De gecoördineerde en radicaal interventionistische reactie op de Covid-19 pandemie heeft het speculatieve denken over de plannen van een vermeende wereldelite aangewakkerd, meldt The Conservative Woman. Twee bewegingen hebben een belangrijke rol gespeeld in het klaarstomen van het politieke en culturele landschap voor een wereldregering. In het eerste deel van dit essay dat wij afgelopen zaterdag publiceerden, hebben Niall McCrae en Roger Watson zich geconcentreerd op de Morele Herbewapening, die geworteld was in de christelijke filantropie. In het tweede en laatste deel van vandaag bespreken zij de Trilaterale Commissie.

In 1970 verscheen een boek getiteld Between the Ages: America’s Role in the Technetronic Era, van Zbigniew Brzezinski, adviseur van de Amerikaanse president Lyndon Johnson, de opkomst voorzien van een samenleving “die cultureel, psychologisch, sociaal en economisch gevormd wordt door de invloed van technologie en elektronica”. Hij legde uit:

Een dergelijke maatschappij zou worden gedomineerd door een elite wier aanspraak op politieke macht zou berusten op vermeende superieure wetenschappelijke know-how. Niet gehinderd door de beperkingen van traditionele liberale waarden zou deze elite niet aarzelen haar politieke doelen te bereiken door gebruik te maken van de modernste technieken om het gedrag van het publiek te beïnvloeden en de samenleving onder streng toezicht en controle te houden. Onder dergelijke omstandigheden zou de wetenschappelijke en technologische dynamiek van het land niet worden gekeerd, maar zich juist voeden met de situatie waarvan zij gebruik maakt.

Aldus zou geen crisis worden verspild aan de verschuiving van de macht van democratisch gekozen leiders naar een wereldwijde meesterklasse. Brzezinski beweerde inderdaad dat “nationale soevereiniteit niet langer een levensvatbaar concept is”. Dit traktaat inspireerde David Rockefeller, industriemagnaat en hoofd van de Chase Manhattan Bank, die zijn grootse plannen voor vrede en welvaart uitte als vooraanstaand figuur in de Bilderberggroep en als voorzitter van de Council on Foreign Relations. Rockefeller zag politiek debat als een obstakel voor rationeel gezag. Hij verafschuwde het beleid van Richard Nixon en het isolationisme van de Republikeinse Partij (een reactie op de oorlog in Vietnam).

Tegen de jaren 1970 was het duidelijk dat multinationale ondernemingen, vooral oliebaronnen en bankiers, meer macht hadden dan de meeste regeringen. Imperia waren afgebrokkeld en Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië kwijnden weg in interne conflicten, met stakingen, inflatie, stijgende schulden, handelstekorten en wrijvingen veroorzaakt door de identiteitspolitiek van ras en geslacht. Politiek en economisch veranderde de wereld snel, en traditionele zekerheden werden bedreigd als nooit tevoren. De liberalen waren aan de winnende hand, maar misschien hadden ze voorzichtig moeten zijn met wat ze wensten. Terwijl de progressieve agenda, zoals die in het onderwijssysteem werd gepropageerd, een wereld van sociale vrijheid en multiculturalisme beloofde, dreigde de globalisering het tegendeel van een democratische, liberale politiek.

Rockefeller wilde de knapste koppen op zijn lievelingsproject om de huidige en toekomstige wereldproblemen op te lossen, waaronder de betrekkingen tussen kapitalistische en communistische landen en de gevolgen van de bevolkingsgroei in de ontwikkelingslanden. Veel van deze knappe koppen waren afkomstig van Columbia University (ook de zetel van cultureel marxist Herbert Marcuse). Op 23 en 24 juli 1972 kwamen zeventien uitgekozen deskundigen op het gebied van financiën, internationale betrekkingen en politieke wetenschappen bijeen in het Rockefeller-landgoed in Pocantico Hills, in het noorden van New York, om de Trilaterale Commissie op te richten. Op een laatste planningsbijeenkomst in Tokio in januari 1973 werden voorzitters benoemd voor de drie regio’s van het trilateralisme: West-Europa, Japan en Noord-Amerika, met Brzezinski als directeur. Het hoofdkwartier werd gevestigd in Manhattan.

In oktober 1973 waarschuwde het uitvoerend comité van de Trilaterale Commissie dat, hoewel de dreiging van een nucleaire oorlog was afgenomen, ‘er nieuwe problemen waren gerezen die de kwetsbaarheid van de planeet vergrootten’, en dat ‘de mensheid wordt geconfronteerd met ernstige risico’s voor het mondiale milieu’. De Trilaterale Commissie was voorstander van supranationale controle over hulpbronnen en bevolking. Energie zou het ruilmiddel worden. Geld, privébezit, verkiezingen, vrije meningsuiting en protesten zouden worden afgeschaft, zodat een coterie van deskundigen zou kunnen regeren zonder gehinderd te worden door individuele rechten of verkiezingen.

