“Om te kunnen blijven floreren waren het militair-industrieel complex en hun financiers afhankelijk van een constante aanvoer van vijanden, existentiële bedreigingen en angst. Gedurende het grootste deel van de tweede helft van de vorige eeuw was de aangewezen vijand nr. 1 het internationale communisme in het algemeen en de Sovjet-Unie in het bijzonder. Douglas MacEachin, directeur van CIA’s Office of Soviet Analysis beschreef in de jaren tachtig het belang van de rol van de USSR als Amerika’s vijand nr. 1: “De Sovjet-Unie is zo fundamenteel voor onze kijk op de wereld, voor ons concept van wat goed en fout is in de politiek, voor ons gevoel van veiligheid, dat een grote verandering in de USSR even belangrijk is als een grote verandering in de sociologische structuur van de Verenigde Staten zelf.”

Toen de USSR uiteindelijk instortte, wees het Amerikaanse veiligheidsapparaat het internationale terrorisme aan als de vervangende vijand om verdere verhogingen van de militaire uitgaven en een reeks beperkte oorlogen in het Midden-Oosten en delen van Afrika te rechtvaardigen. Maar toen het Amerikaanse publiek moe werd van de vele, nooit eindigende, niet te winnen terreuroorlogen in het Midden-Oosten, verschoof het denken onder westerse denktanks ten gunste van een grote oorlog tegen een grote mogendheid.”

“De RAND Corporation, een invloedrijk lid van het militair-industrieel complex, publiceerde in 2008 een rapport waarin een oorlog tegen een grootmacht werd bepleit als een manier om de Amerikaanse economie te stimuleren.[193] Het rapport specificeerde het doelwit niet, maar op dat moment werd gedacht dat Iran, Rusland of China de voornaamste kandidaten waren. Dienovereenkomstig lanceerden de media en de public relations industrie dicht bij het WIC een subtiele marketing campagne om publieke instemming te genereren voor dit nieuwe en verbeterde idee.

In oktober 2010 schreef Washington Post columnist David Broder hoe een oorlog (met Iran) zou helpen de economische crisis in de VS op te lossen. In 2012 publiceerde de Council on Foreign Relations, een andere machtige pro-oorlog denktank, een artikel van Matthew Kroenig, getiteld “Tijd om Iran aan te vallen”. [194] Plannen om Iran aan te vallen lijken een tijd op de lange baan geschoven te zijn, maar Rusland is inmiddels opgeklommen tot de plek van de nieuwe grootste vijand en meest existentiële bedreiging voor de Verenigde Staten. In april 2014 schreef historicus Ian Morris een artikel in de Washington Post met de absurde titel: “Op de lange termijn maken oorlogen ons veiliger en rijker”. Het artikel stond op de website van de Post met een foto van een kernbomexplosie met als onderschrift: “Oorlog is wreed. Het alternatief is erger.”[195]”

“Zoals u ziet, daalde het aantal doden door gevechten – soldaten plus burgers die in het kruisvuur terechtkwamen – in 2010 tot slechts drie per miljoen. Deze overtuigende cijfers bewijzen dat oorlog voeren nu veiliger is dan autorijden, bevallen of secundaire rook inademen. Niet afgeschrikt gaat Cowen door met intellectualiseren: “Het lijkt misschien weerzinwekkend om in dit opzicht een positieve kant van oorlog te vinden, maar een blik op de Amerikaanse geschiedenis suggereert dat we het idee niet zo gemakkelijk kunnen verwerpen.” Ja, laten we dit prachtige idee alsjeblieft niet zo gemakkelijk verwerpen.[196] George Orwell had zeker gelijk toen hij erop wees dat “politieke toespraken en geschriften grotendeels de verdediging van het onverdedigbare zijn.”

“Begrijpen waarom westerse elites verlangen naar een nieuwe wereldoorlog is niet ingewikkeld. De VS is ‘s werelds grootste schulden natie. Op dit moment[197] bedraagt de schuld van de federale overheid meer dan 100% van het bruto binnenlands product (BBP). Deze verplichtingen zijn gerelateerd aan verplichtingen van de overheid zoals pensioenen van federale werknemers, zorg voor militaire veteranen, Sociale Zekerheid en Medicare. Zij vertegenwoordigen het absurde bedrag van meer dan 640.000 dollar per man, vrouw en kind in de VS en meer dan 1,7 miljoen dollar per belastingbetaler. Deze verplichtingen konden nooit worden nagekomen, zelfs niet als de economie een solide groei liet zien. Maar sinds de financiële crisis van 2008 en de daaruit voortvloeiende economische recessie is het economisch herstel in de VS het zwakste ooit, ondanks ongekende fiscale en monetaire stimuleringsmaatregelen die de totale schuld op de kredietmarkt hebben opgedreven tot 360% van het bbp. Dit schuldniveau is een belemmering geworden voor de economische groei en heeft de natie kwetsbaar gemaakt voor ernstige sociale spanningen op meerdere fronten. Openbare en particuliere pensioenen in de VS zijn ernstig ondergefinancierd en honderdduizenden gepensioneerden ontdekken nu al dat ze moeten blijven werken om in hun “pensioenjaren” te kunnen overleven. Ondertussen worden de jongere generaties geconfronteerd met een zwakke arbeidsmarkt en degenen onder hen die aan de universiteit hebben gestudeerd, hebben samen 1,4 biljoen dollar schuld opgebouwd.”