De realiteit van de noodzaak van oorlog dringt breed door in het bewustzijn van de Arabische en islamitische wereld.
Tom Friedman uitte donderdag zijn ernstige waarschuwing in de New York Times, schrijft Alastair Crooke:
“Ik geloof dat als Israël nu [eenzijdig] hals over kop Gaza binnenstormt om Hamas te vernietigen – het een ernstige fout zal maken die verwoestend zal zijn voor de Israëlische belangen en de Amerikaanse belangen.”
“Het zou een mondiale brand kunnen veroorzaken en de hele pro-Amerikaanse alliantiestructuur die de VS heeft opgebouwd kunnen ontploffen… Ik heb het over het vredesverdrag van Camp David, de vredesakkoorden van Oslo, de Abraham-akkoorden en de mogelijke normalisatie van de betrekkingen tussen Israël en Saoedi-Arabië. Arabië. Het geheel zou in vlammen op kunnen gaan.
“Helaas, zo vertelde de hoge Amerikaanse functionaris aan [Friedman], zijn de Israëlische militaire leiders nu feitelijk agressiever dan de premier. Ze zijn rood van woede en vastbesloten Hamas een klap toe te brengen die de hele buurt nooit zal vergeten.”
Friedman heeft het hier uiteraard over een Amerikaans alliantiesysteem, dat draait om het idee dat de militaire macht van Israël onoverwinnelijk is – het ‘Kleine NAVO’-paradigma dat fungeert als het essentiële substraat voor de verspreiding van het door de Amerikanen geleide ‘op regels gebaseerde internationale orde‘ in West-Azië.
Het is analoog aan de basis van het NAVO-bondgenootschap, waarvan de beweerde ‘onaantastbaarheid’ de Amerikaanse belangen in Europa heeft geschraagd (tenminste tot aan de oorlog in Oekraïne).
Een Israëlisch kabinetslid zei tegen de ervaren Israëlische defensiecorrespondent Ben Caspit dat Israël gewoon niet kan toestaan dat zijn afschrikking op de lange termijn wordt ondermijnd:
“Dit is het allerbelangrijkste punt – ‘onze afschrikking’”, zei een hoge bron uit het oorlogskabinet. “De regio moet snel begrijpen dat wie Israël schade toebrengt op de manier waarop Hamas dat deed, een onevenredige prijs betaalt. Er is geen andere manier om in onze buurt te overleven dan nu deze prijs te eisen, omdat veel ogen op ons gericht zijn en de meeste van hen niet het beste met ons voor hebben.”
Met andere woorden: het Israëlische ‘paradigma’ hangt af van het manifesteren van overweldigende, verpletterende kracht gericht op elke opkomende uitdaging. Dit heeft zijn oorsprong in het feit dat de VS volhouden dat Israël zowel de politieke voorsprong heeft (alle strategische beslissingen lagen uitsluitend bij Israël onder Oslo), maar ook dat het land de militaire voorsprong heeft over al zijn buurlanden.
Ondanks dat het als zodanig wordt gepresenteerd, is dit geen formule waarmee een duurzaam, vreedzaam akkoord kan worden bereikt waarmee Resolutie 181 van de AVVN uit 1947 (de verdeling van Palestina uit het mandaattijdperk) in twee staten kan worden bereikt. Integendeel, Israël is onder de Netanyahu-regering steeds dichter en dichter bij een eschatologische stichting van Israël op het (Bijbelse) ‘Land Israël’ gekomen – een stap die Palestina volledig uit de weg ruimt.
Het is geen toeval dat Netanyahu vorige maand tijdens zijn toespraak in de Algemene Vergadering een kaart van Israël liet zien, waarin Israël domineerde van de rivier tot aan de zee – en Palestina (inderdaad elk Palestijns gebied) niet bestond.
Tom Friedman zou in zijn NYT- bespiegelingen kunnen vrezen dat net zoals de verminderde prestaties van de NAVO in Oekraïne ‘de NAVO-mythe’ hebben doorbroken, zo ook de ineenstorting van het Israëlische leger en de inlichtingendiensten op 7 oktober en wat er in de nasleep daarvan in Gaza gebeurt ‘de hele pro-Amerikaanse alliantiestructuur’ in het Midden-Oosten zou kunnen doen ontploffen.
De samenloop van twee van zulke vernederingen zou de ruggengraat van het westerse primaat kunnen breken. Dit lijkt de essentie van Friedmans analyse te zijn. (Hij heeft waarschijnlijk gelijk).
