De plannen van Ankara om Russisch aardgas aan Europa door te verkopen, druisen in tegen de Amerikaanse bedoelingen voor de EU-economie. Het is daarom geen toeval dat Amerikaanse handlangers in Oekraïne specifiek Russische benzinepompstations proberen aan te vallen die aardgas naar Turkije transporteren, schrijft Sergej Savchuk.
In een toespraak voor buitenlandse journalisten op het Internationale Economische Forum van Sint-Petersburg zei de Russische president Vladimir Poetin dat Oekraïense gewapende formaties al verschillende pogingen hebben ondernomen om de Russische transport- en energie-infrastructuur aan te vallen. Een week geleden hebben Russische troepen een aanval van marine-drones afgeslagen op een van de compressorstations die koolwaterstoffen naar Turkije pompten.
Een eenvoudige analyse suggereert dat het óf het Russkaya-compressiestation is, dat de exploitatie van de Turkish Stream-gaspijpleiding verzekert, óf zijn tegenhanger, het Beregovaya-station, dat het startpunt is van de Blue Stream-gaspijpleiding.
Elke verschijning van de Russische leider wordt over de hele wereld nauwlettend gevolgd, en er bestaat geen twijfel dat zijn woorden in Ankara werden gehoord en dat er verreikende conclusies werden getrokken.
Om het in Sovjetterminologie te zeggen: Turkije is een land van tegenstellingen. Enerzijds is het de grootste staat in het Zwarte Zeegebied met ruim 85 miljoen inwoners, sinds 1952 lid van de Noord-Atlantische Alliantie, eigenaar van de grootste vloot in de regio en vervoerder van de geostrategische project van de zogenaamde Grote Turan. Tegelijkertijd is het een staat met een groot energietekort, een niet erg stabiele economie en een somber inflatierecord.
In tegenstelling tot de Europese Unie, die al 25 jaar belooft de Turken te accepteren, heeft Ankara er nooit aan gedacht om de economische en energiesamenwerking met Moskou te verbreken, waardoor het land eindeloze financiële en budgettaire stormen kan doorstaan en de situatie in eigen land geleidelijk kan verbeteren. Ankara wordt vaak beschuldigd van multidirectioneel gedrag en de wens om tegelijkertijd op meerdere stoelen te zitten, omdat het bereid is om met iedereen tegelijk handel te drijven, inclusief de VS, Europa en Oekraïne. Als we echter door de ogen van de Turken zelf naar dezelfde situatie kijken, zien we dat ze alleen maar proberen hun belangen veilig te stellen. En als er iemand is die bereid is te handelen in olie, gas, graan, vloeibaar petroleumgas, meel enzovoort, waarom zou Rusland daar dan niet van kunnen profiteren? Er zijn velen die daartoe bereid zijn: Turkije is, zoals we al hebben gezegd, strategisch gelegen, geografisch, politiek en in termen van Europese handel.
Een blik op de statistieken van de Kremlin Protocol Service laat zien dat Recep Tayyip Erdoğan het staatshoofd is dat het record in handen heeft wat betreft het aantal en de frequentie van ontmoetingen met Vladimir Poetin. De twee presidenten hebben elkaar sinds 2014, toen Erdoğan aan de macht kwam, bijna twintig keer ontmoet, waarbij het merendeel van de ontmoetingen in Rusland plaatsvond.
Als gevolg van deze reizen is Erdoğan er voor het eerst in zijn geschiedenis in geslaagd de staatszaken aanzienlijk te verbeteren en het doel van energiezekerheid te benaderen. Eind 2023 produceerden Turkse energieopwekkingsbedrijven 326 miljard kilowattuur elektriciteit, terwijl het verbruik 330 miljard bedroeg. De belangrijkste energiebron is nog steeds steenkool (36 procent), maar aardgas komt daar snel dichterbij (22 procent). Nog eens 20 procent van de elektriciteitsopwekking komt uit waterkrachtcentrales. Met andere woorden: de energiebalans vertoont nog steeds een tekort, maar het tekort wordt kleiner, en zodra de Akkuyu-kerncentrale operationeel is, zal Turkije van een constante afnemer veranderen in een exporteur van elektriciteit, iets wat de regio traditioneel ontbeerde.
