Er is geen agronoom voor nodig, laat staan een raketgeleerde, om te beseffen dat kooldioxide nodig is om planten te laten groeien. Voor planten is het de levensadem; ze ademen koolstofdioxide in zoals wij zuurstof inademen. Wij ademen de koolstofdioxide uit die ze nodig hebben, terwijl zij de zuurstof uitademen die we nodig hebben, schrijft SM Smyth.
Bedenk ook dat in een tijd waarin mensen erg bezorgd zijn over hun gezondheid en de relatie met wat ze eten, we de verantwoordelijkheid voor onze voeding hebben overgedragen aan anonieme bedrijven. –Lynne Rossetto Kasper
GM ging nooit over het voeden van de wereld of het aanpakken van milieuproblemen. Het gaat en is altijd geweest over de controle over de wereldwijde voedseleconomie door een klein handjevol gigantische bedrijven. Het is niet slecht om dat proces in twijfel te trekken. Het is slecht om dat niet te doen.— Zac Goldsmith
Om de mensheid te behouden, is het nu noodzakelijk om de samenleving te reorganiseren. Hiertoe moet een Autoriteit worden gecreëerd met de macht om de menselijke bevolking te beheersen, voedsel te herverdelen, lucht, water en bodem te zuiveren, om de steden opnieuw te vormen. — Gore Vidal
Zou voedsel worden beschouwd als een instrument van nationale macht? . . . Is de VS bereid voedselrantsoenering te accepteren om mensen te helpen die hun bevolkingsgroei niet kunnen/willen beheersen?— Henry A. Kissinger
Voedsel als controle-instrument en oorlogswapen
Naast controle over onze bewegingen, associaties en spraak, worden we nu geconfronteerd met controle over onze voedselvoorziening.
Het is niet verwonderlijk dat veroveraars in de lange geschiedenis van de oorlogsgeschiedenissen het gebruik van voedsel ontdekten als wapen om een gevangengenomen bevolking te onderwerpen. [1][2]
Verzwakt door het gebrek aan voldoende voedsel, of ronduit uitgehongerd, kan een volk gemakkelijk worden beheerd; wanhoop zal hen in de problemen brengen, hongersnood zal hun lot bezegelen.
Lenore Newman, auteur van Speaking in Cod Tongues: A Canadian Culinary Journey:
‘Als we kijken naar de geschiedenis van de kolonisatie, vertrouwden de eerste kolonisten echt op inheems voedsel en werkten ze samen met inheemse mensen om gevoed te blijven. . . Maar als we in de landbouwperiode komen, zien we dat voedsel als wapen wordt gebruikt.’
Newman noemde voorbeelden van kolonisten die de zalmdistributie aan de westkust overnamen, of van de poging van de Canadese regering om de buffels uit te roeien in de hoop de First Nations over de prairies te laten verhongeren.
Ze vertelde ook hoe de eerste premier van Canada, Sir John A. Macdonald, berucht ‘opschepte’ over het gebruik van voedsel als wapen tegen inheemse volkeren. [3]
Ironisch genoeg, en zeker interessant, is mevrouw Newman lid van de BC Food Security Task Force, die in 2019 een rapport opleverde met de titel The Future of BC’s Food System. [4 ]
Een voorbeeldcitaat: ‘Een agritech-incubator-accelerator kan een cruciale rol spelen bij het bevorderen van een innovatiecultuur in BC en het bouwen van een ondersteunend en samenwerkend ecosysteem voor de snelgroeiende agritech-industrie.’
Zie ook Brian Bethune’s recensie van historicus Lizzie Collingham’s boek The Taste of War: World War Two and the Battle for Food. [ 5]
Nul kooldioxide is gelijk aan nul planten
Er is geen agronoom voor nodig, laat staan een raketgeleerde, om te beseffen dat kooldioxide nodig is om planten te laten groeien.Voor planten is het de levensadem; ze ademen koolstofdioxide in zoals wij zuurstof inademen. Wij ademen de koolstofdioxide uit die ze nodig hebben, terwijl zij de zuurstof uitademen die we nodig hebben.
