Voor Moskou is Oekraïne niet het probleem, dat is Washington. Of, zoals Poetin het zou kunnen zeggen: Tabaqui doet wat Shere Khan hem opdraagt en het heeft geen zin zaken met hem te doen, ga rechtstreeks naar Shere Khan. Dat is wat Moskou probeert te doen met zijn verdragsvoorstellen, schrijft Patrick Armstrong.

Om dezelfde reden maakt Moskou zich niet veel zorgen over wat de EU of de NAVO zegt; het gaat ervan uit dat ook zij Tabaquis zijn.

De huidige propaganda miem in Washington is dat Rusland Oekraïne zal “binnenvallen” en opslokken. Dat zal niet gebeuren: Oekraïne is een vervallen, verarmd, gedeïndustrialiseerd, verdeeld, corrupt en vervallen zooitje; Moskou wil de verantwoordelijkheid er voor niet op zich nemen. Moskou is zich er ten volle van bewust dat zijn troepen in vele delen van Oekraïne zullen worden verwelkomd, maar niet in andere. In Moskou zullen ze zelfs wensen dat Stalin Galicië aan Polen had teruggegeven in plaats van het na de oorlog aan de Oekraïense SSR te geven en Warschau met het probleem op te zadelen. Dit sluit echter niet uit dat het grootste deel van Novorossiya uiteindelijk in ultimo zal worden opgenomen.

Het tweede waanidee in Washington is dat als Moskou Oekraïne zou “binnenvallen” het zo ver mogelijk van Kiev zou beginnen en tank na tank over een weg zou sturen zodat de door de VS bevoorrade antitankwapens een zware tol zouden kunnen eisen. Dat is absoluut niet wat Moskou zou doen, zoals Scott Ritter uitlegt. Moskou zou afstandswapens gebruiken om Oekraïense troepenposities, C3I-middelen, verzamelplaatsen, artilleriestellingen, munitieopslagplaatsen, vliegvelden, havens en dergelijke uit te schakelen. Naar eigen keuze. Het zou allemaal vrij snel voorbij zijn en de Javelins zouden nooit uit hun doos worden gehaald. Maar dat is de uiterste optie, zoals Ritter uitlegt.

Helaas begrijpen de Blinkens, Sullivans, Farkas’, Nulands en anderen die het beleid van de VS schijnen te bepalen, hier niets van. Zij blijven ervan overtuigd dat de VS een machtige mogendheid is, dat Rusland zwak is en op zijn retour, dat de positie van Poetin wankel is, dat sancties bijten, dat de economie van Rusland zwak is enzovoort. En dat ze moderne oorlogsvoering begrijpen. Alles van de afgelopen twintig jaar spreekt hun visie tegen, maar ze houden er desondanks aan vast.

Neem bijvoorbeeld Wendy Sherman die deze maand de belangrijkste Amerikaanse onderhandelaar was in Genève. Kijk eens naar haar biografie op Wikipedia. Maatschappelijk werkster, geldinzamelaar voor kandidaten van de Democratische Partij, manager van politieke campagnes, Fanny Mae, door Clinton benoemd tot lid van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, onderhandelaar met Iran en Noord-Korea. Is er iets in die staat van dienst dat wijst op enige kennis of begrip van Rusland of moderne oorlog? (Of vaardigheid in onderhandelingen?) En toch is zij degene waar het om draait. Jake Sullivan: advocaat, debatvoorbereider, politiek adviseur, idem dito.

Misschien is er een Amerikaanse generaal-officier die de werkelijkheid ziet – er zijn er zeker die hebben gesproken over Ruslands formidabele luchtverdedigings- of EW-capaciteiten; anderen begrijpen hoe zwak de NAVO zou zijn in een oorlog op het thuisveld van Rusland. Maar, zoals kolonel Lang opmerkt, misschien ook niet.

Overmoed die nergens op gebaseerd is, is het probleem. Moskou heeft een voorstel gedaan dat is gebaseerd op de ontegenzeggelijk ware stelling dat veiligheid wederzijds is. Als de ene partij de andere bedreigt, zal de bedreigde partij stappen ondernemen om haar positie te verstevigen en zal het dreigingsniveau stijgen en stijgen. Tijdens de Koude Oorlog begrepen beide partijen dat er grenzen waren, dat bedreigingen gevaarlijk waren en dat door te onderhandelen ergere dingen konden worden voorkomen. Maar Washington is verdwaald in zijn waan van eeuwige superioriteit.

