“Waarom was Adolph Hitler in staat Duitsland uit de Grote Depressie te halen, terwijl beleidsmakers in de VS – met name de Fed – zo jammerlijk hebben gefaald?”, vraagt Mike Whitney zich af op Counterpunch in 2013. De theorie heeft eeuwigheidswaarde, vandaar dat ik het herhaal.
Laten we eens naar de feiten kijken: Toen Hitler in 1933 aan de macht kwam, was de Duitse economie een puinhoop. Miljoenen mensen waren werkloos, een aantal grote banken was omgevallen, de markt voor Duitse exportproducten was van de ene dag op de andere opgedroogd, en een door de VS geleide bevriezing van de kredietverlening (intrekking van kredieten in het kader van het Young Plan) had de Duitse industrie en financiën in een ernstige inzinking gebracht. In 1932 was de Duitse industriële productie bijna gehalveerd ten opzichte van het jaar daarvoor. De werkloosheid steeg van 1,5 miljoen in 1929 tot meer dan 6 miljoen in 1933.
Toen kwam Hitler, die in januari 1933 was beëdigd als kanselier onder president Paul von Hindenburg. Hitler benoemde de Duitse econoom en bankier, Hjalmar Schacht, tot president van de Reichsbank en minister van Economische Zaken. Schacht lanceerde op zijn beurt een baanbrekend fiscaal stimuleringsprogramma dat de versleten infrastructuur van het land weer opbouwde en miljoenen mensen weer aan het werk zette. Tegelijkertijd ondernam Schacht stappen om de munt te versterken, de goudstandaard los te laten en kapitaalcontroles in te stellen, die allemaal dienden om de economische onafhankelijkheid van Duitsland te versterken. Hier volgt wat achtergrondinformatie uit C.K.Liu’s Asia Times artikel “Nazism and the German Economic Miracle”:
“De nazi’s kwamen in 1933 in Duitsland aan de macht, op een moment dat de economie volledig instortte, met ruïneuze oorlogsverplichtingen en geen vooruitzichten op buitenlandse investeringen of krediet. Maar door een onafhankelijk monetair beleid van soeverein krediet en een programma van openbare werken met volledige werkgelegenheid, was het Derde Rijk in staat om een failliet Duitsland, ontdaan van overzeese koloniën die het kon exploiteren, binnen vier jaar om te vormen tot de sterkste economie in Europa, zelfs voordat de bewapeningsuitgaven begonnen.” (“Nazism and the German Economic Miracle,” Henry C.K. Liu, Asia Times)
Het is duidelijk dat “Depressie-expert” Bernanke’s prestaties verbleken in vergelijking met die van Schacht en om voor de hand liggende redenen. Terwijl de nultarieven en de aankoop van obligaties (QE) goed zijn geweest voor risicodragende activa, (aandelen zijn met meer dan 140 procent gestegen sinds hun dieptepunten in maart 2009.) ligt de werkloosheid nog steeds boven de 7%, vertonen de reële lonen een dalende trend, is het BBP verschrompeld tot onder de 2%, hebben 47 miljoen mensen voedselbonnen en is de ongelijkheid groter dan ooit sinds de Gilded Era. De feiten spreken voor zich; Bernanke’s beleid heeft alleen de investeerdersklasse bevoordeeld. De echte economie ligt nog steeds plat op haar rug.
