Rusland heeft nu een ‘Europa-probleem’ van aanhoudende, onrealistische ‘geopolitieke’ ambities.

Een aantal serieuze commentatoren – waaronder de Amerikaanse professor Victor Hanson – waarschuwen : “zet je schrap voor wat er in 2024 gaat gebeuren”. Hansen ziet dat slechte voortekenen de toekomst verduisteren, schrijft Alastair Crooke.

Overdrijft hij? Misschien niet.

Je kunt niet anders dan opmerken hoe slecht gehumeurd Amerikanen en Europeanen in het algemeen zijn geworden. Een kalme, beredeneerde discussie over kwesties is voorbij; Schreeuwen, emotivisme en ‘anders zijn’ zijn alledaags; er komt iets ergs. Een onderbuikgevoel, zegt Tucker Carlson. “Er zijn ‘boze mensen die het gevoel hebben dat ze geen verhaal hebben, die denken dat verkiezingen niet echt zijn…’.

Wat zouden deze commentatoren kunnen suggereren?

Op één punt zijn ze duidelijk: het Westen is weggezonken onder de golven van de Culturele Revolutie – het opzettelijk schrappen van deugden en erfenissen van de traditionele beschaving, om te worden vervangen door een culturele hiërarchie die het maatschappelijke paradigma omverwerpt en omkeert dat op het punt staat alles te veroveren.

De onbeantwoorde vraag: waarom is de westerse samenleving zo slap geweest, en zo onnadenkend voorstander geweest van het wegschuiven van haar beschavingsethos? Dit moet de eerste revolutie zijn waarin de helft van de samenleving weet en goed ziet dat er een revolutie gaande is, en de andere helft te afgeleid lijkt, of het simpelweg niet heeft opgemerkt. Er is geen eenvoudig antwoord op dit raadsel.

Maar de meesten zien het gewoon niet; ze kunnen niet toegeven dat het doel van de Revolutie (hoewel het niet verborgen is) is dat deze welgestelde leden van de middenklasse precies degenen zijn (en niet de elites) die de culturele revolutie probeert te verdringen en te sanctioneren (als genoegdoening voor historische discriminatie en racisme). Niet om wie ze nu zijn, maar om wat hun voorouders geweest kunnen zijn.

Generaal Wrangel (een tsaristische officier en commandant) schreef in zijn memoires hoe hij, nadat hij tijdens de Eerste Wereldoorlog had gediend, naar Sint-Petersburg kwam, precies op het punt dat de bolsjewieken grote schade aanrichtten aan de discipline van het keizerlijke leger (‘zijn leger’). Chaos op straat, maar voor de welvarenden van de stad ging het leven door alsof je van iets ‘normaals’ kon genieten, in een comfortabele coëxistentie met de revolutie op straat. Hij beschrijft het bezoeken van een bioscoop, waarbij het publiek zich duidelijk niet bewust is van de anarchie buiten het theater.

Verbijsterd haastte de generaal zich vanuit Sint-Petersburg om de tsaar te waarschuwen voor een naderende catastrofe. Bij aankomst bij het Hof was Wrangel echter geschokt toen hij zag dat 80% van de Romanov-vrouwen, van wie hij de meesten kende, een rood lint droegen. Hun linten getuigden van sympathie voor de krachten die later deze Romanov-vrouwen zouden vermoorden.

Tegenwoordig dragen ook onze elites een lint – niet rood, maar een regenbooglint.

Geen van deze commentatoren voorspelde (nog) een Romanov-uitkomst. Maar ze waarschuwen dat het maatschappelijke landschap in Amerika dramatisch snel verandert: je kunt op een ochtend wakker worden met de genderhorror die kinderen wordt opgelegd; dat hun culturele klasse hun baan kwijtraakt; tot het besef dat het niet langer ‘juist denken’ is om te lachen om de absurditeiten van de nomenklatura.

En die afwijkende mening leidt tot vervolging: als je lid wordt van de ‘Partij’, ben je vrijgesteld; als je dat niet doet, sta je er alleen voor.

Er is echter een beginnende contrarevolutie aan de gang – waarbij een deel van het electoraat aanstuurt op de herinstallatie van die beschavings- en metafysische principes die eeuwenlang de nationale bestaansgrond vormden. Ze zijn (terecht of onterecht) niet bereid om die waarden te herroepen, noch zijn ze bereid om ‘schuld’ op zich te nemen door zich te onderwerpen aan de eisen voor genoegdoening.

Het punt hier is duidelijk: de omvang, complexiteit (en wreedheid) van het probleem groeit. En daarmee stijgt de woede.

Er vormen zich ‘zwarte patronen’. Op een bepaald niveau is de Amerikaanse president seniel en zijn de ‘permanente functionarissen’ doodsbang: “Ze steken een paal door het hart van Trump, maar ze zijn bang dat die paal er elk moment uit kan komen”, schrijft Hanson. Mocht Trump winnen, dan volgt er een vendetta en “zijn ze de klos”.

Het huidige Israëlisch-Palestijnse conflict zorgt voor nog meer ‘rillingen’ over de ‘functionele ruggengraat’: Biden zou zijn loyaliteit aan Israël voorrang kunnen geven boven het winnen van de verkiezingen van 2024 door de Democraten. Hij bloedt binnenlandse steun.

