Oproepen tot een zeeblokkade zijn niets meer dan retoriek.

Conservatieven scharen zich al jaren achter het idee van een zeeblokkade om de grenzen van Europa te verdedigen, maar hoewel het idee velen geweldig in de oren klinkt, hebben weinigen die een dergelijke blokkade propageren ooit beschreven hoe het er in de praktijk uit zou zien. De Italiaanse premier Giorgia Meloni kreeg meer bekendheid door het promoten van het idee tijdens haar campagne voor premier, en haar aanhangers juichten haar toe tot ze aan de macht kwam, schrijft John Cody.

Een zeeblokkade klinkt tenslotte als een krachtig antwoord op een crisis die Europa al lang teistert. Frankrijk, Italië en Duitsland zouden immers over een formidabele marine beschikken als zij hun krachten zouden bundelen. Deze zelfde schepen zouden een nieuwe bestemming kunnen krijgen om de Europese bevolking te beschermen tegen een stortvloed aan migranten uit het zuiden.

Meloni zelf had echter altijd een tekort aan details en riep eenvoudigweg op tot een ‘zeeblokkade’, en dit kan opzettelijk zijn geweest.

De realiteit is dat de EU op basis van de huidige wetten niet in staat zou zijn een zeeblokkade af te dwingen, en dat wil ze ook niet. Het zeerecht schrijft voor dat de EU of Italië niet binnen 19 kilometer van de kust van landen waar migranten van boord gaan, zoals Tunesië of Libië, binnen mogen komen.

Vervolgens mogen de EU-autoriteiten, zodra migranten de open zee bereiken, geen enkel schip tegenhouden zolang het zeewaardig is, volgens het internationaal recht.

Ten slotte kan noch Italië, noch enig ander land permanent voorkomen dat migranten in hun havens aanmeren, hoewel ze wel veiligheidsredenen kunnen aanvoeren om een ​​schip tijdelijk te weigeren. Vraag het maar aan Matteo Salvini. Hij is door het Italiaanse rechtssysteem aangeklaagd op beschuldiging van “ontvoering” en zou in theorie nog steeds gevangenisstraf kunnen krijgen voor zijn inspanningen om te voorkomen dat migrantenboten van NGO’s in Italiaanse havens aanmeren.

Zelfs als Italië zou voorkomen dat de reddingsmissies van NGO-boten volledig zouden plaatsvinden, zou dit weinig effect hebben op de migratiestromen, aangezien ongeveer 90 procent van alle migranten met hun eigen intacte boten op de Italiaanse kust landt. Kortom, de meeste komen zonder noemenswaardig probleem over. De scheepswrakken halen weliswaar het nieuws, maar vertegenwoordigen slechts een klein deel van het totaal aantal scheepswrakken dat in Italië aankomt.

Een echte zeeblokkade impliceert, zoals velen zich dat doorgaans voorstellen, geweld. Zullen EU-schepen op migranten beginnen te schieten terwijl ze op weg zijn naar Europa? Zullen ze migrantenboten rammen of andere agressieve tactieken gebruiken om migranten te ontmoedigen? Niets van dit alles gaat gebeuren. Zelfs als Italië een miljoen migranten per jaar zou ontvangen, in plaats van de toch al crisisvolle 130.000 migranten die dit jaar landden, zal Europa in zijn huidige configuratie niets openlijks doen waarbij enige vorm van geweld betrokken is.

Dat wil niet zeggen dat er tot op zekere hoogte nog geen agressieve tactieken zijn toegepast. De Griekse autoriteiten zijn ervan beschuldigd gebruik te maken van ‘pushbacks’ tegen migranten op zee en op het land, en in veel gevallen hebben deze pushbacks migranten gedwongen zich af te wenden. Maar zelfs met de agressieve tactiek van Griekenland, die volgens Human Rights Watch tienduizenden migranten ervan heeft weerhouden Grieks grondgebied te betreden, is het land onder intensieve controle komen te staan ​​en wordt het nog steeds geconfronteerd met enorme problemen waarbij de meeste migranten er doorheen komen.

Er is ook een grens aan wat de Griekse autoriteiten bereid zijn te doen om de boten tegen te houden. Eventuele agressieve acties blijven onder de radar en worden door een reeks NGO’s illegaal genoemd. Als de Griekse conservatieven de macht verliezen, kunnen ze te zijner tijd te maken krijgen met onderzoeken die vergelijkbaar zijn met die van Salvini.

Tegelijkertijd is het zo dat de EU het vuile werk om te voorkomen dat een tsunami van migranten de EU bereikt, uitbesteedt aan derde landen die “pushbacks” toepassen met algemene straffeloosheid tegen een prijs – meestal in de vorm van uitbetalingen die “economische hulp” van de EU worden genoemd. Tunesië, Turkije en andere Noord-Afrikaanse landen en landen in het Midden-Oosten houden hun kusten met geweld, soms met dodelijk geweld, in de gaten, duwen migranten terug naar de kust en rekenen af met mensensmokkelaars, maar het heeft de EU miljarden gekost. Als er meer geld nodig is of als deze landen om een of andere geopolitieke reden de politieke druk op Europa willen opvoeren, wordt de handhaving weer opgeschort totdat er meer geld binnenstroomt of de EU nog wat zoethoudertjes in de strijd gooit, zoals meer visa, wat weer meer immigratie betekent.