Er is een reden waarom zijn beleid werd toegejuicht door linkse intellectuelen, zoals Counterpunch co-redacteur Alexander Cockburn, die bewonderend sprak over Hitler’s “progressieve economische beleid”. Hier is een citaat van Cockburn:
“Hitler was de eerste Keynesiaanse leider in de praktijk. … Er waren enorme openbare werken, zoals de autobahnen. Hij besteedde weinig aandacht aan het tekort of aan de protesten van de bankiers tegen zijn beleid. … In 1936 was de werkloosheid gezakt tot 1 procent.” (Alexander Cockburn)
Cockburn staat niet alleen in zijn bewondering voor Hitler’s (of moeten we zeggen Schacht’s) fiscale beleid. Keynes zelf prees het beleid, hoewel hij Hitler en het nazisme verachtte. Schrijvend in het voorwoord van de Duitse editie van zijn magnum opus The General Theory of Employment, Interest and Money, zei Keynes: “De theorie van de productie als geheel, die het volgende boek beoogt te geven, is veel gemakkelijker aan te passen aan de omstandigheden van een totalitaire staat, dan de theorie van de productie en distributie van een bepaalde productie, geproduceerd onder de voorwaarden van vrije concurrentie en een grote mate van laissez-faire.”
Dit betekent niet dat Keynes een autocratische regering steunde. Dat deed hij niet. Hij erkende alleen dat “beheersing van de vraag” (die essentieel is voor het minimaliseren van de negatieve effecten van de conjunctuurcyclus) gemakkelijker kan worden bereikt met een sterke centrale overheid, aangezien overheidsuitgaven nodig zijn om tijdens een inzinking de achterstand in de totale vraag in te lopen. De overheid heeft een belangrijke rol te spelen wanneer de vraag zwak is en de economie inzakt. De overheid kan (en moet) met tekorten de activiteit verhogen, ongebruikte middelen aan het werk zetten, de productie stimuleren, de werkloosheid terugdringen en de economie weer op een solide groeipad brengen. Hier is meer uit Liu’s artikel:
“Vanaf het allereerste begin van zijn bewind won Hitler, wiens belangrijkste doel op korte termijn de economische opleving van Duitsland was met de hulp van Duitse nationalistische bankiers en industriëlen, de steun van het volk. Hitler voerde een agressieve campagne voor volledige werkgelegenheid. Tussen januari 1933 en juli 1935 steeg het aantal werkende Duitsers met de helft, van 11,7 miljoen tot 16,9 miljoen. Er werden meer dan 5 miljoen nieuwe banen gecreëerd die leefbare lonen betaalden. De werkloosheid was uit de Duitse economie gebannen en het hele land was productief bezig met de wederopbouw. De inflatie werd onder controle gebracht door loonbevriezing en prijsbeheersing. Daarnaast streefde Hitler, rekening houdend met de lessen die in 1914-18 waren geleerd, naar een economie die onafhankelijk zou zijn van buitenlands kapitaal en bevoorrading, en goed beschermd zou zijn tegen een nieuwe blokkade en economische oorlog. Voor de Duitsers was al het bovenstaande het bewijs dat Hitler degene was die Duitsland niet alleen uit de economische depressie had gehaald, maar het ook met nieuwe trots rechtstreeks naar welvaart zou brengen. Het vertrouwen van de Duitse bevolking in de Führer steeg dramatisch.” (“Nazism and the German Economic Miracle
,” Henry C.K. Liu, Asia Times)Advertisement
Hitler was geen vriend van links, maar hij wist dat volledige werkgelegenheid zijn basis van populaire steun zou verbreden. Bernanke en zijn collega’s bij de Fed geven echter niets om populariteit of banen. Wat zij willen is snijden in kritieke veiligheidsprogramma’s die de ouderen, de zieken en de behoeftigen beschermen. Dat is waar QE echt om draait; het is een manier om rijkdom naar boven te herverdelen (door stijgende aandelenkoersen) terwijl het Congres en de regering Obama “het beest uithongeren” via bezuinigingen op de begroting. Reactionaire elites hebben een valse tekortcrisis gecreëerd zodat ze hun neoliberale agenda van deregulering, privatisering, lage belastingen en bezuinigingen kunnen opleggen aan werkende mensen.
