Het dramatische, zij het grotendeels ongepubliceerde, herstel van het Arctische zee-ijs zet zich voort tot in het nieuwe jaar. Ondanks de betwistbare beweringen dat het ‘heetste jaar ooit’ zou zijn, stond het Arctische zee-ijs op 8 januari op het hoogste niveau in 21 jaar, schrijft Chris Morrison. 

Afgelopen december onthulde het in de VS gevestigde National Snow and Ice Data Center (NSIDC) dat zee-ijs de op twee na hoogste maandelijkse winst boekte in de moderne 45-jarige geschiedenis. Volgens de wetenschappelijke blog No Tricks Zone ligt de stand tot 8 januari inmiddels ver boven het gemiddelde van de jaren 2011-2020. Het overschrijdt ook het gemiddelde voor de jaren 2001-2010 en loopt direct omhoog ten opzichte van het gemiddelde voor de jaren 1991-2000.

De grafiek hieronder toont de omvang van het herstel in vergelijking met alle jaren die zijn gevolgd in de moderne satellietregistratie.

Uiteraard gaat het hier slechts om gegevens voor een halve winter, en we moeten oppassen dat we de alarmisten niet volgen op hun gekozen politieke pad en waarschuwen voor een ineenstorting van het klimaat op basis van individuele gebeurtenissen. Maar zoals we in recente Daily Skeptic- artikelen hebben gezien, is het huidige herstel van het Arctische zee-ijs een klimaattrend die teruggaat tot rond 2007.  In een recent artikel heeft de Deense wetenschapper Allan Astrup Jensen gegevens verstrekt die een daling van het zee-ijs tussen 1997 en 2007 laten zien, maar minimale verliezen in de 45 jaar daarvoor en daarna. Onderzoeksjournalist Tony Heller trekt een vierjarig voortschrijdend gemiddelde dat een klein herstel laat zien in de laagste ijsvlakte in september ten opzichte van rond 2012. Hij merkt ook op dat 1979 een recent hoogtepunt was, met lagere ijsniveaus in de jaren zeventig die teruggaan tot de jaren vijftig.

Waar laat dit alles de alarmisten die hun krankzinnige collectivistische Net Zero project promoten? Vast in een bevroren beek zonder ijspriem, zou je kunnen zeggen. In 2022 vertelde Sir David Attenborough BBC-kijkers dat het zomerzee-ijs binnen 12 jaar verdwenen zou kunnen zijn. Klimaatmodellen gevoed met meningen en wishful thinking leken hem eerder te hebben geleid in zijn klaagzang dan de werkelijke gegevens. Maar als het ijs blijft terugkomen, is het waarschijnlijk dat de zee-ijs-angst de prullenbak in moet, samen met al het verdwijnende koraal dat in recordhoeveelheden opduikt op het Groot Barrièrerif.

Cyclische natuurlijke klimaatvariaties, waargenomen in het verleden dat teruggaat tot het begin van de 19e eeuw, lijken een betere verklaring te bieden voor trends in de omvang van het poolijs. De weinig begrepen effecten van oceaanstromingen en atmosferische warmte-uitwisselingen zijn duidelijke aanjagers van het klimaat in het hoge noorden. Het standpunt innemen dat mensen, en alleen mensen, de klimaattemperatuur beheersen, lijkt een doodlopende weg in het begrijpen van de Arctische glaciologie.

Idem dito Antarctica, waar cherry-picking de catastrofisten de laatste tijd goede vooruitzichten leek te bieden. Vorig jaar berichtte de BBC over lagere niveaus van winterijs dan in het recente verleden. De BBC zei dat dit een nieuwe maatstaf was voor een gebied “dat ooit bestand leek tegen de opwarming van de aarde”. Deze verwijst natuurlijk naar het feit dat Antarctica de afgelopen 70 jaar “bijna geen” opwarming heeft laten zien. Dr. Walter Meier van het NSIDC voegde daar behulpzaam aan toe: “Het is zo ver buiten alles wat we hebben gezien, dat het bijna verbijsterend is.” Het “verbijsterend” citaat haalde de krantenkoppen in de mainstream media. Helaas leek Dr. Meier te vergeten dat hij nauwelijks tien jaar geleden deel uitmaakte van een wetenschappelijk team dat de geheimen ontrafelde van vroege Nimbus satellietgegevens die nog lagere winterniveaus van zee-ijs lieten zien in 1966.

Destijds won het Nimbus-team prijzen en de Daily Skeptic heeft Dr. Meier’s geheugen kunnen opfrissen over wat hij destijds zei.

Zelfs in de passieve microgolfgegevens [beschikbaar sinds 1979] voor Antarctica zie je deze wipjes waarbij de ijsconcentraties op en neer gaan, dus extreem hoog of extreem laag is niet zo ongewoon. Wat de Nimbus-gegevens ons vertellen is dat de variabiliteit in het Antarctische zee-ijs groter is dan wat we tot nu toe hebben gezien van de passieve microgolfgegevens. Nimbus helpt om dit in een langere termijn context te plaatsen en breidt de gegevens uit.

Hieronder brengt professor Ole Humlum de omvang van het zee-ijs op Antarctica in kaart, teruggaand tot 1979.

Allan Jensen kijkt naar dezelfde gegevens en merkt op dat elke neerwaartse trend in de periode zeer klein was. De enige waarneembare trend is een stijging vanaf ongeveer juli 2013, gevolgd door een kleine daling. Jensen wijst op een recente daling in 2022 en 2023. Maar de laatste tijd is elke daling vertraagd, waarbij de door NSIDC geregistreerde omvang aan het eind van de afgelopen maand slechts de zesde laagste in de geschiedenis is.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over