Kassen hebben, tegen aanzienlijke kosten, kooldioxide-dispensers, die de lucht vullen met vele malen het normale niveau om een betere groei te bereiken. De planten gedijen onder deze omstandigheden, wat de initiële financiële uitgave meer dan rechtvaardigt. [ 6]
Nu is ‘klimaatverandering’ geëvolueerd naar een plan voor ‘zero carbon’, wat logischerwijs zou resulteren in nul planten en nul mensen, en je ‘carbon footprint’ is geëvolueerd naar je ‘carbon foodprint’. [ 7]
Op de huidige COP 26-conferentie in Glasgow hebben de organisatoren het voedsel in de cafetaria dienovereenkomstig geëtiketteerd. Hoewel ik betwijfel of velen aan de top – die ongetwijfeld zijn aangekomen in hun privévliegtuigen die niets anders dan waterdamp spuwen – een dergelijke boekhouding voorgeschoteld zullen krijgen als ze zich tegoed doen aan hun hertenvlees, zalm of kreeft zwemmend in boter. En laten we, nu we toch in Schotland zijn, de haggis niet vergeten, die in “The Scottish Larder” een prominente plaats inneemt als een product met een hoog koolstofgehalte.
Reglementaire opname: Codex Alimentarius
Vermoedelijk opererend onder invloed van het gezegde dat ‘de beste manier om een bank te beroven is er een te bezitten’, werd de Codex Alimentarius preventief opgezet om de wereldwijde productie van voedsel en voedingssupplementen te reguleren door de Wereldgezondheidsorganisatie en de Voedsel- en Landbouworganisatie Organisatie van de Verenigde Naties in 1963. [8]
Volgens Wikipedia: [9 ]
De Internationale Commissie voor de Toekomst van Voedsel en Landbouw 2003. . . voorgezeten door anti-globaliseringsactivist Vandana Shiva, publiceerde verschillende manifesten. . . [ze] beweerden dat “bureaucratieën zoals de Wereldhandelsorganisatie, de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds en de Codex Alimentarius een beleid hebben gecodificeerd dat is ontworpen om de belangen van de wereldwijde agribusiness te dienen. . . terwijl actief de rechten van boeren en consumenten worden ondermijnd ”. . . De Codex Alimentarius is het onderwerp geweest van verschillende ongegronde samenzweringstheorieën. . . [dat] het een agenda is voor bevolkingscontrole, een Big Brother-initiatief tegen supplementen, feitelijk eugenetica tot stand brengt, of een proces voor vestiging van de Wereldregering.
Dr. Rima Libow heeft uitgebreid geschreven over de Codex, die ze in 7 punten samenvat. [10]
In een open brief stelt zij: Ik ben geen paniekzaaier, noch wil ik de brenger zijn van slecht nieuws, maar ik kan niet anders dan u mijn eerlijke en openhartige diagnose geven: dit stille, maar do delijke monster staat op het punt uw vrijheid van gezondheidszorg uit te roeien. [11]
David Klein, schrijvend voor Living Nutrition Magazine vol. 20 september 2007, noemt het een ‘Mononstrously Toxic Power Play voor de controle van de wereldwijde voedselvoorziening en natuurlijke gezondheidsindustrie’. [12 ]
Julian Rose, legt uit:
Door gebruik te maken van Codex Alimentarius-clausules van de Wereldhandelsorganisatie zijn regeringen al beïnvloed om wetten goed te keuren die het gebruik van inheemse zaden en een grote verscheidenheid aan groenten en fruit die eenmaal te koop zijn in traditionele supermarkten, ernstig beperken.
De bevolking als geheel wordt nu geconfronteerd met het despotische Green New Deal-programma dat haar nep-‘nul-koolstof’-beleid oplegt aan de mensheid en het bewapent om de vector te zijn voor de digitalisering en re-engineering van de voedselketen, zoals eerder beschreven.
Het grotendeels synthetische dieet dat uit dit sterilisatieprogramma voortkomt, zal het land vrijmaken voor wat ‘re-wilding’ wordt genoemd, de vrijetijdsbesteding van de rijke en grootschalige Amerikaanse robot-fabrieksboerderijen. [13]
Terug naar het stenen tijdperk
Het lijkt erop dat de meesters van de manipulatie, in dit stadium van hun gewaagde experiment, niet tevreden zijn met ons te vergiftigen met giftige stoffen in de lucht, het water en het voedsel – om nog maar te zwijgen van pillen en injecties – nu onze rantsoenen willen verstikken.
