worden. Amper 10 jaar later kunnen Google en Tesla zich dit niet alleen voorstellen, maar het ook daadwerkelijk realiseren.

Naarmate de tijd verstrijkt, wordt het zelfs steeds gemakkelijker om mensen te vervangen door computeralgoritmen, niet alleen omdat de algoritmen slimmer worden, maar ook omdat mensen professionaliseren. Oude jager-verzamelaars beheersten een zeer grote verscheidenheid aan vaardigheden om te overleven, en daarom zou het immens moeilijk zijn om een robotische jager-verzamelaar te ontwerpen. Zo’n robot moet speerpunten kunnen maken van vuurstenen, eetbare paddestoelen kunnen vinden in een bos, een mammoet kunnen opsporen, een aanval kunnen coördineren met een dozijn andere jagers en geneeskrachtige kruiden kunnen gebruiken om wonden te verbinden. Een taxichauffeur of een cardioloog is echter gespecialiseerd in een veel beperktere niche dan een jager-verzamelaar, wat het gemakkelijker maakt hen te vervangen door AI. Kunstmatige intelligentie (AI) is nog lang niet in de buurt van een menselijk bestaan, maar 99 procent van de menselijke kwaliteiten en vaardigheden zijn gewoon overbodig voor het uitvoeren van de meeste moderne banen. AI kan mensen van de arbeidsmarkt verdringen door beter te presteren dan wij in de specifieke vaardigheden die een bepaald beroep vereist.

Naarmate algoritmen mensen van de arbeidsmarkt verdringen, zouden rijkdom en macht geconcentreerd kunnen worden in de handen van de kleine elite die de almachtige algoritmen bezit, waardoor ongekende sociale en politieke ongelijkheid zou kunnen ontstaan. Een andere mogelijkheid is dat de algoritmen zelf de eigenaars worden. Het menselijk recht erkent reeds intersubjectieve entiteiten zoals ondernemingen en naties als “rechtspersonen”. Hoewel Toyota of Argentinië geen lichaam of geest heeft, zijn zij onderworpen aan internationale wetten, kunnen zij land en geld bezitten, en kunnen zij een rechtszaak aanspannen en voor de rechter worden gedaagd. Binnenkort kennen we misschien een soortgelijke status toe aan algoritmen. Een algoritme zou dan een transportimperium of een risicokapitaalfonds kunnen bezitten zonder te hoeven gehoorzamen aan de wensen van een menselijke meester. Voordat u dit idee verwerpt, moet u bedenken dat het grootste deel van onze planeet al juridisch eigendom is van niet-menselijke intersubjectieve entiteiten, namelijk naties en bedrijven. Inderdaad, 5.000 jaar geleden was een groot deel van Soemerië eigendom van denkbeeldige goden zoals Enki en Inanna. Als goden land kunnen bezitten en mensen in dienst hebben, waarom algoritmen dan niet?

Dus wat zullen mensen doen? Van kunst wordt vaak gezegd dat het ons ons ultieme (en uniek menselijke) toevluchtsoord biedt. Zou iedereen kunstenaar worden in een wereld waarin computers dokters, chauffeurs, leraren en zelfs huisbazen hebben vervangen? Toch is het moeilijk in te zien waarom artistieke creatie veilig zou zijn voor de algoritmen. Volgens de biowetenschappen is kunst niet het product van een betoverde geest of een metafysische ziel, maar eerder van organische algoritmen die wiskundige patronen herkennen. Als dat zo is, is er geen reden waarom niet-organische algoritmen zich er niet meester van zouden kunnen maken.

In de 19e eeuw schiep de Industriële Revolutie een enorm stedelijk proletariaat, en het socialisme verspreidde zich omdat geen enkele andere geloofsovertuiging erin slaagde een antwoord te geven op de ongekende behoeften, hoop en angsten van deze nieuwe arbeidersklasse. Het liberalisme versloeg het socialisme uiteindelijk alleen door de beste delen van het socialistische programma over te nemen. In de 21e eeuw zouden we getuige kunnen zijn van het ontstaan van een massale nieuwe arbeidersklasse: mensen verstoken van enige economische, politieke of zelfs artistieke waarde, die niets bijdragen aan de welvaart, macht en glorie van de samenleving. Deze “nutteloze klasse” zal niet alleen werkloos zijn – zij zal ook niet inzetbaar zijn.

