Zijn massadeportaties mogelijk ? Het geval van de Dominicaanse Republiek

Geboorterecht wordt ingetrokken. Speciale agenten arresteren illegale immigranten op bouw- en landbouwlocaties om ze direct naar huis te sturen. Er wordt een betonnen muur gebouwd en er worden soldaten ingezet die de grens bewaken met drones en radars.

Dit zijn niet de loze beloften van Donald Trump, Giorgia Meloni of de Britse Tories, maar de realiteit van Luis Abinader’s Dominicaanse Republiek, schrijft Eric Striker.

De bloedige geschiedenis van Haïti en de Dominicaanse Republiek heeft een unieke raciale en etnische dynamiek op Hispaniola gecreëerd, die nog steeds van invloed is op de politiek van het land.

Na het succes van de Haïtiaanse revolutie, verordende Jean-Jacques Dessalines in 1804 dat alle blanke mensen op het eiland ter plekke moesten worden gedood. Na het succes van deze gruwelijke daad van genocide, probeerden Haïtiaanse troepen hun revolutie te exporteren door de Spaanse kant van het eiland binnen te vallen, die een veel kleinere, schaarse bevolking had, hoewel ze weerstand ondervonden in deze kruistocht vanwege het hoge percentage gemengde rassen en blanke mensen die daar woonden. Dominicanen die raciaal werden geclassificeerd als blank, waaronder enkele lichtgekleurde Afrikaans-gemengde mensen, werden door de Haïtiaanse grondwet van hun burgerschap en land ontdaan en gedwongen hun veeteeltbedrijf te verlaten om voor zwarten te werken in slavernijomstandigheden in de handelsgewassenindustrie.

Een groep multiraciale en blanke Dominicaanse nationalisten genaamd de Trinitarios, geleid door de Spaanse afstammeling Juan Pablo Duarte, leidde een opstand tegen de Haïtiaanse dictator Charles Rivière-Hérard en verdreef zijn troepen in 1844 van het oostelijke deel van het eiland, waarmee de kloof werd gecreëerd die er vandaag de dag nog steeds is. Hoewel het bezettingsleger numeriek superieur was aan de Dominicanen, werd Rivière-Hérard zelf van binnenuit ondermijnd door een opstand van Haïtiaanse zwarten die woedend waren over het feit dat hun leider zelf enige Europese voorouders had.

Vandaag de dag blijft het trauma van de Haïtiaanse overheersing de Dominicaanse identiteit beïnvloeden. Dit nationale sentiment hielp Abinader, van Spaanse en Libanese afkomst, om de verkiezingen van 2020 succesvol te winnen op een platform van het beëindigen van de Haïtiaanse migratie en het doorbreken van bureaucratie om degenen die al in het land waren te deporteren. Ten tijde van Abinaders overwinning werd geschat dat Haïtianen, waarvan de meesten illegaal in het land verbleven, ergens tussen de 750.000 en 1 miljoen van de 11 miljoen inwoners van de Dominicaanse Republiek telden.

Kort na zijn aantreden begon Abinader met de voorbereidingen om zijn belofte na te komen. Zijn Modern Revolutionary Party, met consensusondersteuning van onder meer oppositiegroepen, nam in 2022 een wet aan om een ​​nieuwe immigratiehandhavingseenheid op te richten die zich zou specialiseren in het aanpakken van werkplekken waarvan bekend is dat ze illegale Haïtiaanse immigranten inhuren voor onaangekondigde massa-razzia’s. In 2013 werd door een grondwetsherziening het geboorterecht van alle geborenen uit buitenlandse ouders sinds 1929 ingetrokken, waardoor de Dominicaanse regering de bevoegdheden kreeg om 170.000 Haïtianen tegen eind 2022 vast te houden en uit het land te verwijderen.

Het jaar daarop bereikte wat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken veroordeelde als “massale deportaties” ongekende hoogten. Dat jaar werden 250.000 Haïtianen die op Dominicaans grondgebied woonden geïdentificeerd door immigratieautoriteiten en uitgewezen, terwijl nog eens 200.000 vrijwillig werden gerepatrieerd. Een aanzienlijk deel van deze Haïtianen kreeg met terugwerkende kracht hun staatsburgerschap ingetrokken onder het grondwetswijziging van 2013, wat betekent dat ze niet worden erkend als Dominicaanse of Haïtiaanse burgers, maar dit weerhield Abinader er niet van om ze terug te sturen met een snelheid van 50.000 immigranten per maand. In één geval tijdens deze repressie werden 20.000 Haïtianen gedeporteerd in een tijdsbestek van negen dagen. De kleine en relatief arme Dominicaanse Republiek heeft nu een van de meest actieve en productieve immigratiehandhavingssystemen ter wereld.

