Hans-Georg Maaßen, ex-voorzitter van de Duitse binnenlandse veiligheidsdienst, zei op 6 september 2020: “Wij hebben in 1989 veel fouten gemaakt, vooral de West-Duitsers hebben veel fouten gemaakt. Veel fouten hebben geld gekost, Treuhandanstalt en zo, maar dat kan vergeven worden. Andere fouten kunnen vrijheden kosten, dat is minder draaglijk. Fouten zoals naïviteit over de gevaren uit het Oosten van het Ministerie van Staatsveiligheid, van de KGB. Men had niet gedacht dat er naast de twee mogelijkheden van een Duitse oplossing die in het Westen werden besproken – ofwel de Duitse eenheid ofwel een groter West-Duitsland – nog een andere mogelijkheid zou kunnen zijn, namelijk een groter Oost-Duitsland. Daar werd in 1989 in het Westen nog niet eens aan gedacht.”
Drie decennia na de val van de Berlijnse Muur wordt algemeen secretaris van de CPSU, Michail Gorbatsjov, met zijn hervormingspolitiek van perestrojka, beschouwd als de belangrijkste wegbereider van de Duitse hereniging, schrijft Torsten Mann. En hoewel deze opvatting zeker overeenstemt met de feiten, wordt zij vaak geassocieerd met het misverstand dat perestrojka het einde van het communisme betekende. In werkelijkheid was perestrojka echter helemaal niet gericht op het einde van het communisme, maar veeleer, zoals Gorbatsjov zelf opmerkte, op de conceptuele transformatie ervan door middel van een “nieuwe manier van denken” en, vervolgens, op de vestiging ervan op wereldschaal. Zoals de Sovjet-partijideoloog Ivan Frolov verklaarde, spelen de zogenaamde “wereldproblemen”, waartoe uitdrukkelijk “het ecologieprobleem” wordt gerekend en die, vanuit het huidige perspectief, ook een vermeende wereldwijde pandemie zouden kunnen omvatten, een zeer belangrijke rol in dit proces.
Nieuw beeld van het socialisme
Volgens Frolov was de CPSU reeds in de jaren vijftig begonnen met het afleggen van het internationaal in diskrediet gebrachte stalinistische beeld van het communisme en met het ontwikkelen van een nieuw beeld van het socialisme dat de “sociale kwestie” verbond met milieubescherming in een internationaal kader. In dit nieuwe beeld van het socialisme zou de vermeende uitbuiting van de arbeidersklasse in de geïndustrialiseerde landen van de westerse wereld niet langer centraal staan in de communistische agitatie; in plaats daarvan werd de klassenstrijd zodanig geherformuleerd dat aan de ene kant de volkeren van de Derde Wereld – het “wereldwijde Zuiden” – en aan de andere kant de aarde zelf tot het nieuwe “surrogaat-proletariaat” werden verklaard, dat naar verluidt benadeeld en bedreigd werd door de kapitalistische manier van leven van de westerse wereld. Met name “honger in de Derde Wereld” en een zogenaamd dreigende “klimaatcatastrofe” zouden de beslissende rol spelen “in het overbrengen en verdiepen van het inzicht”, aldus Frolow, “dat de overgang van de hele maatschappij van kapitalisme naar socialisme een noodzaak is” – en, zoals gezegd, expliciet op wereldschaal.
Met andere woorden, het uitgangspunt van de klimaatcatastrofe-theorie – die door duizenden bonafide wetenschappers over de hele wereld als vals wordt verworpen – was niet de ontdekking van een werkelijk bestaande ecologische bedreiging, maar slechts de behoefte van de communisten aan een nieuwe plausibel ogende legitimatie voor hun sociaal-revolutionaire doelstellingen. Alleen al om deze reden verlegde de Internationale Afdeling van de CPSU, die tot dan toe in opvolging van de Komintern het politieke werk van communistische partijen in de hele wereld coördineerde, in de jaren tachtig het zwaartepunt van haar activiteiten naar NGO’s voor vrede en milieu in Amerika en West-Europa. Deze verschuiving, zoals CPSU-functionaris Jevgeni Novikov, die in die tijd naar de Verenigde Staten was overgelopen, erkende, maakte deel uit van Gorbatsjovs “nieuwe denken”.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de secretaris-generaal van de CPSU in die tijd ook in de publieke perceptie een zeer persoonlijke transformatie onderging, waardoor hij binnen enkele jaren veranderde van de machtigste functionaris in het “Boze Rijk” in een internationaal invloedrijke milieuactivist, zonder ooit zijn collectivistische overtuigingen op te geven. In overeenstemming met het nieuwe groene imago van het socialisme riep Gorbatsjov in september 1987 op tot “een mondiale strategie voor milieubescherming en rationeel gebruik van hulpbronnen”, die volgens hem zou moeten worden aangepakt “in het kader van een speciaal programma van de VN”. In verband hiermee moesten de nationale staten verantwoording afleggen aan internationale organisaties over kwesties van milieubescherming. Kort daarna verkondigde Gorbatsjov dat we op weg waren naar “een nieuwe wereld”, “de wereld van het communisme”. En, zoals hij benadrukte, “Wij zullen nooit van dit pad afwijken.”