De zogenaamde “Thucydides-val” is de naam die wordt gegeven aan een toestand waarin één mogendheid (Sparta toen, VS nu) bang is voor de opkomende macht van (Athene toen, China en Rusland nu) en een oorlog begint omdat zij vreest dat haar positie alleen maar kan verzwakken. De brutale waarheid is dat dat punt al gepasseerd is: Rusland+China zijn op elk meetbaar punt machtiger dan de VS en zijn bondgenoten – meer staal, meer voedsel, meer wapens, meer STEM, meer bruggen, meer geld – meer alles. De NAVO en de VS zouden een conventionele oorlog verliezen – Amerikaanse militaire oorlogsgamers weten dat dit waar is.

Kortom, hoe kan Moskou deze mensen dwingen de werkelijkheid te zien? Dit is, in één woord, het probleem: als zij het kunnen zien, dan is er iets beters mogelijk; als zij het niet kunnen zien, dan is het het ergste. In het belang van iedereen – ook van Washington – moet Washington aandacht schenken aan de veiligheidsbelangen van Moskou en zijn agressie afzwakken. Moskou heeft gevraagd – echt geëist – en het is nog niet duidelijk dat de poging mislukt is. De negatieve reactie van de Tabaquis doet er niet toe – Moskou heeft alleen formeel met hen gesproken – het antwoord van Shere Khan is van belang. En dat hebben we nog niet gehad.

Misschien was de afgebroken kleurenrevolutie in Kazachstan een antwoord van een deel van de diepe staat/Borg van de VS, maar als dat zo is, dan was het een snelle en krachtige demonstratie van hoe weinig inzicht de diepe staat van de VS heeft in de werkelijke correlatie tussen de krachten.

Wij wachten op het definitieve antwoord van Washington, maar de vooruitzichten zijn op dit moment niet erg bemoedigend: de goedkope dreigementen en opschepperige opiniestukken stromen de wereld in. Dus wat is het Plan B van Moskou?

Ik heb elders enkele antwoorden opgesomd die ik mij kan voorstellen en anderen hebben dat ook gedaan. Ik denk dat Moskou iets behoorlijk dramatisch moet doen om de zelfgenoegzaamheid aan diggelen te slaan. Ik zie drie hoofdfronten.

• De Verenigde Staten zijn sinds 1814 niet meer bedreigd met een conventionele aanval op eigen grondgebied; Rusland heeft verschillende manieren om dat wel te doen. Het probleem zal zijn om de dreiging te onthullen op een manier die niet kan worden ontkend of verborgen. Een demonstratie van de capaciteiten van Poseidon op een of ander eiland ergens, gevolgd door de aankondiging dat er al een aanzienlijk aantal in de buurt van Amerikaanse kuststeden is gestationeerd?
• Washington moet een demonstratie krijgen van de immense destructieve militaire kracht van Rusland die het niet kan wegwuiven. Oekraïne is het voor de hand liggende veld voor zo’n demonstratie. (Zie Ritter).
• Een diplomatieke stap die de wereld verandert, zoals een formeel militair bondgenootschap met China, met de bepaling dat een aanval op het ene een aanval op beide is. Dit zou een demonstratie zijn van de correlatie van krachten die zelfs de meest misleide niet zou kunnen missen. Mackinder’s Heartland plus bevolking, plus productie, plus STEM, plus grondstoffen, plus militaire en maritieme macht verenigd in een militair pact.

We zullen zien. De onderhandelingen zijn nog niet voorbij en er kan iets beters uit voortkomen. Doctorow, een kundig waarnemer, geeft enige hoop. Maar om tot een beter resultaat te komen is een vrij grote verandering van houding in Washington nodig.

We kunnen (alleen maar) hopen. De inzet is hoog.

De VS onder Biden gaan verder waar ze onder Obama mee bezig waren; oorlog zoeken met Rusland en nu drijven ze ook nog Rusland in de handen van China. Er was weinig goeds aan Trump, al leek hij veelbelovend in zijn verkiezingscampagne, maar één ding moet hem nagegeven worden; hij is geen nieuwe oorlogen gestart.

Het beleid van de VS is nog steeds gestoeld op Brezinski’s Grand Chessboard; het indammen van Rusland en het al oudere concept van het kostte wat het kost voorkomen van een alliantie tussen Rusland en Duitsland.

Door te proberen te voorkomen dat dit ontstaat tussen Rusland en Duitsland:

wat een geduchte concurrent van de VS zou zijn maar niet per se vijandig, leggen ze Rusland nu eenzelfde pact op met China, omdat Rusland uiteindelijk geen andere keuze zal hebben. En het is onwaarschijnlijk dat dat pact vriendelijk zal staan tegenover de VS.

Over in je eigen voet schieten gesproken.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/01/15/26647/?swcfpc=1