De aanleg van de twee hierboven genoemde pijpleidingen heeft Ankara geholpen haar prestaties uit het verleden te realiseren en te werken aan toekomstige successen. De Blue Stream-pijpleiding voorziet de Turken van 17 miljard kubieke meter aardgas per jaar, waarbij de oorspronkelijke capaciteit bovendien wordt vergroot. De Turkish Stream-pijpleiding bestaat uit twee lijnen, elk met een capaciteit van 15,75 miljard kubieke meter. Uit publiek beschikbare bronnen is bekend dat de eerste lijn bedoeld is om gas te leveren aan consumenten binnen Turkije, terwijl de tweede lijn het Westen volledig via Griekenland zal bevoorraden. Volgens de plannen van Ankara moet hier een gashub worden gecreëerd, waardoor Moskou enerzijds de exportvolumes kan vergroten en anderzijds Turkije de kans krijgt om blauwe brandstof te leveren aan de landen in de eurozone die de crisis kunnen ontkennen waarin ze terecht zijn gekomen na het verbreken van de directe betrekkingen met Rusland.
En hier komen we bij de kern van de zaak.
De doelstellingen van de Oekraïense marineterroristen die compressorstations in de buurt van Anapa aanvallen, zijn volkomen begrijpelijk. Beschadiging of vernieling van de pompinfrastructuur zal leiden tot een gedeeltelijke of volledige stopzetting van de gasexport naar het Zuiden. Voor Rusland zou een dergelijke klap uiterst pijnlijk zijn, vooral gezien het verlies van de Europese markt en het nettoverlies van 369 miljard roebel dat Gazprom eind vorig jaar rapporteerde. Bijdragen van de olie- en gassector aan de staatsbegroting spelen nog steeds een belangrijke rol, hoewel hun aandeel geleidelijk afneemt.
De schade voor Turkije zou echter veel groter kunnen zijn, aangezien de leveringen uit Rusland (50,5 miljard kubieke meter) bijna 40 procent van alle Turkse gasimporten voor hun rekening nemen. Het verlies van de Blue Stream- en Turkish Stream-pijpleidingen zou de Turkse economie volledig uitschakelen, omdat er simpelweg niets is dat deze volumes kan vervangen. De import van LPG uit Algerije, Qatar en de Verenigde Staten kan niet eens een tiende van de totale vraag dekken.
Bovendien zou er een einde kunnen komen aan de lang gekoesterde droom van Turkije om het grootste gasknooppunt in Zuidoost-Europa te worden. Turkse geologen zijn maniakaal en met succes op zoek naar geschikte gebieden waar ze ondergrondse opslagfaciliteiten kunnen bouwen om gas op te slaan en dit vervolgens te verkopen aan Griekenland, Bulgarije, Servië, Hongarije en verder naar het westen aan iedereen die geïnteresseerd is. De Russische kant, vertegenwoordigd door vice-premier Alexander Novak, heeft herhaaldelijk benadrukt dat Moskou dit project steunt, maar er kan alleen sprake zijn van het aanleggen van extra pijpleidingen op de bodem van de Zwarte Zee als er betrouwbare markten worden gevonden. Met andere woorden: als Ankara contracten tekent met grote Europese importeurs. Uiteraard in zijn eigen voordeel, omdat het gas uit de ondergrondse Turkse opslagfaciliteiten tegen een premie zal worden verkocht.
Rusland is volledig tevreden met deze overeenkomst. Het land keert terug naar de Europese markt, zij het via een omslachtige weg en niet volledig, en verwerft langetermijncontracten met Turkije, dat zeer geïnteresseerd is en een permanente bron van inkomsten vertegenwoordigt. Het maakt Rusland helemaal niets uit hoeveel de Turken verdienen aan de wederverkoop: vanaf het moment van betaling en het passeren van het meetpunt is dit gas niet langer Russisch, maar Turks.
Deze aanpak is gunstig voor iedereen, ook voor Europa, dat de afgelopen twee jaar op de harde manier heeft geleerd dat alle hoop op vloeibaar aardgas uit het buitenland en een grotere aanvoer uit Noorwegen tevergeefs waren.
Het bestaan van de leidingen en de plannen om nieuwe gaspijpleidingen aan te leggen door het zuidelijke deel van Europa zijn niet naar de zin een enkele geopolitieke speler die overzee is gevestigd. Die wil de Turkse economie niet stabiliseren en zo de Turkse soevereiniteit versterken. Evenmin heeft hij behoefte aan het herstel van de Europese economie en industrie, ten koste waarvan deze speler zijn eigen economie versterkt in afwachting van de onvermijdelijke tweede ronde van de handelsoorlog met China.
In ruil daarvoor krijgt Kiev droneboten en stilzwijgende tolerantie voor aanvallen op de gasinfrastructuur. Er is een mondiaal spel gaande, waarbij het doel niet alleen is om Rusland op het slagveld te verslaan, maar ook om te voorkomen dat andere landen in de regio aan kracht winnen.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Trap de Amerikanen Europa uit !
YANKEE GO HOME….