Hitler verwierf steun voor militarisering door arbeidsintensieve openbare werken die de natie in een economische krachtcentrale veranderden. Schacht speelde een cruciale rol in het herstel. Samen met strikte kapitaalcontroles en ander protectionistisch beleid, stopte Schacht de particuliere uitgifte van geld en “lanceerde een nieuwe door land gedekte munt”. Dit is hoe schrijfster Ellen Brown het samenvat in een passage uit haar meesterwerk Web of Debt:
“Hitler begon zijn nationale kredietprogramma met het ontwerpen van een plan voor openbare werken. Tot de projecten die voor financiering in aanmerking kwamen, behoorden de bestrijding van overstromingen, de reparatie van openbare gebouwen en particuliere woningen, en de bouw van nieuwe gebouwen, wegen, bruggen, kanalen en havenfaciliteiten. De geraamde kosten van de verschillende programma’s werden vastgesteld op één miljard eenheden van de nationale munteenheid. Tegen deze kosten werden 1 miljard niet-inflatoire wissels, schatkistcertificaten van de Arbeid genaamd, uitgegeven. Miljoenen mensen werden aan het werk gezet voor deze projecten, en de arbeiders werden betaald met de schatkistcertificaten. Dit door de regering uitgegeven geld werd niet gedekt door goud, maar wel door iets van echte waarde. Het was in wezen een ontvangstbewijs voor arbeid en materialen geleverd aan de regering.
Hitler zei: “Voor elke mark die werd uitgegeven, eisten we het equivalent van een mark aan verricht werk of geproduceerde goederen.” De arbeiders besteedden de mark aan andere goederen en diensten, en creëerden zo meer banen voor meer mensen…
Binnen twee jaar was het werkloosheidsprobleem opgelost en stond het land weer op zijn voeten. Het had een solide, stabiele munt, geen schulden en geen inflatie, op een moment dat miljoenen mensen in de Verenigde Staten en andere Westerse landen nog steeds zonder werk zaten en van een uitkering leefden.” (“Thinking Outside the Box: How a bankrupt Germany solved its Infrastructure Problems”, Ellen Brown, Web of Debt, Third Millennium Press)
Dit is het grotendeels onbekende verhaal van Hitler’s opkomst aan de macht, een opkomst die afhing van “een onafhankelijk monetair beleid van soeverein krediet” in plaats van de uitgifte van leningen door particuliere banken. Hitler verdreef de bankiers en herbouwde Duitsland in slechts vier jaar.
Waarom doet Bernanke niet hetzelfde? Waarom koopt Bernanke geen Infrastructuur obligaties of Onderwijs obligaties in plaats van Mortgage Backed Securities (MBS) die alleen de bankiers ten goede komen. Waarom brengt Bernanke niet in de praktijk wat hij predikte tegen de hoge pieten op de Japan Society of Monetary Economics, in mei 2003, toen hij stappen schetste voor het monetariseren van belastingverlagingen. Dit is wat hij zei:
“De Bank of Japan moet overwegen haar aankopen van overheidsschuld verder op te voeren, bij voorkeur in expliciete combinatie met een programma van belastingverlagingen of andere fiscale stimuleringsmaatregelen… Denk bijvoorbeeld aan een belastingverlaging voor huishoudens en bedrijven die expliciet wordt gekoppeld aan toenemende aankopen van overheidsschuld door de BOJ, zodat de belastingverlaging in feite wordt gefinancierd door geldschepping.”
Dat is nog eens een nieuw idee: geld drukken om de gemiddelde werkende stijfkop te helpen. Dat zou de activiteit moeten verhogen en de groei stimuleren, denkt u ook niet? Dus waarom dumpt Bernanke nog steeds 85 miljard dollar per maand in een zwart gat in het financiële systeem in plaats van zijn eigen advies op te volgen en zijn macht te gebruiken om mensen weer aan het werk te krijgen en de economie weer op de rails te krijgen?
Waarom?
De economie zit in het slop omdat Bernanke en co. dat zo willen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/12/16/25180/?swcfpc=1