Hamas is erin geslaagd het Israëlische afschrikkingsparadigma te vernietigen: ze waren niet bang, de IDF bleek verre van onoverwinnelijk en de Arabische straat mobiliseerde als nooit tevoren (wat westerse cynici in verwarring brengt die lachen om het idee dat er een ‘Arabische Straat’ bestaat).
Welnu, dat is waar we nu zijn – en het Witte Huis is in rep en roer. De CEO van Axios VandeHei en Mark Allen zijn naar de krant gegaan om te waarschuwen:
“Nooit hebben we met zoveel topambtenaren gesproken die, privé, zo bezorgd zijn … [dat] een samenloop van crises epische zorgen en historisch gevaar met zich meebrengt. Wij houden er niet van om somber te klinken. Maar om een sirene van klinisch, helder realisme te laten klinken: Amerikaanse functionarissen vertellen ons dat dit in het Witte Huis de zwaarste en meest huiveringwekkende week was sinds Joe Biden iets meer dan 1.000 dagen geleden aantrad … Voormalig minister van Defensie Bob Gates vertelt ons Amerika wordt geconfronteerd met de meeste crises sinds de Tweede Wereldoorlog 78 jaar geleden eindigde…
“Geen van de crises kan worden opgelost en afgewend: alle vijf kunnen uitmonden in iets veel groters … Wat ambtenaren bang maakt, is hoe alle vijf de bedreigingen kunnen samensmelten tot één”. (Het verspreiden van oorlog nu Israël Gaza binnentreedt; de ‘anti-Amerikaanse alliantie’ tussen Poetin en Xi; een ‘kwaadwillig’ Iran; ‘losgeslagen’ Kim Jon Un en nepvideo’s en nieuws).
Wat Friedmans NYT- stuk echter mist, is de andere kant van de medaille – want het Israëlische paradigma heeft twee kanten: de interne sfeer, die losstaat van de externe noodzaak om een onevenredige prijs te eisen van Israëls tegenstanders.
De interne ‘mythe’ houdt in dat de Israëlische staat ‘zijn burgers beschermt’, waar joden ook wonen in Israël en de bezette gebieden – van de meest afgelegen nederzettingen tot de steegjes van de oude stad van Jeruzalem. Dit is meer dan een sociaal contract; het is eerder een geestelijke verplichting die verschuldigd is aan alle Joden die in Israël wonen.
Dit ‘sociale contract’ van veiligheid stortte echter gewoon in. De kibboetsen in de Gaza-envelop worden geëvacueerd; Twintig Kibbuz zijn geëvacueerd in het noorden, en in totaal zijn 43 grenssteden geëvacueerd.
Zullen deze ontheem de families de staat weer vertrouwen? Zullen ze op een dag terugkeren naar de nederzettingen? Het vertrouwen is geschaad. Toch zijn het niet de raketten van Hezbollah die de inwoners angst aanjagen, maar de beelden van 7 oktober in de gemeenschappen in de periferie van Gaza – het hek dat op tientallen plekken werd doorbroken; de onder de voet gelopen militaire bases en posten daar; de steden die werden bezet door Hamas-troepen; de daaropvolgende sterfgevallen; en het feit dat ongeveer 200 Israëliërs naar Gaza zijn ontvoerd – heeft niets aan de verbeelding overgelaten. Als Hamas hierin slaagt, wat zal Hezbollah dan tegenhouden?
Zoals in het oude kinderliedje: Humpty-Dumpty had een grote val, maar toch konden alle paarden van de koning en alle mannen van de koning Humpty niet meer bij elkaar brengen.
Dit is wat het Witte Huis-team zorgen baart. Ze hebben er geen vertrouwen in dat een Israëlische invasie van Gaza ‘Humpty’ weer bijeen zal brengen. In plaats daarvan vrezen ze dat de gebeurtenissen slecht zullen aflopen voor de IDF, en verder dat de beelden die door het Midden-Oosten worden verspreid van Israël dat overweldigend geweld gebruikt in een stedelijke omgeving vol burgers, de islamitische regio in opstand zullen brengen.
Ondanks het westerse scepticisme zijn er tekenen dat deze opstand in de Arabische regio anders is en meer lijkt op de Arabische Opstand van 1916, die het Ottomaanse Rijk ten val bracht. Het krijgt een duidelijk ‘voorsprong’, nu zowel de sjiitische als de soennitische religieuze autoriteiten de plicht van moslims opleggen om de Palestijnen te steunen. Met andere woorden: naarmate het Israëlische staatsbestel ronduit ‘profetisch’ wordt, wordt de islamitische stemming op zijn beurt eschatologisch.
