Duitsland is een economische satelliet geworden van Amerika’s Nieuwe Koude Oorlog met Rusland, China en de rest van Eurazië. Duitsland en andere NAVO-landen is opgedragen handels- en investeringssancties op te leggen die de huidige proxy-oorlog in Oekraïne zullen overleven. De Amerikaanse president Biden en de woordvoerders van zijn ministerie van Buitenlandse Zaken hebben uitgelegd dat Oekraïne slechts de openingsarena is in een veel bredere dynamiek die de wereld verdeelt in twee tegenover elkaar staande economische allianties. Deze mondiale breuk belooft een tien- of twintigjarige strijd te worden om te bepalen of de wereldeconomie een unipolaire, op de Amerikaanse dollar gebaseerde economie wordt, of een multipolaire wereld met meerdere valuta’s, gecentreerd in het hart van Eurazië, met gemengde publiek-private economieën, schrijft Michael Hudson.
President Biden heeft deze tweedeling gekarakteriseerd als een tweedeling tussen democratieën en autocratieën. De terminologie is typisch Orwelliaanse dubbelzinnigheid. Met “democratieën” bedoelt hij de VS en geallieerde westerse financiële oligarchieën. Hun doel is de economische planning te verplaatsen uit de handen van gekozen regeringen naar Wall Street en andere financiële centra onder Amerikaanse controle. Amerikaanse diplomaten gebruiken het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank om privatisering te eisen van de wereldinfrastructuur en afhankelijkheid van Amerikaanse technologie, olie en voedselexport.
Met “autocratie” bedoelt Biden landen die zich verzetten tegen deze financialisering en privatisering overname. In de praktijk betekent de Amerikaanse retoriek het bevorderen van de eigen economische groei en levensstandaard, waarbij financiën en het bankwezen als openbare voorzieningen worden gehandhaafd. Waar het in feite om gaat is of economieën zullen worden gepland door bankcentra om financiële rijkdom te creëren – door basisinfrastructuur, openbare voorzieningen en sociale diensten zoals gezondheidszorg te privatiseren tot monopolies – of door de levensstandaard en welvaart te verhogen door het bankwezen en de geldschepping, de volksgezondheid, het onderwijs, het vervoer en de communicatie in openbare handen te houden.
Het land dat de meeste “collaterale schade” lijdt in deze mondiale breuk is Duitsland. Als Europa’s meest geavanceerde industriële economie, zijn Duitse staal, chemicaliën, machines, auto’s en andere consumptiegoederen het meest afhankelijk van de invoer van Russisch gas, olie en metalen van aluminium tot titanium en palladium. Maar ondanks twee Nord Stream-pijpleidingen die zijn aangelegd om Duitsland van laaggeprijsde energie te voorzien, heeft Duitsland te horen gekregen dat het zich moet afsluiten van Russisch gas en moet de-industrialiseren. Dit betekent het einde van zijn economische superioriteit. De sleutel tot de groei van het BBP in Duitsland, net als in andere landen, is het energieverbruik per werknemer.
Deze anti-Russische sancties maken de huidige Nieuwe Koude Oorlog inherent anti-Duits. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken heeft gezegd dat Duitsland het goedkope Russische pijplijngas moet vervangen door het dure Amerikaanse LNG-gas. Om dit gas te importeren zal Duitsland snel meer dan 5 miljard dollar moeten uitgeven om havencapaciteit te bouwen om LNG-tankers te kunnen verwerken. Het effect zal zijn dat de Duitse industrie niet meer kan concurreren. Faillissementen zullen zich uitbreiden, de werkgelegenheid zal afnemen en Duitslands pro-NAVO leiders zullen een chronische depressie en een dalende levensstandaard opleggen.
De meeste politieke theorie gaat ervan uit dat landen in hun eigenbelang handelen. Anders zijn het satellietlanden, die hun eigen lot niet in handen hebben. Duitsland onderwerpt zijn industrie en levensstandaard aan het dictaat van de Amerikaanse diplomatie en het eigenbelang van de Amerikaanse olie- en gassector. Het doet dit vrijwillig – niet vanwege militaire macht maar uit een ideologische overtuiging dat de wereldeconomie moet worden geleid door Amerikaanse planners uit de Koude Oorlog.