Wereldwijd ecosocialisme in plaats van communisme
Het communisme werd dus niet afgeschaft door de perestrojka, maar slechts omgevormd tot de ideologie van het globale ecosocialisme, dat in het herenigde Duitsland na de zogenaamde Wende een triomfantelijke start nam en thans de politieke agenda van bijna alle politieke partijen domineert. Het ecosocialisme brengt daarbij alleen maar nadelen met zich mee, omdat het niet de bescherming van het milieu als doel op zich nastreeft, maar veeleer de planmatige verlaging van de levensstandaard door de invoering van een planeconomie die voornamelijk door arbitraire energieprijzen wordt gestuurd, wat “duurzaamheid” wordt genoemd, en de internationale herverdeling van de vermeende “overtollige” rijkdom, die wordt afgeschilderd als “mondiale rechtvaardigheid”.
In het bijzonder strijkt de CDU, onderworpen door de voormalige FDJ-secretaris Angela Merkel, met de eer dat zij van Duitsland een internationale voortrekker op het gebied van “klimaatbescherming” heeft gemaakt, wat niets anders betekent dan dat het voormalige modelland van de sociale markteconomie binnen een paar jaar na de hereniging een hoofdrolspeler is geworden op het internationale toneel van de groene planeconomie, het monddood maken van haar burgers en de herverdeling van hun bezit. De triomfantelijke opmars van deze nieuwe doctrine vanuit de gifkeukens van de CPSU begon al in 1992, met het begin van de Europese integratie en het Rio-proces dat tegelijkertijd op VN-niveau van start ging, waardoor het internationale beleid werd onderworpen aan de eisen van het Raamverdrag inzake klimaatverandering, het Verdrag inzake biologische diversiteit en Agenda 21, waardoor de verantwoordingsplicht van natiestaten tegenover internationale organisaties, zoals vijf jaar eerder door Gorbatsjov was geëist, wettelijk bindend werd.
Drie decennia later is de retoriek van leidende Duitse politici uit alle blokpartijen inhoudelijk nauwelijks te onderscheiden van die van Gorbatsjov, want zij bevestigen slechts keer op keer dat de geplande doelstellingen van de internationale klimaatbescherming ook in de toekomst “zonder alternatief” zullen worden uitgevoerd, ondanks de verwoestende economische gevolgen, waaronder de Duitse burgers steeds zwaarder te lijden hebben. Slechts enkele weken na de goedkeuring van het “Klimaatbeschermingsprogramma 2030”, dat de burgers nieuwe willekeurige lasten oplegt door verwarming van gebouwen en vervoer in de emissiehandel op te nemen, eiste de bondskanselier in haar nieuwjaarstoespraak van 2019 letterlijk van de Duitsers “de moed om op een nieuwe manier te denken” – in het volle besef dat de in dit programma vastgestelde maatregelen veel burgers zouden kunnen “beangstigen” en “overweldigen”.
“Internationale socialistische concepten”
Wie de feitelijke achtergrond van de klimaatbeschermingsagenda kent, vraagt zich onvermijdelijk af aan wie onze politiek eigenlijk verplicht is: aan het Duitse volk of aan een superieur bestuur in de vorm van de EU of de VN, wier willekeurig geplande doelen zij steeds op lakei-achtige wijze ten uitvoer brengt? Een vergelijking met de politieke omstandigheden in de “DDR” is bijna onvermijdelijk, omdat het SED-regime daar niet de politieke vertegenwoordiging van de burgers was, maar het uitvoerend orgaan van het Sovjet-politburo bij de collectivisatie van de oostelijke bezettingszone.
