In eerdere oorlogen was Israël in staat buffer- of veiligheidszones in vijandelijk gebied in te stellen. Maar de tegenstanders van Tel Aviv hebben vandaag de kaart omgedraaid, waardoor de bezettingsstaat zijn eigen grenzen heeft moeten evacueren – misschien wel permanent, schrijft Khalil Harb.
Israël regeerde ooit oppermachtig dankzij een aantal onwrikbare verhalen: wijdverbreide mythen over een ‘beloofd land’, een ‘land zonder volk’, de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ en de ‘enige veilige plek voor Joden in de wereld’. Tegenwoordig liggen deze verheven geluiden aan flarden, nu de bezettingsstaat wankelt door een ongekende klap voor zijn fundamentele ideeën.
Deze transformatie heeft zich met onverwachte intensiteit ontvouwd sinds de Al-Aqsa-operatie van 7 oktober en de verwoestende, genocidale oorlog van Israël tegen Gaza.
Voor het eerst in zijn 76-jarige geschiedenis zijn de volledige veiligheidsberekeningen van Israël op zijn kop gezet: de bezettingsstaat worstelt vandaag met bufferzones binnen Israël. In eerdere oorlogen was het Tel Aviv dat deze “veiligheidszones” binnen vijandelijk gebied instelde – waardoor de strategische geografie van Israël werd bevorderd, de Arabische bevolking in de buurt van hun staatsgrensgebieden werd geëvacueerd en de eigen grenzen werden versterkt.
Israëls nieuwe grensrealiteit
Maar in deze huidige oorlog begint Tel Aviv langzaamaan te begrijpen dat de vergelijkingen en berekeningen van de militaire confrontatie fundamenteel zijn veranderd – een proces dat begon in 2000 toen het Libanese verzet, Hezbollah, Israël dwong zich terug te trekken uit de meeste bezette gebieden in Zuid-Libanon.
Tegenwoordig is Israël geschokt als het merkt dat het zich terugtrekt uit de directe confrontatielijnen met zijn aartsvijanden in Gaza en Libanon. De formidabele capaciteiten van het verzet omvatten nu drones, raketten, gerichte projectielen, tunnels en gloednieuwe schoktactieken, waardoor twijfel ontstaat over de haalbaarheid van Israëlische kolonisten om veilig te blijven binnen de grenzen van Israël.
Er is nu één gemeenschappelijk refrein onder de kolonisten in het noorden en zuiden van bezet Palestina: “We zullen niet terugkeren tenzij de veiligheid aan de grens is hersteld.”
Maar de vooruitzichten voor hun terugkeer lijken momenteel onbereikbaar. Het Israëlische Ministerie van Defensie, dat ruim 100 dagen geleden een snelle en beslissende oorlog beloofde om zijn kolonisten te beschermen, is nu actief bezig met het bedenken van plannen om ongeveer 100.000 mensen langs de noordgrens, dieper op zijn grondgebied, onderdak te bieden. Deze maatregel zou de evacuatie van nederzettingen kunnen inhouden die tijdens een toekomstige militaire escalatie met Hezbollah in Libanon onder vuur kunnen komen te liggen.
Deze situatie impliceert drie kritieke uitkomsten: een onmiddellijke terugkeer van de kolonisten blijft onwaarschijnlijk, er worden aanvullende evacuaties verwacht en talloze Israëlische families kunnen in de tussentijd permanente nederzettingen vestigen op andere, veiligere locaties, op veel grotere afstand van de grens met Zuid-Libanon. en de Gaza-envelop.
Mislukte doelstellingen en het noordfront
Voorlopige rapporten van kolonistenraden in het noorden schatten de “verplaatsing” van kolonisten in de eerste weken van het conflict op ongeveer 70.000. Latere rapporten suggereren echter een veel hoger cijfer van ongeveer 230.000.
Tegen deze achtergrond benadrukte Hezbollah-secretaris-generaal Hassan Nasrallah een cruciaal punt in zijn toespraak van 3 januari. Hij verwees naar de bezorgdheid van de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant dat Israëli’s niet alleen terughoudend zijn om in de grensregio’s te verblijven, maar dat hun vrees om in welk deel van Israël dan ook te blijven waarschijnlijk ook zal toenemen als de oorlog in Tel Aviv er niet in slaagt de gestelde doelstellingen te bereiken.
Sinds 7 oktober is er inderdaad een aanzienlijke tol geëist van de Israëlische strijdkrachten, waarbij 13.572 “soldaten en burgers” gewond raakten tijdens de gevechten in Gaza en langs de noordgrens met Libanon, zoals gerapporteerd door Yedioth Ahronoth.
Men vermoedt dat deze cijfers mogelijk ondergerapporteerd zijn. De laatste tijd is de scepsis over de juistheid van de gegevens van het Israëlische ministerie van Volksgezondheid toegenomen, waarbij verschillende deskundigen, onafhankelijke bronnen en mediaonderzoeken wijzen op een aanzienlijk hoger aantal slachtoffers. De IDF Handicapped Organization schat bijvoorbeeld dat ongeveer 20.000 mensen gehandicapt zijn geraakt in de aanhoudende oorlog – een aantal dat veel hoger is dan de bevindingen van het ministerie van Volksgezondheid.