Het zou eerlijker en transparanter zijn als de EU haar eigen troepen zou inzetten voor deze grensbewakingstaken, maar het links-liberale heersende blok wil zijn culturele hegemonie niet handhaven en praat in plaats daarvan maar door over democratie, mensenrechten en “waarden” terwijl Brussel deze “autoritaire” regeringen aan de andere kant van de Middellandse Zee betaalt om het werk voor hen te doen.

Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, die Meloni vorige week zondag op het eiland Lampedusa ontmoette, zei dat “irreguliere migratie een Europese uitdaging is en een Europees antwoord nodig heeft.” Meloni hoopt, nadat ze heeft gezien wat er met Salvini is gebeurd toen hij een unieke Italiaanse oplossing voor de crisis probeerde, waarschijnlijk ook dat Europa tussenbeide komt, zodat ze haar nek niet uit hoeft te steken. Von der Leyen heeft echter nooit zijn steun uitgesproken voor een zeeblokkade, maar zal in plaats daarvan een maritieme missie voorstellen. In feite zouden alle Europese marineschepen op een dergelijke missie niets anders doen dan migranten naar havens in Italië begeleiden.

Het vage tienpuntenplan van Von der Leyen om immigratie te voorkomen, dat zij ook op Lampedusa heeft aangekondigd, omvat hulp aan Tunesië, inclusief investeringen in toezicht en maritieme steun. Salvini heeft echter op een aantal tekortkomingen in deze aanpak gewezen, waarbij hij opmerkte dat deze landen zeer effectief zijn geweest in het afpakken van geld van de EU, maar veel minder in het daadwerkelijk controleren van hun grenzen – zelfs als ze soms hun eigen pushback-methoden gebruiken.

Wat von der Leyen vooral van plan is, is het overbrengen van migranten uit Italië naar landen als Polen en Hongarije, waar ze op zinspeelde toen ze zei dat het overbrengen van migranten noodzakelijk wordt door de crisis. Haar bezoek aan Lampedusa was uiteindelijk niets meer dan een fotogelegenheid en een bot dat ze naar Meloni gooide, die meestal heeft meegewerkt met de EU.

Is er enige hoop?

De EU is verlamd omdat veel van de bestaande wetten door zeer slimme mensen zijn ontworpen, waarvan sommige tientallen jaren geleden, om de handen ineen te slaan in het licht van een migratiecrisis. Machtige NGO’s, advocaten, rechters, linkse denkers en journalisten hebben een zichzelf in stand houdend systeem van eindeloze migratie opgebouwd dat is ontworpen om te eb en vloed, maar altijd voor onbepaalde tijd door te marcheren.

Er zal een grote machtswisseling nodig zijn, zowel in de EU als binnen enkele van de machtigste landen – namelijk Duitsland en Frankrijk – om ooit te resulteren in een echte substantiële verandering in het immigratiebeleid en niet alleen maar lippendienst om de massa keer op keer te misleiden.

Meloni zou in theorie veel meer actie kunnen ondernemen tegen de immigratiecrisis, zoals de Franse Marine Le Pen heeft gevraagd – ze ging zelfs zo ver om Meloni’s reactie te karakteriseren als “lafheid” – maar Meloni lijkt alleen haar toevlucht te kunnen nemen tot smeekbeden aan Brussel gemengd met stoere praat om haar basis tevreden te stellen.

Er worden echter enkele stappen ondernomen die de crisis enigszins kunnen helpen verlichten. Italië heeft, als reactie op de grote aantallen migranten die op Lampedusa aankomen, zijn vermogen om migranten vast te houden vergroot van de huidige drie maanden naar achttien maanden, het maximum van de EU. Er zullen ook extra migrantencentra worden gebouwd om deze migranten te huisvesten. Dit zou op een bepaald niveau daadwerkelijk effectief kunnen zijn, waardoor migranten die aankomen in een zeer onsmakelijke en langdurige detentie worden gedwongen.

Italië is er in het verleden vaak niet in geslaagd deze migranten vast te houden, zelfs niet voor slechts enkele weken, waarbij velen van hen uit deze centra zijn ontsnapt en naar rijkere Noord-Europese landen zijn vertrokken, soms met honderden tegelijk. Italië moet wellicht een pagina uit het speelboek halen van de president van El Salvador, Nayib Bukele, die de grootste gevangenis in Midden-Amerika bouwde om 40.000 bendeleden te huisvesten. Dergelijke detentiecentra zouden eigenlijk niet alleen onaangename ruimtes moeten zijn, maar ook zeer veilig moeten zijn om te voorkomen dat ontsnappingen niet mogelijk zijn – nog een ongewenste kostenpost voor de Italiaanse belastingbetaler, maar misschien een waardevolle investering voor een crisis die leidt tot de demografische transformatie van Europa.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over