Sinds de hereniging is naast de allesoverheersende “milieubescherming” ook op andere terreinen van de Duitse politiek de dominantie van internationale socialistische concepten onmiskenbaar gegroeid, en daarmee een steeds ondraaglijker tirannie die het volk en zijn vermeende vertegenwoordigers steeds meer van elkaar vervreemdt. Vermoedelijk is het juist deze toenemende vervreemding die de voormalige secretaresse van de FDJ er vervolgens toe bracht om in dezelfde nieuwjaarstoespraak de “vrouwen en mannen” te bedanken “die in ons land politieke verantwoordelijkheid dragen”, want zij voegde eraan toe dat het “de taak van de staat” was om deze mensen te beschermen tegen “haat, vijandigheid en geweld”, “een taak waartoe de federale regering zich in het bijzonder verplicht voelt”.
Deze verklaring geeft aan dat degenen die “politieke verantwoordelijkheid” dragen voor de groei naar een groen socialisme, nu met grote woede worden geconfronteerd – ook al bericht de met dwangmiddelen gefinancierde staatspropaganda daar natuurlijk niet over, wat weer doet denken aan de “DDR”, waarvan de propaganda altijd de indruk wekte dat het volk in overweldigende meerderheid achter de willekeurige maatregelen van het SED-regime stond. De Corona-crisis die in 2020 uitbrak, of beter gezegd de steeds absurdere maatregelen die geacht werden deze crisis te bestrijden, hebben de vervreemding van de politieke klasse van haar bevolking alleen maar verergerd, en het establishment dat dicht bij het regime staat, heeft op de groeiende burgerlijke ongehoorzaamheid gereageerd met repressie die rechtstreeks uit de leerboeken van de KGB en de Stasi lijkt te komen.
Tegenwerking van Corona-critici
Dit omvat de repressie van de hoofdrolspelers van het Corona-verzet en de dwarsdenkersbeweging door middel van openbare laster, het opzeggen van bankrekeningen en willekeurige huiszoekingen, alsmede arrestaties met aanzienlijk politiegeweld, alsmede het ongrondwettelijk verhinderen van demonstraties en zelfs de gedwongen opsluiting van zogenaamde maatregelverzetplegers en quarantainebrekers, hetgeen sterk doet denken aan de beruchte politieke psychiatrie in de Sovjet-Unie. Wanneer Duitse politici ondertussen in min of meer duidelijke bewoordingen verklaren dat de tegenstanders van het huidige pandemisch socialisme “een taak voor psychologen” zijn, dan plaatsen deze politici zich in de directe traditie van CPSU secretaris-generaal Nikita Chroesjtsjov, die reeds in de jaren ’50 het verzet tegen het communisme sweeping omschreef als een symptoom van een “abnormale mentale toestand”, waarmee de gedwongen opsluiting van Sovjet tegenstanders van het regime in “speciale ziekenhuizen”, de beruchte “psikushkas”, begon.
KGB-overloper Anatoly Golitsyn legde deze praktijk als volgt uit: “De Sovjetpsychiatrie en het opsluiten van actieve anticommunisten in psychiatrische ziekenhuizen dienen om de bevolking op te voeden, te intimideren en te onderwerpen aan het regime door aan te tonen dat alleen de geestelijk gestoorden ertegen protesteren.” Het lijkt erop dat de politieke cultuur in ons land nu precies dit niveau heeft bereikt.
Kijkend naar de ontwikkeling van het herenigde Duitsland gedurende de laatste drie decennia, kan de vraag hoeveel “DDR” er in de huidige Bondsrepubliek zit als volgt worden beantwoord: net zoals de door Erich Honecker getiranniseerde Sovjet-bezettingszone de ideologische kolonie van Leonid Brezjnev op Duitse bodem was, moet de Bondsrepubliek die onder voormalig FDJ-secretaris Angela Merkel lijdt worden opgevat als de ideologische kolonie van Michail Gorbatsjov. Dat wil zeggen dat het herenigde Duitsland nu veel meer overeenkomt met een door perestrojka tot aan de Rijn uitgebreid Oost-Duitsland dan met het vroegere West-Duitsland, dat in de geest van het Rijnlandse kapitalisme na de Tweede Wereldoorlog binnen enkele jaren uit een veld van puinhopen oprees tot het economisch machtigste en in alle opzichten het vrijste land in de Duitse geschiedenis, en dat vandaag helaas niet meer in deze vorm bestaat.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/04/13/grootste-staatsgreep-sinds-het-einde-van-de-oorlog-advocaat-over-nieuwe-%c2%a7-28b-van-de-infectiebeschermingswet/?swcfpc=1