Dat het Witte Huis zou moeten vliegeren over ‘gematigde’ Arabische leiders die ‘gematigde’ Palestijnen onder druk zetten om een Israël-vriendelijke regering in Gaza te vormen die Hamas zou verdringen en veiligheid en orde zou opleggen, laat zien hoe los het Westen staat van de realiteit. Bedenk dat Mahmoud Abbas, generaal Sisi en de koning van Jordanië (enkele van de meest plooibare leiders van de regio) nadrukkelijk weigerden Biden zelfs te ontmoeten na diens reis naar Israël.
De woede in de hele regio is reëel en bedreigt de ‘gematigde’ Arabische leiders, wier manoeuvreerruimte nu beperkt is.
Het aantal hotspots neemt dus toe, evenals de aanvallen op Amerikaanse troepen in de regio. Sommigen in Washington beweren een Iraanse hand te zien en hopen de kans op oorlog met Iran te vergroten.
Het paniekerige Witte Huis reageert overdreven en stuurt enorme konvooien (honderden) zware vrachtvliegtuigen geladen met bommen, raketten en luchtverdediging (THAAD en Patriot) naar Israël, maar ook naar de Golf, Jordanië en Cyprus. Er worden ook speciale eenheden en 2.000 mariniers ingezet. Plus twee vliegdekschepen en hun begeleidende schepen.
De VS sturen dus een ware oorlogsarmada. Dit kan de spanningen alleen maar doen escaleren – en tegenbewegingen uitlokken: Rusland zet nu in op patrouilles in de Zwarte Zee, MiG-31-vliegtuigen uitgerust met hypersonische Kinzhal-raketten (die de Amerikaanse vliegdekschepen voor de kust van Cyprus kunnen bereiken), en China heeft naar verluidt marineschepen naar Cyprus gestuurd. China, Rusland, Iran en de Golfstaten zijn verwikkeld in een waanzinnige diplomatie om het conflict te beteugelen, zelfs als Hezbollah zich dieper in het conflict zou mengen.
Momenteel ligt de nadruk op het vrijlaten van gijzelaars, wat veel (opzettelijk) lawaai en verwarring veroorzaakt. Misschien verwachten sommigen dat de hoop op de vrijlating van gijzelaars de geplande invasie in Gaza kan vertragen en uiteindelijk tot stilstand kan brengen. Het militaire commando in Israël en het publiek dringen er echter op aan dat Hamas vernietigd moet worden (zodra de Amerikaanse schepen en nieuwe luchtverdedigingssystemen opgesteld zijn).
Hoe het ook zij (de invasie), de realiteit is dat de Qassam Brigades van Hamas zowel het interne als het externe paradigma van Israël aan diggelen hebben geslagen. Afhankelijk van de uitkomst van de oorlog in Gaza/Israël, kunnen de Brigades nog een verdere slag toebrengen aan de lichaamspolitiek die “een wereldwijde vuurzee ontketent – en de hele pro-Amerikaanse alliantiestructuur die de VS heeft opgebouwd tot ontploffing brengt” (in de woorden van Tom Friedman).
Mocht Israël Gaza binnenvallen (en Israël zou kunnen besluiten dat het geen andere keuze heeft dan een grondoperatie te lanceren, gezien de binnenlandse politieke dynamiek en het publieke sentiment), dan is het waarschijnlijk dat Hezbollah stapsgewijs verder naar binnen zal worden getrokken, waardoor de VS voor de binaire optie staat om Israël verslagen te zien worden of een grote oorlog te beginnen waarin alle brandhaarden ‘als één’ samensmelten.
In zekere zin kan het Israëlisch-islamitische conflict nu alleen op deze kinetische manier worden opgelost. Alle inspanningen sinds 1947 hebben ervoor gezorgd dat de kloof alleen maar groter werd. De realiteit van de noodzaak van oorlog dringt breed door in het bewustzijn van de Arabische en islamitische wereld.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Het plan van Netanyahu om alle binnenlandse weerstand die hij had in één klap weg te vagen door een Valse Vlag aanval door “Hamas” te organiseren, en zodoende verder te kunnen regeren met een oorlogskabinet, is in zijn eigen gezicht ontploft.
Hij dacht zijn naam voor eeuwig in de zionistische geschiedenisboeken te kunnen schrijven als diegene die de Palestijnen definitief had verdreven van hun vaderland, maar de macht van de zionisten hangt volledig af van de steun die ze krijgen vanuit de USA, en de USA van Joe Biden is niet meer wat het geweest is. Doe zo verder Joe!
De joden controleren de VS clown
Hoe dom kan je zijn.
Die zeiksnor bij dat TV programma vond dat Thierry Baudet het er wel naar gemaakt had, dus was het wel een beetje verdient vond dat genie.
Het westen dus ook, maar dat zal wel weer te consequent denken zijn van mij?