Noch de NAVO, noch Rusland vertellen ons wat er werkelijk is gebeurd met de Moskva, het legendarische admiraalsschip van de Zwarte Zeevloot.
De NAVO omdat ze het in theorie weten. Moskou, van zijn kant, heeft duidelijk gemaakt dat het niets zegt totdat het zeker weet wat er is gebeurd, schrijft Pepe Escobar.
Eén ding is zeker. Als het Russische ministerie van Defensie ontdekt dat de NAVO het heeft gedaan, zullen ze alle honden uit de hel loslaten op de NAVO, als in “asymmetrisch, dodelijk en snel”.
Wat de locatie van de Moskva betreft: deze was geplaatst in de buurt van een van de 3 booreilanden, gebruikt voor het monitoren van een hele sector van de Zwarte Zee met hydrofoons en NEVA-BS radar, het meest westelijke, BK-2 Odessa, ongeveer 66 km ten noordoosten van Snake Island. Het geheel werd geïntegreerd in de regionale bewakingssystemen. Als in alles, letterlijk, werd gemonitord: schepen, laagvliegende doelen, kleinere echo’s, zelfs het dobberende hoofd van een nietsvermoedende zwemmer.
Er was dus een heel kleine kans dat iets – om nog maar te zwijgen van subsonische Neptune raketten en Bayraktar drones – door dit luchtnet kon glippen.
Wat zou er dan gebeurd kunnen zijn?
Het kan een soort onderwater drone zijn geweest, losgelaten door een of andere stiekeme onderzeeër, of door een SBS team, komende van de westkust, met een tussenstop bij Snake Island. Vervolgens is die drone er op een of andere manier in geslaagd om zich van onderaf door de romp van de Moskva te boren – en zijn lading binnenin te laten ontploffen.
Wat volgt komt van een topbron in Brussel: serieus, betrouwbaar, bewezen staat van dienst van bijna twee decennia. Maar misschien verspreidt hij gewoon desinformatie. Of aan het opscheppen. Of het kan keiharde informatie zijn.
Voor we beginnen, moeten we erop wijzen dat het moeilijk is om het sprookjesverhaal van Neptunus/Bayraktar te geloven. Zoals we hebben gezien, had de Russische vloot een multidimensionale bewakings- en verdedigingslaag in de richting van Odessa.
De Moskva was in de buurt van Odessa, dichter bij Roemenië. Een jaar geleden, zo beweert de bron, werd er een nieuwe phased array locator op geïnstalleerd: het verlichtingsbereik bedraagt 500 km. Volgens het standaard Oekraïense verhaal werd de Moskva eerst geraakt door een drone, en werden de zoekers en antennes vernield. De Moskva was half blind.
Daarna – volgens het Oekraïense verhaal – lanceerden ze twee Neptune kruisraketten vanaf de kust. De geleiding werd uitgevoerd door de Orion van de NAVO, die boven Roemenië hing. De raketten zoemden in op het schip met de doelzoekende koppen uitgeschakeld, zodat de stralingsbundel niet zou worden gedetecteerd.
Dus we hebben begeleiding door NAVO’s Orion, die de exacte coördinaten doorgaf, wat leidde tot twee treffers, en daaropvolgende detonatie van munitie (dat is het gedeelte dat erkend is door het Russische Ministerie van Defensie).
Een strategische treffer
De Moskva had gevechtsdienst op 100-120 km afstand van Odessa en controleerde het luchtruim in een straal van 250-300 km. In feite verzekerde zij dus de overlapping van de zuidelijke helft van Moldavië, de ruimte van Izmail tot Odessa en een deel van Roemenië (met inbegrip van de haven van Constanta).
Een strategischere positie was niet mogelijk. Moskva bemoeide zich met de heimelijke overbrenging door de NAVO van militaire vliegtuigen (helikopters en straaljagers) van Roemenië naar Oekraïne. Het werd 24/7 in de gaten gehouden. De luchtverkenning van de NAVO zat er helemaal bovenop.
Als “killer” van de Moskva heeft de NAVO wellicht niet gekozen voor de Neptune, zoals door Oekraïense propaganda wordt verspreid; de bron wijst op de vijfde-generatie NSM PKR (Naval Strike Missile, met een bereik van 185 km, ontwikkeld door Noorwegen en de Amerikanen).