Hanson stelt dat er onder de Democraten de perceptie bestaat dat Trump nu de meest formidabele figuur is – hij is meer gerechtvaardigd in zijn woede, vanwege het onrecht dat hij heeft ondergaan.

De verkiezingen van 2024 worden een zwarte leegte. Kan worden verwacht dat een kapot Amerikaans stemsysteem een ​​oplossing kan bieden voor deze diepe bitterheid? Niemand weet; velen zijn bang.

Op een ander vlak heeft de diversiteits- en identiteitspolitiek van de revolutionairen geresulteerd in het absoluut voorrang geven aan ideologie boven praktisch bestuur (of zelfs aan gezond verstand). Deze culturele transitie is er duidelijk niet in geslaagd het leven van de meerderheid te verbeteren, maar heeft integendeel geleid tot disfunctioneren van het systeem. Niets werkt meer naar behoren; entropie overheerst.

Naast het culturele aspect is er de revolutionaire ‘overgang’ van een echte economie – de belangrijkste bron van werkgelegenheid voor ‘deplorables’ – naar een nieuwe hightech, groene, AI-economie, die moet zorgen voor een op diversiteit en sociale rechtvaardigheid gebaseerd economisch model. Ondertussen worden de deplorables gedegradeerd tot economische buitenstaanders.

Deze cumulatieve transities vereisen een gigantische gelddruk. Alles was ‘goed’ toen het project gefinancierd kon worden tegen nulrentetarieven; maar de achilleshiel van het plan is inflatie en stijgende rentetarieven. En dat is precies wat er is aangekomen. De exponentiële westerse schuldenexplosie ter financiering van ‘transities’ dreigt nu de hele ‘revolutie’ in een financiële crisis en recessie te doen belanden.

Een crisis in wording – van piekende inflatie en ineenstortende levensstandaarden – gist een gevaarlijk brouwsel van wijdverspreide ontgoocheling.

In dit sudderende brouwsel hebben de revolutionairen hun ideologische oppositie tegen nationale grenzen en de omarming van zoiets als opendeur-immigratie verder geïnjecteerd. De Amerikaanse grens wordt opengehouden – sinds Biden aan de macht was zijn er negen miljoen immigranten binnengekomen, en tussen nu en de verkiezingen van 2024 zullen er naar verwachting nog zes miljoen de VS binnenkomen. De grens aan de Middellandse Zee is feitelijk ook open.

Deze toestroom van personen, waarvan sommigen vijandig staan ​​tegenover de Europese cultuur en het ‘witte imperialisme’ – in een tijd van ernstige economische crisis – vertegenwoordigt een kruitvat dat op een bepaald moment zal ontploffen. Wat er afgelopen zomer in Dublin (en Parijs) is gebeurd, zal keer op keer blijven gebeuren. Het zal de EU en de Europese politieke structuren verwoesten.

““Open grenzen”: niemand bij zijn volle verstand zou dat doen”, zegt Hanson. Dus waarom doe je het dan? Wat is de bedoeling achter het overspoelen van een samenleving met immigranten? In Duitsland vormen autochtone Duitsers nu een minderheid onder de minderheden. Wat is precies het beoogde ‘eindspel’?

Bij het stellen van de ‘eindspel’-vraag over immigratie komen vele andere kwesties aan de orde – de pandemie; klimaatcatastrofisme – wordt ter discussie gesteld. Waren het allemaal slechts ‘stimmie’-trucs om geld te drukken om de transitie vloeibaar te houden – of is er een duisterder eindspel impliciet?

De grote vraag is hoe het mondiale, multipolaire blok het Westen op de rand van een morele, politieke en mogelijk financiële ineenstorting kan brengen.

De naoorlogse geschiedenis is niet bemoedigend. Het is er een van het Westen die probeert zichzelf heel te houden, door een manicheïstische vijand te creëren waarrond het zich kan verzamelen en zich kan verenigen.

De VS zullen waarschijnlijk de confrontatie met China blijven aangaan – China is momenteel het ‘enige onderwerp in de stad’ in DC, en krijgt vanwege zijn centrifugale potentieel prioriteit op een gepolariseerd staatsbestel. Maar zullen of kunnen de VS hun dreigementen doorzetten? Waarschijnlijk niet.

De andere discussie (die zich grotendeels beperkt tot neoconservatieve kringen) is (nog steeds) ‘hoe kunnen we Rusland verzwakken in de post-Oekraïense realiteit?’ Rusland heeft met overweldigende overmacht gewonnen in Oekraïne. De neo-conservatieven zullen waarschijnlijk alleen maar minder grip krijgen op een Oekraïne-deel twee.

Mocht Trump overleven en aantreden, dan ‘praat hij vaak de neoconservatieve praatjes’, maar handelt hij om de spanningen weg te nemen – wat de realiteit weerspiegelt dat de Republikeinse partij gebroken is: institutioneel neoconservatief op het ‘hogere niveau’, maar steeds populistischer aan de basis.

Rusland heeft nu een ‘Europa-probleem’ van aanhoudende, onrealistische ‘geopolitieke’ ambities. Afgezien van oorlog bieden de door Rusland voorgestelde ontwerpverdragen van december 2021 het enige vreedzame middel om een ​​modus vivendi tussen het Heartland en het Rimland te vinden.

Maar zal er in Washington een volwassene zijn die de telefoon opneemt als de tijd daar is?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Medvedev voorspelt regelrechte burgeroorlog in de Verenigde Staten van Satan

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over