In een artikel uit 1974 in Foreign Affairs, een publicatie van de Council on Foreign Relations, beschreef econoom en lid van de Trilaterale Commissie Richard Gardner de “hard road to world order”. De strategie zou niet tot stand komen door een plotselinge schok, maar heimelijk: een kikker zou onmiddellijk uit heet water springen, maar zou pas te laat reageren op langzaam opwarmend water. Een geleidelijke globalistische staatsgreep zou gedijen bij perioden van wanorde, waarbij gebruik zou worden gemaakt van een “dreunende, zoemende verwarring”.

Een belangrijk doel was de controle over de media. Hoofden van nationale televisienetwerken en prestigieuze kranten als de Washington Post en New York Times werden uitgenodigd om deel te nemen aan de Trilaterale Commissie, op voorwaarde dat de besprekingen privé zouden blijven. Deze ethisch dubieuze praktijk heeft de mainstream media gecorrumpeerd: journalisten weten wiens brood zij eten. In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 1976 oefende de Trilaterale Commissie haar aanzienlijke media-invloed uit in haar vastberadenheid om de juiste man in het Witte Huis te krijgen.

Jimmy Carter, een onopvallend politicus die nauwelijks bekend was buiten Georgia, waar hij van 1963 tot 1967 senator was, werd klaargestoomd voor het presidentschap. De pindaboer werd onverwacht de kandidaat voor het presidentschap van de Democraten, en met een rijkelijk gefinancierde campagne en toespraken geschreven door Brzezinski, versloeg hij zittend president Gerald Ford. Na de inauguratie van Carter in januari 1977 werd de Democratische regering gedomineerd door leden van de Trilaterale Commissie, waaronder vice-president Walter Mondale, minister van Buitenlandse Zaken Cyrus Vance en voorzitter van de Federal Reserve Paul Volcker. Brzezinski was Carter’s nationale veiligheidsadviseur. Naar verluidt vroeg Carter bij een dilemma op het gebied van het buitenlands beleid: “Heeft Brzezinski dit gezien?” Sindsdien zijn de meeste bezetters van het Witte Huis lid (behalve Donald Trump).

Het publieke bewustzijn van deze schimmige maar zeer invloedrijke organisatie was minimaal, afgezien van het onderzoekswerk van Anthony Sutton en Patrick M Wood, die het tweedelige Trilaterals over Washington produceerden (1979, 1981). De Trilaterale Commissie is er echter in geslaagd uit de schijnwerpers te blijven. Voor de meeste gewone mensen is haar rol in de Amerikaanse politiek een onverteld verhaal; noch de organisatie noch Brzezinski worden genoemd in standaardteksten over de moderne Amerikaanse geschiedenis, ondanks hun eminente rol.

Elke bezorgdheid over de ongepaste invloed van internationale organisaties zonder democratisch mandaat werd tactisch belachelijk gemaakt in de gevestigde media, die de Trilaterale Commissie afschilderden als niet meer dan een denktank. In populaire boeken over samenzweringstheorieën zijn verschillende van deze entiteiten, van de Bilderberggroep tot de raadselachtige Illuminati, genoemd, waarbij de notie van een wereldwijde cabal die een schaduwwereldregering leidt, belachelijk werd gemaakt. Een klassiek geval van afkoeling van de publieke belangstelling toen de gemoederen verhit raakten, was het artikel “Pas op voor de Trilaterale Commissie!” in de Washington Post in 1992. Met een ‘Reds under the bed’ thema, schreef David Mills:

Mills richtte zijn pijlen op de libertariër Lyndon LaRouche en de evangelische christen en republikeinse politicus Pat Buchanan, wiens volgelingen werden omschreven als overwegend extreem-rechts (naast enkele hard-linksen). Voortgaand in zijn satirische stroom, riep Mills uit:

De Trilaterale Commissie, zo verzekerde Mills, ‘wil alleen internationale samenwerking bevorderen, voor het welzijn van iedereen – niets sinisters’. Time magazine redacteur Strobe Talbott, al zes jaar lid, vertelde Mills dat er niets interessants was aan het feit dat de machtigste mensen ter wereld in besloten kring bijeenkwamen: “Dit zijn mensen die niet de halve wereld hoeven af te reizen voor een goede maaltijd of een goede fles wijn. Ze komen voor iets anders, en dat is de inhoud van de discussie.