Van januari tot april in 2024 daalde het aantal deportaties tot een totaal van 30.000 in vier maanden, maar dit verminderde niveau van handhaving is meer een bewijs van de effectiviteit van de overheid bij het verwijderen van Haïtiaanse migranten in voorgaande jaren dan van een demping van hun brandende enthousiasme. Afgelopen mei voltooide de regering van Abinader een betonnen muur van 250 mijl, gemodelleerd naar de Israëlische barrière tegen Syrië in de Golanhoogten (die, in het geval van Israël, de Verenigde Staten steunt), die Haïtianen permanent verhindert illegaal het land binnen te komen. De Dominicaanse regering heeft resoluut geweigerd om Haïtiaanse vluchtelingen op haar grondgebied op te nemen en heeft de eisen van de VN afgewezen om burgerschap of verblijfsvergunningen te verlenen aan migranten van meerdere generaties, ongeacht hoe lang ze al in het land wonen.

Binnen het Dominicaanse landschap zijn Abinaders beleidsmaatregelen onomstreden. Hij werd onlangs met overweldigende meerderheid herkozen en alle grote partijen steunen zijn anti-migranteninspanningen. De oppositie tegen dit beleid is grotendeels beperkt tot buitenstaanders: Washington, de Verenigde Naties en verschillende door het buitenland gefinancierde non-gouvernementele organisaties die de inspanning hebben geprobeerd te ondermijnen.

Net als in Amerika en West-Europa waarschuwden zakelijke belangen in de toerisme-, bouw- en landbouwsectoren vanaf het begin dat het verhinderen van het inhuren van Haïtiaanse immigrantenarbeiders de economie in een recessie zou brengen en de inflatie omhoog zou schieten. Deze voorspellingen bleken onjuist. Drie jaar na het begin van het programma voor massale uitzetting floreert de Dominicaanse economie, terwijl de inflatie is getemd.

Al meer dan tien jaar proberen de Amerikaanse overheid en haar bondgenoten uit de ‘civil society’ de Dominicanen ervan te weerhouden hun immigratiewetten te handhaven en hun grenzen te beschermen. Een artikel uit 2015 in The Atlantic, waarin Jonathan Katz het land demoniseerde, hielp deze morele paniek vanaf het begin te ontketenen, toen deportaties verhoudingsgewijs veel lager waren. Een stortvloed aan negatieve berichtgeving in de pers en beschuldigingen van ‘racisme’ en ‘anti-Haïtiaansisme’ van onder meer de New York Times, Washington Post, enzovoorts – samen met officiële klachten van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken waarin de Dominicaanse Republiek werd veroordeeld – hebben het gesprek de afgelopen tien jaar ononderbroken overspoeld. In 2023 publiceerde de door Joden gecontroleerde 

Op straatniveau heeft een lokale aanwinst van de American Jewish World Service, die beweert Dominicanen van Haïtiaanse afkomst te vertegenwoordigen, Reconoci.do, geprobeerd om Amerikaans-stijl anti-blank racisme naar het land te importeren, zij het met weinig succes. Een mars in 2020 in Santo Domingo, georganiseerd door Reconoci.do ter ere van George Floyd, werd fysiek gestopt door de Antigua Orden Dominicano (Oude Dominicaanse Orde), een Dominicaanse nationalistische shirtbeweging gemodelleerd naar Europese fascistische groepen uit de jaren 30. AOD is gegroeid in aantal en populariteit door deel te nemen aan straatgevechten tegen Reconoci.do en andere door het buitenland gesponsorde activistische groepen, waardoor het voor de raciale linkerzijde moeilijk is om zich te organiseren of een politieke voet aan de grond te krijgen in het land. De regering van Abinader is herhaaldelijk geconfronteerd met verzoeken om AOD te verbieden als haatgroep, maar heeft deze verzoeken tot nu toe genegeerd.

De Dominicaanse Republiek, ooit een kolonie van de Verenigde Staten, is de laatste jaren zeer assertief geworden in het aangezicht van intimidatie vanuit Washington. Net als in het geval van Nayib Bukele uit El Salvador, hebben deze figuren uit het zogenaamde mondiale zuiden meer ruimte gekregen om te regeren volgens hun eigen behoeften en waarden dankzij de afnemende Amerikaanse imperiale invloed.