Soms is het gemakkelijker om de dynamiek van vandaag te begrijpen door afstand te nemen van de eigen onmiddellijke situatie en te kijken naar historische voorbeelden van het soort politieke diplomatie dat de wereld van vandaag verdeelt. De dichtstbijzijnde parallel die ik kan vinden is de strijd van het Romeinse pausdom tegen de Duitse koningen – de Heilige Roomse Keizers – in de 13e eeuw. Dat conflict verdeelde Europa langs lijnen die veel lijken op die van vandaag. Een reeks pausen excommuniceerde Frederik II en andere Duitse koningen en mobiliseerde bondgenoten om te vechten tegen Duitsland en zijn controle over Zuid-Italië en Sicilië.
Het westerse antagonisme tegen het Oosten werd aangewakkerd door de kruistochten (1095-1291), net zoals de huidige Koude Oorlog een kruistocht is tegen economieën die de Amerikaanse dominantie in de wereld bedreigen. De middeleeuwse oorlog tegen Duitsland ging over de vraag wie het christelijke Europa moest controleren: het pausdom, waarbij de pausen wereldlijke keizers werden, of seculiere heersers van individuele koninkrijken door de macht op te eisen om ze moreel te legitimeren en te accepteren.
De analogie van middeleeuws Europa met Amerika’s Nieuwe Koude Oorlog tegen China en Rusland was het Grote Schisma in 1054. Leo IX eiste unipolaire controle over het christendom en excommuniceerde de orthodoxe kerk in Constantinopel en de gehele christelijke bevolking die daarbij hoorde. Eén enkel bisdom, Rome, scheidde zich af van de hele christelijke wereld van die tijd, inclusief de oude patriarchaten van Alexandrië, Antiochië, Constantinopel en Jeruzalem.
Deze afscheiding creëerde een politiek probleem voor de Romeinse diplomatie: Hoe alle West-Europese koninkrijken onder haar controle te houden en van hen het recht op financiële steun op te eisen. Daartoe moesten de wereldlijke koningen ondergeschikt worden gemaakt aan het pauselijke religieuze gezag. In 1074 kondigde Gregorius VII, Hildebrand, 27 pauselijke dictaten aan waarin de bestuurlijke strategie werd geschetst waarmee Rome zijn macht over Europa kon vastzetten.
Deze pauselijke eisen lopen opvallend parallel met de huidige Amerikaanse diplomatie. In beide gevallen vereisen militaire en wereldlijke belangen een sublimatie in de vorm van een ideologische kruistochtgeest om het gevoel van solidariteit te versterken dat elk systeem van imperiale overheersing nodig heeft. De logica is tijdloos en universeel.
De pauselijke dictaten waren in twee belangrijke opzichten radicaal. Ten eerste verhieven zij de bisschop van Rome boven alle andere bisdommen, waardoor het moderne pausdom ontstond. Clausule 3 bepaalde dat alleen de paus de macht had om bisschoppen te benoemen, af te zetten of weer aan te stellen. Clausule 25 versterkte dit en gaf het recht om bisschoppen te benoemen (of af te zetten) aan de paus en niet aan de plaatselijke machthebbers. En clausule 12 gaf de paus het recht om keizers af te zetten, in navolging van clausule 9, die “alle vorsten verplicht om alleen de voeten van de paus te kussen” om als legitieme heersers te worden beschouwd.
Evenzo eisen Amerikaanse diplomaten vandaag de dag het recht op om te bepalen wie als staatshoofd van een land moet worden erkend. In 1953 wierpen ze de gekozen leider van Iran omver en vervingen hem door de militaire dictatuur van de Sjah. Dat principe geeft Amerikaanse diplomaten het recht om “kleurenrevoluties” voor regimeverandering te sponsoren, zoals hun sponsoring van Latijns-Amerikaanse militaire dictaturen die oligarchieën creëren om de Amerikaanse zakelijke en financiële belangen te dienen. De staatsgreep van 2014 in Oekraïne is slechts de meest recente uitoefening van dit recht van de VS om leiders te benoemen en af te zetten.