Spottend met het begrip geheimhouding, stelde Mills onoprecht dat de jaarverslagen van de Trilaterale Commissie openbaar waren. In feite werden de vergaderingen achter gesloten deuren gehouden, zonder notulen die voor buitenstaanders beschikbaar waren. De schrijver verzuimde ook een belangenconflict aan te geven: de Washington Post

Pat Buchanan’s scherpe kritiek op een ‘nieuwe wereldorde’ raakte een gevoelige snaar bij miljoenen Amerikanen. Hij stelde zich zonder succes kandidaat als Republikein voor de presidentsverkiezingen van 1996, en sloot zich later aan bij Ross Perot’s Hervormingspartij. Buchanan’s beschimpingen werden belachelijk gemaakt door de media, zoals door Charles Krauthammer werd geïllustreerd: Toen ik nog psychiater was, had ik patiënten met soortgelijke fantasieën. Sommigen dachten zelfs dat ze president waren. Niet één heeft zich echter kandidaat gesteld.

In het Verenigd Koninkrijk werkte de Trilaterale Commissie achter de schermen aan het buitenlands beleid en bespoedigde de overgang van Rhodesië naar het onafhankelijke Zimbabwe onder Robert Mugabe. Premier Jim Callaghan werd lid, evenals zijn minister van Buitenlandse Zaken David Owen, en zijn tegenhanger in de regering van Margaret Thatcher, Lord Carrington. Verscheidene Tory-ministers hebben bijgedragen aan het streven van de Trilaterale Commissie naar een “internationale op regels gebaseerde orde”. Van bijzonder belang is Sir Keir Starmer, al vele jaren lid van de Trilaterale Commissie, die na slechts één ambtstermijn als parlementslid leider van de Labourpartij werd. Sinds de linkse erfenis van Jeremy Corbyn is afgezet, heeft Starmer het progressieve beleid van de aartsglobalist Tony Blair weer opgepakt.

De Trilaterale Commissie heeft aanzienlijke invloed gehad op de Verenigde Naties door de doctrine van “duurzame ontwikkeling” door te drukken, wat in werkelijkheid neerkomt op wereldwijde controle over voedsel, brandstof en andere hulpbronnen. Maar terwijl de leden posities blijven bekleden in de “diepe staat” in Washington, is de Trilaterale Commissie overschaduwd door het Wereld Economisch Forum. Het Wereld Economisch Forum, geleid door Klaus Schwab, een Duitse financier van Rothschild afkomst, schuwt de publiciteit niet en houdt jaarlijkse conferenties in Davos in Zwitserland.

Net als de Trilaterale Commissie is het Wereld Economisch Forum nauw betrokken bij de Verenigde Naties, promoot het Agenda 21 en roept het op tot dringende maatregelen om de door de mens veroorzaakte klimaatverandering tegen te gaan. De Wereldgezondheidsorganisatie, een voorheen onopvallend VN-agentschap, is plotseling machtig geworden in reactie op de Covid-19 pandemie, waarbij zij nationale regeringen aanstuurt bij het opleggen van een ongekend ‘lockdown’-regime en massale vaccinatie met digitale certificering. Draconische beperkingen van bestaansmiddelen en vrijheid werden volledig gesteund door de oppositiepartijen; Sir Keir Starmer drong zelfs regelmatig aan op strengere maatregelen, ondanks het feit dat deze een onevenredig groot effect hadden op het sociaaleconomisch achtergestelde kiesdistrict waarvoor Labour was opgericht om het te vertegenwoordigen.

Van de noodsituatie gebruik makend heeft het Wereld Economisch Forum opgeroepen tot een “Great Reset”, zoals beschreven door Schwab en Thierry Malleret in een boek met die titel. Het abrupte “nieuwe normaal” dat de globalisten voor ogen hebben, consolideert de verworvenheden van de “vierde industriële revolutie”, een concept dat jarenlang door Schwab is gepromoot met opvallende gelijkenissen met de voorzichtige plannen van Technocracy Inc bijna honderd jaar geleden. Inderdaad, de technocratie, de vervanging van de gekozen regering door maakbaarheid, wordt heimelijk gerealiseerd. Kunstmatige intelligentie, een cashloze maatschappij en digitale paspoorten voor alledaagse activiteiten zijn met weinig weerstand ingevoerd, omdat de mensen zijn misleid in het aanvaarden van inbreuken op privacy en vrijheid voor gemak en veiligheid.

De technocratie, een commando- en controlesysteem, wordt gemakkelijk verward met communisme of megakapitalisme. Maar het heeft geen belang bij politieke ideologie of een vrije markt. China, onder zijn vermeend communistisch regime, bevindt zich in een vergevorderd stadium van technocratie. Klaus Schwab spreekt positief over China ondanks de overduidelijke schendingen van de mensenrechten door zijn sociale kredietsysteem. In het Westen zal het VN-netwerk van Smart Cities het stadsleven opnieuw vormgeven, waarbij onze vrijheid om sociaal samen te komen, vrij te spreken of te protesteren zal worden ingeperkt, terwijl onze privacy zal worden uitgewist. In Zweden worden al geïmplanteerde microchips gebruikt. De ontwikkeling van een centrale digitale munt, de voorgestelde wetten inzake “online-veiligheid” en het permanente karakter van sommige covid-19-regelingen getuigen van verdere vooruitgang.