Hij beschrijft de NSM als “in staat om het doel te bereiken langs een geprogrammeerde route dankzij de GPS-gecorrigeerde INS, onafhankelijk het doel te vinden door er op een hoogte van 3-5 meter naartoe te vliegen. Wanneer het doel is bereikt, manoeuvreert de NSM en zet elektronische interferentie in. Een zeer gevoelige warmtebeeldcamera wordt gebruikt als homing systeem, dat onafhankelijk de meest kwetsbare plaatsen van het doelschip bepaalt.”
Als direct gevolg van het raken van de Moskva slaagde de NAVO erin een luchtcorridor te heropenen voor het overbrengen van vliegtuigen naar de vliegvelden van de regio’s Tsjernivtsi, Transkarpathië en Ivano-Frankivsk.
Tegelijkertijd lijkt de Zwarte Zeevloot, na de vernietiging van de Moskva, volgens de bron “niet langer te beschikken over een schip dat is uitgerust met een lange-afstands luchtafweerraketsysteem”. Natuurlijk blijft op de Krim een driebands radar Sky-M systeem in gebruik, dat in staat is alle luchtdoelen op een afstand tot 600 km te volgen. Men kan zich afvragen of dit voldoende is voor alle Russische doeleinden.
Dus wat hebben we hier nu echt? Fantasie of werkelijkheid? Er was maar één manier om het te weten.
Ik legde de info voor aan de onschatbare Andrei Martjanov, die de Moskva “als Slava kende in 1981 toen ze in de noordelijke baai van Sevastopol lag te drijven en mijn klas die bij de eerste zomertraining aan boord van de oude kruiser Dzerzjinski een uitgebreide kennismaking met haar kreeg. Ze was dus een oude dame en het is jammer dat ze haar lange leven op deze manier en op dit tijdstip moest beëindigen.”
Martjanov was weer eens de volmaakte professional en benadrukte dat niemand in dit stadium echt weet wat er is gebeurd. Maar hij maakte een aantal cruciale punten: “Per NSM (als we deze versie accepteren), zelfs met zijn Low Observability en GPS-geleiding onder normale (dat is zee tot staat 5-6) en normale radio-doorlaatbaarheid, zou zelfs de oude fregatradar van de Moskva die raketten hebben gezien op afstanden van tientallen kilometers, ergens tussen de 15-20 zeker. NSM’s, zoals alle NAVO-antischeepsraketten, zijn subsonisch, met een snelheid van ruwweg 300 meter per seconde. Dat laat, zelfs bij een bereik van 15 kilometer, 45 seconden over om het spoor te ontdekken en een afvuuroplossing te ontwikkelen voor welk ‘dienstdoend’ AD-complex dan ook. Meer dan genoeg reactietijd.”
Martjanov benadrukt ook: “Het is onmogelijk om de externe impact van de anti-scheepsraket te verbergen – men zal onmiddellijk weten wat het schip heeft geraakt. Bovendien, om een doel als de Moskva te raken en tot zinken te brengen moet men een salvo lanceren en niet slechts twee raketten, waarschijnlijk op zijn minst 3-4. In dat geval zou Rusland weten wie de Moskva heeft aangevallen. Weet de NAVO het? Ik ben ervan overtuigd dat deze gebeurtenis op het lijf van de NAVO is geschreven, als het geen interne sabotage is, wat in dit stadium absoluut niet kan worden uitgesloten. Ik weet zeker dat als Nebo operationeel was, hij het salvo zou hebben gezien.”
Wat ons bij de onvermijdelijke afsluiter brengt: “Als de NAVO erbij betrokken was, ben ik er zeker van dat we enige vergelding zullen zien, per slot van rekening, zoals ik de hele tijd vaststel, zijn Amerikaanse bases in het Midden-Oosten en elders niets meer dan vette prestigieuze doelen.”
Bereid u dus maar voor: er staat misschien iets dodelijks “asymmetrisch” op het punt te gebeuren.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/04/24/31297/?swcfpc=1