Hoewel de Dominicanen nauwe banden onderhouden met de Verenigde Staten, hebben ze de overhand gekregen in de betrekkingen vanwege het spook dat China en Rusland er een nieuwe bondgenoot bij hebben op Amerikaanse bodem.

De vorige leider van de Dominicaanse regering, Danilo Medina, begon een campagne om zich terug te trekken uit de Verenigde Staten, zoals een zet in 2018 om de erkenning van Taiwan door het land te beëindigen en het tot Chinees grondgebied te verklaren in ruil voor de investerings- en infrastructuurprojecten van Beijing. Deze drift richting China lokte een zeldzaam bezoek uit van minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, pas het derde bezoek van zo’n post sinds 1961, die de Dominicanen de les las over het belang van democratie en wanhopige concessies deed om hen te laten vasthouden aan de geopolitieke koers van Washington.

Abinader is vriendelijker tegenover de VS dan zijn voorganger, verwijzend naar de immense transactionele economische privileges die het land heeft gekregen onder de Dominicaanse Republiek-Centraal-Amerika Vrijhandelsovereenkomst. Abinader heeft tijdelijk enkele Chinese projecten in het land stopgezet die het onderwerp waren van Washingtons woede, maar heeft ze niet geannuleerd, wat sommigen doet geloven dat hij de strategische positie van zijn land gebruikt om de relatie op de voorwaarden van de Dominicaanse Republiek te laten werken.

In september 2022 verklaarde de Dominicaanse regering dat ze goede relaties zou onderhouden met Rusland, een belangrijke bron van toerisme voor het land, tijdens “goede en slechte tijden”, een verwijzing naar de poging van de G7 om het land te ostraciseren vanwege de oorlog in Oekraïne. Dominicaanse functionarissen boden zelfs aan om speciale vluchten naar hun land te organiseren om Russische burgers te helpen inreisverboden te omzeilen voor landen die traditioneel dienen als tussenstops. Vladimir Poetin lijkt speciale aandacht te besteden aan de Amerikaans-Dominicaanse relaties in de hoop te profiteren van spanningen, zoals blijkt uit zijn aanbiedingen om de banden met de Caribische natie de afgelopen jaren drastisch uit te breiden, inclusief het helpen van hun olie-exploratieprogramma, dat momenteel onder controle staat van Amerikaanse oliemaatschappijen.

Een maand na de ontmoeting tussen de Russische en Dominicaanse diplomaten publiceerde de Amerikaanse ambassade een geladen “waarschuwing” gericht aan “donkere” Amerikanen, waarin hen werd opgedragen de Dominicaanse Republiek niet te bezoeken vanwege de angst dat ze zouden worden aangezien voor Haïtianen en willekeurig zouden worden vastgehouden op immigratiegronden. Er werd geen enkel voorbeeld gegeven van een dergelijk incident dat ooit had plaatsgevonden om dergelijke paniekzaaierij te rechtvaardigen.

De Dominicaanse regering reageerde op deze aanval op hun toerisme-industrie door de Amerikaanse ambassadeur op te roepen en een intrekking te eisen. Het strategische belang van de Dominicaanse Republiek voor de Amerikaanse belangen werd onthuld toen onderminister van Buitenlandse Zaken Wendy Sherman het land persoonlijk bezocht en nederig instemde met de Dominicaanse eis om een ​​video op te nemen waarin ze hun toerisme-industrie aan Amerikanen promootte als een daad van berouw.

Zowel Bukele’s El Salvador als Abinader’s Dominicaanse Republiek profiteren enorm van hun relatie met de Verenigde Staten. Het is voor hen logisch dat ze goodwill hebben ten opzichte van Amerika. Maar door te laten zien dat ze andere opties hebben, zijn ze erin geslaagd hun binnenlandse agenda’s door te voeren, ondanks pogingen tot inmenging van hun vermeende bondgenoot.

De Dominicaanse oorlog tegen immigratie is zonder pardon gemotiveerd door een verlangen om de belangen van hun etnische meerderheid te beschermen, die niet wil dat de anarchie van Haïti overslaat naar hun relatief functionele land. Als de Dominicaanse Republiek illegale immigratie kan beëindigen en 5% van de bevolking in een tijdsbestek van drie jaar kan deporteren, dan kunnen ontwikkelde westerse landen dat ook.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Nederland heeft een snoeiharde Remigratie-Partij nodig en die is er niet

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over