In het beste geval zijn de mondiale technocraten de stadsplanners van het midden van de twintigste eeuw op een grotere schaal. Betonnen woonwijken waren bedoeld om een nieuwe samenleving vorm te geven in weerwil van individualistische tradities (“het huis van een Engelsman is zijn kasteel” en “goede schuttingen maken goede buren”), maar deze plannen mislukten jammerlijk. Er is niets inherent mis met collectivisering, maar de maakbaarheid van de samenleving: van technocraten onttrekt zich aan de aloude identiteiten van geloof, vlag en familie. In het ergste geval smeden ze een almachtige superstaat die Brave New World, Aldous Huxley’s ingebeelde technocratie, tot leven wekt. In de jaren veertig, toen het internet nog een verre droom was, beschreef Orwells Nineteen Eighty-Four een samenleving die door videobewaking werd gecontroleerd, terwijl C.S. Lewis in The Abolition of Man waarschuwde: “Wat wij de macht van de mens over de natuur noemen, blijkt een macht te zijn die door sommige mensen over andere mensen wordt uitgeoefend, met de natuur als hun instrument”.

Wat de oorsprong van de uitbraak ook was (sommigen vermoeden dat hij gepland was), Covid-19 is zeker uitgebuit door globalisten. In 2017 schepte Klaus Schwab op dat het Wereld Economisch Forum regeringen over de hele wereld aan het infiltreren was met zijn leiderschapsprogramma. Hij noemde specifiek de Canadese premier Justin Trudeau en voegde eraan toe dat “we het kabinet binnendringen”; sterker nog, “meer dan de helft van zijn kabinet zijn eigenlijk Young Global Leaders”.

Trudeau heeft inderdaad een van de strengste Covid-19-regimes ter wereld ingesteld, en toen een protest van vrachtwagenchauffeurs tegen vaccinatiemandaten buiten het parlement in Ottawa bivakkeerde, riep hij de noodtoestand uit. Zijn plaatsvervanger Chrystia Freeland, verklaarde de bankrekeningen van de demonstranten te bevriezen zonder proces. Nadat de oproerpolitie en het leger waren ingezet om het vreedzame protest met harde hand neer te slaan, vroeg parlementslid Colin Carrie of het Wereld Economisch Forum niet te veel invloed had op Canada. De voorzitter van het Lagerhuis zei dat hij de vraag niet kon horen, waarna een minister opstond en de vraagsteller beschuldigde van het verspreiden van een samenzweringstheorie. Beide benoemden zijn lid van het Wereld Economisch Forum, voor wie blijkbaar een samenzwering van stilzwijgen bestaat.

Vanuit een huidig perspectief lijkt de benadering van de Morele Herbewapening ouderwets. De globalisten hebben gebruik gemaakt van de mantra van “de wetenschap volgen”, een slagzin van het Covid-19-regime. De wetenschap vertelt ons wat er gedaan kan worden, niet wat er gedaan moet worden; dat laatste is het domein van de ethiek, een zorg die technocraten helaas ontberen. “Lockstep”, zoals beschreven in een document van de Rockefeller Foundation in 2010, maakt een gestage voortgang naar wereldwijde controle mogelijk, waarbij elke vooruitgang wordt beveiligd tegen terugvallen. Het werd omschreven als “een wereld van strengere overheidscontrole van bovenaf en meer autoritair leiderschap, met beperkte innovatie en toenemende tegenwerking van burgers”.

Op 87-jarige leeftijd schreef David Rockefeller in zijn memoires over het idee dat hij “deel uitmaakte van een geheime kliek die tegen de belangen van de Verenigde Staten inging, mijn familie en mijzelf karakteriseerde als internationalisten en samenzwoer met anderen over de hele wereld om een meer geïntegreerde mondiale politieke en economische structuur op te bouwen – Eén Wereld – zo u wilt”. In plaats van dit te weerleggen, riep Rockefeller uit: “Als dat de aanklacht is, ben ik schuldig, en daar ben ik trots op.”

‘Complottheoretici’ zijn veel belasterd. Maar zoals we hebben gezien met Covid-19, met alle regeringen die hetzelfde radicale plan volgen, is geloven dat leiders onafhankelijk handelen, het waggelen in de toevalligheidstheorie. Het bestaan van de globalistische organisaties die wij hebben beschreven is een feit. Wat hun plannen voor nu en de toekomst betreft, zij verbergen zich in het volle zicht.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/03/21/rockefeller-document-uit-2013-voorspelde-wereldwijde-lockdown/?swcfpc=1