Meer recentelijk hebben Amerikaanse diplomaten Juan Guaidó aangesteld als staatshoofd van Venezuela in plaats van de gekozen president, en de goudreserves van dat land aan hem overgedragen. President Biden heeft erop aangedrongen dat Rusland Poetin afzet en een meer pro-Amerikaanse leider in zijn plaats zet. Dit “recht” om staatshoofden te kiezen is een constante geweest in het beleid van de VS in hun lange geschiedenis van politieke inmenging in Europese politieke aangelegenheden sinds de Tweede Wereldoorlog.
Het tweede radicale kenmerk van de Pauselijke Dictaten was de uitsluiting van alle ideologie en beleid dat afweek van de pauselijke autoriteit. Clausule 2 stelde dat alleen de paus “universeel” kon worden genoemd. Ieder verschil van mening was per definitie ketters. Clausule 17 stelde dat geen enkel hoofdstuk of boek als canoniek kon worden beschouwd zonder pauselijk gezag.
Een soortgelijke eis wordt gesteld door de huidige door de VS gesponsorde ideologie van gefinancierde en geprivatiseerde “vrije markten”, d.w.z. deregulering van overheidsmacht om economieën te vormen in andere belangen dan die van op de VS gerichte financiële en bedrijfselites.
De vraag naar universaliteit in de huidige Nieuwe Koude Oorlog is gehuld in de taal van “democratie”. Maar de definitie van democratie in de huidige Nieuwe Koude Oorlog is simpelweg “pro-VS”, en specifiek neoliberale privatisering als de door de VS gesponsorde nieuwe economische religie. Deze ethiek wordt beschouwd als “wetenschap”, zoals in de quasi-Nobel Memorial Prize in de Economische Wetenschappen. Dat is het moderne eufemisme voor neoliberale Chicago-School rommel economie, IMF bezuinigingsprogramma’s en belastingvoordelen voor de rijken.
De pauselijke dictaten zetten een strategie uit om de unipolaire controle over wereldlijke gebieden vast te leggen. Ze bevestigden pauselijke voorrang op wereldlijke koningen, vooral op de Duitse Heilige Roomse Keizers. Clausule 26 gaf pausen de bevoegdheid om iedereen die “geen vrede had met de Roomse Kerk” te excommuniceren. Dat principe impliceerde de afsluitende clausule 27, die de paus in staat stelde “onderdanen te ontslaan van hun trouw aan goddeloze mannen”. Dit moedigde de middeleeuwse versie van “kleurenrevoluties” aan om regimeverandering te bewerkstelligen.
Wat landen verenigde in deze solidariteit was een antagonisme tegen samenlevingen die niet onderworpen waren aan gecentraliseerde pauselijke controle – de Moslim ongelovigen die Jeruzalem in handen hadden, en ook de Franse Katharen en iedereen die als ketter werd beschouwd. Bovenal was er vijandigheid jegens regio’s die sterk genoeg waren om weerstand te bieden aan de pauselijke eisen voor financiële tributen.
De tegenhanger van een dergelijke ideologische macht om ketters die zich verzetten tegen de eis van gehoorzaamheid en eerbetoon te excommuniceren, zou vandaag de dag de Wereldhandelsorganisatie, de Wereldbank en het IMF zijn die economische praktijken dicteren en “voorwaarden” stellen waaraan alle aangesloten regeringen zich moeten houden, op straffe van Amerikaanse sancties – de moderne versie van excommunicatie van landen die de Amerikaanse suzereiniteit niet aanvaarden. Clausule 19 van de Dictaten bepaalde dat de paus door niemand kon worden beoordeeld – net zoals de Verenigde Staten vandaag weigeren hun acties te onderwerpen aan uitspraken van het Wereldgerechtshof. Evenzo wordt tegenwoordig verwacht dat Amerikaanse dictaten via de NAVO en andere wapens (zoals het IMF en de Wereldbank) door Amerikaanse satellieten zonder meer worden opgevolgd. Zoals Margaret Thatcher zei over haar neoliberale privatisering die de Britse publieke sector vernietigde: There Is No Alternative (TINA).