Christian Westbrook heeft in zijn uitstekende videoserie [14][15 ][16] de ontplooiing gedocumenteerd van een agenda, die reeds gebakken zit in de cake die we niet meer zullen eten, om de verschillende elementen van de voedselvoorzieningsketen die we alle dagen van ons leven als vanzelfsprekend hebben beschouwd, stil te leggen. Tenminste voor de meeste, tot nu toe, gelukkige inwoners van de zogenaamde “Eerste Wereld”.
Onderzoeker James Corbett heeft het onderwerp ook uitgebreid gedocumenteerd. [17]
Europeanen en Noord-Amerikanen hebben de luxe genoten van overvloedig voedsel dat uit de verste uithoeken van de wereld werd overgevlogen. Het is moeilijk voor de gemiddelde inwoner van onze grote steden en comfortabele voorsteden om zich voor te stellen, ondanks de nu zichtbare tekorten, dat er een dag kan komen waarop de kreunende schappen van de supermarkt bijna leeg zijn, op de door de staat goedgekeurde, in het lab gekweekte lekkernijen na. En misschien niet veel of zelfs helemaal niets daarvan, tenzij gekocht met een officieel identiteitsbewijs – dat alle vaccinatie-, aankoop- en sociale-mediagegevens heeft gedocumenteerd.
Zal de kast dan leeg zijn voor degenen die stout zijn geweest en niet braaf hebben meegedaan aan het deuntje dat de machtige media dag en nacht spelen? De omroepers zingen als rattenvangers hun sirenenzang en lokken velen naar hun ondergang met loze beloften van een betere toekomst. De wijzere ratten, die het zinkende verhaal zijn ontvlucht en naar een veiliger oever zwemmen, worden aan hun lot overgelaten.
Men kan zich afvragen hoe het de gemiddelde stadsbewoner zal vergaan, wanneer hij geconfronteerd wordt met het vooruitzicht van slinkende voorraden voedsel, en misschien zelfs water, brandstof en stroom. Beschikken we over middelen om het hoofd te bieden aan een redelijk facsimile van een mislukte staat, in veel opzichten vergelijkbaar met landen die onlangs “het stenen tijdperk in zijn gebombardeerd”, zoals sommigen vrolijk hebben gezongen?
Dr. Klaus’ New World Order-dieet
Wie had kunnen denken dat de directeur van het Economisch Wereldforum, Herr Klaus Schwab, de hevige concurrentie tussen een groot aantal deskundigen zou trotseren om de nieuwste versie van het dieet dat een einde maakt aan alle diëten te promoten?
En toch zijn we hier, willoos meegesleept in niet alleen experimentele inentingen maar tot nu toe onvoorziene experimenten in culinair avontuur.
Niet dat dit verheven personage het schema uitprobeert dat is geschetst door de Rockefeller Foundation is geschetst in het nu beruchte ‘Reset the Table: Transforming the U.S. Food System. [18] Oh nee, de lekkernijen die op zijn tafel prijken, een waar smorgasbord van alles wat zijn brave new world te bieden heeft, zullen in niets lijken op de sobere en soms ronduit walgelijke kost die wordt aangeboden aan het ongedierte dat hoopvol over de kruimels van zijn hoge tafel kruipt.
Geen krekelcroissants voor Herr Swab, Bill Gates, Henry Kissinger, George Soros, en de rest van de vrolijke groep broeders – en een paar opmerkelijke zusters – op de laatste Davos-bijeenkomst, nu degenen van Greta’s groupies die nog mogen vliegen, “nog maar met weinigen zijn”.
Men kan alleen maar gissen naar het soort tafel dat voor zulke grootheden is gedekt, en misschien maar goed ook, want het zou niet goed zijn als de ondergeschikten hun opperheren al te zeer zouden benijden, anders zouden de rusteloze inboorlingen het ondenkbare denken en zouden ze wakker worden om het onuitsprekelijke aan te vallen.
Men kan alleen maar hopen dat, samen met een paar beren die nog niet klaar zijn voor hun winterslaap, de huidige populariteit van het picknicken langs de straten, lanen en boulevards van onze grote steden en kleine gehuchten zal groeien, en echo’s zullen weerklinken op die grote oproep tot de wapens: “Picknick!”
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/10/02/20285/
