Dit is de zomer voor de storm, meldt The Telegraph. Vergis u niet, nu de energieprijzen tot ongekende hoogten zullen stijgen, naderen we een van de grootste geopolitieke aardbevingen in decennia. De daaruit voortvloeiende stuiptrekkingen zullen waarschijnlijk van een veel grotere orde van grootte zijn dan die welke volgden op de financiële crash van 2008, die de aanzet gaf tot protesten die culmineerden in de Occupy-beweging en de Arabische lente.

De naderende crisis zou zelfs nog catastrofaler kunnen blijken dan de olieschok van de jaren zeventig, die de regeringen van drie Britse premiers te gronde richtte, de voorbode was van veertig jaar Amerikaanse verwikkelingen in het Midden-Oosten en uiteindelijk de ineenstorting van de Sovjet-Unie veroorzaakte.

In de ontwikkelingslanden is het bloedbad al aangebroken, met stroomonderbrekingen van Cuba tot Zuid-Afrika. Sri Lanka is slechts een van de vele lage-inkomenslanden waar de leiders dreigen te worden verjaagd in een onzalige vlammenzee van benzineschaarste en wanbetalingen op leningen.

Maar het Westen zal niet ontsnappen aan dit Armageddon. Het ziet er zelfs naar uit dat het in veel opzichten het epicentrum ervan zal worden – en Groot-Brittannië, de ground zero.

In Europa en Amerika is een technocratisch elitesysteem, gebouwd op mythologie en zelfgenoegzaamheid, aan het afbrokkelen. De fabel die aan de basis ervan ligt – de voorspelling van de glorieuze inmenging van de natiestaten in het wereldbestuur en de toeleveringsketens – is uitgezaaid tot een parabel van de gevaren van de globalisering.

Ondanks alle pogingen om de oorlog in Oekraïne af te schilderen als een zwarte zwaan, was een piek in de prijzen van basisgoederen in een volatiele wereld perfect voorspelbaar. De mensen vragen zich af waarom hun leiders geen noodplannen hebben gemaakt, aangezien zij over enorme onaangeboorde reserves aan gas, olie en steenkool beschikken.

Er is ook geen andere verklaring voor dit fiasco dan decennia van mislukte veronderstellingen en beleidsfouten van onze regerende klasse. In de nasleep van de financiële crash slaagde het establishment er maar net in het publiek ervan te overtuigen zich te onderwerpen aan de zuiverende rigueur van de bezuinigingen, door de kiezers ervan te overtuigen dat we allemaal medeschuldig zijn aan de crisis en dat we allemaal een rol moeten spelen in de boetedoening voor de fouten van het land. Deze keer kunnen de elites zich niet onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun fatale fouten.

Simpel gezegd: de keizer heeft geen kleren aan. De gevestigde orde heeft eenvoudigweg geen boodschap voor de kiezers in het aangezicht van ontberingen. Het enige toekomstvisioen dat het tevoorschijn kan toveren is net-zero – een dystopische agenda die de opofferingspolitiek van bezuinigingen en de financialisering van de wereldeconomie naar nieuwe hoogten voert. Actief campagne voeren voor een stookverbod, snelheidsbeperkingen van 15 mijl per uur en speculatieve groene zeepbellen lijkt misschien waanzin. Maar het is een volstrekt logisch programma voor een elite die losgeslagen is van de echte wereld.

Er zijn verschillende landen waar we de eerste tekenen van een resulterende populistische opstand zouden kunnen zien. De Duitsers moeten een nationale vernedering slikken, samen met hogere energierekeningen, nu hun politieke leiders op het wereldtoneel worden beschimpt voor hun naïeve poging om voorrang te geven aan economische harmonie en handelsbetrekkingen boven veiligheid. Volgens sommige analisten zou Frankrijk, dat niet onbekend is met protesten, de eerste in Europa kunnen zijn die te maken krijgt met stroomuitval, ondanks zijn omvangrijke nucleaire industrie. Maar het is Groot-Brittannië waar het echt zou kunnen ontploffen.

Het Verenigd Koninkrijk zou wel eens de tondeldoos van Europa kunnen zijn. Met de afzetting van Boris Johnson en zijn aanstaande vervanging door een politicus die zijn of haar partij niet via algemene verkiezingen aan de macht heeft gebracht, is de politieke context bijzonder koortsachtig. Dit geldt des te meer gezien de ontgoocheling over de verspilling van de afgelopen twee jaar en het falen van de regering om van Brexit te profiteren om het land te vernieuwen.

Bovendien ziet het ernaar uit dat de Britse consumenten harder dan de meesten zullen worden getroffen. We hebben nu al de hoogste inflatie van de G7. Maar een opeenvolging van fatale beleidsfouten – van het sluiten van gasopslagfaciliteiten tot het niet benutten van onze binnenlandse olie- en gasreserves – betekenen dat we nog jarenlang onnodig kwetsbaar zullen blijven voor torenhoge internationale energieprijzen, met alle pijn van dien voor de consument.

Desondanks zullen de Britten minder hulp van de regering krijgen dan hun collega’s in andere westerse landen. De verlaging van de brandstofaccijns met 5 pence wordt geraamd als de op één na kleinste in Europa. Terwijl onze politici pontificaal spreken over het isoleren van meer woningen in de verre toekomst, heeft Spanje vele treinreizen tot het eind van het jaar gratis gemaakt. Frankrijk heeft gezworen de energiegigant EDF volledig te nationaliseren, die het al had gedwongen de consumentenrekeningen aan banden te leggen.

Een burgerlijke ongehoorzaamheidsbeweging, geïnspireerd door de opstand tegen de poll tax, is hier in het Verenigd Koninkrijk al van start gegaan. De Don’t Pay-campagne, die mensen oproept om mee te doen aan een “massale staking wegens wanbetaling” wanneer de energieprijzen in oktober worden verhoogd, heeft duizenden online-aanhangers gekregen.

En als het een hoge vlucht neemt, wat zullen de autoriteiten er dan aan kunnen doen? De omvang van de komende prijsstijgingen is zo groot dat miljoenen mensen hun rekeningen misschien niet meer kunnen betalen – inclusief gepensioneerden en gezinnen die tot nu toe tot de middenklasse behoorden. Het risico bestaat dat de Tories, vastgelopen in de verkiezingscampagne voor het leiderschap, te laat beseffen dat ze moeten handelen. De hachelijke situatie waarin we ons bevinden is waarschijnlijk revolutionair. We zijn nog maar nauwelijks begonnen te beseffen hoe onvoorspelbaar de komende jaren waarschijnlijk zullen zijn – en hoe slecht we zijn voorbereid op de gevolgen.

Als het zo pijnlijk is om ons van Rusland – een relatief kleine economie – af te keren, hoe moeten we dan onze verslaving aan goedkope goederen uit China beëindigen? Als we er al in slagen een grotere mate van energieonafhankelijkheid te bereiken, hoe gaan we dan om met de ineenstorting van de oliestaten in het Midden-Oosten en de migratiecrisis die daar waarschijnlijk op zal volgen?

Dit klinkt misschien als een grimmige prognose, maar met name in Groot-Brittannië voelt het alsof we de laatste akte zijn ingegaan van een economisch systeem dat overduidelijk heeft gefaald. Het is duidelijker dan ooit dat de keizer geen kleren aan heeft en geen verhalen meer heeft om ons mee af te leiden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/12/01/24279/