Mijn punt is om de analogie te benadrukken met de huidige Amerikaanse sancties tegen alle landen die hun eigen diplomatieke eisen niet opvolgen. Handelssancties zijn een vorm van excommunicatie. Ze draaien het principe van het Verdrag van Westfalen van 1648 om, dat elk land en zijn heersers onafhankelijk maakte van buitenlandse inmenging. President Biden karakteriseert de inmenging van de VS als het waarborgen van zijn nieuwe tegenstelling tussen “democratie” en “autocratie”. Met democratie bedoelt hij een oligarchie van klanten onder controle van de VS, die financiële rijkdom creëert door de levensstandaard voor arbeid te verlagen, in tegenstelling tot gemengde openbare/particuliere economieën die gericht zijn op het bevorderen van de levensstandaard en sociale solidariteit.
Zoals ik al zei, creëerde het Grote Schisma door de excommunicatie van de orthodoxe kerk in Constantinopel en haar christelijke bevolking de noodlottige religieuze scheidslijn die “het Westen” het afgelopen millennium van het Oosten heeft gescheiden. Die scheiding was zo belangrijk dat Vladimir Poetin haar aanhaalde in zijn toespraak van 30 september 2022, waarin hij de huidige breuk met de door de VS en de NAVO gecentreerde westerse economieën beschreef.
In de 12e en 13e eeuw zagen Normandische veroveraars van Engeland, Frankrijk en andere landen, samen met Duitse koningen, herhaaldelijk protesteren, herhaaldelijk geëxcommuniceerd worden, maar uiteindelijk toch toegeven aan pauselijke eisen. Het duurde tot de 16e eeuw voordat Maarten Luther, Zwingli en Hendrik VIII uiteindelijk een protestants alternatief voor Rome creëerden, waardoor het westerse christendom multipolair werd.
Waarom duurde het zo lang? Het antwoord is dat de kruistochten voor een organiserende ideologische ernst zorgden. Dat was de middeleeuwse analogie van de huidige Nieuwe Koude Oorlog tussen Oost en West. De kruistochten creëerden een geestelijke focus van “morele hervorming” door het mobiliseren van haat tegen “de ander” – het Moslim Oosten, en in toenemende mate Joden en Europese Christelijke dissidenten van de Romeinse controle. Dat was de middeleeuwse analogie met de huidige neoliberale “vrije markt” doctrines van Amerika’s financiële oligarchie en haar vijandigheid tegenover China, Rusland en andere landen die deze ideologie niet volgen. In de huidige Nieuwe Koude Oorlog mobiliseert de neoliberale ideologie van het Westen angst en haat tegen “de ander” en demoniseert zij landen die een onafhankelijke weg volgen als “autocratische regimes”. Ronduit racisme wordt gekoesterd tegenover hele volkeren, zoals blijkt uit de Russofobie en Cancel Culture die het Westen momenteel overspoelen.
Net zoals de multipolaire overgang van het westerse christendom het protestantse alternatief van de 16e eeuw vereiste, moet de breuk van het Euraziatische hartland met het bankgerichte NAVO-Westen worden geconsolideerd door een alternatieve ideologie over de organisatie van gemengde publiek-private economieën en hun financiële infrastructuur.
Middeleeuwse kerken in het Westen werden ontdaan van hun aalmoezen en schenkingen om Peter’s Pence en andere subsidies te geven aan het pausdom voor de oorlogen die het voerde tegen heersers die zich verzetten tegen pauselijke eisen. Engeland speelde de rol van groot slachtoffer die Duitsland nu speelt. Enorme Engelse belastingen die ogenschijnlijk werden geheven om de kruistochten te financieren, werden omgeleid om Frederik II, Conrad en Manfred op Sicilië te bestrijden. Die omleiding werd gefinancierd door pauselijke bankiers uit Noord-Italië (Lombarden en Cahorsins), en werd een koninklijke schuld die door de hele economie werd doorgegeven. De baronnen van Engeland voerden in de jaren 1260 een burgeroorlog tegen Hendrik II, die een einde maakte aan zijn medeplichtigheid aan het opofferen van de economie aan pauselijke eisen.
