De economie staat op de rand van de afgrond. Bevoorradingsnetwerken en -ketens storten wereldwijd in. Door de snel stijgende inflatie exploderen de prijzen en smelten de spaartegoeden weg. Nu waarschuwt zelfs Nobelprijswinnaar professor Michael Spence. De gevolgen voor Duitsland? Catastrofaal!

Wij leven in historische tijden waarin men zijn toevlucht slechts kan nemen tot sarcasme om deze waanzin te doorstaan, schrijft Stefan Schubert. Na de Tweede Wereldoorlog was de oorlogsgeneratie getuige van de deïndustrialisatie van Duitsland. De militaire overwinnaar absorbeerde alles wat de eigen industrie en de zegevierende staat ten goede kwam. Hele industriële installaties werden ontmanteld en uit Duitsland weggevoerd. In 2022 zullen wij een tweede deïndustrialisatie meemaken, waardoor wij ons ooit tegenover onze kleinkinderen zullen moeten verantwoorden. Niet een verloren wereldoorlog, maar alleen een verloren Bundestagverkiezing en een ideologie genaamd Energiewende dreigen apocalyptische kettingreacties op gang te brengen.

Over rampzalige kettingreacties gesproken, het krijgshaftige citaat in de kop is niet van een kwaadaardige populist, maar van Michael Spence, Nobelprijswinnaar voor de economie en professor emeritus aan de Stanford Universiteit, alsmede senior fellow aan het Hoover Institution. In een lezenswaardig artikel in Wirtschaftswoche gaat hij in op de vernietigde toeleveringsketens. Daar staat in de inleiding:

“Verstoringen van de toeleveringsketen vormen een ernstige belemmering voor het herstel van de wereldeconomie. De knelpunten – van grondstoffen tot halfgeleiders, en de eindproducten die daarvan afhankelijk zijn – lijken op die in een oorlogseconomie. En de verstoringen hebben ons overvallen.”

Iedere burger van dit land heeft de problemen van goederentekorten, torenhoge prijzen en knelpunten in de bevoorrading al op de een of andere manier aan den lijve moeten ondervinden. Hoewel dit niet helemaal juist is, terwijl nationale en internationale crises (Corona, bevoorradingsketens, de aanval op de Poolse en EU-buitengrenzen) een directe impact hebben op Duitsland, vliegt de klimaatkanselier, die dit land nog steeds zou moeten leiden als waarnemend kanselier, door de wereldgeschiedenis om prijzen op te halen en toegejuicht te worden als dank voor honderden miljarden Duits belastinggeld die ze weggaf aan allerlei landen. En de voorzitter van de EU-Commissie, Ursula von der Leyen, die door Merkel in haar ambt is verheven, bestelt een privéjet voor een afstand van minder dan 50 kilometer, betaald door de belastingbetaler.

Maar de overige 83 miljoen burgers in dit land moeten de ineenstorting van de energiezekerheid en de opeenstapeling van stroomonderbrekingen en verstoringen van de mondiale bevoorradingsketens aan den lijve ondervinden. En wanneer men de achtergrond onderzoekt, wordt het duidelijk dat deze bevoorradingscrisis nooit zal eindigen. De problemen zijn daarvoor te complex, de mondialisering te ver gevorderd om eenvoudigweg te kunnen worden teruggedraaid. Bovendien is het belangrijk te beseffen dat grote delen van de logistieke sector rijkelijk profiteren van deze permanente noodtoestand. Juist door de congestie van de enorme containerschepen voor belangrijke havens in de VS, China en ook in Rotterdam is de transportprijs van een container op de Azië-Europa-route vertienvoudigd.