De geheimhouding rond de Israëlische slachtoffers is vooral duidelijk aan het Libanese oorlogsfront, waar gegevens vrijwel niet bestaan en de militaire censuur van Tel Aviv alle informatiestromen strak controleert.
Bovendien rijzen er twijfels over het vermogen van Israël om een grote oorlog in het noorden te voeren, gezien de duidelijke tekortkomingen in de militaire campagne in het zuiden, waarin het land te maken kreeg met zwaar belegerde tegenstanders met meerdere kwetsbaarheden. Het Libanese verzet beschikt, in vergelijking met zijn tegenhangers in Gaza, over aanzienlijke en veel onbekende militaire vermogens, die het kan uitoefenen vanuit een soevereine staat die noch belegerd noch geheel door land omgeven is. Bovendien maakt Hezbollah, dat Israël zowel in 2000 als in 2006 eigenhandig van zijn grondgebied heeft verdreven, duidelijk dat het tot nu toe slechts een fractie
Dekolonisatie in volle gang
In november voegt Hezbollah’s introductie van de Burkan-raket , een in eigen land gemaakt wapen met een bereik van maximaal 10 kilometer en een vernietigende kracht van 500 kilogram explosieven, een krachtige dimensie toe aan de confrontatie.
Terwijl Hezbollah zich in de eerste plaats heeft gericht op Israëlische militaire kazernes en troepenbijeenkomsten met de Burkan, zijn honderden geleide raketten zoals Kornet- en Katyusha-raketten met precisie ingezet tegen specifieke doelen in lege woonnederzettingen, die zich tot een geografische diepte van 10 kilometer vanaf de grens van Libanon uitstrekken.
Vanaf het begin van 2024 heeft Hezbollah meer dan 670 militaire operaties uitgevoerd tegen alle 48 Israëlische buitenposten, variërend van Naqoura in het westen tot de bezette Shebaa-boerderijen in het oosten, samen met 11 militaire posities in de achterhoede.
Dit is een belangrijke vooruitgang in de grensstrategie van het Libanese verzet. Vijftien jaar lang – van 1985 tot 2000 – worstelde Israël met de verdediging van zijn ‘grensstrook’ in Zuid-Libanon. Tegenwoordig wordt het land geconfronteerd met vele honderden aanvallen op zijn posities in Noord-Palestina, maar vreest het openen van een tweede oorlogsfront dat de toch al militair uitputtende campagne in Gaza zou kunnen compliceren.
De zogenaamde ‘verdedigingslijn’ langs de grens met Libanon is nu zwaar gecompromitteerd.
In december onthulde het hoofd van de Regionale Raad van Boven-Galilea dat de Israëlische regering feitelijk een bufferzone van ongeveer 10 kilometer breed had gecreëerd door steden in het noorden te evacueren.
Een land van valse beloften
De tijd dat Israël veiligheidsregelingen kon opleggen aan zijn Arabische buren door middel van militair geweld en politieke machinaties zijn voorbij.
Eerder probeerde Israël een veiligheidsstrook in Zuid-Libanon te vestigen door middel van operaties als de ‘Litani Operatie‘ uit 1978. Deze visie stortte uiteindelijk in 2000 ineen, toen de bezettingsstaat zich op vernederende wijze terugtrok uit Libanon.
Israël lijkt deze aanpak nu te herzien – via Amerikaanse tussenpersonen – met als doel de zuidelijke Litani te zuiveren van verzetsfracties door te dreigen met de oorlogsdreiging tegen heel Libanon. Dit is een gevaarlijke strategie, vooral gezien de precaire positie van het leger in Gaza.
De Israëlische tactiek van het bulldozeren en bombarderen van hele woonwijken in het noordelijke en oostelijke deel van de Gazastrook, ogenschijnlijk om een veiligheidsstrook te creëren met een diepte van maximaal 2 kilometer, heeft een harde muur getroffen. Zelfs zijn Amerikaanse bondgenoot heeft bezwaren geuit over de territoriale afbakening van Gaza en de militaire effectiviteit van dergelijke maatregelen. Maar wat nog belangrijker is, het Libanese en Palestijnse verzet lijkt bereid om de trucs van Tel Aviv te weerspiegelen door de Israëlische bewoning in de Gazastrook en Noord-Palestina te elimineren.
‘Vernietig onze buurten, en wij zullen de jouwe vernietigen.’ Dit is zeker niet de reactie die Israël verwacht, wiens militaire en politieke leiders niet gewend zijn aan de gevolgen van hun agressie. Dit nieuwe gedoe, waar de bezettingsstaat niet op toegerust lijkt om tegenwicht te bieden, benadrukt alleen maar de kwetsbaarheid en onomkeerbare achteruitgang van Israël.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