Het einde van de macht van het pausdom over andere landen was het einde van de oorlog tegen het Oosten. Toen de kruisvaarders in 1291 Akko, de hoofdstad van Jeruzalem, verloren, verloor het pausdom zijn controle over het christendom. Er was geen “kwaad” meer om te bestrijden, en het “goede” had zijn zwaartepunt en samenhang verloren. In 1307 nam de Franse Filips IV (“de Schone”) de grote militaire bankiersorde van de Kerk in beslag, die van de Tempeliers in de Parijse Tempel. Ook andere heersers nationaliseerden de Tempeliers, en de monetaire systemen werden uit handen van de Kerk genomen. Zonder een door Rome gedefinieerde en gemobiliseerde gemeenschappelijke vijand verloor het pausdom zijn unipolaire ideologische macht over West-Europa.
Het moderne equivalent van de afwijzing van de Tempeliers en de pauselijke financiën zou zijn dat landen zich terugtrekken uit Amerika’s Nieuwe Koude Oorlog. Dat gebeurt nu steeds meer landen Rusland en China niet als tegenstanders zien, maar als grote mogelijkheden voor wederzijds economisch voordeel.
De verbroken belofte van wederzijds voordeel tussen Duitsland en Rusland
De ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991 beloofde het einde van de Koude Oorlog. Het Warschaupact werd ontbonden, Duitsland werd herenigd en Amerikaanse diplomaten beloofden een einde aan de NAVO, omdat een militaire dreiging van de Sovjet-Unie niet langer bestond. Russische leiders gaven zich over aan de hoop dat er, zoals president Poetin het uitdrukte, een nieuwe pan-Europese economie zou ontstaan van Lissabon tot Vladivostok. Vooral van Duitsland werd verwacht dat het het voortouw zou nemen om in Rusland te investeren en de industrie efficiënter te herstructureren. Rusland zou voor deze technologieoverdracht betalen door gas en olie te leveren, evenals nikkel, aluminium, titanium en palladium.
Er werd niet verwacht dat de NAVO zou worden uitgebreid om een nieuwe Koude Oorlog te dreigen, laat staan dat zij Oekraïne, erkend als de meest corrupte kleptocratie in Europa, zou steunen om geleid te worden door extremistische partijen die zich identificeren met Duitse nazi-insignes.
Hoe verklaren we waarom het schijnbaar logische potentieel van wederzijds voordeel tussen West-Europa en de voormalige Sovjet-economieën veranderde in een sponsoring van oligarchische kleptocratieën. De vernietiging van de Nord Stream pijpleiding vat de dynamiek in een notendop samen. Bijna een decennium lang was een constante eis van de VS aan Duitsland om zijn afhankelijkheid van Russische energie te verwerpen. Deze eisen werden tegengewerkt door Gerhardt Schroeder, Angela Merkel en Duitse bedrijfsleiders. Ze wezen op de voor de hand liggende economische logica van wederzijdse handel van Duitse fabrikanten voor Russische grondstoffen.
Het Amerikaanse probleem was hoe Duitsland te stoppen met de goedkeuring van de Nord Stream 2 pijpleiding. Victoria Nuland, president Biden en andere Amerikaanse diplomaten toonden aan dat de manier om dat te doen het aanwakkeren van een haat tegen Rusland was. De Nieuwe Koude Oorlog werd geframed als een nieuwe kruistocht. Zo had George W. Bush de aanval van Amerika op Irak om de oliebronnen in beslag te nemen beschreven. De door de VS gesponsorde coup van 2014 creëerde een marionettenregime in Oekraïne dat acht jaar lang de Russisch sprekende oostelijke provincies heeft gebombardeerd. De NAVO zette dus aan tot een Russische militaire reactie. Het aanzetten was succesvol, en de gewenste Russische reactie werd bestempeld als een niet-uitgelokte gruweldaad. De [Russische] bescherming van de burgers werd in de door de NAVO gesponsorde media afgeschilderd als zo beledigend dat het de handels- en investeringssancties verdiende die sinds februari zijn opgelegd. Dat is wat een kruistocht betekent.