In september 2013 publiceerden twee Oxford-onderzoekers, Carl Benedikt Frey en Michael A. Osborne, “The Future of Employment,” waarin zij onderzochten hoe groot de kans is dat verschillende beroepen in de komende 20 jaar worden overgenomen door computeralgoritmen, en zij schatten dat 47 procent van de banen in de VS een groot risico loopt. Zo is er een waarschijnlijkheid van 99 procent dat tegen 2033 menselijke telemarketeers en verzekeringstussenpersonen hun baan zullen verliezen aan algoritmen. Er is een 98 procent kans dat hetzelfde zal gebeuren met sport scheidsrechters. Kassiers – 97 procent. Chef-koks – 96 procent. Obers – 94 procent. Reisleiders – 91 procent. Bakkers – 89 procent. Buschauffeurs – 89 procent. Bouwvakkers – 88 procent. Dierenartsassistenten – 86 procent. Beveiligers – 84 procent. Matrozen – 83 procent. Bartenders – 77 procent. Archivarissen – 76 procent. Timmerlieden – 72 procent. Badmeesters – 67 procent. Er zijn, natuurlijk, enkele veilige banen. De kans dat computeralgoritmen archeologen zullen verdringen in 2033 is slechts 0,7 procent, omdat hun werk zeer geavanceerde vormen van patroonherkenning vereist en geen enorme winsten oplevert en het onwaarschijnlijk is dat bedrijven of de overheid de nodige investeringen zullen doen om archeologie binnen de komende 20 jaar te automatiseren.

Natuurlijk zullen er in 2033 waarschijnlijk veel nieuwe beroepen zijn bijgekomen – bijvoorbeeld ontwerpers van virtuele werelden. Maar dergelijke beroepen zullen waarschijnlijk veel meer creativiteit en flexibiliteit vergen dan de huidige doorsneebanen, en het is onduidelijk of 40-jarige caissières of verzekeringsagenten in staat zullen zijn zichzelf opnieuw uit te vinden als ontwerpers van virtuele werelden (stelt u zich eens een virtuele wereld voor die door een verzekeringsagent is gecreëerd!) En zelfs als ze dat doen, is het tempo van de vooruitgang zo hoog dat ze zichzelf over nog eens tien jaar misschien opnieuw moeten uitvinden. Tenslotte zouden algoritmen ook bij het ontwerpen van virtuele werelden wel eens beter kunnen presteren dan mensen. Het cruciale probleem is niet het scheppen van nieuwe banen. Het cruciale probleem is nieuwe banen te creëren die mensen beter uitvoeren dan algoritmen.

Aangezien we niet weten hoe de arbeidsmarkt er in 2030 of 2040 uit zal zien, hebben we vandaag geen idee wat we onze kinderen moeten leren. Het meeste van wat ze nu op school leren, zal waarschijnlijk irrelevant zijn tegen de tijd dat ze 40 zijn. Traditioneel is het leven in twee delen verdeeld: een periode van leren, gevolgd door een periode van werken. Zeer binnenkort zal dit traditionele model volkomen achterhaald zijn, en de enige manier waarop mensen in het spel kunnen blijven, zal zijn om hun hele leven lang te blijven leren en zichzelf steeds opnieuw uit te vinden. Veel, zo niet de meeste, mensen zullen hiertoe niet in staat zijn.

De komende technologische bonanza zal het waarschijnlijk haalbaar maken om mensen te voeden en te onderhouden, zelfs zonder enige inspanning van hun kant. Maar wat zal hen bezighouden en tevreden houden? Eén antwoord zou drugs en computerspelletjes kunnen zijn. Onnodige mensen zouden steeds meer tijd kunnen doorbrengen in 3D virtual-reality werelden die hen veel meer opwinding en emotionele betrokkenheid zouden bieden dan de grauwe realiteit daarbuiten. Maar een dergelijke ontwikkeling zou een dodelijke slag toebrengen aan het liberale geloof in de heiligheid van het menselijk leven en van menselijke ervaringen. Wat is er zo heilig aan nutteloze zwervers die hun dagen slijten met het verslinden van kunstmatige ervaringen?

Sommige deskundigen en denkers, zoals Nick Bostrom (TED Talk: What happens when our computers get smarter than we are?), waarschuwen dat de mensheid waarschijnlijk niet zal lijden onder deze degradatie, want zodra kunstmatige intelligentie de menselijke intelligentie overtreft, zou het de mensheid simpelweg kunnen uitroeien. De AI zou dit waarschijnlijk doen uit angst dat de mensheid zich tegen hem zou keren en zou proberen de stekker eruit te trekken, of om een of ander ondoorgrondelijk doel na te streven. Want het zou uiterst moeilijk zijn voor de mens om de motivatie te controleren van een systeem dat slimmer is dan hijzelf.

Zelfs het voorprogrammeren van een AI-systeem met schijnbaar goedaardige doelen kan gruwelijk averechts werken. Een populair scenario stelt zich voor dat een bedrijf de eerste kunstmatige superintelligentie ontwerpt en deze een onschuldige test geeft, zoals het berekenen van pi. Voordat iemand zich realiseert wat er gebeurt, neemt de AI de planeet over, elimineert het menselijk ras, lanceert een veroveringscampagne naar de uiteinden van het melkwegstelsel, en verandert het hele bekende universum in een gigantische supercomputer die miljarden en miljarden jaren lang pi steeds nauwkeuriger berekent. Per slot van rekening is dit de goddelijke missie die zijn schepper hem gaf.

Bron

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/03/18/29428/?swcfpc=1