Hoewel de havens en de transportsector klagen over een onbeheersbare stormloop, profiteren veel bedrijven ook van deze noodsituatie door prijzen door te drukken die op een normaal functionerende markt gewoonweg niet haalbaar zouden zijn. In de VS veroorzaakte een insiderverslag van een trucker grote opschudding. Zijn blog “Ik ben al 20 jaar vrachtwagenchauffeur en ik zal je vertellen waarom er geen einde komt aan de leveringscrisis” heeft een groot debat op gang gebracht over de noodlijdende infrastructuur in de VS. Daar beschrijft hij het harde leven van vrachtwagenchauffeurs, die vaak worden gedwongen tot schijnzelfstandigheid en niet worden betaald op basis van werkuren, maar alleen op basis van geleverde containers. Maar in Amerikaanse havens zitten niet alleen enorme containerschepen vast, maar ook vrachtwagens. Alleen al voor de belangrijke vrachthaven in Los Angeles hebben zich wel honderd containerschepen opgestapeld. Meer dan 30 miljoen mensen wonen in de metropoolregio “Greater Los Angeles Area”. De afmetingen worden duidelijk wanneer men zich realiseert dat schepen zoals de containergigant “Sovereign Maersk”, die een laadcapaciteit van 6600 containers heeft, in de file staan. Alleen al om deze verstopping op te lossen zal weken, zo niet maanden duren. Maar in plaats van dat de congestie afneemt, komen er steeds meer containerschepen voor het knelpunt van de containerhaven van Los Angeles.

Die massa’s vrachtwagens staan in de rij in drie lange reeksen. De eerste bij de ingang van het gecontroleerde havengebied, de tweede rij bij de containerreus die gelost moet worden, waar volgens de ingewijde slechts één kraan per 50 tot 100 vrachtwagens is, en de derde eindeloze rij is bij de controlepost vóór het verlaten van de haventerminal. De schijnzelfstandigen krijgen echter niet betaald voor deze tot 12 uur wachttijd voor een enkele container. De gevolgen van deze catastrofale en uitbuitende omstandigheden zijn niet verwonderlijk – daarom vertrekken de vrachtwagenchauffeurs massaal en heroriënteren zij zich onvermijdelijk. Gezien deze omstandigheden zijn er nauwelijks nieuwkomers die tot de sector willen toetreden.

Vergelijkbare omstandigheden doen zich voor in Groot-Brittannië en Duitsland. De containerschepen kunnen nog zo groot zijn, maar uiteindelijk komt het allemaal op de mensen aan. Ook de rederijen ondervinden nu op grote schaal de gevolgen van dit probleem. Zij varen vaak onder een zogenaamde goedkope vlag, een bruut systeem om arbeidsvoorschriften te omzeilen en zeelieden uit te buiten. Het is moeilijk om voor dit werk zeelieden uit westerse landen te vinden, dus worden er vaak Aziaten en Filippino’s ingezet. Toen de Corona-crisis uitbrak en landen en havens over de hele wereld op slot gingen, mochten deze containerreuzen wekenlang en soms zelfs maandenlang niet aanmeren. Als gevolg daarvan werden de bemanningen opgesloten op de schepen en in miserabele onderkomens onder slechte hygiënische omstandigheden en konden zij zich maandenlang niet bij hun gezinnen voegen. Velen hebben vervolgens ontslag genomen en de sector verlaten, zodat er een absoluut tekort aan zeelieden is, net als aan vrachtwagenchauffeurs.

Wereldwijd en vooral in Duitsland daarentegen worden miljarden gepompt in economische sectoren die de links-groene ideologie heeft uitgevonden en die grotendeels met belastinggeld moeten worden betaald: Genderstudies, antiracisme- en heropvoedingstrainingen in de “strijd tegen rechts”, de asiel- en integratie-industrie en nu ook nog een groene klimaatindustrie. Alleen voor de gewone arbeiders die dit land en de wereldeconomie draaiende houden, is er voor deze vitale pijlers geen geld. Integendeel, zij en hun industrie worden dagelijks belasterd als klimaatplaag. Deze groene arrogantie zal slecht aflopen, want we hebben nu al “knelpunten zoals in de oorlog”.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/09/30/20154/