Het resultaat is dat de wereld in twee kampen uiteenvalt: de in de VS gecentreerde NAVO en de opkomende Euraziatische coalitie. Een bijproduct van deze dynamiek is dat Duitsland geen economisch beleid kan voeren van wederzijds voordelige handels- en investeringsbetrekkingen met Rusland (en misschien ook China). De Duitse kanselier Olaf Scholz gaat deze week naar China om te eisen dat het land zijn overheidssector ontmantelt en zijn economie niet langer subsidieert, anders zullen Duitsland en Europa sancties opleggen op de handel met China. China kan onmogelijk aan deze belachelijke eis voldoen, net zo min als de Verenigde Staten of andere industriële economieën zouden stoppen met het subsidiëren van hun eigen computer-chip en andere belangrijke sectoren.[1] De Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen is een neoliberale “libertaire” tak van de NAVO die de Duitse de-industrialisatie en afhankelijkheid van de Verenigde Staten voor zijn handel eist, met uitsluiting van China, Rusland en hun bondgenoten. Dit belooft de laatste nagel aan de economische doodskist van Duitsland te worden.
Een ander bijproduct van Amerika’s Nieuwe Koude Oorlog is het beëindigen van elk internationaal plan om de opwarming van de aarde tegen te gaan [Jammer dat Hudson gelooft in de opwarming van de Aarde en dat dat slecht zou zijn. – Dissident]. Een hoeksteen van de Amerikaanse economische diplomatie is dat haar oliemaatschappijen en die van haar NAVO-bondgenoten de olie- en gasvoorraad in de wereld onder controle krijgen – dat wil zeggen, de afhankelijkheid van koolstofhoudende brandstoffen verminderen. Daar ging de NAVO-oorlog in Irak, Libië, Syrië, Afghanistan en Oekraïne over. Het is niet zo abstract als “Democratieën versus Autocratieën.” Het gaat om het vermogen van de VS om andere landen schade toe te brengen door hun toegang tot energie en andere basisbehoeften te verstoren.
Zonder het “goed tegen kwaad”-verhaal van de Nieuwe Koude Oorlog verliezen de Amerikaanse sancties hun bestaansreden in deze Amerikaanse aanval op milieubescherming en op de onderlinge handel tussen West-Europa en Rusland en China. Dat is de context voor de strijd van vandaag in Oekraïne, die slechts de eerste stap zal zijn in de verwachte 20-jarige strijd van de VS om te voorkomen dat de wereld multipolair wordt. Dit proces zal Duitsland en Europa opsluiten in afhankelijkheid van Amerikaanse LNG-leveranties.
De truc is om Duitsland ervan te overtuigen dat het voor zijn militaire veiligheid afhankelijk is van de Verenigde Staten. Waartegen Duitsland echt bescherming nodig heeft, is de Amerikaanse oorlog tegen China en Rusland die Europa marginaliseert en “Oekraïniseert”.
Er zijn geen oproepen geweest van westerse regeringen voor een onderhandelde beëindiging van deze oorlog, omdat er geen oorlog is verklaard in Oekraïne. De Verenigde Staten verklaren nergens de oorlog, omdat daarvoor een verklaring van het Congres nodig is volgens de Amerikaanse grondwet. Dus bombarderen Amerikaanse en NAVO-legers, organiseren kleurrevoluties, mengen zich in de binnenlandse politiek (waardoor de Westfalen-akkoorden van 1648 achterhaald zijn) en leggen de sancties op die Duitsland en zijn Europese buren verwoesten.
Hoe kunnen onderhandelingen een oorlog “beëindigen” die geen oorlogsverklaring heeft en een langetermijnstrategie is van totale unipolaire wereldheerschappij?
Het antwoord is dat er geen einde kan komen totdat een alternatief voor de huidige op de VS gerichte reeks internationale instellingen wordt vervangen. Dat vereist de oprichting van nieuwe instellingen die een alternatief vormen voor de neoliberale, op banken gerichte visie dat economieën moeten worden geprivatiseerd met centrale planning door financiële centra. Ik heb de politieke dynamiek van een alternatief geschetst in mijn recente boek The Destiny of Civilization.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/10/02/michael-hudson-wat-de-ondergang-van-duitsland-zal-betekenen-voor-de-euro/
