Het ligt voor de hand om te zeggen dat de vervolging van christenen niet serieus wordt genomen door de elites en het grote publiek in het Westen.

De vervolging van christenen wereldwijd wordt ongeveer net zo serieus genomen als de Egyptische autoriteiten de ontvoeringen, het misbruik en de handel in koptische christelijke vrouwen serieus nemen.

Zulke misstanden worden ofwel stilletjes erkend, verborgen, of bestaan niet.

In de Westerse #metoo wereld zouden mensenrechtenschendingen tegen Egyptische Koptische christelijke vrouwen voorpaginanieuws moeten zijn. Dat is het niet.

De #metoo-beweging blijft stil wanneer het nieuws het Westen bereikt. Het suggereert de ineffectiviteit van een hashtag, en de volgzaamheid van zelfgenoegzaam, selectief activisme.

Een beweging die zich meer lijkt bezig te houden met het bevestigen van het ‘goedgekeurde’ beeld van de islam voor de moslimmeerderheid, dan met ‘het zichtbaar maken van het geweld tegen koptische vrouwen in Egypte’.

In 2011-2013 (de beruchte Arabische lente) werd een aantal van de ergste vervolgingen van Egyptische koptische christenen in decennia gezien. De godsdienstvrijheid is onder de moslimbroederschap radicaal afgenomen. Kerken werden verbrand of gebombardeerd. Priesters werden neergeschoten en kloosters werden aangevallen.

In 2012 hoorde een hoorzitting van het Amerikaanse Congres over mensenrechtenschendingen in Egypte ook:

“…de verdwijning, gedwongen huwelijken en gedwongen bekeringen van Koptische vrouwen. De kwetsbaarheid en ontvoering van Koptische christenen is niet nieuw. Teruggaand naar de jaren zeventig van de vorige eeuw waren er veel verhalen over Koptische vrouwen en meisjes die door moslims werden ontvoerd, onder dwang werden bekeerd en met geweld werden gehuwd”.

Zoals de Coptic Solidarity in haar verslag over 2020 heeft gezegd, “terwijl er niet per se een afvalligheidswet bestaat”. In het tweede artikel van de Egyptische grondwet staat dat de islam de staatsgodsdienst is en dat de beginselen van de islamitische Shari’a de belangrijkste bron van wetgeving zijn.

Volgens het rapport is de tactiek van de Egyptische regering om “het bestaan van de ontvoeringen te ontkennen”. Hun officiële antwoord is dat de vrouwen er vrij voor kiezen om christelijke gezinnen te verlaten en zich te bekeren tot de islam.

De hoorzitting van het Amerikaanse Senaatscongres in 2012 bracht enkele legitieme gevallen aan het licht waarin dit zich had voorgedaan, maar zelfs in die gevallen ‘maakten juridische hindernissen het voor een vrouw uiterst moeilijk om aan het huwelijk te ontsnappen en zich terug te bekeren tot het christendom’.

Ondanks de ontkenning door de regering, zijn bewijs en getuigenissen die Coptic Solidarity gedurende vele jaren uit een reeks betrouwbare bronnen heeft verzameld, in tegenspraak met de officiële Egyptische regeringspartij.

Zo komt het bewijs dat Christian Solidarity International tijdens de hoorzitting van het Congres in 2012 heeft geleverd, van ‘Egyptische advocaten, echte zaken, familieleden en politierapporten’.

Daarnaast hebben ‘advocaten, maatschappelijk werkers en leden van de geestelijkheid die voor dit en het vorige rapport zijn geïnterviewd, allemaal blijk gegeven van een georganiseerde en systematische planning in de gevallen van vermiste Koptische vrouwen’.

Tijdens de hoorzitting in 2012 hoorde het Congres hoe de mensenhandel van koptische christelijke vrouwen zich voltrok.

“Veel [Koptische vrouwen] werden met frauduleuze middelen of door gedwongen ontvoeringen in valse relaties gelokt. Deze vrouwen werden gedwongen zich te bekeren tot de Islam en trouwden tegen hun wil met hun ontvoerders”.

De weinige Koptische christelijke vrouwen die worden gevonden, getuigen dat ze ‘gedrogeerd zijn en ontvoerd of ontvoerd met geweld’. Ze melden gedwongen bekering, verkrachting, gedwongen huwelijken, mishandeling en huiselijke slavernij”.

Volgens Christian Solidarity International richten ontvoerders zich op kwetsbare vrouwen en meisjes, en op meisjes in kwetsbare en onbeschermde momenten.

“Daders verbreken het contact tussen de slachtoffers en hun families. De eerste taak van de ontvoerder is om tussen een jonge vrouw en haar familieleden te komen. Ze kunnen dit doen met geweld, door haar telefoon af te nemen, door haar elk contact met haar familie te ontzeggen. Ze sluiten haar op. Ze weigeren haar mobiliteit. Ze bedreigen haar door haar te vertellen dat haar familie haar zou onterven. Bekering is het ultieme doel van gevangenschap.”

Dit omvat getrouwde vrouwen, en getrouwde vrouwen met kinderen. Een belangrijke reden hiervoor is dat volgens de Egyptische wet van 2012, als een vrouw zich bekeert tot de islam, haar kinderen bij wet als moslim worden beschouwd.

Coptic Solidarity’s toepasselijke term hiervoor is ‘jihad van de baarmoeder’.

Meld je aan voor onze nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2020/09/15/mohammedaans-seksroofdier-uit-kosovo-gearresteerd-voor-verkrachting-en-marteling-van-vrouwelijke-student-in-frankrijk/