“Functioneren als een socialiserende instelling voor de opkomende wereldelite, de maffiocratie van bankiers, industriëlen, oligarchen, technocraten en politici. Ze promoten gemeenschappelijke ideeën, en dienen gemeenschappelijke belangen: hun eigen belangen.”

In plaats van de wereldproblemen op te lossen, wordt het WEF ervan beschuldigd de schuld van regeringen en grote conglomeraten af te schuiven op gewone burgers.

“In een studie, gepubliceerd in het Journal of Consumer Research, werd de sociologische impact van het WEF onderzocht. De conclusie luidde dat het WEF problemen als armoede, opwarming van de aarde, chronische ziekten of schulden niet oplost. Zij hebben alleen de last voor de oplossing van deze problemen verschoven van regeringen en bedrijven naar “verantwoordelijke consumenten: de groene consument, de gezondheidsbewuste consument en de financieel onderlegde consument”. Zij geven de problemen slechts een ander gezicht, en bestendigen ze op die manier. Gore wordt genoemd als een uitstekend voorbeeld. Gore verlegt in zijn toespraken opzettelijk de aandacht van de problemen van ongereguleerde markten en bedrijfsactiviteiten naar een probleem van morele pathologieën, individuele hebzucht, enz. Daarmee bevordert hij in feite het ontstaan van nieuwe markten, en daarmee het voortbestaan van dezelfde oude problemen in een nieuw jasje. Nieuwe markten zullen dezelfde patronen volgen als de oude, omdat het kernprobleem van corporate governance nooit wordt aangepakt.”
– Markus Giesler Ela Veresiu, Creating the Responsible Consumer: Moralistische bestuursregimes en consumentensubjectiviteit

Hersenen besturen met geluidsgolven: hoe werkt dat?

Om meteen met de wetenschap te beginnen: het principe van niet-invasieve neuromodulatie bestaat erin de ultrageluidsgolven te concentreren op een gebied in de hersenen, zodat ze allemaal samenkomen op een kleine plek. Hopelijk kan dit, bij de juiste instelling van parameters, de activiteit van de neuronen veranderen.

Als je je wilt ontdoen van neuronen die op hol zijn geslagen, bijvoorbeeld bij epilepsie, dan zou je de energie kunnen opvoeren om ze in wezen te doden. Maar als je de neuronale activiteit selectief wilt bevorderen of blokkeren, moet je de ultrasone golven zorgvuldig afstemmen.

Met andere woorden, er is een verschil tussen ultrasone stimulatie die wordt gebruikt om weefsel te verwijderen en ultrasone neuromodulatie, die gericht is op het controleren van neuronale activiteit zonder het weefsel te beschadigen.

Ultrasone neuromodulatie is iets dat zeker werkt, maar dat we nog steeds niet begrijpen.

Wat voor maatschappelijk goeds kan ervan komen?

De huidige buzzwords zijn de ziekte van Alzheimer en Parkinson, alsmede traumatisch hersenletsel. Maar wetenschappers kijken ook naar het ruggenmerg en perifere zenuwstelsels. Wat mij betreft, aangezien de hersenen het de facto beslissingscentrum zijn voor zovele processen, zou elk van deze processen het doelwit kunnen zijn.

Is het veilig?

Bij pogingen om neuronale activiteit te “controleren” door minieme mechanische trillingen toe te dienen aan een deel van de hersenen, is het belangrijk dat het brandpunt van het ultrageluid, de frequentie en de amplitude goed zijn afgesteld, anders kunnen de hersenen worden beschadigd. Het punt is dat we nog steeds niet weten hoe we dit alles moeten afstemmen; en als ik een beetje zou overdrijven, zou ik kunnen zeggen dat onze huidige aanpak niet zo ver afstaat van het gepruts met de instellingen van een radio tot we de juiste zender horen.

Een van de vele moeilijkheden is zeker te weten dat we met deze geluidsgolven inderdaad neuronen aansturen, in plaats van ze te beschadigen. De waarheid is dat we nog steeds niet weten hoe het proces werkt. En als je niet weet hoe het werkt, weet je ook niet hoeveel “te veel” is.

Wat zijn de grootste ethische uitdagingen?

Het potentieel van deze techniek is enorm – daarmee bedoel ik het grote aantal toepassingen, maar ook het ethische gebruik.

Vanuit een biologisch perspectief is het vergelijkbaar met geneesmiddelen. Het kan je genezen, je verslaafd maken en je doden. Het gaat erom binnen een bepaalde set regels te blijven. Vanuit een ethisch perspectief verandert de wereld zo snel dat het moeilijk is om in te schatten wat morgen aanvaardbaar zal zijn en vandaag niet.

Ik ben er ook van overtuigd dat de menselijke aard zodanig is dat als iets gedaan kan worden, het ook gedaan zal worden. De vraag is door wie. Ik heb liever dat een rechtvaardige maatschappij de dans leidt dan een of andere schurkenstaat zonder enig respect voor menselijk of dierlijk leven. Als we die dans over 10 jaar willen leiden, moeten we vandaag beginnen te onderzoeken.

Hoe dystopisch kan het worden?

Ik zie een dag komen waarop een wetenschapper in staat zal zijn te controleren wat iemand in zijn geestesoog ziet, door de juiste golven naar de juiste plaats in zijn hersenen te zenden. Ik denk dat de meeste bezwaren vergelijkbaar zullen zijn met de bezwaren die we nu horen tegen subliminale boodschappen in advertenties, alleen veel heftiger.

Deze technologie is niet zonder risico van misbruik. Het zou een revolutionaire gezondheidszorgtechnologie voor de zieken kunnen zijn, of een perfect controle-instrument waarmee de meedogenlozen de zwakken controleren. Deze keer echter, zou de controle letterlijk zijn.

Wat kunnen we doen om het potentieel veilig te stellen?

Ik ga niet beweren dat wetenschappers allemaal wijs en deskundig zijn als het gaat om wat wel en niet moet worden gedaan. Sommigen van ons gaan zo ver als we kunnen. Maar dat is de menselijke natuur, en niet uniek voor wetenschappers.

Hoe dan ook, onze taak is om iets te vinden dat gunstig is voor de mensheid. En als je een manier vindt om iemand beter te maken, dan weet je hoogstwaarschijnlijk ook hoe je het tegenovergestelde kunt doen. Het doel is ervoor te zorgen dat de regelgeving het laatste voorkomt, zonder het eerste te belemmeren. Ik geloof dat dit de rol is van de regelgevers. En ik denk dat de Europese Unie, waar ik werk, hier heel goed in is.

Een andere rol van politici zou moeten zijn een communicatieplatform te bieden om de langetermijnvisie op een bepaald onderzoeksgebied uit te leggen. En het kan te vroeg zijn, of geen goed idee, en de uiteindelijke beslissing kan heel goed zijn om het te stoppen. Maar op lange termijn moeten de potentiële voordelen van een nieuwe technologie in gewone woorden aan het publiek worden uitgelegd, iets waar wetenschappers niet noodzakelijk goed in zijn.

Politici moeten onthouden dat als wij het niet doen, iemand het ergens anders toch wel zal doen… mogelijk zonder enige regelgeving.